Αφιέρωμα | Τα κοινά σημεία του Dean Winchester και της Buffy Summers

Buffy Summers vs. Dean Winchester

Το να σκοτώνουν δαίμονες και άλλα τέρατα είναι εύκολο για αυτούς. Η Buffy δεν είχε ποτέ ενδοιασμούς στο να ‘ξεσκονίσει’ κάποιο βαμπίρ, και για τον Dean μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι (σχεδόν) πάντα οι δαίμονες πρέπει να πεθάνουν. Στην πορεία, τα δεδομένα άλλαξαν και για τους δυο ήρωες, και οι γραμμές της ηθικής και του καθήκοντος γκρίζαραν πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελαν, θέτοντας υπό αμφισβήτηση το τι σημαίνει να είσαι στη μεριά του ‘Καλού’.

Και οι δυο είναι badass αλλά φαίνονται ως οι λιγότερο έξυπνοι της ομάδας τους. Όλοι οι Scoobies έχουν επιδείξει σημάδια ασυγχώρητης επιπολαιότητας (για να μας θυμίζουν συχνά-πυκνά ότι πρόκειται στο κάτω-κάτω για εφήβους), όμως η Buffy τείνει να είναι η πιο ρηχή και αφελής της παρέας, αντισταθμίζοντας την ‘φονική’ δύναμή της και την καπατσοσύνη της στα πρακτικά θέματα, ο ακριβώς αντίθετος χαρακτήρας από την ‘ακαδημαϊκά έξυπνη’ Willow και τα βιβλία της. Παρομοίως, ο Dean έχει την εξυπνάδα ‘της πιάτσας’, όμως, συγκρινόμενος με τον Sam (και με τον Bobby), δεν το έχει τόσο με την γνώση που προέρχεται από βιβλία και διάβασμα.

Ο κάθε ένας τους είναι υπεύθυνος για το μικρό αδερφάκι του. Και οι δυο φτάνουν στο σημείο της αυτοθυσίας για τα αδέρφια τους. Η σημαντική δουλειά της Buffy (τουλάχιστον από την 5η σεζόν και μετά) είναι να κρατήσει ασφαλή την Dawn -και το Κλειδί- και δεν φοβάται ούτε το θάνατο προκειμένου να το καταφέρει. Ο Dean πρέπει να προσέχει τον Sammy του, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διασφαλίσει ότι ο μικρός δεν θα ξεπεράσει τα όρια κάνοντας κάτι μη-αναστρέψιμα κακό. Όταν πεθαίνει ο Sam, ο Dean πουλά την ψυχή του χωρίς δεύτερη σκέψη για να τον επαναφέρει στη ζωή.

Και ο Dean και η Buffy πέθαναν και επέστρεψαν από τους νεκρούς. Στην περίπτωση του Dean μάλιστα αυτό συνέβη παραπάνω από μια φορές! Την πρώτη φορά που πέθανε ο Dean, ο Castiel (με τη βοήθεια των υπόλοιπων αγγέλων) τον τράβηξε από την Κόλαση και τον επανέφερε στη Γη για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς τους. Ο ‘άγγελος’ της  Buffy ήταν η καλύτερή της φίλη, η Willow που την έφερε πίσω από τους νεκρούς. Τόσο η Buffy όσο και ο Dean δεν πίστευαν ότι αξίζουν τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. 

Και οι δυο τους έχουν σκαρφαλώσει από τον ίδιο τους τον τάφο. Όταν ο ξόρκι της Willow ανασταίνει την Buffy, αυτή πρέπει να σκάψει για να βγει από το φέρετρο και τον τάφο της. Η όλη εμπειρία την σημαδεύει – κυρίως επειδή θυμάται τον Παράδεισο και κατηγορεί τους φίλους της που της στέρησαν τη γαλήνη. Ο Dean ζωντανεύει και αυτός μέσα στον τάφο του και με το έτσι θέλω (επειδή είναι ο Dean friggin′ Winchester) σκαρφαλώνει έξω από το χώμα. Οι μνήμες από την Κόλαση τον στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα…

Οι πατεράδες τους ήταν ουσιαστικά απόντες από την ζωή τους. Ο πατερούλης της Buffy παράτησε τη μητέρα της μαζί με το ενδιαφέρον του να είναι πατέρας. Η Βαμπιροφόνισσα, ευτυχώς, είχε μια μαμά για να στηριχτεί, και τον Giles ως πατρική φιγούρα. Ο John Winchester είχε ευγενείς προθέσεις όμως τον είχε κυριεύσει η δίψα για κυνήγι και εκδίκηση που τελικά ήταν πολύ μακρυά από αυτό που λέμε ‘καλός μπαμπάς’. Άφησε τον Dean να φροντίζει τον εαυτό του και τον Sam. Τα δυο αδέρφια στράφηκαν στον Bobby Singer για στήριξη και καθοδήγηση, και τον θεωρούσαν τον θετό τους πατέρα.

Και είναι να αναρωτιέται κανείς: η έλλειψη πατέρα έκανε τον Dean και την Buffy δυνατότερους χαρακτήρες, ή μήπως τελικά συνέβαλε στις αδυναμίες τους;

Αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν νωρίς. Για τον Dean οι ευθύνες ήρθαν στην τρυφερή ηλικία των 4 όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε από τον Κιτρινομάτη και ο πατέρας του τον επιφόρτισε με τη φροντίδα του μικρού του αδερφού, και ταυτόχρονα τον εκπαίδευε να γίνει κυνηγός. Όταν τα υπόλοιπα παιδάκια έπαιζαν ποδόσφαιρο, ο Dean μάθαινε πως να χειρίζεται ένα μάγκνουμ! Η Buffy ήταν ελαφρώς πιο τυχερή γιατί έζησε -έστω λίγο- την ξεγνοιασιά της εφηβείας, πριν μπει στον κόσμο του υπερφυσικού. Ως η μοναδική ‘Βαμπιροφόνισσα’ αυτής της γενιάς έπρεπε να αφήσει πίσω την ανεμελιά και να αφοσιωθεί στην προστασία του πλανήτη, κάτι που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον καθένα, πόσω μάλλον για ένα 16χρονο κορίτσι. Το μεγάλο πλήγμα και η απότομη ενηλικίωση ήρθε όταν πέθανε η μητέρα της ξαφνικά. Τότε η Buffy αναγκάστηκε να γίνει και πατέρας και μητέρα για τη μικρή της αδερφή, περίπου όπως ήταν ο Dean για τον Sam καθώς μεγάλωναν.

Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοκαταστροφικές τάσεις, όμως συνεχίζουν να το παλεύουν. Λίγο τα daddy issues, λίγο το αφόρητο βάρος της υποχρέωσης να προστατεύουν τον πλανήτη ολόκληρο, και λίγο οι τύψεις από τις αναπόφευκτες περιστασιακές αποτυχίες (γιατί στο κάτω κάτω είναι απλά άνθρωποι με συναισθήματα και κάνουν λάθη όπως όλοι οι υπόλοιποι), έχουν δημιουργήσει στους δυο ήρωες σύμπλεγμα κατωτερότητας και μια λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν αξίζουν να σωθούν. Η έμφυτη ενσυναίσθηση και ο ηρωισμός όμως δεν τους αφήνει να παρατήσουν τη μάχη ενάντια στο Κακό και θα παλεύουν μέχρι την τελευταία τους πνοή.

“Once you touch that darkness… it never goes away. Now the truth is… I’m past saving. I know how my story ends, it’s at the edge of a blade or the barrel of a gun. So the question is: is that gonna to be today? It gonna be that gun?” – Dean

Το χιούμορ και η φαινομενική αυταρέσκεια είναι η άμυνά τους.  Ο εσωτερικός μηχανισμός με τον οποίο οι δυο ήρωες αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα είναι παρόμοιος: τα αστειάκια. Όσο πιο σοβαρό είναι αυτό που αντιμετωπίζουν, τόσο πιο χαλαροί θα προσπαθήσουν να υποκριθούν ότι είναι.  To παίζουν συχνά ματαιόδοξοι χαζοβιόληδες για να αποφορτίσουν μια κατάσταση ή να εκνευρίσουν αυτόν που έχουν απέναντί τους. 

“I may be dead, but I’m still pretty. Which is more than I can say for you.” – Buffy

“You think you’re funny ?” – Henricksen
“I think I’m adorable.” – Dean

Δεν θέλουν να δείξουν σημάδια δειλίας μπροστά στον κίνδυνο. Η εμμονοληπτική ξεροκεφαλιά τους και το Σύνδρομο του Σωτήρα, τους αποτρέπει από το να δείξουν οποιαδήποτε αδυναμία, ειδικά μπροστά στον εχθρό. Και πάλι, το χιούμορ είναι η άμυνά τους:

“Now, we can do this the hard way or … well, actually, there’s just the hard way.” – Buffy
“That’s fine with me.” – Darla
“Are you sure ? Now this is not gonna be pretty. We’re talking violence, strong language, adult content.” – Buffy

“I’m not going to die in a hospital where the nurses aren’t even hot.” – Dean

Και οι δυο έπρεπε να πάρουν μια δύσκολη απόφαση για το κοινό καλό: να σκοτώσουν κάποιον που αγαπούν. Αυτή είναι η μοναδική περίπτωση που ο Dean και η Buffy διαφέρουν στο ουσιαστικό κομμάτι. Στο τέλος της 2ης σεζόν, η Buffy σκοτώνει τον αγαπημένο της Angel και τον στέλνει πίσω στην Κόλαση. Αν και ξέρει ότι έχει την ψυχή του πίσω (και δεν είναι πια ο αιμοσταγής Angelus), τον σκοτώνει έτσι κι αλλιώς, για να σώσει τον κόσμο. Στον αντίποδα, ο Dean, καθ′όλη τη διάρκεια του Supernatural, είναι προετοιμασμένος να ακολουθήσει τις εντολές του πατέρα του (και την επιθυμία του Sam) να σκοτώσει τον μικρό του αδερφό, αν χρειαστεί. Ο Dean ποτέ δεν μπόρεσε να το κάνει, ούτε καν για να σώσει τον κόσμο…

ΥΓ Για να μην παρεξηγηθώ, όλα όσα έγραψα παραπάνω δεν είναι κατηγορία εναντίον του Eric Kripke ότι αντέγραψε στεγνά τον Whedon, κι ότι ο Dean Winchester δεν είναι ένας εξαιρετικά καλογραμμένος χαρακτήρας από μόνος του. Γιατι προφανώς για κάθε ένα από τα 11 κοινά στοιχεία που βρήκαμε στους δυο χαρακτήρες, υπάρχουν κι άλλα τόσα που τους κάνουν να διαφέρουν. Αυτό που θέλησα να σκιαγραφήσω με αυτό το άρθρο είναι η έμπνευση που αποτέλεσε ο Joss Whedon για τον Eric Kripke, διότι γιατί αν ο μπαμπάς της Buffy είναι σε κάτι καλός αυτό είναι η σεναριογραφία και το ‘χτίσιμο χαρακτήρα’. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, ο Kripke βασίστηκε διακριτικά σε μια πετυχημένη σεναριακή συνταγή και απέδωσε φόρο τιμής, δομώντας προσεκτικά την πολύπλοκη περσόνα του Dean Winchester για να θυμίζει τη δυαδικότητα της Buffy Summers: τις ελαφρόμυαλες κουβέντες που κρύβουν πίσω τους εσωτερική ανησυχία και θλίψη.

ΥΓ Αν διαφωνείτε σε κάτι ή αν έχετε κάτι να προσθέσετε στην σύγκριση των δυο χαρακτήρων και των δυο σειρών, όπως πάντα είστε ευπρόσδεκτοι να το κάνετε στα σχόλια παρακάτω, με ευγένεια και σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις.