Καλώς ήρθατε και πάλι στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω και κατατάσσω με σειρά προτίμησης ό,τι βλέπω κάθε μήνα. Χαμηλός ο πασχαλιάτικος απολογισμός, αλλά είχε μέσα κάποια πράγματα που σίγουρα θα συγκαταλέξω, όταν έρθει Δεκέμβρης, ανάμεσα στα καλύτερα αυτής της χρονιάς!
Να υπενθυμίσω ότι τα φετινά countdown μου περιλαμβάνουν μόνο ταινίες και ολοκληρωμένους κύκλους σειρών, που βλέπω για πρώτη φορά. Τις ημιτελείς τρέχουσες σειρές, καθώς και τις επαναλήψεις σειρών ή ταινιών, τις σχολιάζω ξεχωριστά στο τέλος. Πάμε, λοιπόν, να σας σχολιάσω ένα-ένα όσα είδα μέσα στον Απρίλη ΧΩΡΙΣ SPOILERS, μήπως σας δώσω καμιά ιδέα και για τη δική σας Watchlist!
#4 Quantum Leap (1ος κύκλος)
Χωρίς να έχω δει το ορίτζιναλ Quantum Leap του ’89, ξεκίνησα αυτή τη σειρά με χαμηλές προσδοκίες και τελικά έγινε η πρώτη ένοχη απόλαυση του ’23. Καθόλη τη διάρκειά της μου έδινε την εντύπωση ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι για να τσαντίζει με την -κατά τόπους εξοργιστική- αφέλεια του σεναρίου της και κάποιον καινούργιο επαγγελματία κάθε βδομάδα: από γιατρούς και αστροναύτες, μέχρι εστιάτορες και δικηγόρους! Το φορμάτ των αυτοτελών επεισοδίων με βοήθησε να ολοκληρώσω τη σεζόν, αλλά θεωρώ πως θα είχε επωφεληθεί από λιγότερα των 18 επεισοδίων που είχε, γιατί η κεντρική ιστορία δεν ήταν αρκετά ζουμερή και τελικά έκανε εμφανή κοιλιά. Το μεγάλο ατού της είναι στους χαρακτήρες και ειδικά στον προικισμένο πρωταγωνιστή, ο οποίος κρατάει τη σειρά μόνος του πραγματικά και έχει δώσει ζωή σε έναν συμπαθέστατο ήρωα. Αντίπαλο “δέος” -και βαρίδι της σειράς- η ατάλαντη συμπρωταγωνίστριά του. Μετά το mid-season, φλέρταρα πολλές φορές με την ιδέα να την παρατήσω, αλλά εναπόθεσα τις ελπίδες μου στο φινάλε, μήπως κι έχει κάποια ανατροπή που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα με κρατήσει για τη συνέχεια. Σαν επεισόδιο δεν ήταν κακό (τηρουμένων των αναλογιών πάντα), αλλά το φθηνιάρικο υποτιθέμενο cliffhanger, όχι μόνο δεν μου κέντρισε οποιοδήποτε ενδιαφέρον, αλλά εξάλειψε κάθε “απόλαυση” κι άφησε μόνο την “ενοχή”. Η σειρά έχει ήδη πάρει το πράσινο φως για να συνεχίσει του χρόνου, αλλά δυστυχώς, μάλλον θα το κάνει χωρίς εμένα…
#3 School Spirits (1ος κύκλος)
Εκεί που η κωμωδία του Ghosts συναντά το δράμα του The Lovely Bones ακροβατεί αυτή εδώ η εφηβική μαύρη κωμωδία μυστηρίου του Paramount+, όπου η πρωταγωνίστρια Maddie βιώνει τον χειρότερο εφιάλτη κάθε μαθητη λυκείου: βρίσκει τον εαυτό της παγιδευμένο για πάντα στο σχολείο — μόνο που για εκείνη είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα, γιατί είναι φάντασμα. Όμως, δεν θυμάται καν πώς πέθανε και πάνω σε αυτό το μυστήριο χτίζεται όλη η αφήγηση της σεζόν. Χωρίς να ξεχνά το συναισθηματικό βάρος της ιστορίας της Maggie, η σειρά καταφέρνει να είναι παραδόξως αρκετά σπιρτόζικη και διασκεδαστική — αποδεικνύοντας ότι το εφηβικό δράμα είναι ένα είδος που ακόμη χωρά πρωτοτυπία. Βέβαια, οι σεναριογράφοι δεν εκμεταλλεύονται όσο θα μπορούσαν τη μυθολογία του σύμπαντος που έχουν δημιουργήσει και αναλώνονται σε κάποια κλισέ του είδους, κλέβοντας τελικά πόντους από την ωριμότητα του σεναρίου. Πάντως, οι προοπτικές της σειράς είναι εκεί για να αναπτυχθούν στην επόμενη σεζόν (ακόμη αναμένω την ανανέωση) και, προς το παρόν, το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι η πρωταγωνίστρια και παραγωγός της σειράς, Peyton List, είναι μια από τις πιο προικισμένες ηθοποιούς της νέας γενιάς του Hollywood!
#2 The Mandalorian (3ος κυκλος)
Η σειρά ξέφυγε φέτος από τον αυτοτελή ρυθμό των επεισοδίων και ξεκίνησε να πει μια ιστορία πιο διευρυμένη, αφιερωμένη σε όλους τους Mandalorians, κι όχι μόνο στον Din Djarin και τον Grogu. Παράλληλα, έριξε και κάποιες πιο ενδελεχείς ματιές στο δύσκαμπτο τρόπο λειτουργίας τoυ νεόδμητου δημοκρατικού καθεστώτος, επειδή ναυάγησε το τηλεοπτικό project Rangers of the New Republic που ήταν προορισμένο να το κάνει, κι είχαν μείνει στον αέρα κάποια σημαντικά, συνδετικά stolylines. Ίσως για αυτό το λόγο αυτή η σεζόν φάνηκε τελικά ελαφρώς άνιση, με χαλαρότερη συνοχή σε σχέση με τις προηγούμενες, ενώ μας έκανε, επίσης, να αμφισβητούμε το σε ποιόν “Mandalorian” απευθύνεται ο τίτλος της σειράς. Προσωπικά, πάντως, παρά τις κατά τόπους αδυναμίες της, θεωρώ τη φετινή, την καλύτερη από τις 3 σεζόν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη των χαρακτήρων και το εύρος της ιστορίας που είπε. Οι σεναριογράφοι είχαν τα κότσια να αφήσουν τον πρωταγωνιστή τους να κάνει προσωρινά ένα βήμα πίσω, για να περάσει μπροστά η Bo-Katan. Εκείνος είναι ταπεινόφρων και συνειδητοποιημένος: δεν θέλει να γίνει ηγέτης κανενός. Στρέφει οικειοθελώς, λοιπόν, τον προβολέα προς εκείνη που θεωρεί ικανότατη πολεμίστρια και γεννημένη ηγέτιδα. Την εμπιστεύεται να καταφέρει να ενώσει το διαιρεμένο λαό τους για να μπορέσουν να διεκδικήσουν ξανά τον πλανήτη τους, που είχε μείνει βορά στα δόντια της Αυτοκρατορίας. Χαίρομαι που η σειρά άφησε στον Din το δικαίωμα να παραμείνει ένας άσημος μισθοφόρος. Αλλά και η Bo-Katan δεν είναι καμιά εξιδανικευμένη “Mary Sue”, που παραγκωνίζει με το έτσι θέλω τον πρωταγωνιστή — αξίζει με το παραπάνω την στήριξη του Din (και τη συμπάθεια του Grogu)! Κι αν μη τι άλλο, δεν παραγκώνισε κανέναν από τους δυο, αλλά οι τρεις τους αλληλοσυμπληρώθηκαν και τους έφεραν όλους πιο κοντά. Χωρίς τον Din να της δώσει ώθηση, η Bo θα καθόταν ακόμη να κλαίει τη μοίρα της σε ένα άδειο κάστρο στον Kalevala και οι υπόλοιποι Mandalorians θα τρώγονταν αναμεταξύ τους, διασκορπισμένοι στα 4 σημεία του Γαλαξία. Χωρίς να είναι στο επίκεντρό της, ο Din ήταν ο καταλύτης της αφήγησης κατά την 3η σεζόν και η ηθική άγκυρά της. Μικρό -αλλά ουσιαστικό- κομμάτι της αφήγησης αφιερώθηκε και στο χτίσιμο του Grogu. Χάρη στον θετό μπαμπά του, εδραιώθηκε η θέση του ανάμεσα στους Mandalorians, ενώ είδαμε κι ότι οι ικανότητές του στη Δύναμη αυξάνονται εντυπωσιακά. Ο μικρός ακροβατεί ανάμεσα στους αντικρουόμενους κόσμους των Jedi και των Mandalorians. κι, από ό,τι φαίνεται, η σειρά τον χτίζει διακριτικά για να γίνει ο επόμενος Tarre Vizsla. Άρα, ο ευρύτερος ρόλος του στο franchise θα εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο σημαντικό από ένα τρισχαριτωμένο force-sensitive πλασματάκι που στάθηκε τυχερό να υιοθετηθεί από έναν λακωνικό πολεμιστή. Πιστεύω ότι θα έρθει η στιγμή που ο Grogu, όχι μόνο θα κληρονομήσει επάξια το προσωνύμιο του τίτλου, αλλά θα εκπληρώσει και την προφητεία των Mandalorians και θα γίνει ηγετική μορφή τους, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελέσει και κεντρική φιγούρα στην αναβίωση του Τάγματος των Jedi. Κι εγώ θα είμαι εκεί για κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού του!
#1 Beef (1ος κύκλος)
Είναι μια μαύρη κωμωδία που ξεκινά με μια απλή ιδέα: ένας άνδρας και μια γυναίκα εμπλέκονται σε ένα παρολίγον ατύχημα στο δρόμο και αλληλοβρίζονται. Τίποτα περίεργο μέχρι εδώ. Η οργή και η εκδικητικότητά τους, όμως, κλιμακώνονται αριστοτεχνικά σε ένταση και σουρεαλισμό, ξεγυμνώνοντας τις αγκυλώσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, και μεταμορφώνοντας τη σειρά σε τραγωδία. Οι παραγωγοί της σειράς πήραν το κουρασμένο κλισέ “enemies to lovers” και το προσάρμοσαν ευφάνταστα για να σχολιάσουν την τρέλα του μοντέρνου τρόπου ζωής και την κρυμμένη κατάθλιψη που προκαλεί. Κάθε δυστυχισμένος άνθρωπος εκφράζει με διαφορετικό τρόπο τη δυστυχία του, κι αυτό μπορει να έχει και πολιτισμικές προεκτάσεις, πέρα από προσωπικές. Οι εκπληκτικοί Ali Wong και Steven Yeun ηγούνται ενός ρόστερ δυσλειτουργικών χαρακτήρων (στην πλειοψηφία τους Αμερικανο-Ασιάτες) που λατρεύεις να μισείς! Το υπόκωφο και καθαρά συμβολικό φινάλε της σεζόν ήταν ιδανικό μετά από το χειμαρρώδες προτελευταίο επεισόδιο, και παραμένει αριστοτεχνικά ανοιχτό ώστε να δώσει στο θεατή την ευκαιρία να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Οι δημιουργοί έχουν δηλώσει επίσημα ότι αν τους δώσει το πράσινο φως το κανάλι θέλουν να συνεχίσουν τη σειρά για δυο ακόμη σεζόν, αλλά εγώ νοιώθω ικανοποιημένη πλήρως από το τέλος που είδα. Γενικά, η σειρά είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που παρακολούθησα τον τελευταίο καιρό, μια παραγωγή που βγάζει ασπροπρόσωπο το Netflix (το οποίο χρειάζεται κάθε καλό λόγο μετά τις αμφιλεγόμενες επιχειρηματικές κινήσεις του τους τελευταίους μήνες) και εδραιώνει την κυρίαρχη θέση των arthouse ιστοριών του στούντιο Α24 στην τρέχουσα ποπ-κουλτούρα.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
► Star Wars – sequel trilogy: The Force Awakens, The Last Jedi και The Rise of Skywalker. Τρεις ταινίες που έχουν στείλει το fandom σε (γνώριμη δυστυχώς) τοξική φρενίτιδα, τώρα στο rewatch μου άρεσαν πολύ περισσότερο από όταν τις είχα δει για πρώτη φορά στον κινηματογράφο. Το μεγάλο ατού τους, πέρα από το εντυπωσιακό τεχνικό κομμάτι, είναι ότι έχουν πολύ πιο ταλαντούχο κεντρικό καστ από ότι οι δυο προηγούμενες τριλογίες. Η Daisy Ridley κι ο Adam Driver αναδεικνύουν το ταλέντο τους, παρά το κακογραμμένο σενάριο που δεν βοηθά τους χαρακτήρες τους να αποκτήσουν βάθος και ουσία. Αντίστοιχα, ο John Boyega κι ο Oscar Isaac καταφέρνουν να χτίσουν δυο αξιομνημόνευτους sidekicks, ενώ και η φωνή του Andy Serkis είναι κομμένη και ραμμένη για να δώσει ισχύ ακόμη και σε έναν μονοδιάστατο κακό σαν τον Snoke. Η πιο αδύναμη της τριλογίας είναι αδιαμφισβήτητα η τελευταία ταινία, γιατί δεν αφήνει να ανθοφορήσουν οι αφηγηματικοί σπόροι που είχαν φυτέψει οι προηγουμενες δυο ταινίες. Επί δυόμιση ώρες γυροφέρνει την πιασάρικη ιδέα μιας “Δυάδας της Δύναμης”, αλλά τελικά δεν την εξηγεί καθόλου, ούτε της δίνει ένα ικανοποιητικό κλείσιμο. Ταυτόχρονα, ευτελίζει την επιστροφή του Αυτοκράτορα, ενώ αγνοεί επιδεικτικά όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες και αφήνει τις ιστορίες τους στον αέρα. Παρόλες τις αδυναμίες της, όμως, αυτή η τριλογία είσήγαγε καλές ιδέες και ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο franchise, που είμαι σίγουρη ότι θα εκμεταλλευτούν καλύτερα -και ίσως εξιλεώσουν- μελλοντικά κάποιοι ικανότεροι σεναριογράφοι — γιατί αν συνειδητοποίησα κάτι για το Star Wars, χάρη στην πρόσφατη ενδελεχέστερη ενασχόλησή μου με αυτό, είναι ότι αυτό το σύμπαν είναι πολύ μεγαλύτερο από μια κακογραμμένη ατάκα ή έναν κακοπαιγμένο χαρακτήρα. Για κάθε λεπτομέρεια που σε εκνευρίζει, υπάρχουν δέκα που θα σε ενθουσιάσουν. Το world-building που έκαναν ο Lucas και οι συνεχιστές του έργου του είναι πραγματικά εντυπωσιακό, και μπορεί να μην το διαχειρίζονται όλοι τους με την ίδια σοβαρότητα και δεξιοτεχνία, αλλά δεν παύει να είναι ένας Γαλαξίας με πολλές διαφορετικές γωνίστες που αξίζει να επισκεφτείς!
► Star Wars: Rebels: Και μιλώντας για διαφορετικές γωνίτσες του συμπαντος, τελικά δεν άντεξα να περιμένω να ολοκληρώσω το The Clone Wars πριν αρχίσω το Rebels! Εχω δει μόλις 3 επεισόδια, αλλά διαφαίνεται ήδη ότι μάλλον είναι ένα από τα υποτιμημένα highlights του franchise!
► Superman & Lois: Μετά την απογοήτευση του προηγούμενου κύκλου, είχα πει στον εαυτό μου ότι τα πρώτα επεισόδια του τρίτου θα καθορίσουν το εάν θα παρατήσω οριστικά τη σειρά ή θα της δώσω δεύτερη ευκαιρία. Παρά την αμφιλεγόμενη αρχή της, αυτή τη χρονιά η σειρά με κρατάει καλύτερα χάρη στο συναίσθημά της, έχοντας γύρει ακόμη πιο πολύ προς το “οικογενειακό δράμα” και δίνοντας ρόλο εντελώς επικουρικό στην “υπερηρωική δράση”!
► Mrs. Davis: Για όποιον είχε απορία πώς θα ήταν μια sci-fi dramedy που συνδυάζει το Preacher με το Person Of Interest, ο Damon Lindeloff (Lost) επιχειρεί να μας λύσει την απορία — με ανάμικτα, κατά τη γνώμη μου, αποτελέσματα. Από τα πρώτα 5 επεισόδια που έχουν παιχτεί, δεν έλαβα αυτό που περίμενα. Είναι σουρεαλιστική κι έχει κάνει κάποιες ιερόσυλα έξυπνες σεναριακές επιλογές, αλλά προς το παρόν τη βρίσκω σχετικά άνοστη και ανερμάτιστη. Είναι αρκούντως διασκεδαστική, πάντως, για να την παρακολουθήσει κάποιος σαν μια καμένη ένοχη απόλαυση, και αυτό θα κάνω κι εγώ!
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Μάη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist ολοκληρώνοντας το πρώτο μισό του ’23! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
My Super-Watchlist: Ιανουάριος 2023