Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.
Σύντομο το countdown αυτή τη φορά, γιατί δεν είδα και πολλά πράγματα μέσα στο μήνα. Κυριάρχησε μια ελληνική ταινία, ενώ ξεχώρισε επίσης -πέρα από κάθε προσδοκία- το Doctor Who με τα 4 φετινά επετειακά specials, καθώς κι ένα ακόμη animation του Netflix. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και η ανανεωμένη 2η σεζόν της -μοναδικής αυτή τη στιγμή- μαρβελοσειράς κινουμένων σχεδίων!
Οι κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρήστε άφοβα!
#6 Assassin’s Creed (ταινία)
Μια εξαιρετική κεντρική ιδέα, κι ένας προικισμένος (από κάθε άποψη) πρωταγωνιστής, πλαισιωμένος από γνώριμα πρόσωπα και υψηλή ποιότητα παραγωγής. Δυστυχώς, όμως, ακόμη και χωρίς τη σύγκριση με τα παιχνίδια στα οποία βασίζεται, η πλοκή της ταινίας είναι πιο άνευρη κι από την ερμηνεία της Marion Cottillard, με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να μην μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι καλύτερο από μια χαμένη ευκαιρία. Οι χαρακτήρες έχουν μόνο υποτυπώδη ανάπτυξη και το ανοιχτό τέλος αφήνει στο θεατή μια αίσθηση ανολοκλήρωσης. Το 2016 οι παραγωγοί είχαν στήσει το ταμπλό για ένα sequel το οποίο δεν ήρθε -και δεν πρόκειται να έρθει- ποτέ. Ακούγεται, βέβαια, ότι το Netflix ετοιμάζει ένα ολόκληρο franchise σειρών (live-action και animation) γύρω από αυτήν την ομολογουμένως πιασάρικη ιδέα και ελπίζω αυτή τη φορά να την αναπτύξει όπως της αξίζει!
#5 Leo (ταινία)
Αυτή η χαριτωμένη ταινία κινουμένων σχεδίων του Netflix έχει όμορφο animation, πιασάρικα τραγούδια (πολύ καλύτερα από κάποια πρόσφατα μιούζικαλ της πρωτοπόρου Disney) και στιβαρές φωνητικές ερμηνείες από το καστ, με επικεφαλής τον Adam Sandler. Το απλοϊκό σενάριο καταφέρνει να ισορροπήσει την καυστική σάτιρα και την παιδικότητα, όχι πάντα επιτυχώς, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μια οικογενειακή ταινία που αξίζει να καθίσει κάποιος να δει με τα παιδιά ή τους μαθητές του.
#4 Yu Yu Hakusho (σειρά, 1ος κύκλος)
Έχω δει αρκετά adaptations γνωστών manga τώρα τελευταία και, ενώ δεν μπορώ να κρίνω την πιστότητά του στο source material, μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι ένα από τα κορυφαία σε ότι αφορά την ποιότητα παραγωγής. Το CGI είναι άψογο, κι έχει κάποιες από τις πιο καλοστημένες σκηνές μάχης που έχω δει σε σειρές του είδους! Δεν έχω και μεγάλο δείγμα δουλειάς της γιαπωνέζικης βιομηχανίας θεάματος, για να είμαι ειλικρινής, αλλά, αν κρίνω από το Alice In Borderland, οι Ιάπωνες -που ζουν σε άλλον τεχνολογικό αιώνα- δύσκολα θα απογοητεύσουν σε αυτό το κομμάτι. Στο αφηγηματικό κομμάτι τώρα, καθώς και στην ανάπτυξη χαρακτήρων, τα πράγματα θα τα έπαιρνε να είναι καλύτερα, αλλά γενικά ήταν μια διασκεδαστική περιπέτεια φαντασίας, με καλό καστ, που βλέπεται πολύ ευχάριστα — και με χαρά θα δω τη δεύτερη σεζόν, αν υπάρξει.
#3 What If…? (σειρά, 2ος κύκλος)
Με την άνοστη επίγευση που μου είχε αφήσει η πρώτη φουρνιά επεισοδίων, ξεκίνησα αυτή εδώ με μεγάλη επιφυλακτικότητα και με εξέπληξε ευχάριστα. Η εστίαση στην Captain Carter και το ντεμπούτο της Kahhori στο MCU, έκαναν θαύματα για την αφήγηση αυτή τη φορά. Δεν έλειψαν τα σεναριακά κενά (απόρροια του περιορισμένου χρόνου των επεισοδίων), αλλά το τελικό αποτέλεσμα τώρα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό!
#2 Doctor Who (2023 specials)
Τα 3 από τα 4 φετινά επετειακά επεισόδια της θρυλικής σειράς επιστημονικής φαντασίας έπαιξαν μέσα στο Δεκέμβρη και εδραίωσαν την υπόνοια που μου είχε αφήσει το πρώτο, ότι ο Russel T Davies θα καταφέρει να βγάλει τη σειρά από το τέλμα που είχε παγιδευτεί τα τελευταία χρόνια. Το Wild Blue Yonder ήταν ένα εξαιρετικό θρίλερ που ανέδειξε, όχι μονο το ταλέντο και τη χημεία των Catherine Tate και David Tennant, αλλά και το ότι το budget της Disney μπορεί να κάνει θαυματα για τη σειρά! Ύστερα, το The Giggle ήταν ένα πανέμορφο οπτικά επεισόδιο, με τόνους foreshadowing, που έφερε στην τρίτη πράξη του μια τεράστια ανατροπή (εφάμιλλη του “timeless child”), η οποία αλλάζει για πάντα τη μυθολογία της σειράς. Τέλος, το The Church on Ruby Road, μπορεί να ήταν το πιο αδύναμο σεναριακά φετινό special, αλλά μας απέδειξε ότι ο Ncuti Gatwa είναι ιδανική επιλογή για Doctor. Περιμένω με ανυπομονησία τις υπόλοιπες περιπέτειές του την Άνοιξη!
#1 Φόνισσα (ταινία)
Η Εύα Νάθενα βασίζεται στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για να σκιαγραφήσει ένα κοινωνικό απόστημα, μια διαχρονική τραγωδία. Εξερευνά τις πτυχές του μισογυνισμού, και δη αυτού που πηγάζει από τις ίδιες τις γυναίκες, καθώς επίσης και την άρρηκτη σχέση του με την πατριαρχία και το διαγενειακό τραύμα που γεννά. Το σκηνοθετικό εύρημα της Μητέρας που “στοιχειώνει” τη Χαδούλα είναι το πιο ουσιώδες κομμάτι της ταινίας. Η ιδέα της ενσαρκωμένης “συνείδησης” ενός ψυχικά και πνευματικά ασταθή πρωταγωνιστή δεν είναι κάτι που θα χαρακτήριζα πρωτότυπο, αλλά η Μαρία Πρωτόπαππα δίνει μια πραγματικά ανατριχιαστική ερμηνεία, η οποία -κατά τη γνώμη μου- επισκιάζει εύκολα αυτήν της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη. Η Φόνισσα της Νάθενα, όμως, είναι πολύ στιλιζαρισμένη για να χαρακτηριστεί πιστή μεταφορά του λογοτεχνικού αριστουργήματος και πολύ διδακτική για να θεωρηθεί μια αυθεντική απεικόνιση του χτες. Επιλέγει να κάνει κάποιες καίριες αλλαγές στο πρωτότυπο και να περάσει το δικό της εκμοντερνισμένο/εμπλουτισμένο μήνυμα, το οποίο απευθύνεται ξεκάθαρα στο κοινό του σήμερα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, βέβαια. Η διάνθιση μιας παραδοσιακής ηθογραφίας με σύγχρονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ είναι καλή ιδέα — και στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας δουλεύει πολύ καλά, χάρη στην ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά της Νάθενα. Όμως, για εμένα, αυτή η (τονική κι όχι μόνο) διαφοροποίηση, έκλεψε ένα σημαντικό κομμάτι του συναισθηματικού αντικτύπου του φινάλε. Τα τελευταία λεπτά της ταινίας ήταν τοσο αχρείαστα φλύαρα που σχεδόν μου χάλασαν όλη την υπόλοιπη θέαση.
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
Σε αυτό το κομμάτι της μηνιαίας ανασκόπησης θα αναφέρω όσα δεν μπήκαν στην επίσημη κατάταξη. Πρόκειται για τις ταινίες ή τις σειρές που βλέπω σε επανάληψη, καθώς επίσης και για όλες τις σεζόν σειρών που δεν έχω προλάβει ακόμη να ολοκληρώσω. Εδώ θα βρείτε, τέλος, κι όσες σειρές (ή και ταινίες ενίοτε) παρατάω στη μέση λόγω βαρεμάρας ή απέχθειας.
► Reacher (σειρά, 2ος κύκλος): Όσο πανέμορφος κι αν είναι αυτός ο μπάσταρδος, πόσο να αντέξω τις σεναριακές ευκολίες, τις ξύλινες ερμηνείες, την έλλειψη οποιασδήποτε ανάπτυξης χαρακτήρων, τη δίχως έλεος αμερικανική προπαγάνδα, και το ότι η σειρά κάνει χιουμοράκι με το ότι ο πρωταγωνιστής της είναι κυριολεκτικά μια δολοφονική μηχανή που πλασάρεται ξεδιάντροπα μέσα στο σενάριο ως σωτήρας των λαών; Το άφησα κάπου στο 5ο επεισόδιο της τρέχουσας σεζόν και αυτή τη φορά δεν θα γυρίσω πίσω.
► Percy Jackson and the Olympians (σειρά, 1ος κυκλος): Ήθελα πολύ να με συνεπάρει αυτή η σειρά. Σαν ιστορία έχει όλα τα φόντα να το κάνει, αλλά προς το παρόν τη βρίσκω νερόβραστη. Οι μικροί πρωταγωνιστές είναι κουμπωμένοι, ο ρυθμός πάσχει, και το exposition είναι ατσούμπαλο. Θα της δωσω ευκαιρία να σταθεί στα πόδια της και βλέπουμε τον επόμενο μήνα πώς θα κλείσει.
► Onmyoji (σειρά, 1ος κύκλος): Μου αρέσει αυτό το είδος anime φαντασίας, η ιστορία δεν είναι περίπλοκη και οι χαρακτήρες είναι απλοί και κατανοητοί. Η σειρά δεν μου δημιουργεί υψηλές προσδοκίες ή την επιθυμία να την κάνω binge, αλλά την παρακολουθώ ευχάριστα, στο χαλαρό, όποτε τύχει και δεν έχω κάτι άλλο να δω.
► Deadloch (σειρά, 1ος κύκλος): Καμένη αυστραλέζικη αστυνομική κωμωδία. Βλέπεται ευχάριστα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με καθήλωσε. Προς το παρόν την έχω αφήσει στον πάγο.
► The Nightmare Before Christmas (ταινία): Την είδα σε επανάληψη μετά από πάρα πολλά χρόνια και την αγάπησα το ίδιο. Θα προτιμούσα, βέβαια, ένα λιγότερο βιαστικό τέλος.
► Klaus (ταινία): Φέτος ήταν η δευτερη φορά που την είδα και τείνει να γίνει μια από τις πιο αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικες ταινίες!
► My Daemon (σειρά, 1ος κύκλος): Από όλες τις ημιτελείς σειρές του μήνα, αυτή είναι η μόνη που θα συνεχίσω να παρακολουθώ με ενθουσιασμό! Είναι ένα από τα καλά δείγματα animation του Netflix και μια από τις καλύτερες σειρές φαντασίας του 2023!
► A Murder At The End Of The World (μίνι-σειρά): Μοντέρνο whodunnit, με αέρα Glass Onion στο πιο δραματικό, από τους δημιουργούς του The OA, και στον πρωταγωνιστικό ρόλο τ@ ταλαντούχ@ Emma Corrin; Δεν περίμενα τίποτα να πάει στραβά και ξαφνιάστηκα όταν δεν κατάφερε να με κρατήσει για παραπάνω από 3 επεισόδια. Από τη μια ο χελωνίσιος ρυθμός, κι από την άλλη κάποια κραυγαλέα σκηνοθετικά λάθη, δεν με βοήθησαν να της δώσω ευκαιρία να με κερδίσει.
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Γενάρη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου με τη νέα χρονιά. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;