My Super-Watchlist | Μάρτιος 2024: Γαλαζοαίματοι, εξωγήινοι και επιζώντες

Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη My Super-Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες, σειρές, ή ενίοτε και θεατρικά έργα, παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα.

Οι κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρήστε άφοβα!

#7 Ghostbusters: Afterlife (ταινία)

Φόρος τιμής στο πρωτότυπο, είναι νοσταλγικό χωρίς να υπερβάλλει, εισάγει την ιστορία των εμβληματικών κυνηγών φαντασμάτων σε μια νέα γενιά θεατών, με ενδιαφέροντες νέους χαρακτήρες. Το μεγαλύτερο ατού τη είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά — ακριβώς όπως είχε κάνει και το πρωτότυπο. Σίγουρα έχει τα ελαττώματά του, αλλά βλέπεται ευχάριστα, και σίγουρα με έκανε να θέλω να δω το sequel που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό στους κινηματογράφους.

#6 Invincible (σειρά, 1ος κύκλος)

Οι πιστοί φανς της σειράς θα φρίξουν με την τόσο χαμηλή θέση που της έδωσα στη σημερινή ανασκόπηση, αλλά προς υπεράσπισή μου θα πω ότι μάλλον αυτοί φταίνε. Από το 2021 άκουγα μόνο επαίνους για τη σειρά, και για το το πρωτότυπο κόμικ του Robert Kirkman στο οποίο βασίζεται, και οι προσδοκίες ήταν υπερβολικά υψηλές. Όμως, ως casual viewer, δεν ένοιωσα τον ίδιο ενθουσιασμό, ούτε για την κεντρική ιστορία, ούτε για τους χαρακτήρες, ούτε καν για το voice acting ή το σχέδιο ή έστω το χιούμορ. Λειτουργεί αξιοπρεπώς ως μια βίαιη και αιματηρή σάτιρα των superhero ιστοριών, αλλά υιοθετεί παρόμοιο στιλ και πατά πάνω στα θέματα που θίγουν πιο έξυπνα και με πολύ περισσότερο βάθος το The Boys και το Watchmen — και στη σύγκριση με αυτά δεν κερδίζει πολλούς πόντους προς το παρόν. Μετά το φινάλε της 1ης σεζόν κρατώ συγκρατημένη αισιοδοξία για τη 2η, ελπίζοντας να εξερευνήσει περισσότερο το σύμπαν της, και να δώσει επιτέλους σχήμα στους μονοδιάστατους χαρακτήρες της…

#5 The Gentlemen (σειρά, 1ος κύκλος)

Ο Guy Ritchie μας δίνει μέσω του Netflix ένα τηλεοπτικό στο-περίπου-remake της ομώνυμης ταινίας του από το 2019. Το σενάριο βρίθει ευκολιών, και την ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν τη λες και υποδειγματική, παρόλα αυτά, η θέαση είναι απολαυστικά ένοχη, χάρη στο δυνατό καστ και στη σήμα-κατατεθέν έξυπνη σκηνοθεσία του Βρετανού δημιουργού. Τα οκτώ 40λεπτα επεισόδια έχουν γοργό ρυθμό και καλή ισορροπία (μαύρου) χιούμορ και δράσης. Σε αυτό το σύμπαν, όλων η ηθική είναι… σκουρόχρωμη, και οι γραμμές μεταξύ “καλού” και “κακού” εντελώς θολωμένες, προτρέποντας το κοινό να υποστηρίζει σθεναρά όλους τους αντιήρωες της σειράς. Η Kaya Scodelario ξεχωρίζει εύκολα ως η εκλεπτυσμένα διεφθαρμένη κόρη ενός διαβόητου αρχιμαφιόζου, που διαχειρίζεται όλο το καρτέλ όσο ο πατέρας της βρίσκεται στη φυλακή. Οι Vinnie Jones και Daniel Ings μας δίνουν επίσης δυο δεύτερους χαρακτήρες που κλέβουν την παράσταση. Από την άλλη, ο πρωταγωνιστής Theo James είναι ελαφρώς άχρωμος ερμηνευτικά, αλλά στέκεται στο ύψος των περιστάσεων του ρόλου με το γοητευτικό, James Bond-ικό στυλάκι του.

#4 Halo (σειρά, κύκλοι 1-2)

Χωρίς να γνωρίζω κάτι από τα παιχνίδια, παρέμεινα αμερόληπτη σε ό,τι αφορά το στήσιμο της σειράς και την κρίνω μόνο από αυτό που είδα, χωρίς να με νοιάζει η πιστότητά της στο πρωτότυπο. Ξεκινά σαν αντίγραφο του The Mandalorian, με τον στωικό, πάνοπλο πολεμιστή που τα τινάζει όλα στον αερα για να προστατεύσει το στερεοτυπικό ξεχωριστό πιτσιρίκι, αλλά γρήγορα η ιστορία αρχίζει να θυμίζει περισσότερο The Expanse και Battlestar Galactica με τις πολιτικές ίντριγκες και το θρησκευτικό υπόβαθρό της — ενώ στο κλείσιμο της 2η σεζόν αφήνει και μια γεύση από The Last of Us! Δυστυχώς, δεν αποφεύγει πάντα τους κλισέ διαλόγους, τις σεναριακές ευκολίες ή τους κακογραμμένους χαρακτήρες, ενώ και η αντικατάσταση των showrunners μετά την 1η σεζόν είχε ως αποτέλεσμα κάποιες απότομες, ριζικές αλλαγές στην αφήγηση που ξενίζουν το θεατή. Κάποιες από αυτές λειτούργησαν καλά τελικά, αλλά οι περισσότερες πλήγωσαν τον ήδη πάσχοντα ρυθμό. Το μεγαλύτερο λάθος των σεναριογράφων είναι ότι δεν αφιέρωσαν τον χρόνο που έπρεπε στην εξερεύνηση του ακρογωνιαίου λίθου της ιστορίας τους: τη σχέση του πρωταγωνιστή “Master Chief” (ένας επιβλητικότατος Pablo Schreiber) με την Τεχνητή Νοημοσύνη ονόματι Cortana. Η βελτίωση που σημείωσε η σειρά κατά το 2ο μισό της πρόσφατης σεζόν και η απότομη διεύρυνση της μυθολογίας της σε πολύ ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις, μου δείχνει ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να σταθεί γερά στα πόδια της και να μας δώσει στο μέλλον ένα ακόμη ορόσημο της επιστημονικής φαντασίας στην Τηλεόραση, όπως είναι τα προαναφερθέντα.

#3 Extraordinary (σειρά, 2ος κύκλος)

Η απογοήτευση της Jen που πηγάζει από το ότι δεν έχει αποκτήσει ακόμη την υπερδύναμή της ήταν η κινητήριος δύναμη της αφήγησης κατά την 1η σεζόν, και ο τρόπος που την εξέφραζε ήταν ο λόγος που τη θεωρούσα μια αντιπαθή πρωταγωνίστρια. Στη φετινή οκτάδα επεισοδίων, η Jen -και η ίδια η σειρά- δείχνει σημάδια ανάπτυξης και ωριμότητας, χωρίς να χάνει το άσεμνο χιούμορ και το ιδιοσυγκρασιακό στιλ της. Η σεζόν αυτή διαχειρίστηκε άψογα την ψυχοθεραπεία της Jen και την απαρχή του ταξιδιού για την ανακάλυψη του εαυτού της. Εξίσου καλά διαχειρίστηκε και τον απόηχο του χωρισμού των δυο κολλητών της, οι οποίοι βρίσκονται σε παρόμοιο μονοπάτι απόκτησης της αυτογνωσίας. Μοναδική παραφωνία, η ατσούμπαλη εξέλιξη του ciliffhanger του περασμένου season finale με την εμφάνιση της οικογένειας του “Jizzlord”. Η σειρά διαπρέπει στην έλλειψη τακτ (και αυτό είναι που συνήθως την κάνει τόσο διασκεδαστική), αλλά το συγκεκριμένο subplot το βρήκα απλά κακόγουστο. Το φετινό cliffhanger, πάντως, ήταν 10 φορές πιο δυνατό κι ελπίζω να μην κοπεί η σειρά και δεν δούμε ποτέ τη ζουμερή επίλυσή του που θα διευρύνει κατά πολύ τη μυθολογία της σειράς!

#2 The Unbearable Weight of Massive Talent (ταινία)

Meta-κωμωδία (που μοιάζει του Charlie Kauffman, αλλά δεν είναι), με τον βασιλιά του αυτοσαρκασμού Nicolas Cage στον πιο Nicolas Cage ρόλο της καριέρας του! Είναι ομολογουμένως δύσκολο να ακολουθήσει κάποιος αυτόν τον ερμηνευτικό τυφώνα, κι όμως ο Pedro Pascal το κατάφερε με το παραπάνω. Δεν θα φτάσω στο σημείο να πω ότι τον επισκίασε, αλλά σίγουρα στάθηκε ισάξιος δίπλα του. Το ίδιο χειμαρρώδης, και ίσως και λίγο πιο πηγαία αστείος. Σαν ταινία, δεν προσφέρει και πολλά καινούργια πράγματα στο είδος της κωμικής περιπέτειας, αλλά αξίζει την προβολή, έστω για χάρη του… “αβάσταχτου βάρους του τεράστιου ταλέντου” του καστ της!

#1 Yellowjackets (σειρά, κύκλοι 1-2)

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κάπου εκεί λίγο μετά το 2004 οι Ashley Lyle και Bart Nickerson έβλεπαν φανατικά Lost και Desperate Housewives (όπως όλοι μας) και άρχισαν να καταστρώνουν ένα project που θα συνδυάζει τα ασυνδύαστα. Έτσι, 17 χρόνια μετά, πήραμε το Yellowjackets, μια εξαιρετικά εθιστική ένοχη απόλαυση που δεν ξέρει αν είναι εφηβική σειρά μυστηρίου (πασπαλισμένη με μεταφυσικά στοιχεία) ή σαπουνοπερίζουσα μαύρη κωμωδία, αλλά καταφέρνει ακόμη κι αυτή την τονική ασυμφωνία να την κάνει να δουλέψει υπέρ της! Σε κάποια σημεία γίνεται λίγο προβλέψιμη, αλλά ποτέ δεν σε κάνει να βαρεθείς. Μεγάλο ατού οι μουσικές επιλογές, ακόμη και για όσους δεν τα προσέχουν αυτά τα πράγματα.

***

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:

► Elsbeth (σειρά): Χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων ότι πρόκειται για spin-off των The Good Wife και The Good Fight, έβαλα να δω την πρεμιέρα και τη βρήκα εντελώς αφελή και ανούσια. Ο κεντρικός χαρακτήρας που ερμηνεύει με μπρίο η -συμπαθέστατη κατά τα άλλα- Carrie Preston, είναι ένα κράμα όλων των ιδιοσυγκρασιακών “εξιχνιαστών” που έχουν προηγηθεί στην Τηλεόραση, από τον Columbo και τον Ben Matlock μέχρι τον Sherlock Holmes και τη Jessica Fletcher, χωρίς όμως να έχει κάτι στο στήσιμο και στο γράψιμό της που να μην την καθιστά κακέκτυπό τους. Ταυτόχρονα, η σκηνοθετική επιλογή του να γνωρίζει ο θεατής εξαρχής το δολοφόνο κλέβει από τη σειρά οποιοδήποτε ψήγμα ενδιαφέροντος. Φαντάζομαι ότι στους φαν του franchise που αγαπούν ήδη το χαρακτήρα, αυτή η σειρά θα πει πολλά περισσότερα από ότι είπε σε εμένα.

► Scrublands (σειρά): Περίμενα τόσα χρόνια τον Luke Arnold να συμμετέχει σε κάποια σειρά της προκοπής μετά το Black Sails κι επιτέλους φαίνεται να έφτασε η ώρα που θα τον απολαύσω ξανά ως πρωταγωνιστή! Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά δυνατά με ένα ενδιαφέρον μυστήριο που διαδραματίζεται στην καυτή καρδιά της αυστραλέζικης ενδοχώρας. Για να δούμε αν θα συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό η σεζόν…

Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Απριλίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου λίγο πριν το Πάσχα. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;