I’m back, babies! Μετά από έναν αδύναμο ποσοτικά Μάιο, επανήλθα δριμύτερη μπροστά στην οθόνη μου τον Ιούνιο. Καλώς ήρθατε, λοιπόν, και πάλι στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω και θα κατατάσσω με σειρά προτίμησης ό,τι βλέπω κατά τη διάρκεια ενός μήνα.
Πριν περάσουμε στο πολυαναμενόμενο ( ; ) countdown, σήμερα θα ξεκινήσω γράφοντάς σας δυο λόγια επιγραμματικά για τις μη-ολοκληρωμένες σεζόν των σειρών που παρακολουθώ αυτόν τον καιρό, καθώς και για τις ταινίες που είδα σε επανάληψη:
► Sweet Tooth (2ος κύκλος) : Όταν είχε βγει η σειρά το ’21 την είχα κατατάξει στις καλύτερες σειρές φαντασίας της χρονιάς, ένα ενδιαφέρον υβρίδιο μεταξύ κωμικής περιπέτειας και δράματος επιβίωσης. Από τη φετινή σεζόν είδα μόνο 2-3 επεισόδια και το άφησα στον πάγο προς το παρόν. Η χαριτωμένη παιδικότητα και η αισιοδοξία που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον στη σειρά πριν δυο χρόνια, τώρα ένοιωσα ότι έγινε κουραστική αφέλεια. Αλλά το χειρότερο είναι ότι η καταραμένη εφηβεία χτύπησε βαριά τον μικρό πρωταγωνιστή Christian Convery κι έχασε το σκέρτσο και την αθωότητα που είχε, και η ερμηνεία του δεν είναι πια αρκετή για να υπερκαλύψει τις αδυναμίες της σειράς…
► Avatar (ταινία) : Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι θυμόμουν και πολλά από αυτήν την ταινία που την είδα το ’09 όταν είχε βγει στους κινηματογράφους! Άρα, ήταν προαπαιτούμενη μια επαναληψούλα για να μπορέσω να παρακολουθήσω το sequel της με άνεση (θα το συναντήσετε λίγο πιο μετά στο άρθρο). Η δεύτερη προβολή δεν άλλαξε τη γνώμη που είχα σχηματίσει από την πρώτη: η τεχνική αρτιότητα φτιάχνει ένα όμορφο περιτύλιγμα για μια απλοϊκή ιστορία, γεμάτη κλισέ και μονοδιάστατους ήρωες, με μπροστάρη τον “Λευκό Σωτήρα” του νερόβραστου Sam Worthington. Σαν να βλέπεις μια πιο καλοδουλεμένη προσαρμογή του Captain Planet and the Planeteers, με το ίδιο οικολογικό μήνυμα, την ίδια αφέλεια, κι ένα κοινότυπο ρομάντζο στη μέση! Οι προσδοκίες που είχα για το sequel ήταν ελάχιστες, λοιπόν…
► Secret Invasion (σειρά, 1ος κύκλος): Μαρβελοσειρά, που θέλει να γίνει κατασκοπικό θρίλερ, και τολμώ να πω ότι ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Φαίνεται να είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα ενός πιο ώριμου και σκοτεινότερου MCU, και μακάρι να συνεχίσει έτσι μέχρι το τέλος.
► Silo (σειρά, 1ος κύκλος): Αν είχα προλάβει να δω και τα 10, για να ολοκληρώσω την πρώτη φουρνιά επεισοδίων αυτής της νέας δυστοπικής σειράς του Apple+, πιστεύω θα την έβαζα στην κορυφή του countdown! Προς το παρόν, θα πάρει μια τιμητική μνεία, και την υπόσχεση ότι στην ανασκόπηση του Ιουλίου θα φιγουράρει σε κάποια από τις πιο υψηλές θέσεις προτίμησής μου!
► The Witcher (σειρά, 3ος κύκλος): Η μετριότητα της προηγούμενης σεζόν, μαζί με την είδηση της επερχόμενης αντικατάστασης του Henry Cavill (κι όλο το παρασκηνιακό δράμα που αυτή συνεπάγεται), με έχουν αφήσει ελαφρώς ξενερωμένη με τη σειρά, οπότε δεν την ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη. Το πρώτο μισό, πάντως, δεν ήταν κακό (πολύ καλύτερη σεναριακή συνοχή από πέρσι). Βέβαια, η σειρά από Xena την είδε ξαφνικά Game of Thrones, και για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρη ότι της πάει τόση πολιτική ίντριγκα και τόση σοβαρότητα. Οι νέοι χαρακτήρες και η χημεία των τριών πρωταγωνιστών είναι σίγουρα αυτά που κρατούν το ενδιαφέρον για τα επόμενα 3 επεισόδια που θα ολοκληρώσουν τη σεζόν στις 27 Ιουλίου.
***
Και πάμε τώρα να δουμε όλες τις νέες ταινίες και τους ολοκληρωμένους κύκλους σειρών που είδα μέσα στο βροχερό Ιούνιο, μήπως σας δώσω καμιά ιδέα και για τη δική σας Watchlist! Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ SPOILERS οπότε προχωρήστε άφοβα στην αναγνωση…
Η σημερινή αντίστροφη μέτρηση ξεκινά με κανα-δυό μεγάλες απογοητεύσεις, η μια εκ των οποίων φέρει την υπογραφή του M. Night Shyamalan, που αν δεν είχε εμπλακεί πρόσφατα με το εξαιρετικό Servant, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξελίσσεται σε διαβόητο σαχλαμαράκια. Στα highlights του μήνα μπήκε αναπάντεχα ένα sequel ( μαντεύετε ποιο; ), ενώ τη μερίδα του λέοντος παίρνει το σύμπαν του Star Wars. Ούτε μια, ούτε δυο, αλλά τρεις σειρές του franchise μπήκαν στη σημερινή λίστα, κι επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι το τηλεοπτικό κομμάτι της Lucasfilm βάζει άνετα τα γυαλιά στο κινηματογραφικό!
#8 Diary of a Wimpy Kid (ταινία)
Αν αναρωτιέται κανείς πόσο χάλια μπορεί να είναι μια παιδική ταινία – προσαρμογή μιας εξαιρετικά δημοφιλούς και πολυαγαπημένης σειράς βιβλίων – η απάντηση είναι ετούτο εδώ το έκτρωμα. Και δεν εννοώ οπτικά, αλλά αφηγηματικά. Το animation το βρήκα χαριτωμένα μινιμαλιστικό, και το voice cast ήταν αξιοπρεπές. Με την ανερμάτιστη πλοκή της ταινίας και το τρομολαγνικό ηθικό δίδαγμα έχω το πρόβλημα! Όποιο παιδάκι δημοτικού τη δει, τραυματίζεται ψυχικά και θα τρέμει την ώρα και τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο γυμνάσιο! Αν έχετε μικρά παιδιά, επιλέξτε να δείτε κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο!
#7 Old (ταινία)
Η πρόσφατη ταινία του M. Night Shyamalan βασίζεται στην εξαιρετική ιδέα ενός γαλλόφωνου graphic novel, αλλά ο φιλόδοξος σεναριογράφος-σκηνοθέτης μας δίνει μια αδύναμη εκτέλεση. Η ιστορία βρίθει ανόητων λογικών κενών, και οι φαιδροί διάλογοι δεν βοηθούν τους ηθοποιούς να δώσουν πνοή στους χαρακτήρες που ερμηνεύουν, με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να είναι πιο σαθρό κι από την άμμο αυτής της μαγικής παραλίας που βρίκονται παγιδευμένοι οι χαρακτήρες! Το ρευστό στιλ κινηματογράφησης δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, αν και πιστεύω ότι ο Shyamalan χαράμισε την ευκαιρία για περισσότερο gore, που θα ταιριαζε άψογα με το μαύρο χιούμορ της ταινίας, θα την έκανε πιο σαδιστικά διασκεδαστική και θα μας βοηθούσε να παραβλέψουμε το ότι η πλοκή δεν βγάζει νόημα! Κερασάκι στην άνοστη τούρτα ήταν η τελική ανατροπή, που θεωρητικά θα μπορούσε να έχει σώσει την κατάσταση, αλλά δυστυχώς, ήταν το πιο γελοιωδώς παράλογο κομμάτι ολόκληρης της ταινίας!
#6 Superman & Lois (σειρά, 3ος κύκλος)
Η Lois καλείται ξαφνικά να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και στη σεζόν αυτή η σειρά κλίνει προς το οικογενειακό δράμα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ακόμη κι ο κεντρικός αντίπαλος, ο Bruno Mannheim, είναι ανθρώπινος και μπορεί να κάνει το κοινό να συμπάσχει μαζί του. Το recast του Jonathan δούλεψε πολύ καλά μέσα στην ιστορία και, χωρίς να κάνω σύγκριση με τον προηγούμενο, ο νέος ηθοποιός δίνει μια πολύ ωραία ερμηνεία. Υπάρχει δυνατή χημεία με τον Jordan, αλλά και με τον Clark και τη Lois, ιδιαίτερα στις πιο συναισθηματικές στιγμές. Οι σεναριογράφοι διαχειρίστηκαν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα την ασθένεια της Lois, χωρίς πολλούς μελοδραματισμούς. Ειδικά συγχαρητήρια πρέπει να πάνε στην Elizabeth Tulloch και στον Tyler Hoechlin που έβγαλαν πέρα με ερμηνευτική αξιοπρέπεια ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο storyline. Ο δεύτερος, μάλιστα, είχε την ευκαιρία να δείξει πτυχές του Clark που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδει ποτέ σκιαγραφημένες τόσο καλά σε live-action. Βέβαια, και από αυτή τη σεζόν δεν έλειψαν τα σεναριακά προβλήματα, τα οποία συγκεντρώνονται κυρίως γύρω από την εμμονή των σεναριογράφων να προσπαθούν να χώσουν στην πλοκή τους χαρακτήρες της οικογένειας Cushing-Lang και να μας δίνουν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα! Αν υπάρχει ένα θετικό από τη λυπηρή είδηση που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, ότι *όλοι* οι δευτερεύοντες χαρακτήρες της σειράς θα έχουν από μειωμένο εώς καθόλου τηλεοπτικό χρόνο κατά την 4η σεζόν, είναι το ότι δεν θα χρειαστεί να παρακολουθήσουμε άλλο από το αβάσταχτο εφηβικό δράμα μεταξύ της Sarah και του Jordan! Όπως όλα δείχνουν, η τελευταία ( ; ) σεζόν της σειράς θα επικεντρωθεί στη “βεντέτα” του Lex Luthor με τη Lois και -κατ’επέκταση- με όλη την οικογένεια Kent. Ο Michael Cudlitz ήταν αμφιλεγόμενη επιλογή για το ρόλο του θρυλικού supervillain, αλλά νομίζω ταίριαξε στο ύφος και στην κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον χαρακτήρα, και περιμένω πολλά από αυτόν στη συνέχεια!
#5 Tales of the Jedi (σειρά, 1ος κύκλος)
Το πιο πρόσφατο σφηνάκι στο σύμπαν του Star Wars ήταν το Tales of the Jedi, που αποτελείται από μια -πανέμορφη οπτικά- σεζόν των 6 ολιγόλεπτων επεισοδίων, τα οποία μοιράζονται ακριβοδίκαια σε δυο πολύ σημαντικούς (πρώην) Jedi: τον Κόμη Dooku και την Ahsoka Tano. Ειδικά σε ότι αφορά τον Dooku, ο χαρακτήρας σκιαγραφείται, μέσα σε λιγότερο από 1 ώρα μάλιστα, πολύ καλύτερα από ότι τον είχαν σκιαγραφήσει 2 κινηματογραφικές ταινίες κι 7 σεζόν The Clone Wars μαζί! Η Ahsoka, από την άλλη, μπορεί να ήταν πάντα το χαϊδεμένο των σεναριογράφων, τουλάχιστον στο ‘κινούμενο’ κομμάτι του franchise, και να μην της έλειψε ποτέ η ομαλή ανάπτυξη χαρακτήρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε ματιά στην πλούσια ιστορία της. Και δεν είναι τυχαίο που το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν (“Practice Makes Perfect“) ανήκει σε εκείνη. Η σειρά είναι ένα αναπάντεχα καλογραμμένο, μελαγχολικό fan service, τόσο εξειδικευμένο κατά τόπους που δεν ενδείκνυται για αρχάριους θεατές του franchise. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ζωτικής σημασίας κομμάτι της μυθολογίας του Star Wars και δεν χάνει κάποιο σημαντικό στοιχείο της γενικότερης πλοκής όποιος δεν την παρακολουθήσει, αλλά για τους σκληροπυρηνικούς φανς είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε ξανά αγαπημένους χαρακτήρες σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους. Η Lucasfilm Animation κατάφερε να χωρέσει πολλή μαγεία μέσα σε αυτά τα μικρού μήκους διαμαντάκια, και το μόνο πράγμα που θα απογοητεύσει τους θεατές είναι το ότι η σεζόν δεν έχει περισσότερα επεισόδια! Ελπίζω στο μέλλον να της δοθεί η ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο κι άλλους Jedi για να τους γνωρίσουμε καλύτερα…
#4 Star Wars Rebels (σειρά)
Συνεχίζοντας το ταξίδι μου στον Γαλαξία του Star Wars, έφτασε και η ώρα του Rebels! Τέσσερις σεζόν σε λιγότερο από ένα μηνα, not bad. Για να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα να την έχω δει και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα (όπως το The Bad Batch που θα το βρείτε λίιιιιιγο πιο ψηλά στη σημερινή λίστα), αλλά μέχρι το φινάλε της 2ης σεζόν, η σειρά δεν είχε ανταποκριθεί στις προσδοκίες που μου είχαν δημιουργηθεί από τις εγκωμιαστικές κριτικές που διάβαζα παντού. Έτσι, την πήγαινα πολύ χαλαρά στην αρχή. Η ενσυνείδητη επιλογή των δημιουργών να κάνουν αυτό το spin-off πιο ανάλαφρο θεματικά και πιο ζωηρόχρωμο σε σχέση με το σκοτεινό και βαρύ The Clone Wars, είχε ως αποτέλεσμα –για εμένα τουλάχιστον– να φαίνεται πιο “παιδικό” κι όχι τόσο ενδιαφέρον. Χαριτωμένο και αστείο, φυσικά, μου προσέφερε αρχικά ένα πολύ ευχάριστο, χαλαρό binge. Αλλά, το συναισθηματικό διακύβευμα ήρθε πολύ αργότερα, όταν οι σεναριογράφοι συνειδητοποίησαν ότι εν μέσω πολέμου δεν μπορείς να αποφύγεις το δράμα. Το arc του νεαρού πρωταγωνιστή Ezra δεν με ικανοποίησε πλήρως γιατί, εκτός του ότι ήταν αρκετά κοινότυπο (βλ. “Αλαντίν στο διάστημα”), δεν είχε και σωστή συνοχή. Αντίθετα, το χτίσιμο του χαρακτήρα του δασκάλου του, του Kanan, ένος πρώην μαθητευόμενου που δεν ολοκλήρωσε ποτέ την εκπαίδευσή του για να γίνει Jedi, παρόλα αυτά αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει τον προαναφερθέντα αλητάκο, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με τα ψυχικά τραύματα που του άφησε ο Πόλεμος των Κλώνων, έγινε πολύ ωραία. Η πορεία του Kanan προς την ανακάλυψη του εαυτού του και της σύνδεσής του με τη Δύναμη είναι το πιο ζουμερό κομμάτι της σειράς και δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε αυτόν ανήκει η πιο δυνατή στιγμή της! Παραδέχομαι ότι στο γράψιμο των υπόλοιπων χαρακτήρων γενικότερα ήθελα περισσότερα πράγματα, αλλά το ατού της σειράς είναι η εξερεύνηση και η διεύρυνση της μυθολογίας του Star Wars. Από τα μυστηριώδη φαλαινοειδή purrgils μέχρι τους μαγικούς ναούς των Jedi, η σειρά εισήγαγε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Κάποια τα έχουμε ήδη ξαναδεί στο The Mandalorian και στα κινηματογραφικά sequels, και κάποια σίγουρα θα αξιοποιηθούν στα μελλοντικά projects του franchise, το οποίο, παρότι μετρά σχεδόν 50 χρόνια, έχει πολλές πτυχές που παραμένουν άγνωστες. Και πολύ χαίρομαι που υπάρχουν παραμυθάδες σαν τον Dave Filoni και τον Jon Favreau που μας γράφουν ιστορίες για να το εμπλουτίζουν όμορφα. Κατά την “αποφώνηση” στο series finale άνοιξαν από το πουθενά διάφορα νέα μέτωπα στην ιστορία, με τα οποία θα καταπιαστεί η επερχόμενη σειρά Ahsoka, την οποία ο ίδιος ο Filoni χαρακτήρισε ως “5η σεζόν του Rebels“. Και κάπως έτσι δημιουργείται το hype!
#3 Avatar: The Way Of Water (ταινία)
Για δεύτερη φορά, ο James Cameron είχε στα χέρια του την ίδια απλοϊκή ιστορία, με περισσότερους χαρακτήρες το ίδιο μονοδιάστατους, αλλά φρόντισε να τη διανθίσει με τα εντυπωσιακότερα εφέ που έχουμε δει ποτέ στον κινηματογράφο! Και, διάβολε, κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη (κι ας άφησε στον αέρα πολλά ζητήματα για να ασχοληθεί με αυτά στα sequel)! Οι 3 ώρες του υπερθεάματος πέρασαν νεράκι (no pun intended), κι εδώ φάνηκε πραγματικά η φιλοδοξία του δημιουργού να χτίσει ένα ολόκληρο σύμπαν που θα μπορεί να φιλοξενήσει ένα μακρόβιο franchise, αντίστοιχο του Star Wars. Κάποιοι κάνουν λόγο για έναν πάλαι ποτέ μεγάλο σκηνοθέτη που βρίσκεται σε “δημιουργικό αδιέξοδο” και απασχολείται εμμονικά πια με το “ημιθανές passion project του”. Παραβλέποντας τη χαιρεκακία τέτοιων σχολίων, κατανοώ ότι πηγάζουν από μια αλήθεια: το σενάριο των ταινιών Avatar φλερτάρει με την αφέλεια. Ναι, δεν θα με βρείτε ποτέ να υπερασπίζομαι την ριζοσπαστική σεναριογραφία του James Cameron, αλλά θα υπερασπιστώ το world-building του και το γενικότερο όραμά του. Μιλάμε για ένα τεχνικά άριστο, φαντασμαγορικό παραμύθι, λοιπόν, κι αυτό ίσως είναι εξίσου σημαντικό για όσους αγαπούμε τη μυθοπλασία! Ό,τι έκανε ο Steven Spielberg με το Jurassic Park το ’93, πάει να το επαναλάβει και ίσως να το ξεπεράσει τώρα, 30 χρόνια μετά, ο Cameron, δίνοντάς μας μια ταινία που αποτελείται απο 90% πανέμορφα κινηματογραφημένο CGI. Ενδέχεται να α μην καταφέρει να αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου, όπως έχουν καταφέρει οι δεινόσαυροι του Spielberg, αλλά αυτό είναι πολύ νωρίς για να το κρίνουμε. Προς το παρόν, o Cameron παίρνει τη δική μου ψήφο εμπιστοσύνης, πάντως — κι ελπίζω να μην τη χαραμίσει!
#2 The Bad Batch (σειρά, 1ος-2ος κύκλος)
Στο καπάκι μετά την ολοκλήρωση του The Clone Wars, τελείωσα και τις δυο σεζόν του The Bad Batch, το οποίο ήταν επάξιος συνεχιστής του πρώτου, εστιάζοντας στην οδυνηρή ιστορία των Κλώνων. Ακολουθώντας τις περιπέτειες των 6 μελών της “Σκάρτης Ομάδας”, είδαμε ταυτόχρονα το πώς η Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε πρώτα τους Κλώνους για να εξαλείψει τους Jedi και μετά τους “παρόπλησε” δια της βίας για να επανδρώσει το στρατό της με Stormtroopers. Οι Κλώνοι ήταν εξαρχής αναλώσιμα πιόνια στο σχέδιο του Palpatine για κυριαρχία, αλλά οι -διαβόητα κακογραμμένες- ταινίες δεν είχαν προσπαθήσει καν να μας δείξουν την ανθρώπινη πλευρά τους. Αυτό το έκανε πρώτο το TCW, και τώρα το ΤΒΒ, όχι μόνο τους προσέφερε απλόχερα την εξιλέωση μετά τη “Διαταγή 66”, αλλά και έχτισε γύρω τους μια διαστημική ‘αρχαία’ τραγωδία. Αν πρέπει οπωσδήποτε να εντοπίσω ένα αρνητικό στη σειρά είναι ότι θα ήθελα να έχει δωθεί λίγη περισσότερη έμφαση στην ανάπτυξη των κεντρικών χαρακτήρων και των σχέσεων μεταξύ τους (οι συναισθηματικές στιγμές μεταξύ τους είναι το highlight της σειράς και ήθελα περισσότερες). Παρόλα αυτά, το κλείσιμο και των 2 σεζόν της σειράς ήταν κάτι παραπάνω από ά-ψο-γο, κάτι που σημαίνει ότι περιμένω με τεράστια ανυπομονησία την 3η -και δυστυχώς τελευταία από ό,τι διάβασα- σεζόν της σειράς.
#1 Nimona (ταινία)
Η πιο αγαπημένη μου προβολή για τον Ιουνιο έσκασε από του πουθενά την τελευταία μέρα του! Το Nimona διαδραματίζεται σε ένα μεσαιωνικό/φουτουριστικό κοσμο, που μοιάζει, δυστυχώς, σε πολλά με τη δική μας κοινωνία, και είναι ουσιαστικά μια πολυπεπίπεδη αλληγορία για την ταυτότητα και τη διαφορετικότητα. Είναι μια αστεία κι αξιολάτρευτη περιπέτεια κινουμένων σχεδιών που θα μπορούσε να συγκριθεί με το Shrek (2001) ως μια σατιρική αναπροσαρμογή των μοτίβων των παραμυθιών. Ενθουσιωδώς ιερόσυλο και ταυτόχρονα βαθιά ειλικρινές, το Nimona είναι ένα ρεβιζιονιστικό παραμύθι (όπως και το κόμικ στο οποίο βασίζεται φαντάζομαι) που έχει τη δική του πανέμορφη ταυτότητα, τόσο οπτικά όσο και αφηγηματικά. Ακόμη κι αν το μικρότερο ηλικιακά κοινό δεν πιάσει τα queer υποννοούμενα της ταινίας, σίγουρα θα απολαύσει την πληθωρική και σκανταλιάρικη φωνητική ερμηνεία της Chloe Grace Moretz και τη ζωηρή ανυποταξία της χαριτωμένης πρωταγωνίστριας! Για όποιον ζητά να δει κάτι διασκεδαστικό με όλη την οικογένεια και να βρει κάποια όμορφα μαθήματα ζωής μέσα στο χάος που προκαλεί η Nimona, αυτή είναι η κατάλληλη ταινία!
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Ιουλίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μπαίνοντας στο δεύτερο μισό του ’23! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
Παρακολουθήσα την ταινία Flash 2023 και εκτός από μερικές σκηνές δράσης και την ερμηνεία του michael keaton ως Μπάτμαν οκ όλη η υπόλοιπη ταινία ήταν από μετρια έως κακή.Το 3/10 που την βαθμολόγησα ήταν υπερβολικό!
δικη μου άποψη: Ο ezra miller δεν συγκρίνεται με τον ηθοποιο που έχει στη κυριολεξία γεννηθεί για τον flash και αυτός είναι ο grand gustin βέβαια στην ίδια κατηγορία ανθρώπου για τον flash είναι και ο john wissley ship (συγγνωμη αν γράφω το όνομα λάθος ) δεν συμπάθησα και δεν θα συμπαθήσω τον ezra miller επειδή δεν μου φαίνεται σωστός για τον συγκεκριμένο ρόλο!
Supernatural Lives forever in our hearts!