My Super-Watchlist | Απρίλιος ’22: Από το Moon Knight μέχρι το Russian Doll

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Πάει κι άλλος ένας μήνας από το πλούσιο -κυρίως τηλεοπτικά- 2022, κι όπως σας είχα υποσχεθεί, επέστρεψα και πάλι με κάποιες μίνι-κριτικές (χωρίς spoilers) για όσα είδα τις τελευταίες 30 μέρες. Συγκριτικά με άλλους μήνες, δεν είναι και τόσα πολλά αυτή τη φορά, αλλά βρέθηκαν πολλά αγαπημένα στη σημερινή λίστα! Τα highlights του μήνα είναι μια μαρβελοσειρά που χρωστά τα πάντα στον προικισμένο πρωταγωνιστή της, ένα από τα καλύτερα season finales που έχω δει ποτέ, ένα ολόγλυκο teen drama και, φυσικά, η επιστροφή μιας πολύ αγαπημένης μου σειράς μετά από 4 βασανιστικά χρόνια hiatus! Το lowlight του Απριλίου ήταν το special επεισόδιο μιας -κατά τα άλλα- θρυλικής σειράς, που τα τελευταία χρόνια με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει πάτος κάτω από τον πάτο κι αν θα καταφέρει να τον ξύσει κι αυτόν…

Moon Knight

Αρχίζει σιγά-σιγά και μπαίνει νέο αίμα στο Marvel Cinematic Universe και ο πρώτος ολοκαίνουργιος υπερήρωας που γνωρίσαμε ακούει στο κωδικό όνομα Moon Knight. Δεν είχα καμία ιδέα από το αντίστοιχο κόμικ, οπότε ξεκίνησα τη σειρά εντελώς στα τυφλά. Έχουν ήδη παιχτεί τα 5 από τα 6 επεισόδια της σεζόν και η γενικότερη αίσθηση που μου αφήνει μπορεί να μην είναι ενθουσιώδης, αλλά είναι παραπάνω από θετική. Το σενάριο έχει αρκετά προβλήματα, πολλά από τα οποία οφείλονται στο ότι οι σεναριογράφοι αναγκάζονται να το τρέξουν για να προλάβουν να χώσουν όσο γίνεται περισσότερο origin story και δράση σε τόσο λίγα επεισόδια, κι άλλα στο ότι δεν τους πολυνοιάζει να τεκμηριώσουν επιστημονικά οτιδήποτε μας δείχνουν, με αποτέλεσμα να έχεις κάποιες σοβαρές ενστάσεις, ειδικά αν είσαι αρχαιολόγος, ιστορικός, γλωσσολόγος, ψυχίατρος, ή αστρονόμος, Αιγύπτιος, Έλληνας, Βρετανός ή Εβραίος, ή έστω πολύ απαιτητικός θεατής…

Tη σειρά την κουβαλάει ξεκάθαρα ο Oscar Isaac στις πλάτες του, με τον διπλό ρόλο του ως σκληροτράχηλος μισθοφόρος Marc Spector κι ως πράος ιστοριοδίφης Steven Grant. Η επιλογή των σεναριογράφων να εστιάσουν κατά κύριο λόγο στον Steven και η ψεύτικη βρετανική προφορά που διάλεξε ο ηθοποιός για το χαρακτήρα, μαζί με το όλο στιλάκι του loser, φαινόταν αρχικά ως η κατάλληλη συνταγή αποτυχίας. Χάρη στο ταλέντο του Isaac, που παίζει στα δάχτυλα τόσο το δράμα, όσο και την κωμωδία, αμφότερες οι επιλογές των συντελεστών, όχι μόνο φαντάζουν ιδανικές τώρα, λίγο πριν το τέλος, αλλά αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της σειράς. Το προτελευταίο επεισόδιο εμβάθυνε στους χαρακτήρες και ήταν από τα πιο πηγαία αστεία, αλλά και τα πιο συγκινητικά πράγματα που μας έχει δώσει το MCU. Δεν χρειάζεται μια ιστορία να είναι τέλεια για να σε αγγίξει, και η Marvel έχει γίνει μανούλα πια στη “χρυσή μετριότητα”.


Severance

Τη σειρά την εκθειάζω εδώ και μήνες, οπότε αυτή η παράγραφος δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά διθυραμβική! Ολοκληρώθηκε πια η πρώτη σεζόν και, με το δυνατό της φινάλε, μου επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες νέες σειρές της χρονιάς. (Περιμένω να τελειώσει το ’22 για να την βάλω και επίσημα στην κορυφή από την οποία δύσκολα θα την ρίξει κάποια άλλη σειρά.) Παρόλο που ήταν αργόσυρτη και επιτηδευμένα μουντή, είχε τόσο ζουμερό σενάριο και τόσες λεπτομέρειες ανάμεσα στις γραμμές που δεν με έκανε ούτε στιγμή να βαρεθώ. Το μυστήριο της Lumon κλιμακώθηκε σε ένα αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο τελευταίο επεισόδιο που εξήγησε κάποιες απορίες, αλλά δημιούργησε κι άλλες πολλές, τις οποίες, ευτυχώς, η σειρά θα έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει στη δεύτερη σεζόν — που έχει ήδη ανακοινωθεί!


From

Εδώ έχουμε άλλη μια φετινή σειρά μυστηρίου που ολοκλήρωσε την πρώτη σεζόν της μέσα στον Απρίλη. Στο δεύτερο μισό της σεζόν κατάφερε να με ιντριγκάρει με το δαιδαλώδες storyline της, παρόλο που στην αρχή μου είχε φανεί κατώτερη των προσδοκιών. (Πάντα είναι δίκοπο μαχαίρι η προώθηση μιας σειράς ως “το νέο Lost” κι εδώ αρχικά φαινόταν σαν άνθρακας ο θησαυρός.) Σε αντίθεση με το Severance, το τελευταίο επεισόδιο του From δεν απάντησε απολύτως κανένα ερώτημα που είχαν θέσει τα προηγούμενα 9. Αντίθετα, δημιούργησε ένα μάτσο νέες απορίες, και για αυτό το λόγο, το cliffhanger που άφησε δεν το βρήκα τόσο απολαυστικό, όσο εκνευριστικό. Ευτυχώς, και αυτή η σειρά έχει ανανεωθεί για δεύτερη σεζόν, οπότε περιμένω να εξιλεωθεί αρχίζοντας να εξηγεί κάποια πράγματα στη συνέχεια.


Breaking Bad

Αν παρακολουθείτε τη στήλη αυτή από την αρχή, θα θυμάστε ότι φέτος έπιασα για πρώτη φορά το Breaking Bad. Το να βλέπεις μια θρυλική σειρά τόσο μακριά από το απόγειό της έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μία, είμαι τυχερή που βλέπω τη σειρά ανεπηρέαστη από το hype, από την άλλη, όμως, έχω δημιουργήσει κάποιες προσδοκίες που δύσκολα τιθασεύονται. Μέσα στον Απρίλη, που λέτε, τελείωσα και την 4η σεζόν της σειράς. Παρόλο που εξιστορείται ως η καλύτερη της σειράς, τη βρήκα στα ίδια επίπεδα ποιότητας με την 3η. Όπως πάντα, έγινε εξαιρετική δουλειά στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων – και πάντα θα εκθειάζω τους σεναριογράφους για το δεξιοτεχνικό ψυχογράφημα που έφτιαξαν. Σε ότι αφορά το plotting, όμως, έκαναν δυνατό comeback τα pulp στοιχεία που με είχαν ενοχλήσει και στις πρώτες δύο σεζόν κι έμεινα πάλι να αμφιταλαντεύομαι. Το season finale (που βγάζει μάτι ότι ήταν σχεδιασμένο για series finale αν δεν ανανεωνόταν η σειρά) είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το περίτεχνο σχέδιο του Walter White για να νικήσει μια και καλή τον Gus Fring είναι μεν εντυπωσιακό στη σύλληψή του, και τον στέλνει εύκολα στο πάνθεον των πιο αντιπαθητικών αντιηρώων, αλλά αν το κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά βρίθει σεναριακών ευκολιών και κενών. Δυσκολεύομαι να δεχτώ την επιμονή της σειράς να μας πείσει ότι ο “Heisenberg” έγινε εγκληματικός mastermind σε λιγότερο από ένα χρόνο. Οι συμβάσεις που πρέπει να κάνω ως θεατής για να αποδεχτώ τον ρεαλισμό των όσων διαδραματίζονται γίνονται όλο και περισσότερες όσο προχωρά η ιστορία. Νοιώθω διχασμένη, γιατί, από τη μία, σαν ψυχολογικό δράμα, η σειρά είναι πραγματικά απίστευτη στο πως αναπτύσσει και εξερευνά διακριτικά τους χαρακτήρες της και τα κίνητρά τους, αλλά, από την άλλη, κάποια καίρια σημεία της πλοκής είναι τόσο τραβηγμένα που με βγάζουν εντελώς από αυτόν τον κόσμο. Αυτό το πάντρεμα ωμού ρεαλισμού και επιτηδευμένου σουρεαλισμού το βρίσκω αταίριαστο, και δεν είναι ότι θα παρατούσα τη σειρά για αυτό το λόγο ποτέ, αλλά θα την ήθελα πιο προσγειωμένη σε κάποια σημεία για να την απολαμβάνω πραγματικά.

(Τα παραπονάκια που έχω για το Breaking Bad είναι αμελητέα μπροστά στα ράμματα που έχω για τη γούνα του Doctor Who, βέβαια…)


Doctor Who

Το πρόσφατο Legend of the Sea Devils, είναι από τα χειρότερα πράγματα που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση τα τελευταία 30 χρόνια. Απαίσιο γράψιμο, απαίσιες ερμηνείες, απαίσιο μοντάζ, απαίσιο CGI — και κερασάκι στην τούρτα ένα βασανιστικά βεβιασμένο ρομάντζο, όπου οι ηθοποιοί έχουν ανύπαρκτη χημεία και οι χαρακτήρες τους είναι φριχτά κακογραμμένοι. Δυστυχώς, έφυγαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο Doctor αποχαιρετούσε τη Rose στην παραλία κι εμείς μαζεύαμε τα κομμάτια της καρδιάς μας από τα πατώματα…

Είχα αναθαρρήσει από την καλούτσικη 13η σεζόν και από το πολύ καλό πρωτοχρονιάτικο special, και μου ήρθε πολύ απότομο τούτο εδώ το έκτρωμα που μας πλάσαραν για επεισόδιο. Άλλο ένα έμεινε για να κλείσει ο κύκλος της 13ης Doctor και του Chibnall. Παραδοσιακά τα επεισόδια με regeneration είναι δυνατά, αλλά τώρα πια δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Απλά να είναι υποφερτό θέλω. Ζητάω πολλά άραγε;


Heartstopper

To trailer με είχε κάνει να περιμένω ένα υπερχαριτωμένο γλυκούλικο εφηβικό queer rom-com και πήρα ακριβώς αυτό που ήθελα (ίσως και κάτι παραπάνω)! Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση πρωτότυπο, κατάφερε με ένα μαγικό τρόπο να χρησιμοποιήσει όλα τα κλισέ του είδους προς όφελός του και να δώσει κάτι όμορφο και φρέσκο. “Less is more” λέει ο σοφός λαός και το Heartstopper το έκανε σημαία και μας έδωσε το μινιμαλιστικό ξεκίνημα μιας ιστορίας αγάπης σε 8 απολαυστικά μισάωρα επεισόδια, που λειτουργούν σαν comfort food για την καρδιά. Η δημιουργός/σεναριογράφος Alice Oseman (που υπογράφει και το κόμικ στο οποίο βασίστηκε η σειρά), με τη βοήθεια του υπέροχου, υπερταλαντούχου νεαρού καστ, απέφυγε το αχρείαστο δράμα, σκιαγράφησε όμορφα τους χαρακτήρες της και πέρασε τα σωστά μηνύματα χωρίς δασκαλίστικο τόνο. Μπροστά στην σεξουαλικά ενεργή εξτραβαγκάνζα του Sex Education, του Euphoria ή του Elite, το προσγειωμένο Heartstopper εστιάζει μόνο στο αγνό συναίσθημα, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο σημαντικό στην LGBT+ εκπροσώπηση. Σύμφωνα με την ίδια τη δημιουργό, πρόκειται για μια σειρά με θέμα τους εφήβους που απευθύνεται σε εφήβους — σε αντίθεση με άλλα teen dramas, όπου οι χαρακτήρες είναι μεν έφηβοι, αλλά οι σειρές απευθύνονται κυρίως σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό. Σίγουρα στα μάτια ενός (κυνικού) θεατή που έχει ενηλικιωθεί εδώ και πολλά χρόνια, τα ραντεβού για milkshake και οι ένθερμες διακηρύξεις φιλίας ίσως φανούν ως “ασόβαρη” τηλεόραση, αλλά εγώ είμαι της άποψης: γιατί όχι; Η ζωή είναι πολύ δύσκολη ως έχει για να πω όχι σε ένα ζαχαρένιο σφηνάκι σαν αυτό — ειδικά όταν είναι τόσο καλοστημένο!


Metal Lords

Περνάω σε άλλο ένα teen drama, τη μοναδική ταινία που είδα μέσα στο μήνα. Σε αυτό το passion project του, ο σεναριογράφος D.B. Weiss αποκλίνει όσο περισσότερο μπορεί από το Game of Thrones κι επιχειρεί να ανατρέψει τις προσδοκίες δίνοντας μια ωδή στο metal. Εν μέρει, τα καταφέρνει να δώσει ένα γλυκό ερωτικό γράμμα στους απανταχού μεταλλάδες, τόσο της παλιάς αλλά και της νέας γενιάς. Βέβαια, για ταινία που ασχολείται με ένα είδος μουσικής που μιλάει για αντίσταση στο κατεστημένο, το Metal Lords είναι εντελώς τυποποιημένο και δεν διαφοροποιείται καθόλου από άλλες ταινίες του είδους που έχουν προηγηθεί (βλ. School of Rock). Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι πρόκειται για κακή ταινία, απλά θα μπορούσε σίγουρα να είναι καλύτερη, για να είναι και πιο αξιομνημόνευτη. Λειτουργεί καλά όταν εκμεταλλεύεται την εγγενή κωμικότητα ενός είδους που έχει αγαπηθεί από κάποιους όσο έχει μισηθεί από κάποιους άλλους. Οι σατανιστικές εικόνες, ο ομοερωτισμός, οι λεονταρισμοί και γενικά η αισθητική υπερβολή κάθε μορφής είναι σήματα κατατεθέντα του metal και έχουν τεράστιο κωμικό potential που χρησιμοποιεί προς όφελός της η ταινία. Η πορεία προς το -ομολογουμένως φαντασμαγορικό- φινάλε είναι ανέμπνευστη και ελλιπής, όμως. Οι χαρακτήρες είναι συμπαθητικοί, αλλά μονοδιάστατοι. Σε γενικές γραμμές είναι μια χαριτωμένη ιστορία ενηλικίωσης, την οποία οι φανς του metal θα εκτιμήσουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο θεατή, και της αξίζει μια προβολή, αλλά δεν είναι μια ταινία που θα θυμάται κάποιος για πάντα…


Superman & Lois

Δεν έχω και πολλά να πω εδώ γιατί μέσα στον Απρίλιο δεν νομίζω να προβλήθηκαν πάνω από δυο επεισόδια της σειράς. Η πανδημία τους έχει πάει πολύ πίσω στην παραγωγή, οπότε η σεζόν κάνει συνεχώς μεγάλα διαλείμματα λόγω των παρασκηνιακών καθυστερήσεων. Αν ήταν κάποια σειρά που έβλεπα φανατικά, θα με πείραζε, αλλά τώρα που το έχω για πασατέμπο (που μάλιστα δεν με έχει ενθουσιάσει κιόλας φέτος) δεν παρατηρώ καν αυτά τα διαλλείματα. Όταν τελειώσει τον Ιούνιο θα γράψω μια πιο εμπεριστατωμένη κριτική, τώρα θέλω απλά να σχολιάσω το πιο πρόσφατο επεισόδιο που ήταν ίσως το καλύτερο της σειράς. Η επιτηδευμένα κιτς αισθητική του Bizarro-Κόσμου είναι ταιριαστή για κόμικ σειρά, χωρίς όμως να φαίνεται φτηνιάρικη, όπως συμβαίνει συνήθως στο Arrowverse, και μου θύμισε παλιές σειρές της DC (Lois & Clark, Smallville). Η ιστορία φαίνεται να πήρε τα πάνω της επιτέλους κι ελπίζω σε ένα δυνατό κλείσιμο το καλοκαίρι.


Russian Doll

Μετά από σχεδόν 4 χρόνια διαλείμματος, η αγαπημένη μου σειρά του 2019 επέστρεψε για τη δεύτερη, ακόμη πιο δαιδαλώδη σεζόν της! “Ο χρόνος είναι αυτός που βάζει σε τάξη τη ζωή, και το νόημά του συνοψίζεται στο ότι είναι πεπερασμένος”. Τον πυρήνα αυτής της ιδέας εξερευνά η σειρά από την πρώτη σεζόν της, με μπροστάρηδες δυο ανθρώπους για τους οποίους ο χρόνος -για άγνωστο ακόμη λόγο- δεν είναι γραμμικός. Αρχικά, λοιπόν, η Nadia κι ο Alan είχαν να παλέψουν με το “Πώς θα γίνει να μην πεθάνω;” και τώρα τους ήρθε το δυσκολότερο “Πώς γίνεται να αρχίσω να ζω;” Η πρώτη σεζόν είχε ως κεντρικό άξονα την αυτο-αποδοχή και την υπερνίκηση των ενοχών, ενώ η δεύτερη σεζόν έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση ότι το παρελθόν είναι εκεί για να μας διαμορφώσει (με τα καλά και τα κακά μας), αλλά όχι να μας παγιδεύσει. Η Nadia κι ο Alan πρέπει να μάθουν τι σημαίνει να είσαι παρών στη ζωή σου και να εκμεταλλεύεσαι το εδώ και τώρα, αναγνωρίζοντας το παρελθόν, αλλά χωρίς να είσαι εμμονικά κολλημένος σε αυτό.

Παρόλο που εμβαθύνει στις φιλοσοφικές ανησυχίες των δημιουργών και μας δίνει δυο τελευταία επεισόδια εξαιρετικά, η δεύτερη σεζόν στο σύνολό της είναι πιο φλύαρη, και βαραίνει σε κάποια σημεία. Η απουσία του Alan από την πλοκή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι αισθητή και η εστίαση κυρίως στην Nadia κουράζει γρήγορα. Η πρώτη σεζόν λειτούργησε τόσο καλά γιατί η πραότητα του Alan εξισορρόπησε την χοντροκοπιά της Nadia. Οι δυο τους έχουν μια μεταφυσική, υπερβατική σύνδεση, την οποία -για κάποιο ανεξήγητο λόγο- το σενάριο αποσιώπησε σε μεγάλο βαθμό φέτος. Λειτουργούν επικουρικά σαν χαρακτήρες και ο άνισος καταμερισμός των storylines τους μέτρησε -για εμένα τουλάχιστον- αρνητικά στον τελικό απολογισμό. Πάντως, πέρα από αυτό, δεν έχω άλλο παράπονο από τη σεζόν. Είναι από τις σειρές που οι πολλαπλές προβολές βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση των νοημάτων και σου προσφέρουν άφθονη τροφή για σκέψη και συζήτηση. Σίγουρα με την πρώτη ευκαιρία θα χτυπήσω μια επαναληψούλα και, φυσικά, ελπίζω το Netflix να μην κάνει καμία από τις βλακείες που κάνει όλο και συχνότερα τώρα τελευταία και κόψει τη σειρά.

Ραντεβού πάλι εδώ στις 31 Μαϊου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Μέχρι τότε, για πείτε μου, πως διαμορφώνεται η δική σας λίστα; Έχετε να προτείνετε και κάτι άλλο; Ποτέ δε λέω όχι σε καλές προτάσεις!

My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22

My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22

My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα