Καλώς ήρθατε και πάλι στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσα βλέπω κάθε μήνα. Ο μαγιάτικος απολογισμός είναι πολύ μικρός, οπότε σήμερα επέλεξα να μην κάνω καν countdown — θα καταλάβετε από τα συμφραζόμενα, έτσι κι αλλιώς, τι μου άρεσε και τι όχι! Πάμε, λοιπόν, να σας σχολιάσω μια-μια όλες τις ταινίες και τις σειρές που είδα μέσα στον Μάιο, όπως πάντα, ΧΩΡΙΣ SPOILERS!
Ant-Man and the Wasp: Quantumania (ταινία)
Δεν έχω υψηλές προσδοκίες ή απαιτήσεις από το MCU, το μόνο που θέλω είναι να μου δίνει κάτι διασκεδαστικό ή συναρπαστικό. Mindless fun που λένε και στο χωριό μου. Έτσι, θα βρω καλά να πω ακόμη και για τα “πανηγυράκια” τύπου Thor: Love and Thunder ή Hawkeye. Το κακό με το Quantumania είναι ότι ήταν σεναριακά βαρετό κι οπτικά αδιάφορο (πείτε ότι θέλετε για τον Waititi, αλλά τη χρωματική του παλέτα δεν την φτάνει κανένας στη Marvel, και σίγουρα όχι ο Peyton Reed εδώ). Επίσης, οι ηθοποιοί δεν είχαν καμία χημεία μεταξύ τους, κάτι που θα μπορούσε να είχε σώσει την ταινία. Ήταν όμως, όλοι βαριεστημένοι κι έλεγαν τις ατάκες τους περιμένοντας ανυπόμονα την τελευταία για να πέσει η επιταγή. H “νεοσύλλεκτη” Kathryn Newton στο ρόλο της Cassie αποδείχθηκε ένα εξαιρετικά αποτυχημένο recast. Το λέω από εποχής Supernatural πόσο ατάλαντο είναι το κορίτσι και πραγματικά απορώ πώς έχει κάνει τέτοια αξιόλογη καριέρα μέχρι στιγμής. Ο μόνος που ξεχώρισε από το καστ, με μια ταιριαστά καρτουνίστικη ερμηνεία κακού, ήταν ο Jonathan Majors. Αν δεν ήταν το σκάνδαλο που τον βαραίνει και μάλλον θα σημάνει την έξοδό του κακήν-κακώς από το franchise, θα τολμούσα να προβλέψω ότι ο ηθοποιός θα μας δώσει έναν -ή εν προκειμένω πολλούς- κακούς που θα επισκιάσουν εύκολα τον Thanos! Για την ταινία δεν έχω κάτι άλλο να πω, αφού την έχω ξεχάσει ήδη. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι κατάφερε, πάντως, να με κάνει να περιμένω με λίγη περισσότερη ανυπομονησία την πρεμιέρα της δευτερης σεζόν του Loki! Η όλη φάση με το πολυσύμπαν συνεχίζει να έχει τρελό ενδιαφέρον, ακόμη κι αν δεν ξέρουν να την αναδείξουν σωστά όλοι οι σκηνοθέτες.
The Ladykillers (ταινία)
Έχοντας στο νου μου τις πιο παινεμένες ταινίες των Αδερφών Coen, όπως τα Raising Arizona, Fargo , The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou?, No Country for Old Men, True Grit, και Inside Llewyn Davis, αλλά και την κλασική ταινία του ’55 της οποίας αποτελεί remake, είχα πολύ προσδοκίες για αυτήν εδώ την ιδιοσυγκρασιακή κωμωδία. Αλλά, δυστυχώς, απογοητεύτηκα. Οι δημιουργοί δεν καταφέρνουν να πιάσουν τον διασκεδαστικό παλμό του πρωτότυπου και μας δίνουν μια ταινία που πασχίζει εμμονικά να γίνει αστεία, αλλά τελικά αναδύει μια μπαγιατίλα. Ο Tom Hanks ξεχωρίζει στον ρόλο του μακιαβελικού “Προφέσορα”, αλλά τελικά το όλο εγχείρημα είναι μια ούτε-καν-χρυσή μετριότητα, που ξεχνιέται μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους…
Mrs. Davis (μίνι-σειρά)
Για πολλούς, το όνομα του Damon Lindelof (Lost, The Leftovers, Watchmen) θεωρείται εγγύηηση, και γι’αυτό το λόγο ολοκλήρωσα τη σειρά αυτή, παρόλο που τη θεωρώ την πιο αδύναμη από τις δουλειές του. Πρόκειται είναι μια dramedy επιστημονικής φαντασίας που βάζει την πίστη και την τεχνολογία σε μια σύγκρουση Tιτάνων. Η πρωταγωνίστρια Αδερφή Simone παίζει τον καταλυτικό ρόλο της “Εκλεκτής” που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την αποστολή που της δίνει η τεχνητή νοημοσύνη ονόματι “Mrs. Davis”. Για όποιον είχε ποτέ απορία πως θα ήταν μια σειρά που συνδυάζει το Preacher με το Person Of Interest, το Mrs. Davis ήρθε να μας τη λύσει. Είναι σουρεαλιστική κι έχει κάποιες ιερόσυλα έξυπνες σεναριακές επιλογές (πχ. παίρνει κυριολεκτικά τον “γάμο” των μοναχών με τον Ιησού), αλλά σε γενικές γραμμές τη βρήκα άνοστη. Παρόλο που κάνει ειλικρινείς προσπάθειες να πρωτοτυπήσει, δεν έχει την αυθεντική τσαχπινιά και το καμένο χιούμορ ενός Preacher, ενός Miracle Workers ή ενός Dirk Gently’s Holistic Detective Agency, ούτε εισχωρεί σε περίπλοκα sci-fi μονοπάτια, όπως του Person of Interest ή του Black Mirror, με αποτέλεσμα να είναι άνευρη (σχεδόν αδιάφορη) καθ’όλη τη διάρκειά της. Tο φιλοσοφικό-θρησκευτικό υπόβαθρο της ιστορίας μου είχε φανεί ρηχό αρχικά, αλλά στο κλείσιμο οι σεναριογράφοι μας επιφύλασσαν μια πολύ όμορφη ανατροπή σχετικά με τον Ιησού και το πώς ο “θεάνθρωπος” μπορεί να σχετίζεται -και να παραλληλίζεται- με μια τεχνητή νοημοσύνη! Κάπως έτσι, με έκαναν να εκτιμήσω αυτόν τον αχταρμά που θα ήθελε να λέγεται πλοκή, και να συγκαταλέξω τη σειρά στη σημερινή ανασκόπηση με θετικό πρόσημο τελικά. Είναι πολύ πιο φιλόδοξη από ό,τι μπορεί να υποστηρίξει, αλλά μπορεί να προσφέρει ένα ευχάριστο binge στους φανς του είδους.
The Clone Wars (σειρά/ κύκλοι 5-7)
Μέχρι πριν λίγους μήνες, όταν ξεκίνησα επανάληψη του Star Wars franchise, με σκοπό να επιχειρήσω να δω για πρώτη και τις σειρές κινουμένων σχεδίων, δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου ότι θα αλλάζε η γνώμη που είχα για αυτό (ότι είναι ένα διασκεδαστικό διαστημικό πασατέμπο, κακογραμμένο σε σημείο γραφικότητας και ρηχό σαν οτιδήποτε απευθύνεται σε παιδικό κοινό). Ποιός θα περίμενε λοιπόν, ότι μια σειρά που έχει την (εντελώς παραπλανητική) ένδειξη καταλληλότητας 6+ θα ήταν ένα από τα πιο ώριμα και σκοτεινά σημεία του franchise; Οι πρώτες 4 σεζόν είχαν τα σκαμπανευάσματά τους, είναι η αλήθεια. Πολλά fillers και γενικευμένη φλυαρία. Είχαν, όμως, και κάποιες στιγμές που έβαζαν κάτω όλες τις ταινίες της 9λογίας μαζί! Κι όσο προχωρούσαμε προς το τέλος αυτές οι στιγμές πλήθαιναν. Στο φινάλε της 5ης σεζόν βλέπουμε το κομβικότερο σημείο της πορείας του Anakin Skywalker προς τη Σκοτεινή Πλευρά — το οποίο εξηγεί την ξαφνική μεταστροφή του στο Revenge of the Sith. Η σειρά καθιστά σαφές ότι η υποκρισία και η ξιπασιά των Jedi συνέβαλαν τόσο στην ίδια τους την πτώση, αλλά και στη γέννηση του Darth Vader — ίσως και περισσότερο από τα σατανικά σχέδια του Palpatine. Η 7η και τελευταία σεζόν της σειράς ήταν αριστοτεχνική, τόσο τεχνικά όσο και αφηγηματικά! Ζήσαμε τις τελευταίες στιγμές της Δημοκρατίας πριν μπει σε ισχύ η σαρωτική “Διαταγή 66” και είδαμε τον αντίκτυπό της μέσα από τα μάτια της Ahsoka Tano, η οποία ξεκίνησε ως δευτερεύων χαρακτήρας που θα εργαλειοποιούσαν οι σεναριογράφοι για να σκιαγραφήσουν καλύτερα τον Anakin και κατέληξε να είναι ο κεντρικότερος χαρακτήρας της σειράς κι ένας από τους πιο σημαντικούς ολόκληρου του franchise! Η ανατροπή της “Διαταγής 66” ήταν σοκαριστική όταν είχαμε πρωτοδει να συμβαίνει στην ταινία, αλλά στο 4-μερές series finale ήταν σπαρακτική. Η σειρά είχε φροντίσει να μας δείξει τα ανθρώπινα πρόσωπα των κλώνων και ήταν συγκλονιστικό να τους βλέπεις να χάνουν την ανθρωπιά τους από τη μία στιγμή στην άλλη. Η δε τελευταία σεκάνς της σειράς, που δεν έχει καν διαλόγους, είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω δει σε αυτό το franchise! Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα έντονα συναισθήματα που μου γέννησε αυτή η σειρά, ειδικά στο κλείσιμό της, και χάρη σε αυτά παραβλέπω την υπεραπλούστευση κάποιων πλοκών και την ύπαρξη κάποιων αφελών ανατροπών που οφείλονται κυρίως στον περιορισμένο τηλεοπτικό χρόνο που είχε η σειρά εξαιτίας του φορμάτ των 20λεπτων επεισοδίων.
***
Στα υπόλοιπα του Μάη μου θα βρείτε 3 σειρές που μόλις ξεκίνησα. Πρώτο είναι το δυστοπικό δράμα μυστηρίου Silo (φωτο δεξιά) που έκανε πρεμιέρα πριν λίγες εβδομάδες στο Apple TV+ και συνεχίζει το σερί εξαιρετικών sci-fi παραγωγών του καναλιού! Ύστερα, στα πλαίσια της ‘βουτιάς’ στον Γαλαξία του Star Wars, ξεκίνησα στο Disney+ τα The Bad Batch και Rebels, που είναι αμφότερα spin-off/sequel του προαναφερθέντος The Clone Wars. Aπό το μικρό δείγμα που έχω μέχρι στιγμής κι από τα δυο, ίσως καταφέρουν να το ξεπεράσουν κιόλας! Αλλά ακόμη κι αν δεν το καταφέρουν, το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ έχω γίνει ήδη σκληροπυρηνική φαν από εκεί που δεν το περίμενα!
Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Ιούνη για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist ολοκληρώνοντας το πρώτο μισό του ’23! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
My Super-Watchlist: Ιανουάριος 2023
My Super-Watchlist: Φεβρουάριος 2023