11×20 Don’t Call Me Shurley | Αναφορές στην ποπ-κουλτούρα

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Το Supernatural είναι μια σειρά που φημίζεται για τις meta-αναφορές της στην ποπ-κουλτούρα. Σε κάθε επεισόδιο υπάρχουν πολλές ατάκες ή καταστάσεις που παραπέμπουν σε ταινίες, άλλες τηλεοπτικές σειρές, σε διάσημους καλλιτέχνες, ακόμα και σε ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα, και στη λαογραφία του πλανήτη όλου.

Μόλις είδα από τις promo photos ότι το 20ό επεισόδιο θα έχει την πολυαναμενόμενη επιστροφή του Chuck ενθουσιάστηκα, αλλά μόλις συνειδητοποίησα δε, ότι θα είναι γραμμένο από τον Robbie Thompson, τότε απλά φανγκέρλιασα! (Αν και ήξερα ότι θα έχω πολύ δουλειά στο άρθρο με τις αναφορές! 😛 ) Ο αγαπημένος Robbie δεν με απογοήτευσε ούτε τώρα με τις πολυποίκιλλες και πανέξυπνες αναφορές του. Γέλασα με όλες, αλλά πραγματικά πέθανα με τις αναφορές στον Eric Kripke, οι οποίες μάλιστα μαθαίνω ότι είχαν και την έγκριση του ίδιου του δημιουργού! 😉

11x20-shurley-chuck Don’t Call me Shurley

Ο τίτλος του επεισοδίου είναι αναφορά στην ατάκα “…and don’t call me Shirley” (= μη με αποκαλείς Shirley) από την διάσημη κωμωδία Airplane! (1980).  Μέσω της ταινίας, η ατάκα πέρασε και στην καθομιλουμένη των Αμερικανών.  Τη λένε όταν κάποιος χρησιμοποιεί στην πρότασή του τη λέξη “Surely” (= σίγουρα), το οποίο ηχητικά είναι ίδιο με το “Shirley”, και ακούγεται σαν να αποκαλούν τον συνομιλητή τους με αυτό το γυναικείο όνομα.


Metatron: Yeah, Toto. I got a feeling we aren’t on Earth either.

Ο σεναριογράφος Robbie Thompson δείχνει για άλλη μια φορά την αδυναμία που έχει στο Μάγο του Οζ, κάνοντας αναφορά στον Toto, το σκυλί της Dorothy στο βιβλίο, και στην ατάκα που του λέει η μικρή όταν μεταφέρονται στο Οζ. Η πρωτότυπη ατάκα είναι “Toto, I’ve a feeling we’re not in Kansas anymore.”


Metatron: God… You’ve come back. I can’t believe you’ve come back. I-I didn’t mean what I said about Supernatural, it’s underrated, due for a reboot. And this bar — it’s not crappy at all, it’s just like the one in Cheers. Everybody knows my name. And the lights are very forgiving-

Το Cheers ήταν ένα sitcom της δεκαετίας του ’80 οι ιστορίες του οποίου λάμβαναν χώρα σε ένα συνοικιακό μπαρ της Βοστώνης. Μια φράση από το τραγούδι των τίτλων της σειράς μιλούσε για ένα μέρος όπου “όλοι ξέρουν το όνομά σου“.


Don't Call Me Shurley sam dean 11x20

Το φανταστικό Hope Springs στο Idaho οφείλει την ονομασία του στη φράση “hope springs eternal” (= η ελπίδα πηγάζει παντοτινή) από το ποίημα An Essay on Man του Alexander Pope:

Hope springs eternal in the human breast;
Man never is, but always to be blessed:
The soul, uneasy and confined from home,
Rests and expatiates in a life to come.


2012+Summer+TCA+Tour+Day+4+Eric+Kripke

Metatron: So whatcha been up to?
Chuck: Oh, I’ve been super busy. Yeah, I traveled, started a blog — mostly just picture of cats. So cute. Oh, I signed up for Snapchat! And I started a new series of books – Revolution. I don’t think it’s going anywhere.

Εξαρχής ο χαρακτήρας του Chuck Shurley είχε δημιουργηθεί ως άβαταρ του Eric Kripke, δημιουργού του Supernatural. Παρόλο που ο Kripke έχει αποκοπεί πλήρως από την παραγωγή της σειράς από το 2011, η παρουσία του ακόμα αιωρείται (και πως θα μπορούσε να μην συμβαίνει αυτό αφού πρόκειται για τον δημιουργό της σειράς, τον ίδιο το ‘θεό’ της δηλαδή). Το αναφερθέν  Revolution ήταν η τηλεοπτική σειρά την οποία δημιούργησε και με την οποία ασχολήθηκε ο Kripke μετά το Supernatural. Η σειρά έτυχε μέτριας αποδοχής από το κοινό και ακυρώθηκε μετά από δυο σεζόν.

Μετά την προβολή του επεισοδίου ο Kripke τουίταρε για τον Robbie Thompson και τις αναφορές που έκανε ο σεναριογράφος στο όνομά του:


Chuck: You know what humanity’s greatest creation has been? Music. That and nacho cheese, even I could have dreamt up that deliciousness. But music is magic. A lot of remarkable music was created in the space — B.G.’s Canteen. Now it’s not as well known as the Bitter End or the Gaslight. But some amazing musicians got their start on this stage. I’m hoping that you and I can tap into some of that old magic and finish what I started a few months ago.

Το Bitter End είναι το παλιότερο ροκ κλαμπ της Νέας Υόρκης (έτος ίδρυσης: 1961), ενώ το The Gaslight Cafe υπήρξε χώρος προώθησης της φολκ μουσικής και άλλων μουσικών σχημάτων από το 1958 μέχρι το 1971. Και τα δυο βρίσκονται στην καρδιά του Greenwich Village, στο Manhattan της Νέας Υόρκης.


Metatron: You wanna get the old band back together. Lennon and McCartney ride again.
Chuck: Well, I’m kinda Lennon and McCartney, but every writer needs a good editor. I did some of my best work with you Metatron.

Ο John Lennon και ο Paul McCartney ήταν οι κύριοι στιχουργοί του θρυλικού βρετανικού συγκροτήματος The Beatles.


Kansas-Carry-On-Wayward-Son

Ο Sam κι ο Dean χρησιμοποιούν τα ψευδώνυμα ‘Greer’ και ‘Ehart’, μια αναφορά στα μέλη του συγκροτήματος Kansas, Billy Greer και Phil Ehart. Ως γνωστόν, το ανεπίσημο theme song της σειράς, Carry On Wayward Son, είναι τραγούδι των Kansas. 

Στον επίσημο λογαριασμό Twitter των Kansas δημοσιεύτηκε αυτό το μήνυμα, κατά τη διάρκεια  προβολής του επεισοδίου:


Metatron: Once you’ve explained the Vonnegut performance art. That should be it, no one cares about the rest.

Ο Kurt Vonnegut ήταν Αμερικανός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γνωστός για έργα που αναμειγνύουν τη σάτιρα, τη μαύρη κωμωδία και την επιστημονική φαντασία. Στο βιβλίο του Breakfast of Champions ο συγγραφέας έγραψε τον εαυτό του μέσα στην αφήγηση, ακριβώς ότι έκανε κι ο Chuck/Θεός στο Supernatural.  Ο ίδιος ο Chuck είχε κάνει αυτήν την αναφορά στον Vonnegut στο 4×18 The Monster at the End of This Book.


Metatron: There are two types of memoir. One is honest, the other, not so much. Truth and fairy tale. Now do you wanna write Life by Keith Richards or Wouldn’t It Be Nice by Brian Wilson?

Ο Metatron κάνει αναφορά σε δυο αυτοβιογραφίες διάσημων μουσικών για να πείσει το Θεό για τη σημασία της ειλικρίνειας σε όσα γράφει.

Η αυτοβιογραφία Life για τη ζωή και το έργο του Keith Richards (ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Rolling Stones), γραμμένη από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, με τη βοήθεια του δημοσιογράφου James Fox, έλαβε ευνοϊκές κριτικές και εκτιμήθηκε για την -ωμή πολλές φορές- ειλικρίνειά της. [πηγή]

Στον αντίποδα, η βιογραφία Wouldn’t It Be Nice: My Own Story του Brian Wilson από τους Beach Boys (γραμμένη με τη βοήθεια του Todd Gold)  είναι ένα βιβλίο που αμφισβητήθηκε από την πρώτη του έκδοση και οδήγησε σε πολλές μηνύσεις. Ο ίδιος ο Wilson την αποκήρυξε λίγα χρόνια αργότερα, ενώ μέσα στο 2016 θα εκδοθεί μια νέα βιογραφία του μουσικού. [πηγή]

Διόλου τυχαία, η συνάντηση του Metatron με τον Chuck ξεκινά με ένα τραγούδι των Beach Boys, ενώ αργότερα, ενώ οι δυο τους συζητούν στο μπαρ ακούμε ένα τραγούδι των Rolling Stones. [Για όλη τη μουσική του επεισοδίου πηγαίνετε εδώ.]


Metatron: There are no revelations in this book. And that’s weird given who you are!

Ο Metatron κατηγορεί τον Chuck/Θεό ότι η αυτοβιογραφία του είναι κακογραμμένη, γιατί -μεταξύ άλλων- δεν έχει ανατροπές και “αποκαλύψεις”. Η Αποκάλυψη είναι το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, και ασχολείται με προφητείες και τη λεγόμενη ‘συντέλεια του κόσμου’. [πηγή]


Chuck: This is me.
Metatron: Really. This? This pile of self-doubt and nebbishness flooded the Earth? Followed up Sodom with a blockbuster Gomorrah. Created as much as he punished. No, the guy I worked for, total bad ass. And yes he could be a dick. Now that guy had a lot of stories to tell, and he has a lot to answer for.

Τα Σόδομα και η Γόμορρα ήταν βιβλικές πόλεις στο νότιο άκρο της Νεκράς Θάλασσας που έγιναν γνωστές από την αιφνίδια καταστροφή τους. Αναφέρεται, τόσο στη Παλαιά Διαθήκη όσο και στη Καινή Διαθήκη, ότι υπέστησαν ολοκληρωτική ισοπέδωση από το Θεό, λόγω του έκλυτου βίου και της ανηθικότητας των κατοίκων τους. [πηγή]


 

Don't Call Me Shurley chuck 11x20

Metatron: Hold up a mirror and show us who you are. Warts and all. Write for an audience of one — you.
Chuck: Dance like no one else is watching.

Το να γράφεις για ένα κοινό ενός μόνο ατόμου (δλδ. του εαυτού σου) είναι ένα δόγμα που ακολουθούν πολλοί συγγραφείς, συμπεριλαμβανόμένων των Kurt Vonnegut και Jim Steinbeck.

Το “Dance like no one else is watching” είναι αναφορά στο εμψυχωτικό ρητό του William W. Purkey:

“You’ve gotta dance like there’s nobody watching, Love like you’ll never be hurt, Sing like there’s nobody listening, And live like it’s heaven on earth.”

(μετάφραση: “Πρέπει να χορεύεις σαν να μη σε βλέπει κανείς, να αγαπάς λες και δεν θα πληγωθείς ποτέ, να τραγουδάς σαν να μη σε ακούει κανείς, και να ζεις σαν να είναι ο Παράδεισος στη Γη”)


Deputy Harris: Hey dispatch, this is 3 William 56. You got your ears on?

To “3 William 56” είναι το συνθηματικό που χρησιμοποιούν οι αστυνόμοι Murtaugh και Riggs στον ασύρματο στη σειρά ταινιών Lethal Weapon.

Η φράση “You got your ears on?” (= έχεις τα αυτιά σου; ) χρησιμοποιείται συχνά από όσους μιλούν σε ασύρματο, για να δουν αν υπάρχει κάποιος άλλος στη γραμμή. 


Chuck: At a certain point the training wheels have got to come off. No one likes a helicopter parent.

Ως ‘γονιός-ελικόπτερο’ (helicopter parent) χαρακτηρίζεται αυτός που παρακολουθεί στενά και επεμβαίνει συνεχώς στη ζωή των παιδιών του. [πηγή]


Chuck: I am being. She’s nothingness

Η ατάκα του Chuck παραπέμπει στο διάσημο έργο του Γάλλου υπαρξιστή φιλόσοφου Jean-Paul SartreΤο Είναι και το Μηδέν” (πρωτότυπος τίτλος: L’Être et le Néant, στα αγγλικά: Being and Nothingness). Ο κύριος στόχος του Sartre στο βιβλίο είναι να αποδείξει την ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης. Καθόλου τυχαία, η ελεύθερη βούληση είναι μια από τις κύριες θεματικές του Supernatural. [πηγή]


Το ελαφρό χτύπημα που δίνει στον εαυτό του ο Chuck όταν ολοκληρώνει το βιβλίο του, θυμίζει την ίδια ακριβώς κίνηση που κάνει ο Brian, χαρακτήρας από την ταινία The Breakfast Club, όταν τελειώνει την έκθεσή του.


11x20-dont-call-me-shurley-god-chuck-playing-guitar

Το τραγούδι που λέει ο Chuck στο τέλος του επεισοδίου είναι το Fare Thee Well (Dink’s Song), ένα αμερικανικό φολκ τραγούδι που έχει διασκευαστεί από πολλούς παλιούς μουσικούς, όπως οι Pete Seeger, Fred Neil, Bob Dylan και Dave Van Ronk, αλλά και πιο νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jeff Buckley. Το τραγούδι λέει την ιστορία μιας γυναίκας που εγκαταλείφθηκε από τον εραστή της, τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο. [πηγή]

ΥΓ1 Αν υποπέσει στην αντίληψή σας κάποια αναφορά που μου ξέφυγε, μην ντραπείτε να την επισημάνετε στα σχόλια παρακάτω! 😉

ΥΓ2 Το άρθρο με fun facts & trivia του επεισοδίου θα το βρείτε εδώ

4 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

4 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
BlackBird
BlackBird
7 years ago

Πολύ ωραία πάντα τα άρθρα σου για τις pop references, και ο Robbie Thompson είναι μανούλα σε αυτά!
Ήθελα να προσθέσω ότι το τραγούδι που τραγουδάει ο Chuck στο τέλος -ανατριχιαστικά μπορώ να πω- είναι από τα αγαπημένα μου και είναι το τραγούδι που κλείνει την ταινία Inside Llewyn Davis των Κοέν, για τη ζωή ενός φολκ μουσικού βασισμένη στον Dave van Ronk. Το τραγουδάει φανταστικά ο Όσκαρ Άιζακ -στο Gaslight για την ακρίβεια 😉 – σε μία σκηνή που μοιάζει πολύ με αυτή στο SPN. Επίσης είναι η ίδια εκτέλεση!
https://www.youtube.com/watch?v=7M8m4LyFSkE

IOANNA333
IOANNA333
7 years ago

Υπέροχο άρθρο.Μπράβο Αμαλία.

Amalia
Amalia
Reply to  IOANNA333
7 years ago

Ευχαριστω! 🙂

SavvinaVvi
SavvinaVvi
7 years ago

Ηταν πραγματικα υπεροχες οι αναφορες που ειχε αυτο το επεισοδιο! Ολες μια και μια….. αν και νομιζω πως ξεχασες να αναφερεις αυτη στο Bugs, που μου φανηκε τεραστιο inside joke αφου και οι ιδιοι σεναριογραφοι δεν ηταν καθολου φαν του επεισοδιου :Ρ

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα