My Super-Watchlist | Ιούλιος ’22: Πειρατές, υπερήρωες κι άλλα… πιο παράξενα πράγματα

Καλύτερα Επεισόδια του Supernatural

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Μπορεί να έχουν λιώσει και τα πατώματα από τη ζέστη αυτές τις μέρες, αλλά η Super-Watchlist δεν επηρεάζεται από τέτοια. Το λαπτοπάκι συμμαχεί με το κλιματιστικό για να την κρατούν ακμαία! Ο Ιούλιος δεν ήταν σε καμία περίπτωση όσο… πολυάσχολος ήταν ο προηγούμενος μήνας, και περιείχε αρκετές απογοητεύσεις, αλλά είχε μέσα και δυο από τις αγαπημένες σειρές της χρονιάς. Ακολουθούν σε σειρά προτίμησης όσα είδα μέσα στις τελευταίες 31 μέρες, ξεκινώντας από αυτό που μου άρεσε λιγότερο, και ανεβαίνοντας σταδιακά προς το highlight αυτού του μήνα (που δεν είναι αυτό που περιμένετε, εξέπληξε μέχρι κι εμένα). Οι μίνι-κριτικές μου δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρείστε άφοβα!

#9 Boo, Bitch

Ξεκίνησα τη σειρά με καλούς οιωνούς, θέλοντας να δω μια διασκεδαστική ένοχη απόλαυση. Την Lana Condor τη λατρεύω, είτε παίζει την ερωτοχτυπημένη έφηβη (To All the Boys…), είτε την νίντζα έφηβη (Deadly Class). Κατάφερα να δω μόνο δυο επεισόδια από αυτή την ανεδιήγητα κακή teen comedy. Όσο και να λατρεύω την Lana, επί μισή ώρα χαζοχαρούμενες τσιρίδες από χαρακτήρες που βγάζουν το κακό όνομα στα νέα κορίτσια, δεν αντέχονται.


#8The Princess

Μια πριγκίπισσα (όνομα ποτέ δεν μάθαμε) αναλαμβάνει μόνη της να σταματήσει τον σατανικό πρώην μνηστήρα της που θέλει να σφετεριστεί το θρόνο του πατέρα της. Γρήγορο μοντάζ, καλοστημένες σκηνές μάχης, άφθονο βρωμόξυλο, κλασικό αμερικανικο χιούμορ, ψευδο-φεμινιστικό μήνυμα, μηδέν σενάριο. Διασκεδαστικό πασατέμπο που το ξεχνάς αμέσως μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους. Αξίζει, πάντως, να σημειώσω ότι αυτός ήταν, όλως περιέργως, ο μοναδικός ρόλος της Joey King όπου τη συμπάθησα! Νομίζω θα πρέπει να το γυρίσει σε action star, της πάει πολύ καλύτερα από εκείνα τα χαζορομαντικά από τα οποία έγινε γνωστή…


#7 Life and Beth

Έχουν βγει αρκετές dramedy τα τελευταία χρονια στα χνάρια του Fleabag με γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να αντιμετωπίσουν τη ζωή (πχ. Single Drunk Female, Feel Good, Dead To Me, Better Things). Η πιο πρόσφατη από αυτές είναι το Life and Beth της Amy Schumer. Παρόλο που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα την ηθοποιό, αποφάσισα να ξεκινήσω τη σειρά γιατί είναι ένα είδος που μου αρέσει πολύ. Έφτασα στο 6ο (από τα 10 επεισόδια) της 1ης σεζόν και δεν μπορώ να πω ότι τη βρήκα αντάξια των προκατόχων της. Έχει κάποια σκόρπια στοιχεία που είναι αξιόλογα, αλλά σε γενικές γραμμές τη βρίσκω επιφανειακή και βαρετή. Είναι σίγουρα η πιο ώριμη δουλειά της Schumer μέχρι σήμερα, αλλά προσωπικά δεν με έπεισε, ούτε ως ερμηνεία ούτε ως showrunner. Νοιώθω ότι προσπαθεί υπέρ του δέοντος να μας δώσει μια ιδιοσυγκρασιακή κομεντί, αλλά τελικά το όλο αποτέλεσμα μου φαίνεται πολύ άνευρο.

Έμαθα ότι η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2η σεζόν, εγώ αμφιβάλλω αν θα τελειώσω την 1η, πάντως…


#6 Ms. Marvel

Η Phase 4 του MCU μας έχει ήδη δώσει όσο υλικό δεν μας είχαν δώσει όλες οι προηγούμενες συνολικά! Η ποσότητα ανεβηκε κατακόρυφα, αλλά η ποιότητα παραπέει. Στο κινηματογραφικό κομμάτι, μέχρι στιγμής μόνο το Doctor Strange in the Multiverse of Madness ξεχώρισα, κι αυτό για την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Sam Raimi και για την Scarlet Witch της πολυαγαπημένης Elizabeth Olsen. Στο τηλεοπτικό κομμάτι τα πράγματα πάνε σαφώς καλύτερα. Δεν έχω δει καμία μαρβελοσειρά που να με απογοητεύσει μέχρι στιγμής, και το Ms. Marvel, παρά τις κάμποσες αδυναμίες του, δεν αποτέλεσε εξαίρεση! Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Moon Knight, η πρωταγωνίστρια ήταν αυτή που σήκωσε τη σειρά στους ταλαντούχους ώμους της. Η νεαρή Iman Vellani έδωσε πνοή στην έφηβη ηρωίδα της, και κουβάλησε με μπριο και αυθάδεια όλη την ιστορία.

Δυστυχώς, στο θέμα “κακοί” η σειρά ήταν απλά απαράδεκτη. Τόσο κακογραμμένους αντιπάλους ούτε το Thor: The Dark World δεν είχε! Σε όλα τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία της μου άρεσε πολύ, όμως. Και στο εφηβικό κομμάτι ήταν αυθεντική και στον τρόπο που διαχειρίστηκε τη διαφορετική κουλτούρα της Kamala Khan. Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε, επίσης, το ότι ενσωμάτωσαν στην πλοκή ένα σοβαρό ιστορικό γεγονός (τον διωγμό των Μουσουλμάνων από την Ινδία) και δεν το πέρασαν στα ψιλά γράμματα έτσι απλά για να υπάρχει, αλλά το έθεσαν ως κινητήριο άξονα της πλοκής.

Με την post-credits σκηνή, η σειρά έδεσε και με το κινηματογραφικό κομμάτι του MCU και μας στέλνει κατευθείαν προς The Marvels. Αλλά η πιο αναπάντεχη ανατροπή ήρθε λίγο πριν τους τίτλους τέλους, όπου μια συγκεκριμένη ατάκα άλλαξε όλο το μέλλον του franchise. Οι παρεκκλίσεις από το source material δεν κάθονται πάντα καλά στους fans, και περιμένω με ανυπομονησία να δω πως θα διαχειριστούν οι Kevin Feige και Σια την τεράστια αλλάγη που μόλις εισήγαγαν έτσι τσαπατσούλικα…


#5 El Camino: A Breaking Bad Movie

Το El Camino πιάνει την απόδραση του Jesse ακριβώς εκεί την άφησε το φινάλε του Breaking Bad: στην απελευθερωτική κραυγή με τον οποία μας άφησε ο Jesse οδηγώντας το αυτοκίνητο του νεκρού πια βασανιστή του (το El Camino του τίτλου), μακριά από την -κυριολεκτική και μεταφορική- φυλακή του. Ήταν μια κραυγή που επικοινωνούσε τον χείμαρρο των συναισθημάτων του (οργή, πόνος, χαρά και θλίψη) και λειτουργούσε σαν άψογο τελείωμα για τον χαρακτήρα. Δεν ζητούσε συνέχεια, ούτε επεξήγηση. Παρόλα αυτά, ο Vince Gilligan βασίστηκε σε αυτή την ιδέα εκ του μη όντος για να μας δώσει έναν επίλογο που δεν ξέραμε καν ότι θέλαμε.

Η ταινία είναι δομημένη σαν ένα τύποις σπονδυλωτό road-movie, όπου ο Jesse συναντά παλιούς γνωστούς, ενώ ταυτόχρονα, έχουμε και κάποια flashbacks, κάτι που δίνει την ευκαιρία τους δημιουργούς να φέρουν πίσω πολλούς αγαπημένους χαρακτήρες. Η αφήγηση δεν είναι ακριβώς γραμμική, το παρελθόν και το παρόν μπλέκονται δημιουργώντας μια ζωγραφιά της ψυχής του κατατρεγμένου Jesse, δεν κυνηγάει κάποιο τελευταίο “μεγάλο κόλπο”, θέλει απλώς να επιβιώσει. Ενώ είχε δωρίσει ουσιαστικά στον Walter ένα ‘τακτοποιημένο’ τέλος, ο Gilligan βάζει τώρα τον Jesse να δουλέψει για το δικό του. Χρειάζεται λεφτά για τη νέα αρχή του και τα λεφτά είναι (πάλι) αυτά που πρέπει να βρει. Το δίωρο περνά υπόκωφα, χωρίς ιδιαίτερη δράση, με χαμηλή ταχύτητα — είναι μουδιασμένο, όπως ο πρωταγωνιστής του. H νέο-γουέστερν αισθητική, που διανθίζεται με όχι-και-τόσο-διακριτικές pulp πινελιές (σήμα-κατατεθέν της μαμάς-σειράς), λαμβάνει κυρίαρχο ρόλο στο μελαγχολικό πλαίσιο της ταινίας. Η έρημος συμβολίζει την ψυχική κατάσταση του πρωταγωνιστή και, σαν την απέραντη και αέναη έρημο, καμία σκηνή δεν οριοθετείται αυστηρά στο χώρο και το χρόνο. Τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίζονται στον Jesse για να τον καθοδηγήσουν. Δεν είναι κάθε ‘κεφάλαιο’ το ίδιο αποτελεσματικό, όμως η ευθύτητα της κεντρικής δραματουργικής κατεύθυνσης της ταινίας δεν επιτρέπει σε τίποτα να μοιάζει αληθινά παράταιρο.

Το El Camino δεν προσθέτει απολύτως τίποτα στον μύθο του Breaking Bad. Αλλά δεν πειράζει. Πρόκειται για ένα μελαγχολικό ερωτικό γράμμα προς τον Jesse Pinkman που λειτουργεί όμορφα ως δεύτερος επίλογος για τη σειρά. Αχρείαστος ίσως, αλλά σε καμία περίπτωση ανούσιος. Ναι, σε ότι αφορά την πλοκή, η ταινία πάσχει — ενσυνείδητα. Το sequel αυτό δεν φτιάχτηκε για προσφέρει κορύφωση πάνω στην κορύφωση. Φτιάχτηκε με αγνές προθέσεις -και περίσσια αγάπη- από τους συντελεστές αποκλειστικά και μόνο για fan service, και είναι οξύμωρο το ότι δεν αγαπήθηκε τελικά από τους φανς. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι χρειαζόμασταν κάτι άλλο πέρα από αυτό το πανέμορφο mood piece, βασισμένο στην αβεβαιότητα μιας νέας αρχής. Δίπλα στον larger-than-life Heisenberg, ο Jesse ήταν πάντα πιο αληθινός και ανθρώπινος σαν χαρακτήρας, κι όποιον να ρωτήσεις (εκτός από τον ίδιο), την άξιζε αυτήν την σκηνοθετικά και ερμηνευτικά άψογη διαδρομή συγχώρεσης και λυτρωτικής εξιλέωσης…


#4 The Sea Beast

Εκεί που το How To Train Your Dragon συναντά το Pirates of the Carribean και το Moby Dick, υπάρχει ετούτη εδώ η χαριτωμένη ταινία κινουμένων σχεδίων του Netflix. Σε αυτή τη φάση, νομίζω οτιδήποτε έχει να κάνει με animation βγάζει ασπροπρόσωπη την πλατφόρμα, αφού τα live-action της αρχίζουν και το χάνουν, άλλα λίγο κι άλλα πολύ. Δεν είναι ότι το The Sea Beast αλλάζει το παιχνίδι στα κινούμενα σχέδια, αλλά καταφέρνει να φέρει ξανά το είδος των swashbuckling θαλασσινών περιπετειών στον 21ο αιώνα, με πανέμορφα, πολύχρωμα γραφικά, εξαιρετική δουλειά στις φωνές από όλο το καστ (θα δώσω, όμως, μια ειδική μνεία στον αγαπημένο μου Karl Urban και στις πολύτιμες φωνητικές χορδές του), και μια μεστή ιστορία. Τα ηθικά διδάγματά της προσφέρονται για μια ωραία κουβέντα σε όποιον γονιό τη δει με τα παιδιά του.

Έχει κάμποσα κλισέ κι ένα βεβιασμένα αισιόδοξο τέλος, αλλά μιλάμε για παιδική ταινία, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε αδίκως αυστηροί με την ύπαρξη happy end. (Αν ήταν live-action για ενήλικες, θα ήθελα η θάλασσα να είχε βαφτεί κόκκινη, πάντως!)


#3 Stranger Things

Μέσα στον Ιούλιο έκλεισε η 4η σεζόν του Stranger Things με τα 2 τελευταία (υπερμεγέθη) επεισόδιά της. Δεν θα μπω στη διαδικασία να υπεραναλύσω τα σεναριακά κενά και τις υπερβολές, η σειρά ήταν έτσι από την αρχή και για αυτό το “extra” της την αγαπάμε. Το φινάλε χρωστά πολλά στο ιλλιγγιώδες μοντάζ του, που έδεσε ωραία τις 5 παραλληλες ιστορίες. Είδαμε τα πάντα: από ερωτικές εξομολογήσεις μέχρι ηρωικούς θανάτους. Το κομμάτι της Max και του Lucas ήταν το highlight του φινάλε. Η Sadie Sink ήταν ο MVP της χρονιάς και, αν δεν πέσω έξω στις θεωρίες μου, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ τραγικά για τον χαρακτήρα της στη συνέχεια της ιστορίας. Σε όσους λέει κάτι το όνομα Fred Burkle (Angel), θα καταλάβετε αμέσως αυτό που φοβάμαι ότι θα της συμβεί…

Το timejump που έγινε με δίχασε. Ουσιαστικά συνέβη για να δουμε όλα τα reunions, αλλά και να γίνει το σετάρισμα για την 5η (και τελευταία; ) σεζόν, η οποία, όπως όλα δείχνουν, θα είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγουμενες. Αυτή η σεζόν κατάφερε, πάντως, να αναβιώσει το ενδιαφέρον μου για τη σειρά, το οποίο ήταν μέχρι τώρα αντιστρόφως ανάλογο του hype που υπήρχε.


#2 The Boys

Η αντι-ηρωική σειρά του Eric Kripke έκλεισε την καλυτερη σεζόν της με ένα αφηγηματικό κρεσέντο που δεν είχε να κάνει με το πόσα κιλά αίμα χύθηκαν, αλλά με τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις των ηρώων, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το gore είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα της επιτυχίας της. Το season finale είχε μια πιο ‘ήσυχη’ κλιμάκωση σε σχέση με τα επικά κλωτσομπουνίδια που είχαμε δει στο τέλος της 2ης σεζόν. Η ουσία ήταν στην εξιλέωση και τον αναστοχασμό των ηρώων, στην αντιμετώπιση των φόβων τους, στην υπεράσπιση των πιστεύω τους, και στην αποβολή της ανωριμότητας του παρελθόντος.

Παρά τις κατά τόπους μικροαδυναμίες του, το The Boys παραμένει μια εξαιρετικά καλογραμμένη σειρά, που βελτιώνεται όσο περνάει ο καιρός. Πάντα θα χρησιμοποιεί την υπερβολική βία ως αφηγηματικό εργαλείο, αλλά αρχίζει και γίνεται διστακτικά -και πλήρως ενσυνείδητα- μια σειρά που δεν φοβάται να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα της μοντέρνας κοινωνίας. Με ένα τέτοιο βροντόφωνο σχόλιο περί ατομικής και συλλογικής ευθύνης έκλεισε δυνατά την 3η σεζόν. Το κλείσιμο, χωρίς να το θεωρώ απαραιτήτως πρωτότυπο (δεν ήταν), ξεπέρασε τις προσδοκίες που είχα, και τώρα έμεινα να ανυπομονώ για το πως θα διαχειριστεί η 4η σεζόν όλες τις υποθέσεις που παρέμειναν ανοιχτές…

#1 Our Flag Means Death

Στην εκπνοή του μήνα έβαλα επιτέλους να δω τη νέα πειρατική κωμωδία του HBOMax και κατάφερε να ‘φάει’ την κορυφή από το The Boys! Είναι μια χαλαρή προσαρμογή της ζωής του αληθινού πειρατή Stede Bonnet (Rhys Darby), γνωστού με το προσωνύμιο “Gentleman Pirate”. Το ύφος της σειράς θυμίζει πολύ τις σουρεαλιστικές κωμωδίες του Mel Brooks με μια μικρή εσάνς από Black Sails. Είναι μια σειρά εποχής που προτιμά να είναι γλυκιά και αισιόδοξη, παρά ιστορικά ακριβής. Μπορεί να έχει πειρατές, αλλά δεν είναι πειρατική σειρά με τη στενή έννοια του όρου. Επιλέγει να προσαρμόσει το αιματοβαμμένο ιστορικό πλαίσιο στα δικά της δεδομένα και να κάνει το διακριτικό, αλλά πάντα καυστικό, σχόλιό της επί μιας λιγότερο βίαιης βάσης. Aπό αυτή την άποψη, είναι το άκρο αντίθετο του The Boys. Και οι δυο σειρές αναγνωρίζουν ότι η ανθρωπότητα είναι μισάνθρωπη, αλλά, αντί να διανθίσει την αφήγηση με νιχιλιστική καφρίλα (όσο διασκεδαστική κι αν είναι αυτή στο πλαίσιο μιας ιστορίας με διεφθαρμένους υπερήρωες), το Our Flag Means Death απλά αρνείται πεισματικά να το αποδεχτεί. Εκμεταλλευόμενο την καλλιτεχνική ελευθερία που του δίνει το είδος της κωμωδίας, στέλνει το δικό του μήνυμα καλοσύνης, και ξαναγράφει την Ιστορία στον μικρόκοσμό του, έτσι όπως θα την ήθελε να είναι: με λιγότερο ρατσισμό, ομοφοβία, και μισογυνισμό.

Ο κεντρικός άξονας της πλοκής είναι το βραδυφλεγές ρομάντζο του Captain Stede με τον διασημότερο όλων των πειρατών, τον Μαυρογένη (ένας εξαιρετικός Taika Waititi, που εκτελεί ταυτόχρονα χρέη εκτελεστικού παραγωγού, αλλά και σκηνοθέτη, στη σειρά). Οι δυο πρωταγωνιστές, όμως, δεν κλέβουν χρόνο επί της οθόνης από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, που τους πλαισιώνουν χωρίς να είναι μονοδιάστατες καρικατούρες. Το πλήρωμα του πλοίου “Revenge” είναι εξίσου σημαντικό με τους καπετάνιους του — ίσως και πιο αστείο! Η ποικιλομορφία του καστ είναι όμορφα δοσμένη, χωρίς να φαίνεται βεβιασμένη. Είναι από τις λίγες queer-friendly σειρές που, όχι απλά δεν καταφεύγει σε tokenism, αλλά φαίνεται να είναι γραμμένη με ειλικρίνεια και αγάπη προς όσους παραδοσιακά μένουν στο παρασκήνιο.

Παραβλέποντας εύκολα τα μικροκενάκια της αφήγησης (που κρύβονται καλά μέσα στην γενικότερη μη-γραμμικότητά της), μπορώ να πω ότι τη συγκαταλέγω στις καλύτερες σειρές του ’22 μέχρι στιγμής, και χαίρομαι αφάνταστα που έχει ήδη ανανεωθεί για δεύτερη σεζόν!

My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22

My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22

My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22

My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22

My Super-Watchlist: Μάιος ’22

My Super-Watchlist: Ιούνιος ’22

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Latest

More Articles Like This

0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x