Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω ό,τι παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα. Πλούσιος ο Ιούλιός μου (μήνας διακοπών γαρ), οπότε ετοιμαστείτε για ένα εκτενές countdown σήμερα, όπου θα βρείτε από ένα πανηγυράκι της DC και την πρώτη προσπάθεια της Marvel για κατασκοπικό θρίλερ, μέχρι σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και μια αυστραλέζικη dramedy με θέμα-ταμπού! Οι προτάσεις είναι πολλές και για διάφορα γούστα, οπότε είναι στη διακριτική σας ευχέρεια να τις σταχυολογήσετε για να ταιριάξουν στη δική σας Watchlist!

Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ SPOILERS.

#14 Shazam! Fury of the Gods (ταινία)

Αυτό το sequel πιάνει την ιστορία του Billy Batson και της υπερηρωικής φαμίλιας του 4 χρόνια μετά την εντυπωσιακή τους νίκη επί του ημίτρελου Dr. Sivana. Αυτή τη φορά, όμως, ο πήχης ανεβαίνει γιατί το… Shazam-έϊκο έρχεται αντιμέτωπο με 3 θεές. Για την ακρίβεια, τις 3 κόρες του Άτλαντα που θέλουν να δώσουν πάλι πνοή στο κατεστραμμένο Βασίλειο των Θεών, αλλά κάπου στην πορεία βάζουν σε κίνδυνο τη Γη για να το πετύχουν. Όπως και στην πρώτη ταινία, διασκέδασα τη σκανδαλώδη ελευθεριοτήτα με τη χρήση της ελληνικής μυθολογίας, τους υπερ-χαριτωμένους χαρακτήρες, και την πλήρη άρνηση των συντελεστών να πάρουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Αλλά, κακά τα ψέματα, η ταινία είναι μια συμβατική, δευτεροκλασάτη περιπέτεια που προσφέρει λίγα χαμόγελα και κανα δυο συγκινητικές στιγμές. Έχει προσεγμένο CGI, καλοστημένες σκηνές μάχης, πολύχρωμους κακούς, και όλο τον ηρωισμό που περιμένεις από μια ταινία του είδους, όμως, δυστυχώς, όσο ευχάριστα βλέπεται, τόσο γρήγορα ξεχνιέται.

#13 Spoiler Alert (ταινια)

Βασισμένη στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Michael Ausiello (ιδρυτή του TVLine), η ταινία -που ερχόταν μετ’επαίνων από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και είχα μεγάλες προσδοκίες για αυτήν- επιχειρεί να δείξει ένα αυθεντικό ομοφυλόφιλο ζευγάρι, χωρίς τα υπερβολικά κλισέ και τις ανακρίβειες που συνήθως συνοδεύουν τους γκέι χαρακτήρες σε τέτοιου ρομαντικές ταινίες. Και μέχρι ένα βαθμό το καταφέρνει. Δεν είναι ρομάντζο, όμως. Είναι δράμα — κι εδώ είναι που η ταινία με έχασε. Αν επρόκειτο για οποιαδήποτε ιστορία μυθοπλασίας, θα την απέρριπτα ως στερεοτυπικό μελόδραμα που πέφτει κατευθείαν μέσα στο κλισέ “bury your gays”. Όμως, οι χαρακτήρες εδώ είναι πραγματικοί άνθρωποι και η αφήγηση είναι τόσο προσωπική (και γεμάτη κενά), που ένοιωσα άβολα. Από τη μία, εκτίμησα την προσπάθεια των δημιουργών για απεικόνιση μιας αληθινής σχέσης με τα πάνω και τα κάτω της, απογυμνώνοντας το ζευγάρι από θεατρινισμούς και στομφώδεις δηλώσεις αιώνιας αγάπης. Από την άλλη, η ίδια η ιστορία καθιστά σαφές ότι ο μόνος λόγος που έμειναν μαζί μέχρι το τέλος αυτή οι δύο ήταν μια θανατηφόρα αρρώστια. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη του Ausiello να μας κάνει μάρτυρες της -ουσιαστικά- τοξικής σχέσης του και να μας εκβιάσει το συναίσθημα με τον καρκίνο ενός συντρόφου που δεν είναι τελικά και τόσο συμπαθής μέσα στην ιστορία. Με έβαλε πάντως σε σκέψεις για τη σημασία που μπορεί να δώσει ο καθένας στον όρο “ο έρωτας της ζωής μου” και την αυτοθυσία που μπορεί να επιδείξει για να σώσει μια σχέση που είναι αναγνωρισμένα πολύ μακρυά από το χαρακτηρισμό “τέλεια”. Πέρα από τη συγκεκριμένη ένστασή μου, πάντως, η οποία παραδέχομαι ότι βασίζεται στη δική μου κοσμοθεωρία και την αυστηρή στάση μου προς τις σχέσεις και στο που θέτω εγώ το όριο της συγχώρεσης μέσα σε αυτές, η ταινία είναι ένα αξιοπρεπές δείγμα αισθηματικής ιστορίας (ΛΟΑΤΚΙ ή μη). Ο σκηνοθέτης Michael Showalter ενσωματώνει κάποια σουρεαλιστικά στοιχεία μέσα στην αφήγηση, αλλά δεν θα έλεγα ότι λειτουργούν τόσο καλά όσο τα πιο ωμά, ρεαλιστικά στοιχεία της. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι που στηρίζουν το όλο οικοδόμημα. Ο Jim Parsons είναι τόσο-όσο χρειάζεται να είναι ως alter-ego του πράου Ausiello, αλλά ο Ben Aldridge είναι που δίνει ρέστα ως Kit, και βγάζει στην επιφάνεια όλες τις πτυχές του χαρακτήρα, και αυτές που σε κάνουν να τον αντιπαθήσεις σφόδρα, αλλά και αυτές που έκαναν τον Mike να τον αγαπήσει τόσο βαθιά…

#12 Gotham Knights (σειρά, 1ος κύκλος)

Χωρίς να είναι κακό με τη στενή έννοια του όρου, το Gotham Knights ήταν απλά αδιάφορο — κάτι που θεωρείται καταστροφικό για οποιαδήποτε σειρά, πόσο μάλλον για μια σειρά Batman που δεν έχει καν Batman! Ο… διχασμένος Harvey Dent του Misha Collins ήταν ο πιο πιασάρικος χαρακτήρας της (και το cliffhanger του series finale το απέδειξε), ενώ η Olivia Rose Keegan ξεχώρισε εύκολα από το υπόλοιπο καστ με την παλαβιάρικη ερμηνεία της ως Duela. Όμως, κανένας από τους δυο δεν ήταν αρκετός για να αντισταθμίσει το κοινότυπο σενάριο και τη νεροβραστίλα του κεντρικού πρωταγωνιστή! Σε σχέση με άλλες προσαρμογές των κόμικς της DC στο CW, αυτή εδώ δεν ήταν σε καμία περίπτωση η χειρότερη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και τεράστιο πλήγμα η (αναμενόμενη έτσι κι αλλιώς) ακύρωσή της.

#11 Secret Invasion (μίνι-σειρά)

Κάτι πήγε πολύ στραβά με αυτή τη μαρβελοσειρά… Ξεκίνησε ως ένα ώριμο κατασκοπικό θρίλερ που κοιτά πέρα από τα υπερηρωιλίκια, μέσα στις σκιές, εκεί που κατακάθεται η σκόνη μετά από τις επικές μάχες. Σε έκανε να αμφισβητείς τα όσα ξέρεις και να υποπτεύεσαι τους πάντες. Είχε προοπτικές να δημιουργήσει μια σαρωτική αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρη την αφήγηση του MCU, αλλά κατάφερε να κάνει κοιλιά σε μόλις 6 επεισόδια! Μόλις ο θεατής ξεπερνά το σοκ του “ο καθένας μπορεί να είναι Skrull”, η αφήγηση δεν έχει να πει και πολλά περισσότερα δυστυχώς, κι αυτό γιατί ο κεντρικός κακός Gravik είναι εγκληματικά μονοδιάστατος (παρά τις φιλότιμες προσπάθεις του Kingsley Ben-Adir). Όλοι ξέρουν ότι ο ήρωας αξίζει μόνο τόσο όσο ο κακός που καλείται να νικήσει. Όταν έχεις, λοιπόν, έναν αντίπαλο και προτιμάς να τον απεικονίσεις ως στερεοτυπικά ψυχοπαθή, υποβιβάζοντας έτσι τα βάσιμα κίνητρά του, και συνδυάσεις αυτήν την κλισεδιά με τη βεβιασμένη σεναριακή ανατροπή των Super Skrulls (η οποία μάλιστα μας “δώρισε” και τον πιο overpowered χαρακτήρα του MCU χωρίς καμία ανάπτυξη), η αφήγησή σου -αναπόφευκτα- δεν στηρίζεται σε γερές βάσεις. Τι κι αν ο Samuel Jackson δίνει μια ερμνηνεία πιο πολυεπίπεδη από ποτέ ως Nick Fury; Τι κι αν η Olivia Colman δίνει ρέστα ως η μυστηριώδης Sonya; Τι κι αν η επιστροφή του Rhodey ενέχει μια σοκαριστική υπόνοια για το χαρακτήρα; Τι κι αν η ιστορία των Skrulls είναι άκρως ενδιαφέρουσα και χαρακτήρες όπως ο Talos και η Varra (αλλά όχι η G’iah δυστυχώς) είναι από τις καλύτερες προσθήκες στο πρόσφατο MCU; Όλα παραπέουν υπό έναν αργόσυρτο ρυθμό, σε μια ιστορία που δεν είναι αρκετά σφιχτοδεμένη για να κάνει τελικά εντύπωση και σε διαλόγους που είναι έτοιμοι να εκραγούν από το πολύ exposition. Όλες τις αδυναμίες θα μπορούσε να τις έχει εξισορροπήσει ένα δυνατό φινάλε, αλλά εκεί είναι που η σειρά κατέρρευσε και έριξε αυλαία κακήν-κακώς. Κοιτώντας την πιο ψύχραιμα σε μια δεύτερη προβολή, δεν ήταν κακή σειρά στο σύνολό της, αλλά ήταν σίγουρα χαμένη ευκαιρία, αφού δεν της δόθηκε, ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος που της άξιζε…

#10The Witcher (σειρά, 3ος κύκλος)

Η 3η σεζόν της αγαπημένης ένοχης απόλαυσης ξεκίνησε αισθητά βελτιωμένη από τις προηγούμενες (τόσο αφηγηματικά όσο και τεχνικά), και το πρώτο μέρος της έκλεισε με ένα δυνατό επεισόδιο. Μέχρι εκείνο το σημείο, το μόνο παράπονο που είχα ήταν η εστίαση στις πολιτικές ίντριγκες της Ηπείρου και η μείωση των σκηνών δράσης. Σε μια σειρά σαν αυτήν, οι εντυπωσιακές μάχες και η χρήση μαγείας είναι το αλατοπίπερο. Δεν πρέπει ούτε να διανοηθείς να κρατήσεις το αλατοπίπερο, γιατί το φαϊ θα σου βγεί νερόβραστο. Από τα μόλις 3 επεισόδια του 2ου μέρους της σεζόν (παρεμπιπτόντως κακή επιλογή το σπάσιμο της σεζόν στα δυο), το πρώτο είχε την πολυπόθητη επική μάχη και ένα σοκαριστικό κλείσιμο για τον πρωταγωνιστή μας. Ήμουν σίγουρη ότι αυτή ήταν η ευκαιρία που θα χρησιμοποιούσαν οι σεναριογράφοι για να δικαιολογήσουν την αλλαγή του ηθοποιού στην επόμενη σεζόν! Δυστυχώς, όμως, τα δυο τελευταία επεισόδια, ακολούθησαν μια αδιάνοητα αργόσυρτη και αχρείαστα μπλεγμένη αφήγηση, και αρνήθηκαν πεισματικά να αποχαιρετήσουν τον Henry Cavill έτσι όπως του άξιζε. Η 3η σεζόν απλά… τελείωσε, αφήνοντας ένα αδύναμο cliffhanger και μόνο μια απειροελάχιστη υπόνοια για το πώς θα διαχειριστεί η 4η το recast του πρωταγωνιστή. Κι αν ισχύει αυτό που υποπτεύομαι, θα πρόκειται για επικών διαστάσεων κοτσάνα, που θα ξενερώσει ακόμη κι αυτούς τους λίγους που δεν κράζουμε προκαταβολικά την παραγωγή για τον απαράδεκτο τρόπο που έχει διαχειριστεί την όλη κατάσταση και περιμένουμε να δούμε την 4η σεζόν για να κρίνουμε!

#9 HPI: Haute Pontentiel Intellectuel (σειρά, κύκλοι 1-3)

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν ο Sherlock Holmes αν δεν ήταν Βρετανός της υψηλής κοινωνίας, αλλά αντ’αυτού ήταν μια άφραγκη Γαλλίδα ανύπαντρη μητέρα; Η Audrey Fleurot μας λύνει την απορία ενσαρκώνοντας τη Morgane, που χρησιμοποιεί το IQ160 της για να βοηθάει την αστυνομία στην επίλυση δύσκολων υποθέσεων, παρόλο που δυσκολεύεται να βάλει την δική της ζωή σε μια σειρά (με ό,τι ευτράπελο κι αν φέρνει αυτός ο συνδυασμός). Πρόκειται για μια αστυνομική κωμωδία, λοιπόν, που δεν ανακαλύπτει και τον τροχό, και πολλές φορές γίνεται εκνευριστικά αφελής, αλλά είναι εθιστική χάρη στη χαρισματική πρωταγωνίστριά της και στο mindless fun που προσφέρει απλόχερα!

#8 The Dragon Prince (σειρά, 5ος κύκλος)

Ο προηγούμενος κύκλος είχε ξεκινήσει με ένα αμφιλεγόμενο χρονικό άλμα 2 χρόνων, που ήταν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη αφηγηματική επιλογή που δεν λειτούργησε προς όφελος της σειράς, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι ήρθε μετά από μια παύση 3 ακόμη χρόνων λόγω πανδημίας. Μέσα σε 8 μισάωρα επεισόδια έπρεπε να κάνουν ένα worldbuilding σχεδόν από την αρχή, κάτι που φυσικά το ρυθμό της πλοκής. Ήταν ο αδύναμος κρίκος μιας σειράς που μέχρι τότε μόνο βελτιωνόταν, αλλά δεν ανησύχησα, γιατί πίστεψα ότι ο λόγος ύπαρξής της ήταν να στήσει το ταμπλό για το “Μυστήριο του Aaravos”. Ο 5ος κύκλος επέδειξε θεαματική βελτίωση σε σχέση με τον 4ο, αλλά και πάλι, σε ό,τι αφορά την πλοκή, έμεινε (σχεδόν) στάσιμος. Έγινε όμως πολύ καλή δουλειά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, και το season finale ήταν ίσως το καλύτερο επεισόδιο της σειράς μέχρι τώρα! Ο 6ος κύκλος (που ελπίζω να μην αργήσει πολύ), θα φέρει, όπως όλα δείχνουν, τον Aaravos στο προσκήνιο επιτέλους!

#7 Ο Εχθρός Μου (ταινία)

Χωρίς να της λείπουν τα προβληματικά σημεία (κάποια στην αφήγηση, κάποια στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και κάποια στις ερμηνείες), η ταινία δίνει τροφή για σκέψη σχολιάζοντας την σύγχρονη ελληνική κοινωνία μέσω ενός υπαρκτού, διαχρονικού διλήμματος: πόσο εύκολο είναι για έναν ιδεαλιστή να κρατήσει το ουμανιστικό προφίλ του, όταν έρθει αντιμέτωπος με την αγριότητα της καθημερινότητας; Ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος (τον οποίο είχα την τύχη να ακούσω να αναλύει την ταινία του μετά την προβολή της στο θερινό της πόλης μου και κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν συνειδητοποιημένο δημιουργό) φροντίζει να κινείται μέσα στην ιστορία του με ρεαλισμό και ειλικρίνεια, και να αφήνει τους χαρακτήρες του να μιλούν και να αντιδρούν με φυσικότητα. Η τρομακτική αληθοφάνεια της ιστορίας οδηγεί τον πρωταγωνιστή, και το θεατή, σε μια αναπάντεχη (και ελαφρώς αμφιλεγόμενη) τελική ανατροπή, που κλείνει μεν τον κύκλο του αίματος, αλλά ταυτόχρονα -ευτυχώς- αρνείται πεισματικά την ευκολία ενός στρογγυλεμένου φινάλε.

#6 Black Mirror (σειρά, 6ος κύκλος)

Η σειρά ξεκίνησε ως ένα ξαδερφάκι του The Twilight Zone που ήθελε να τονίσει τους κινδύνους της τεχνολογίας. Η φετινή σεζόν εστίασε, όμως, περισσότερο στη σκατοψυχιά των ανθρώπων και τους τρόπους που εφευρίσκουν για να συμπεριφερθούν όσο γίνεται πιο βάναυσα ο ένας στον άλλο, με ή χωρίς την εμπλοκή της τεχνολογίας. Για να είμαι ειλικρινής, θεωρώ ότι η 6η σεζόν της σειράς Black Mirror έχει περισσότερες μετριότητες παρά επιτυχίες, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν δύο ξεκάθαροι νικητές ανάμεσα στα πέντε αυτά επεισόδια. Το Demon 79 δείχνει ότι οι πειραματισμοί του Charlie Brooker εκτός του παραδοσιακού “τεχνοτρομοκρατικού” πλαισίου της σειράς μπορούν να αποδώσουν καρπούς αν γίνει κάτι σωστά, ενώ το Joan Is Awful προσφέρει άπλετο αυτοαναφορικό χιούμορ που συνδυάζεται όμορφα με το σκοτεινό και κλασικό sci-fi ύφος της σειράς. Ευτυχώς, δεν χάνετε κάτι αν παρακολουθήσετε αυτά τα δύο ως αυτόνομες μικρού μήκους ταινίες και αγνοήσετε τα υπόλοιπα, τα οποία, είτε διαρκούν περισσότερο από όσο χρειάζεται (Beyond the Sea), είτε λείπει από αυτά η αφηγηματική βαρύτητα (Loch Henry), είτε δεν εκμεταλλεύονται πλήρως τη δυναμική της ιδέας τους (Mazey Day).

#5 They Cloned Tyrone (ταινία)

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή: είναι το κλασικό trope του ανυποψίαστου πρωταγωνιστή που ανακαλύπτει κατά λάθος μια τεράστια κυβερνητική συνομωσία και πασχίζει να την πατάξει. Αυτό που κάνει αυτή την ταινία να ξεχωρίζει είναι το καστ και οι έξυπνες αφηγηματικές επιλογές που καθοδηγούν το πρωταγωνιστικό τρίο σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς τους. Ο σουρεαλιστικός τόνος της ταινίας δουλεύει αριστοτεχνικά υπέρ της, ενώ το στιλ της αποτίει φόρο τιμής στις blaxploitation ταινίες της δεκαετίας του ’70 και της δίνει ιδιαίτερη ταυτότητα. Οι John Boyega, Jamie Foxx, και Teyonah Parris έχουν εκπληκτικη χημεία και πολύ θα ήθελα να τους δω ξανά μαζί σε κάποια άλλη δουλειά. Επίσης, θα φροντίσω να παρακολουθώ τη φιλμογραφία του Juel Taylor γιατί με τέτοιο ντεμπούτο μου ανέβασε τις προσδοκίες! Είναι πολύ νωρίς για μεγάλες δηλώσεις, αλλά μπορώ να φανταστώ αυτήν την ταινία να γίνεται ένα cult classic σαν το Black Dynamite.

#4 Fresh (ταινία)

Η ταινία ξεκινά ως μια κλασική rom-com και, αν δεν είσαι ψυλλιασμένος για το τι έβαλες να δεις, σε σοκάρει με την απότομη θεματική και τονική στροφή 180 μοιρών που κάνει κάπου στο πρώτο μισάωρο, όταν μετατρέπεται σε μια horror παραβολή που μιλά για την… ανθρωποφαγία που διέπει τον κόσμο των σύγχρονων σχέσεων! Οι ερμηνείες και η διαστροφική χημεία της Daisy Edgar-Jones με τον Sebastian Stan επιτρέπουν στην κεντρική ιδέα να δουλέψει τόσο καλά, και στην τρίτη πράξη της ταινίας να μην καταρρεύσει υπό το βάρος του ίδιου του παραλογισμού της! Το Fresh προσφέρει, λοιπόν, ένα πλήρες γεύμα με όμορφη κινηματογράφηση, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικές εικόνες και μία από τις καλύτερες horror ερμηνείες των τελευταίων χρόνων, που βάζει τον Stan στο πάνθεον των ψυχοπαθών δολοφόνων με… περίεργες ορέξεις. Το διακριτικό φεμινιστικό μήνυμα και το γενικότερο ύφος όπου λείπει το male gaze (απαραίτητο συστατικό των “παραδοσιακών” body horror ταινιών), υποδεικνύει ότι η ταινία είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από γυναίκες (τη Mimi Cave στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, και την Lauryn Kahn), ενώ το φαινομενικά απλοϊκό φινάλε είναι ιδανικό γιατί, ενώ δεν ξεφεύγει εντελώς από τα κλισέ του είδους (βλ. “final girl” κι έτσι), έχει μια αίσθηση πρωτοτυπίας και ιερόσυλου χιούμορ.

#3 Silo (σειρά, 1ος κύκλος)

Η ομοιότητα της κεντρικής ιδέας με άλλες σειρές του είδους, ειδικά με το πρόσφατο Snowpiercer, δεν επιτρέπει να μιλήσουμε για πρωτοτυπία στο σενάριο. Έτσι, θα μπορούσε κάποιος να απορρίψει εξ ορισμού αυτή τη σειρά επιστημονικής φαντασίας του Apple TV, αφού -φαινομενικά- δεν έχει κάτι νέο να προσφέρει στη δυστοπική μυθοπλασία. Το Silo, όμως, παλεύει γενναία με τα κλισέ του, και μπορεί να μην κερδίζει κάθε μάχη στην πορεία της 1ης σεζόν του, αλλά, μέχρι το τέλος, έχει καταφέρει να στήσει ένα ζουμερό μυστήριο, έχει εισάγει κάμποσους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μας έχει ξεναγήσει στο κλειστοφοβικό σύμπαν του και μας έχει γνωρίσει το ταλέντο της Rebecca Ferguson, η οποία μπορεί να μας συστήνεται με κάπως ανορθόδοξο τρόπο ως πρωταγωνίστρια της ιστορίας μετά την πρεμιέρα, αλλά μας κερδίζει γρήγορα με την υπόκωφα δυνατή ερμηνεία της. Ο ρυθμός της σειράς δεν είναι καταιγιστικός, και αυτό τη βοηθά να σχηματίσει την ταυτότητά της και να βρει τα σωστά πατήματά της. Τα πρώτα 10 επεισόδια έχουν κυρίως εισαγωγικό χαρακτήρα, αφού καλύπτουν έναν μεγάλο όγκο πληροφοριών και εισάγουν ομαλά όλους τους βασικούς “παίκτες”. Το season finale μας αφήνει σε κρίσιμο σημείο, με μια αναμενόμενη μεν, αλλά ωραία αποκάλυψη, που προμηνύει μια συναρπαστική συνέχεια! Ο κόσμος του Silo είναι ταυτόχρονα τόσο ευρύς όσο και περιορισμένος, κι ο δημιουργός Graham Yost αξιοποιεί στο έπακρο αυτό το οξύμωρο σχήμα.

#2 Good Omens (σειρά, 2ος κύκλος)

Όταν το Good Omens έκλεισε ως “μίνι-σειρά” το 2019, δεν μπορώ να πω ότι καιγόμουν για μια συνέχεια. Έτσι κι αλλιώς το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε (γραμμένο από τον Neil Gaiman και τον, μακαρίτη πια, θρυλικό συγγραφέα φαντασίας Terry Pratchett) έκλεινε την ιστορία στο ίδιο σημείο, οπότε οποιοδήποτε βήμα παραπέρα θα ήταν αχαρτογράφητο, κι άρα, αβέβαιο. Εξάλλου, η ενεργή συμμετοχή του Gaiman στην παραγωγή της σειράς δεν αποτέλεσε συστατικό μιας de facto άρτιας αφήγησης, αφού η 1η σεζόν τα είχε τα θεματάκια της, οπότε δεν είχα λόγο να περιμένω κάτι θεαματικά καλύτερο. Αλλά, αφού την τσίμπησε την ανανέωση, είπα να την τσεκάρω, κρατώντας τις προσδοκίες μου στο χαμηλό. Τα 6 φετινά επεισόδια, όμως, που είναι ουσιαστικά ένα περίτεχνο fan fiction/sequel, πέταξαν όλα τα περιττά και κράτησαν μόνο τα στοιχεία που δούλεψαν καλά κατά την 1η σεζόν, και γύρω από αυτά ανέπτυξαν την ιστορία της 2ης, η οποία φυσικά είναι πολύ καλύτερη σε όλα τα επίπεδα! Η αφήγηση κάνει μια ομαλή επανεκκίνηση, λοιπόν, κι έτσι στο επίκεντρο έχουμε τώρα μόνο τον δαίμονα Crowley και τον άγγελο Aziraphale, εγκλιματισμένους πια πλήρως στην επίγεια ζωή τους, την οποία δυστυχώς απειλεί -για δεύτερη φορά- ο κίνδυνος μιας Αποκάλυψης. Είναι η πιο wholesome κωμωδία φαντασίας που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή (πολύχρωμη, σουρεαλιστική, υπερχαριτωμένη, πηγαία αστεία και unapologetically queer), και κατάφερε όχι μόνο να δικαιολογήσει το fan service που απλόχερα προσφέρει, αλλά να το μετατρέψει στην ίδια της την ταυτότητα. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει απαράμιλλη χημεία, κι αν υπάρχει μια σκηνή που μπορεί να το αποδείξει περίτρανα είναι ο τελευταίος, συγκινητικός διάλογος μεταξύ τους, που επισφράγισε την επιθυμία μου… όχι, την *ανάγκη* να υπάρξει 3η σεζόν!

#1 Totally Completely Fine (σειρά, 1ος κύκλος)

Από μια σειρά με θέμα την αυτοκτονία, δεν περιμένεις να είναι ανάλαφρη, ακόμη κι αν χαρακτηρίζεται ως “μαύρη κωμωδία”, οπότε δεν με εξέπληξε με το δράμα του αυτό το αυστραλέζικο διαμαντάκι των 6 επεισοδίων. Αυτό που δεν περίμενα, όμως, είναι το ότι θα φτάσει τόσο αβίαστα στην κορυφή όσων είδα μέχρι τώρα μέσα στο καλοκαίρι! Κάθε ένα επεισόδιο προσφέρει στο θεατή ένα σκοτσέζικο ντους συναισθημάτων (ιλαρών και σκοτεινών), εμβαθύνοντας στην ψυχολογία των χαρακτήρων — κάθε ένας τους ιδιοσυγκρασιακός, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα ανθρώπινος. Οι ηθοποιοί κάνουν εξαιρετική δουλειά στη σκιαγράφηση των πολυεπίπεδων χαρακτήρων που υποδύονται και πλαισιώνονται άψογα από την πανέμορφη κινηματογράφηση. Όλοι τους έχουν ψεγάδια, πολλές φορές ασυγχώρητα, αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να τους συμπαθεί και να τους συμπονά. Θέλεις να βρουν επιτέλους την εξιλέωση και συμπάσχεις με αυτό που περνάνε. Ειδικά το τελευταίο επεισόδιο με κράτησε σε αγωνία, γιατί θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί με διάφορους πιθανούς τρόπους, κι ενώ κάποιοι δεν θα ήταν και τόσο ιδανικοί, κανένας δεν θα φάνταζε ως συναισθηματικός εκβιασμός του θεατή… Κι αυτό είναι το μόνο “κακό” της σειράς: μέσα από τον σουρεαλισμό της, βγάζει τόση ειλικρίνεια και αυθεντικότητα που δεν ενδείκνται για τους θεατές που παλεύουν με την ψυχική τους υγεία (ένα τεράστιο trigger warning, λοιπόν, γιατί η συγκεκριμένη πρόταση δεν είναι για όλους). Το φινάλε μας έδωσε ένα τόσο όμορφο, γλυκόπικρο κλείσιμο, που δεν ξέρω αν θέλω 2η σεζόν. Αν πάρει το πράσινο φως, πάντως, σίγουρα θα είμαι εδώ για να τη δω!

Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Αυγούστου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου λίγο πριν το ξεκίνημα της νέας τηλεοπτικής χρονιάς, που αναμένεται δύσκολη εξαιτίας της απεργίας των σεναριογράφων στις ΗΠΑ! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;