To ημερολόγιο του John Winchester – Οι πρώτες σελίδες/Θάνατος της Μαίρη

To ημερολόγιο του John Winchester το είδαμε από το πρώτο επεισόδιο της σειράς, και πολλά χρόνια μετά ακόμα οι Winchesters το συμβουλεύονται σχεδόν σε κάθε τους κυνήγι. Σε αυτό υπάρχει όλη η γνώση του πατέρα των 2 αδερφών, έναν από τους μεγαλύτερους hunters στην ιστορία.

Το ημερολόγιο αγοράστηκε από τον Henry Winchester, πατέρα του Τζον, για να χρησιμοποιηθεί για τη γνώση των Ανθρώπων των Γραμμάτων. Δόθηκε στον Τζον όταν ο Χένρι εξαφανίστηκε, αφού ο 2ος πέθανε στο 2013 χωρίς να το ξέρει ο γιος του. Μπροστά στο ημερολόγιο υπάρχουν τα αρχικά του Χένρι “H.W.”.

Το ημερολόγιο το έχουν ο Σαμ και ο Ντιν από τότε που ο Τζον έφυγε και εξαφανίστηκε από ένα μοτέλ του Τζέρικο, της Καλιφόρνια. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του ημερολογίου, όπως ακριβώς τις έγραψε ο Τζον μετά τον θάνατο της Μαίρης. Οι παρακάτω σημειώσεις είναι και αυτές που έχουν δημοσιευτεί και επίσημα:

6 Νοεμβρίου, 1983

Σήμερα έθαψα τη γυναίκα μου. Ακόμα και τώρα που το γράφω, δεν το πιστεύω. Την περασμένη εβδομάδα, ήμασταν μια φυσιολογική οικογένεια… τρώγαμε δείπνο, πηγαίναμε στα παιχνίδια T-Ball του Ντιν, αγοράζαμε παιχνίδια στον Σάμμυ. Αλλά μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν… όταν προσπαθώ να σκεφτώ το παρελθόν, να τα βάλω σε μια τάξη… Νιώθω ότι τρελαίνομαι. Σαν κάποιος να μου ξερίζωσε τους ώμους, να μου έβγαλε τα μάτια… Τριγυρνώ από δω και από κει, μόνος και χαμένος και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

H Μαίρη συνήθιζε να γράφει σε τέτοια βιβλία που κρατούσε στο κρεβάτι της. Έλεγε ότι την βοηθάνε να θυμηθεί μικροπράγματα για τα αγόρια, για μένα… Μακάρι να μπορούσα να τα διαβάσω τα ημερολόγια της, αλλά, όπως όλα τα υπόλοιπα, έτσι και αυτά χάθηκαν. Κάηκαν. Πάντα ήθελε να προσπαθήσω να γράφω και εγώ κάποια πράγματα. Μπορεί να είχε δίκιο, ίσως με βοηθήσει να θυμηθώ, να καταλάβω.

13 Νοεμβρίου, 1983

Τίποτα δε βγάζει νόημα πια… η γυναίκα μου χάθηκε, οι γιοι μου έμειναν χωρίς μητέρα… τα πράγματα που είδα εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι τη Μαίρη να ουρλιάζει, και εγώ έτρεξα και τότε… όλα ήταν ήρεμα, για ένα δευτερόλεπτο – ο Σάμμυ ήταν καλά – και εγώ ήμουν σίγουρος ότι άκουσα κάποια πράγματα – πολλές ταινίες τρόμου αργά τη νύχτα. Αλλά μετά υπήρχε αίμα, και κοίταξα ψηλά, η γυναίκα μου…

Το μισό μας σπίτι χάθηκε, αν και η φωτιά έκαιγε για λίγες μόνο ώρες. Τα περισσότερα ρούχα μας και οι φωτογραφίες μας καταστράφηκαν, ακόμα και ένα παλιό ημερολόγιο της Μαίρη, τα κομποδέματα των αγοριών, κάποια μικρά κοσμήματα που είχαμε… όλα χάθηκαν. Πως το σπίτι μου, όλη μου η ζωή, διαλύθηκαν τόσο γρήγορα, τόσο καυτά; Πως η γυναίκα μου κάηκε και εξαφανίστηκε;

Θέλω πίσω τη γυναίκα μου. Θεέ μου, τη θέλω πίσω…

 
17 Νοεμβρίου, 1983

Μένουμε. Στον Μάικ και την Κέιτ, που με βοηθάνε να τακτοποιήσουμε τα αγόρια. Όλο μου λένε ότι λυπούνται, και ότι η φωτιά ήταν μάλλον ένα τραγικό ατύχημα… ελαττωματική καλωδίωση ίσως. Δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα ότι κάτι τέτοιο πήρε τη Μαίρη. Δεν εξηγεί γιατί ήταν στο ταβάνι, αλλά τι να πω στους ανθρώπους; Προσπάθησα να μιλήσω στον Μάικ, για το τι πιστεύω έγινε εκείνο το βράδυ. Με κοίταξε, αυτό το βλέμμα… σαν να ήταν σίγουρος ότι τρελάθηκα. Πρέπει να το είπε και στην Κέιτ. Από το πουθενά σήμερα το πρωί είπε ότι πρέπει να δω ψυχίατρο. Πως μπορώ να μιλήσω σε έναν άγνωστο για κάτι τέτοιο; Ποτέ δεν είδα ψυχίατρο, πήγα κατευθείαν στο Λιμάνι. Οι φίλοι νομίζουν ότι τρελάθηκα. Ποιος ξέρει, ίσως…

 
26 Νοεμβρίου, 1983

Εντάξει, μάλλον θα το ξαναδοκιμάσω αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθάει. Ούτε καν θέλω να ξέρω αν θέλω να θυμάμαι τι συνέβη σήμερα. Μίλησα με την αστυνομία. Λένε ότι η υπόθεση είναι σε εξέλιξη, αλλά ξέρω ότι δεν έχουν κάτι σοβαρό να προχωρήσουν. Τους ρώτησα αν βρήκαν από που προήλθε η φωτιά και μου απάντησαν ότι δεν μπορούν ακόμη να πουν κάτι. Ούτε καν μου λένε αν είναι και επίσημα πλέον έγκλημα. Και να το παράξενο από τη συζήτησή μας – με ρώτησαν τα ίδια πράγματα από το βράδυ της φωτιάς. Που ήμουν; Πως ήταν η σχέση μου με την Μαίρη τις βδομάδες πριν τη φωτιά; Κάποιο πρόβλημα με τα αγόρια; Τι συμβαίνει;;;

 
30 Νοεμβρίου, 1983 

4 το πρωί και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Ξυπνάω και στον παραμικρό θόρυβο, ή σε κανέναν θόρυβο. Οι αισθήσεις μου είναι πειραγμένες, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’αυτό. Τελευταία είναι όλα αυτό το συναίσθημα που θυμάσαι ένα όνειρο μετά από λίγες μέρες και δεν θυμάσαι αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Θυμάμαι συνεχώς εκείνο το βράδυ… γιατί σηκώθηκα από το κρεβάτι μου; Συγνώμη Μαίρη. Συγνώμη που το άφησα να συμβεί αυτό σε σένα. Θα με συγχωρέσεις ποτέ; Πως θα διώξω αυτόν τον πόνο;

4 Δεκεμβρίου, 1983

Χθες βράδυ καθόμουν στο δωμάτιο του Σαμ και του Ντιν, στο σκοτάδι και άκουσα κάποιους ήχους… Ο Μάικ λέει ήταν ο αέρας, και εντάξει, ίσως να ήταν, αλλά ακούστηκε σαν ψίθυρος, σαν κάποιος να ψιθύριζε ένα όνομα, κάτω από την αναπνοή του, ξανά και ξανά… σαν κάτι να είναι εκεί έξω στο σκοτάδι, να μας παρακολουθεί… Έμεινα ξύπνιος όλο το βράδυ, μόνο για να τους κοιτάζω, να τους προστατεύω. Τους προστατεύω; Τους πληγώνω; Δεν τους έχω αφήσει από τα μάτια μου από τη φωτιά και μετά. Ο Ντιν με το ζόρι μιλάει. Προσπάθησα να του πιάσω ψιλοκουβέντα ή να πάμε να παίξουμε baseball. Οτιδήποτε για να αισθανθεί φυσιολογικό παιδί. Ποτέ δε φεύγει από το πλευρό μου – ή από του αδερφού του. Κάθε πρωί όταν ξυπνάω, ο Ντιν είναι μέσα στην κούνια, και έχει τυλίξει τα χέρια του γύρω από το μωρό τον Σαμ. Σα να θέλει να τον προστατέψει από ότι υπάρχει εκεί έξω τη νύχτα.

 
4 Δεκεμβρίου, 1983 (συνέχεια)

Ο Σάμμυ κλαίει συνέχεια, ζητά τη μαμά του. Δεν ξέρω πως να το σταματήσω, και μέρος μου δε θέλει. Ραγίζει η καρδιά μου να σκέφτομαι ότι σύντομα δεν θα την θυμάται καθόλου. Δεν μπορώ να αφήσω τη μνήμη της να πεθάνει.

 
7 Δεκεμβρίου, 1983

Η αστυνομία επέστρεψε. Δεν το πιστεύω. Κι άλλες ερωτήσεις που έχω απαντήσει εκατομμύρια φορές. Κι άλλος χρόνος μακρυά από τους γιους μου, κάνοντας κύκλους, οδεύοντας στο πουθενά… είναι όλα άχρηστα και ηλίθια!

Ήπια ένα ποτό κατά τις 7… μόλις τα αγόρια κοιμήθηκαν. Τώρα πίνω άλλο ένα. Δεν βοηθάει να κοιμηθώ, αλλά με βοηθάει να καθαρίσω το κεφάλι μου… κάποιες φορές γίνεται, για ένα δευτερόλεπτο, και μετά όλα μπερδεύονται από την αρχή.

Ένα πράμα είναι ξεκάθαρο – ο μόνος τρόπος να μάθ (εδώ δεν υπάρχει συνέχεια)

 
8 Δεκεμβρίου, 1983

Ξύπνησα σήμερα με hangover… Δεν είχα διάθεση για τίποτα, πόσο μάλλον όταν ο Μάικ ήρθε στην κουζίνα και μου είπε για το πως πρέπει να μαζέψω τον εαυτό μου, για τα αγόρια… αλλά περισσότερο τον ένοιαζε για το γκαράζ παρά για κάτι άλλο. Με κατηγορεί που με το ζόρι πάω στη δουλειά μου… Η γυναίκα μου πέθανε, κάτι τρομερό της συνέβη και ίσως και τα αγόρια μου είναι σε κίνδυνο… πως μπορώ να τα ξεχάσω όλα και να πάω στη δουλειά, για όνομα του Θεού;

 
8 Δεκεμβρίου, 1983 (συνέχεια)

Οι γιοι μου με χρειάζονται… και η έρευνα της γυναίκας μου με χρειάζεται. Αυτά τα 2 έχουν σημασία για μένα. Πάω σε όλη τη γειτονιά, κάνοντας ερωτήσεις… Κάποιοι επίτηδες δεν είναι σπίτι, το ορκίζομαι, όταν χτυπάω. Ίσως να μην θέλουν να αντιμετωπίσουν έναν χήρο που θρηνεί… ή τον άντρα που όπως νομίζουν σκότωσε τη γυναίκα του.

Μια φωτιά δεν αρχίζει έτσι απλά. Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι κάποιος ήταν στο σπίτι εκείνη τη νύχτα. Είναι ο μόνος τρόπος όλα αυτά να βγάζουν νόημα. Άρχισα να ψάχνω στη βιβλιοθήκη. Μαζεύω παλιά αρχεία της αστυνομίας, βλέπω όλες τις μικροδιαφάνειες… ψάχνοντας για όλες τις φωτιές, εμπρησμούς που να μοιάζουν. Θα τον βρω αυτόν τον τύπο, και τότε… Ας με συγχωρέσει ο Θεός…

 
11 Δεκεμβρίου, 1983 

Ο Σάμμυ επιτέλους άρχισε να κοιμάται μέσα στη νύχτα, και τώρα ο Ντιν κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι μαζί του. Όμως εγώ… κλείνω τα μάτια μου και εκείνη είναι εκεί. Πάντα ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο, την βλέπω πριν εκείνη τη νύχτα, όμορφη, ευτυχισμένη και ζωντανή. Και δεν το βλέπω, το ζω, είναι σα να είμαι εκεί… είναι τόσο αληθινό, προσπαθώ να τη φτάσω και να την αγγίξω. Και αυτό κάνω, την φτάνω… και ξαφνικά είμαι πίσω σε εκείνη τη νύχτα, στο αίμα και τη φωτιά της Μαίρη, την Μαίρη στο ταβάνι και πως πήγε στο ταβάνι… δεν μπορεί να είναι στο ταβάνι…

Εδώ είναι το περίεργο μέρος. Όταν ξυπνάω, ιδρωμένος και λαχανιασμένος… Το ορκίζομαι κάτι είναι εκεί. Το νιώθω, ένα φτερούγισμα πάνω μου, πάνω από τα αγόρια μου. Παρακολουθεί, περιμένει. Ίσως και να με εμπαίζει. Δεν μπορούσες να το σταματήσεις. Δεν μπορούσες να την κρατήσεις ασφαλή. Δεν μπορείς να τους κρατήσεις ασφαλή.

 
11 Δεκεμβρίου, 1983  (συνέχεια)

Πήρα μερικά πράγματα από το σπίτι σήμερα… κανα 2 φωτογραφίες, ένα δυο παιχνίδια που έσωσαν οι πυροσβέστες. Έσωσαν ένα από τα πιστόλια μου… ένα πιστόλι αντίκα. Δεν κάνει μεγάλη ζημιά αλλά θα το χω κάτω από το μαξιλάρι μου απόψε.

 
13 Δεκεμβρίου, 1983

Κάλεσα πάλι την αστυνομία… τίποτα. Το εγκληματολογικό ξαναπήγε αλλά δεν βρήκε τίποτα. Ούτε αποτυπώματα, ούτε DNA, ούτε αίμα, τίποτα που να έχει μείνει από το σώμα της γυναίκας μου, κανένα σημάδι ότι κάποιος μπήκε στο σπίτι. Ακριβώς αυτή τη δουλειά περίμενα από την αστυνομία. Οι ερευνητές μου είπαν ότι κάτι ηλεκτρολογικό προκάλεσε τη φωτιά. Τους ζήτησα να μου δείξουν την απόδειξη, να μου πουν ποιο καλώδιο έφταιξε. Δεν μπόρεσαν. Μου παν κάτι αλλαμπουρνέζικα για σημάδια καψίματος και εγκληματολογίας φωτιάς και «δεν υπάρχουν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία» που «πρέπει να αναμένεται, λόγω της σοβαρότητας της φωτιάς.» Το μόνο που είπαν ότι όλα τα στοιχεία δείχνουν προς το ταβάνι και εκεί ήταν το σημείο ανάφλεξης. Αυτό δε βγάζει νόημα από την οπτική γωνία του πυροσβέστη – σχεδόν όλες οι ηλεκτρικές πυρκαγιές ξεκινάνε από τους τοίχους. Αλλά για μένα… βγάζει πάρα πολύ νόημα.

 
14 Δεκεμβρίου, 1983

Πραγματικά κοιμήθηκα χτες βράδυ… και 5 λεπτά αργότερα ξύπνησα μες στον κρύο ιδρώτα. Νιώθοντας αυτήν την παρουσία ξανά… και σκέφτομαι κάτι που διάβασα σε ένα από τα βιβλία τις προάλλες. Ήταν κυρίως βιβλία για πυρκαγιές και πως ξεκινάνε και πόσο γρήγορα εξαπλώνονται… αλλά ένα από αυτά μιλούσε για παράξενες φωτιές, φωτιές χωρίς εκρήξεις… λένε ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η φωτιά μπορεί να ελεγχθεί από κακές οντότητες, όντα για να σκοτώνουν ανθρώπους. Είναι τρελό, πράγματα για παραμύθια… Σαν δράκους που πετάνε φωτιές δηλαδή; Αλλά μετά θυμήθηκα, όταν πήγα στο δωμάτιο του Σάμμυ εκείνο το βράδυ, όταν προσπάθησα να πάω στη Μαίρη η φωτιά πήδηξε προς τα εμένα. Σαν να είχε κάποιο σκοπό, σαν να ήθελε να με κρατήσει μακρυά, να με σταματήσει από το να τη φτάσω. Σαν κάποιος να την έλεγχε.

 
14 Δεκεμβρίου, 1983 (συνέχεια)

Εκείνο το βράδυ… η Μαίρη, στο ταβάνι… Έπεισα τον εαυτό μου ότι το φαντάστηκα, ότι με κάποιο τρόπο εγώ το δημιούργησα. Αλλά τώρα ξέρω, χωρίς αμφιβολία ότι ήταν εκεί πάνω. Δεν με νοιάζει τι λέει ο καθένας, η αστυνομία ή η οικογένεια της Μαίρης, ή ο Μάικ. Ας με λένε τρελό. Εγώ ξέρω τι είδα.

Δεν έχω ακόμα απαντήσεις, αλλά οι ερωτήσεις είναι πιο καθαρές στο μυαλό μου. Κάτι φρικτό συνέβη στο δωμάτιο του μωρού. Κάποιος – ή κάτι – σκότωσε την όμορφη γυναίκα μου.

Ήμουν ξύπνιος όλο το βράδυ, σκεπτόμενος αυτό… μακάρι να μπορούσα να μιλήσω στον Μάικ, αλλά μου έχει ήδη πει ότι χρειάζομαι βοήθεια. Οπότε αυτό το πρωί, με το που ξύπνησα, βγήκα έξω και αγόρασα περισσότερα βιβλία. Όχι για πυρκαγιές, αλλά για… άλλα πράγματα. Ανεξήγητα πράγματα. Αγόρασα και 2 νέα πιστόλια και μια καραμπίνα. Για κάθε περίπτωση.

 
17 Δεκεμβρίου, 1983

Γνώρισα κάποια… κάποια που ίσως είναι φίλη, σε μένα και στα αγόρια. Τις τελευταίες 2 μέρες επισκέπτομαι… ένα μέντιουμ, είναι ο καλύτερος όρος. Τριγύριζα σε ένα μέρος, και δεν ξέρω, απλά μπήκα μέσα. 2 μήνες πριν θα γέλαγα δυνατά αν κάποιος μου το λεγε ότι θα το κανα, αλλά τώρα και σε αυτό το σημείο δεν ξέρω που αλλού να πάω. Τελοσπάντων, μπήκα μέσα και ήταν μια σκέτη απάτη. Έβλεπα έναν τύπο να διαβάζει κάτι παλάμες… και απλά παπαγάλιζε ότι του έλεγαν οι άνθρωποι ή μίλαγε για ευρεία πράματα – “κάποιος που αγαπάς ανησυχεί” και το έχαβαν. Όπως είπα, ήταν μια ασυναρτησία, αλλά για κάποιο λόγο, αργότερα το απόγεμα πήγα σε ένα άλλο… και σήμερα πήγα στη Μισούρι. Και με το που μπήκα μέσα, δεν μπορώ να το εξηγήσω, ήταν σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια. Ήξερε κάθε λεπτομέρεια, όχι μόνο για τη ζωή μου αλλά και για μένα… τις σκέψεις μου… τους φόβους. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που δεν με κοίταζε λες και ήμουν τρελός όταν της είπα την ιστορία μου… απλά άκουγε, κούναγε το κεφάλι και μου έλεγε ότι με πιστεύει.

Μία ώρα αργότερα γύρισα… με τα αγόρια. Για κάποιο λόγο ήθελα να τους πάω σε αυτή, να τη γνωρίσουν. Την αγάπησαν κατευθείαν… ο Σάμμυ καθόταν στην αγκαλιά της όλη την ώρα, χαμογελούσε και ο Ντιν δεν σταματούσε να μιλάει. Δεν ξέρω, αν απλά μου φάνηκε, ίσως δεν πρέπει να την εμπιστεύομαι αλλά το να βλέπω τα αγόρια τόσο ζεστά… Υπάρχει κάτι εκεί. Νομίζω ότι μπορεί να με βοηθήσει.

 
20 Δεκεμβρίου, 1983

Θα προσπαθήσω να το τελειώσω… το ορκίζομαι, τρέμω τόσο πολύ που με το ζόρι γράφω. Μόλις γύρισα από το σπίτι μου… Η Μισούρι ήθελε να πάει εκεί, να πάρει μια γεύση από το τι συνέβη. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως ένιωσα – πρώτα απ’όλα, με το να είμαι εκεί, στο σπίτι όπου ζούσα με τη γυναίκα μου, στο δωμάτιο του παιδιού μου και να τα βλέπω όλα θαμμένα και με το ζόρι τα αναγνώριζα. Ήδη νιώθω μια διαφορετική εποχή, μια διαφορετική ζωή… ένα μέρος μου δεν μπορεί να θυμηθείς πως είναι να ζεις φυσιολογικά, αλλά ο υπόλοιπος εαυτός μου… Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, τα ήθελα όλα πίσω τόσο πολύ.

Η Μισούρι φρίκαρε και αυτή πάρα πολύ… Είπε ότι μπορούσε να νιώσει κάτι κακό, μπορούσε να νιώσει την ηχώ από εκείνο το βράδυ… μιας φρικτής παρουσίας που βρισκόταν εκεί. Το ένιωσε, ένιωσε αυτό το πράμα που σκότωσε τη γυναίκα μου.

Η Μισούρη δεν μπορούσε να μου πει τι ήταν, – ποτέ δεν έχει αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο – αλλά μου είπε ότι ήταν το πιο δυνατό, απαίσιο πλάσμα που έχει συναντήσει ποτέ.

23 Δεκεμβρίου, 1983

Φύγαμε από το σπίτι του Μάικ και της Κέιτ σήμερα το πρωί. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί, δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Νιώθω ότι τίποτα δεν μπορώ να εξηγήσω πλέον στη ζωή μου. Απλά έπρεπε να πάρω μακρυά τα αγόρια μου. Σηκώθηκα λίγο πριν την αυγή, τα έβαλα στο αμάξι ενώ κοιμόντουσαν ακόμα. Ίσως έπρεπε να πούμε αντίο. αλλά κάτι μου λεγε ότι πρέπει να φύγουμε τώρα, γρήγορα και αθόρυβα. Ότι ήταν αυτό που σκότωσε τη Μαίρη –  δεν έχει αφήσει ίχνη εδώ γύρω . Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι δεν έχω κανέναν παρά μόνο τον εαυτό μου. Αν θέλω απαντήσεις, πρέπει να τις βρω μόνος μου.

 
25 Δεκεμβρίου, 1983

Πάλι δεν κοιμήθηκα χτες βράδυ. Ξύπνησα με κρύο ιδρώτα και συνειδητοποίησα ότι ήταν Χριστούγεννα. Που είναι η Μαίρη; Αυτή ήταν η σκέψη μου όλο το βράδυ, και έμεινε στο μυαλό μου όλη τη μέρα. Χριστούγεννα χωρίς τη γυναίκα μου δεν είναι αληθινά. Ο εορτασμός μας ήταν άτσαλος.. ένα καμπουριασμένο 1μιση μέτρο ύψους πλαστικό δέντρο, ένα μάτσο fast food, και αθλητικός εξοπλισμός για τα αγόρια… ράγκμπι, μπάσκετ, ποδόσφαιρο. Η προσπάθειά μου να φέρω πίσω κάτι φυσιολογικό. Ο Ντιν θα πάει φέτος σε αληθινούς αγώνες Baseball σε τουρνουά. Ή αλλιώς θα πάω εγώ στους αγώνες. Μόνος.

Η Μαίρη ποτέ δεν θα δει τον Ντιν να χτυπάει μπαλιά. Δεν θα δει ποτέ τον Σάμμυ να περπατά, ή θα ακούσει τις πρώτες του λέξεις. Δεν θα πάει τον Ντιν πρώτη μέρα στο σχολείο, δεν θα μείνει ξάγρυπνη το βράδυ μαζί μου για να ανησυχεί για την πρώτη μέρα που θα πάρει το αυτοκίνητο. Δεν είναι σωστό που δεν είναι εδώ, και είναι το μόνο που σκέφτομαι σήμερα. Είμαι τόσο νευριασμένος που με το ζόρι βλέπω σωστά – θέλω  πίσω τη γυναίκα μου.

Η αστυνομία και επίσημα έκλεισε την υπόθεσή μας. Τι Χριστουγεννιάτικο δώρο και αυτό ε;

 
1 Ιανουαρίου, 1984

Σήμερα ξεκινάει μια νέα χρονιά. Η Μαίρη αγαπούσε αυτή τη μέρα του χρόνου, λάτρευε την ιδέα μιας νέας αρχής για όλους. Πάντα βάζει ένα νέο σκοπό, ένα το χρόνο, και εν αντιθέσει με τους περισσότερους ανθρώπους, εκείνη τον κατάφερνε. Και κάθε χρόνο προσπαθούσε να με πείσει να βάλω και εγώ έναν, αλλά ποτέ δεν έβρισκα τον λόγο να το κάνω. Μακάρι να μπορούσα να το δω το ημερολόγιο της. Ίσως με βοηθούσε να τη θυμηθώ. Ίσως να μάθαινα κάποια από τα μυστικά της. Ίσως αυτό είναι το νόημα ενός ημερολογίου. Να κρατάς τις ιστορίες σου, τη ζωή σου, από το να πεθάνει. Και οι άλλοι άνθρωποι να μην σε ξεχάσουν.

Θεέ μου μακάρι τα αγόρια να γνώριζαν περισσότερο τη Μαίρη.

Αυτή τη χρονιά θα βάλω ένα σκοπό. Θα ανακαλύψω τι συνέβη στη γυναίκα μου.