Καλώς σας βρήκα και πάλι στη στήλη My Super – Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα τις σειρές και τις ταινίες που παρακολουθώ. Σύντομο το πρόγραμμα και για τον Αύγουστο. Χωρίς πολλά-πολλά, πάμε να δούμε την ετυμηγορία, ξεκινώντας, όπως πάντα, από τον πιο αδύναμο κρίκο…
#6 The Longest Week (ταινία)
Ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο ετών 40 χάνει εν μια νυκτί όλα του τα προνόμια, αλλά βρίσκει τη γυναίκα της ζωής του ( ; ). Θέλει τεράστια προσπάθεια να χαραμίσεις, όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς. Ο Peter Glanz το κατάφερε εδώ, δημιουργώντας μια rom-com που δεν είναι ούτε ρομαντική, ούτε κωμωδία. Η Olivia Wilde καταφέρνει κάπως να ξεχωρίσει ως αντικειμένου του πόθου των Billy Crudup και Jason Bateman. Η Beatrice της είναι αιθέρια και σαγηνευτική, αλλά με έναν τρόπο τόσο κοινότυπο που τελικά πάει χαμένη. Όλοι οι χαρακτήρες είναι αδιανόητα μονοδιάστατοι και οι διάλογοι είναι “δήθεν”. Η ιστορία είναι τόσο φτωχή σε νοήματα και εξελίξεις που θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε 10λεπτη μικρού μήκους — και πάλι θα ήταν φλύαρη! Αν δεν την είχα ήδη ξεχάσει, θα μπορούσα να την μνημονεύω ως μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου.
#5 The Proposal (ταινία)
Μια κακότροπη Καναδή εκδότρια εκβιάζει τον γραμματέα της να την παντρευτεί για να γλιτώσει την απέλαση από τις ΗΠΑ. Η δεύτερη προσπάθεια για rom-com αυτό το μήνα πήγε ελαφρώς καλύτερα. Εντάξει, παρέβλεψα τα προβληματικά σημεία της κεντρικής ιδέας (κατάχρηση εξουσίας, εκβιασμός, κι όλα αυτά για τα οποία είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι στην μετα-#metoo εποχή), κι εστίασα στο ρομάντζο που είναι αρκετά γλυκούλι και εξεπλάγην με το πόσο ομαλά χτίστηκε μέσα σε αυτή τη μιάμιση ώρα. Η Sandra Bullock κι ο Ryan Reynolds δεν ξεφεύγουν από τη μανιέρα τους, αλλά έχουν καλή χημεία και πείθουν ως εχθροί που σιγά-σιγά ερωτεύονται. Το αποτέλεσμα είναι αρκούντως διασκεδαστικό για όποιον ψάχνει μια ταινία-πασατέμπο που δεν απαιτεί πάνω από ένα ενεργό εγκεφαλικό κύτταρο για την προβολή της.
#4 The Umbrella Academy (σειρά, κύκλος 4)
Η δυσλειτουργική οικογένεια Hargreeves καλείται να σώσει το πολυσύμπαν από την καταστροφή που εκείνη του προκάλεσε! Η τελευταία σεζόν της πάλαι ποτέ αγαπημένης sci-fi σειράς του Netflix, ήταν μόνο μια σκιά των προηγούμενων. Οι δημιουργοί είχαν μόλις 6 επεισόδια στη διάθεσή τους για να κλείσουν την περίπλοκη ιστορία τους. Ως εκ τούτου, οι χαρακτήρες έτρεχαν να προλάβουν την πλοκή, οι περισσότερες ανατροπές ήταν βεβιασμένες και τα σεναριακά κενά χαώδη. Οι τόνοι έπεσαν και στα δυο σήματα κατατεθέντα της σειράς: το σουρεαλισμό και το καμμένο χιούμορ. Όλα ήταν λίγο πιο… mainstream και ξενέρωτα. Ακόμη και οι ηθοποιοί δεν έδειξαν ούτε μια στιγμή να το διασκεδάζουν, όπως παλιότερα, κάτι που υποπτεύομαι ότι ίσως να αντικατοπτρίζει και τα παρασκηνιακά προβλήματα που είχε η παραγωγή αυτή τη χρονιά. Εν γένει, το αποτέλεσμα ήταν στεγνό και διαδικαστικό και μόνο στα δυο τελευταία επεισόδια κατάφερε να αγγίξει κάπως τις συναισθηματικές χορδές , κι αυτό μόνο σε όσους είχαν αγαπήσει από πριν αυτούς τους χαρακτήρες! Αυτό που ξεχώρισα εγώ ως το μοναδικό πραγματικά καλό στοιχείο της σεζόν ήταν και το πιο αμφιλεγόμενο. Ο Five ήταν πάντα ο πιο ενδιαφέρων Hargreeves και η κατεύθυνση που επέλεξαν οι σεναριογράφοι για αυτόν και έναν ακόμη χαρακτήρα (δεν κάνω spoiler) λίγο πριν το φινάλε, ήταν τολμηρή, αλλά απολύτως ταιριαστή κατ’εμέ. Γενικά, πέρα από τα παράπονά μου, το κύκνειο άσμα όλης της οικογένειας το βρήκα όμορφο, και μακάρι να είχαν φροντίσει οι σεναριογράφοι να εξηγήσουν λίγο καλύτερα κάποιες λεπτομέρειες για να μείνουμε με πιο ικανοποιητική επίγευση.
#3 Guns Akimbo (ταινία)
Ένας loser “μαχητής του καναπέ” μπλέκει χωρίς τη θέληση του σε ένα online παιχνίδι επιβίωσης. Στη μετά-Harry Potter εποχή του, ο Daniel Radcliffe έχει κάνει κάποιες πολύ… ιδιοσυγκρασιακές επιλογές, μεταξύ των οποίων και τούτη εδώ η αλλοπρόσαλλη περιπέτεια που μοιάζει σαν προσαρμογή κάποιου videogame, αλλά δεν είναι. Βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, επιτηδευμένα κιτς αισθητική, φρενήρης ρυθμός και καμένο χιούμορ. Σαν να ήθελε να παντρέψει το Truman Show με το Crank και, για έξτρα παλαβό αποτέλεσμα, να το μπούκωσε με– σόρι, δεν ξέρω από ναρκωτικά, ποιο είναι αυτό που το παίρνεις και είναι σαν να σου έβαλαν νέφτι στον κ@λο; Γενικά, δεν είναι κάτι άχαστο, αλλά περνά πολύ ευχάριστα η μιάμιση ωρίτσα. Στα highlights, η χημεία του Radcliffe με τη συμπρωταγωνίστριά του, Samara Weaving (αγαπημένο nepo baby, ανιψιά του Hugo).
#2 Supacell (νέα σειρά)
Πέντε μαύροι Βρετανοί ανακαλύπτουν ότι έχουν υπερδυνάμεις και μπλέκονται άθελά τους σε μια ευρύτερη συνομωσία. Ο ράπερ/σκηνοθέτης Rapman (καταλαβαίνεις από το καλλιτεχνικό που διάλεξε για τον εαυτό του ότι δεν το έχει και πολύ με την πρωτοτυπία) βάζει στο μπλέντερ το Heroes, το Misfits και το Sense8 και μας δίνει ουσιαστικά τη blaxploitation εκδοχή των X-Men. Σαν ιδέα είχε όλα τα φόντα να αποτύχει, γιατί είναι πολυφορεμένη, αλλά κατά έναν μαγικό τρόπο λειτουργεί αξιοπρεπώς! Δε λέω ότι δεν έχει τις αδυναμίες της σαν σειρά, ειδικά στο σενάριο, με κάποιες αφελείς ευκολίες που γεννούν φθηνές ανατροπές. Όμως, φροντίζει να πάρει το χρόνο της στο χτίσιμο των χαρακτήρων κι αυτό βγαίνει υπέρ της. Οι πρωταγωνιστές είναι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν ρεαλιστικές αντιδράσεις σε ό,τι εξωπραγματικό τους συμβαίνει και σε καμία περίπτωση δεν βλέπουν τη μεταμόρφωσή τους αυτόματα ως έναυσμα για να γίνουν ήρωες (ή κακοί). Η πρώτη σεζόν ήταν το origin story και η μελλοντική εξέλιξή τους σε “superhero” ομάδα (ή μπορεί και όχι) χτίζεται αργά. Αν ο δημιουργός καταφέρει να πάρει από το Netflix τις 3 σεζόν που θέλει για να αναπτύξει την ιστορία του, ενδεχομένως θα μιλάμε για ένα από τα δυνατά χαρτιά της πλατφόρμας!
#1 Brooklyn Nine-Nine (σειρά, κύκλος 8)
Στον απόηχο της πανδημίας, αλλά και των κοινωνικών αναταραχών του 2020 (βλ. δολοφονία George Floyd), οι αστυνομικοί του Τμήματος 9-9 της Νέας Υόρκης παίρνουν κάποιες αποφάσεις ζωής. Παρά τον μειωμένο αριθμό επεισοδίων και το τυποποιημένο μοτίβο κάποιων επεισοδίων, η τελευταία σεζόν της αγαπημένης αστυνομικής κωμωδίας κράτησε τον πήχη ψηλά. Καταπιάνεται με σημαντικά θέματα και το κάνει με ειλικρίνεια και ακεραιότητα, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο και χωρίς να χάνει το χιούμορ της. Παρακολουθώντας τη σεζόν αυτή τώρα, έχοντας προηγηθεί ο θάνατος του συμπαθούς ηθοποιού Andre Braugher (Captain Holt), ο αποχαιρετισμός του series finale ήταν πολύ πιο συγκινητικός από ότι είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί τότε.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
► Shahmaran: Τουρκική σαπουνόπερα φαντασίας που φέρει τεράστιες ομοιότητες στο όλο στήσιμο, στους διαλόγους και στην πλοκή με το Twilight — με τη διαφορά ότι εδώ η πρωταγωνίστρια είναι λιποθυμικά σέξι! (Κι ο πρωταγωνιστής δεν πάει πίσω εδώ που τα λέμε…) Είναι ο ορισμός της ένοχης απόλαυσης, κι αν τελικά αποφασίσω να το συνεχίσω μετά το πρώτο επεισόδιο που είδα, θα πρέπει να προσαρμόσω αναλόγως και τις προσδοκίες μου.
► The Dragon Prince: Δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο καιρό να παρατήσω αυτή τη σειρά. Στις πρώτες σεζόν με είχε ενθουσιάσει, αλλά τώρα τελευταία νοιώθω ότι η ιστορία γυρνάει νωθρά γύρω από τον εαυτό της, και το μυστήριο του περιβόητου Aaravos δεν είναι αρκούντως… μυστηριώδες για να με κρατήσει. Την παράτησα οριστικά πριν λίγες μέρες, αφού είδα την πρεμιέρα της 6ης σεζόν που μόλις κυκλοφόρησε.
► Arcane: Για να προετοιμαστώ για την πολυαναμενόμενη 2η (και δυστυχώς τελευταία) σεζόν της σειράς, που έρχεται τον Νοέμβρη, είδα ΞΑΝΑ ολόκληρη την 1η. Την είχα ξεχωρίσει ως την καλύτερη σειρά φαντασίας του 2021 και στη δεύτερη προβολή δεν άλλαξα γνώμη. Το Arcane καταρρίπτει το μύθο ότι οι προσαρμογές των βιντεοπαιχνιδιών είναι πάντα αισχρές. Είναι προικισμένο με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, με τις φωνές ενός ταλαντούχου φωνητικού καστ, μια καθηλωτική ιστορία, συναρπαστική μυθολογία, κι άψογο χτίσιμο του φανταστικού του κόσμου. Αλλά το σημαντικότερο πλεονέκτημά του είναι τα εντυπωσιακά γραφικά! Για εμένα, είναι το πιο αριστοτεχνικό animation των πρόσφατων χρόνων, μετά το Spider-Man: Into the Spider-Verse.
Ανανεώνω το ραντεβού μας για το τέλος Σεπτέμβρη που θα έχει ξεκινήσει και η νέα τηλεοπτική σεζόν! Για πείτε μου τώρα, εσείς τι είδατε αυτόν τον καιρό; Αξίζει να προσθέσω κάτι στη Super -Watchlist μου; Σκεφτόμουν να δώσω μια ευκαιρία σε μια άγνωστη παλιά σειρά που μπήκε πρόσφατα στο Netflix. Lost λέγεται. Την ξέρετε μήπως;