Review – Supernatural – 13×04 – The Big Empty

Review – Supernatural – 13×04 – The Big Empty

Φτάσαμε αισίως στο 4ο επεισόδιο της 13ης σεζόν και οι ταχύτητες όλο και ανεβαίνουν! Αυτή την εβδομάδα κάναμε μια βουτιά στην ψυχολογία των ηρώων μας και ανακαλύψαμε επιτέλους που πάνε οι άγγελοι όταν πεθαίνουν! Και το καλύτερο όλων; Cas is back, bitches! Πάμε όμως να δουμε το επεισόδιο αναλυτικά, γιατί είχα και μερικά παράπονα από την εκτέλεσή του…

Ερευνώντας μια σειρά θανάτων που φάνηκαν σαν να διαπράχθηκαν από φαντάσματα ή revenants, οι Winchesters (με τον Jack κολαούζο) φτάνουν στο γραφείο μιας ψυχολόγου, της Mia Vallens, ειδικής στα θέματα θλίψης, και το παίζουν ασθενείς. Βέβαια, με τόσα ψυχολογικά που έχουν αυτοί δεν χρειάστηκε καν να υποκριθούν και ιδιαίτερα, οπότε, στο πρώτο κιόλας 5λεπτο, τους τη σκάνε όσα κρατάνε μέσα τους τόσο καιρό και τσακώνονται, μπροστά στην ψυχολόγο και στον καημενούλη τον Jack που καθόταν σιωπηλός στη γωνίτσα του γιατί τον είχε τραμπουκίσει πάλι ο Dean. Ο Sam βγαίνει έξαλλος από το δωμάτιο και εκεί είναι που ανακαλύπτει μέσα στο μπάνιο τα σιχαμερά απομεινάρια μιας μεταμόρφωσης κάποιου shapeshifter. Φυσικά οι υποψίες πέφτουν κατευθείαν πάνω στην Mia, αλλά γρήγορα αποδεικνύεται πως άλλος είναι ο φταίχτης…

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο την στάση των Winchesters απέναντι στην Mia. Με το που έμαθαν ότι είχε άλλοθι, σταμάτησαν να την εχθρεύονται αυτόματα. Θυμάμαι κάποτε που ένα ειρηνικό τέρας θα έπρεπε να κάνει κωλοτούμπες για να το εμπιστευτούν και να μην το σφάξουν στο γόνατο. Σίγουρα δεν ήταν ένα θέμα που δεν έχουμε ξαναδεί το “καλό τέρας”, αλλά πάντα μου αρέσει να μας υπενθυμίζουν ότι οι Winchesters -και η σειρά- έχουν ωριμάσει και έχουν αποδεχτεί πια τα γκρίζα ηθικά μονοπάτια στα οποία βαδίζουν…

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η Mia χρησιμοποιούσε την ικανότητά της να μεταμορφώνεται για να βοηθήσει τους ασθενείς της, εμφανιζόμενη μπροστά τους ως τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Δεν γνωρίζω και πολλά από ψυχολογία, αλλά εμένα αυτό μου φάνηκε λιγουλάκι τραβηγμένο. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι αντί να χεστούν πάνω τους όταν είδαν τους νεκρούς, έφτασαν στην κάθαρση; Και την τράβηξε την ιδέα ακόμα περισσότερο από τα μαλλιά ο σεναριογράφος όταν έβαλε την Mia να μεταμορφωθεί σε Kelly για να αγκαλιάσει τον Jack και να του πει ότι οι πράξεις του είναι αυτές που θα καθορίσουν ποιός είναι. (Κοινοτυπία αλέρτ)

Μετά από αυτά τα πέρα δώθε με τις μεταμορφώσεις που κανονικά θα έπρεπε να έχει γεμίσει ο τόπος αίματα και γλίτσα (σκηνοθετικό λάθος αλέρτ), σκάει μύτη ο αληθινός κακός του επεισοδίου, ο πρώην της Mia, επίσης shifter, που είναι ελαφρώς psycho. (Κι όταν λέω ‘ελαφρώς’, εννοώ ότι ο τύπος στάνταρ έκανε ιδιαίτερα μαθήματα με τον Norman Bates και τον Patrick Bateman.) Αντί όμως να σκοτώσει τον Dean, τον βγάζει νοκ-άουτ και επιτίθεται στον Jack, τον οποίο ρίχνει και αυτόν ξερό. Μια μικρή παρένθεση: Αυτό το παιδί μπορείτε να μου εξηγήσετε πως επιζεί από αγγελική λεπίδα στην καρδιά και πέφτει λιπόθυμο με το παραμικρό; Μάλλον έχει ήδη το σύνδρομο Willow Rosenberg… (Οι fans της Buffy θα καταλάβουν τι εννοώ.) Αλλά ας μην ξεφεύγω, αν συνεχίσει το μοτίβο θα κάνω ξεχωριστό άρθρο για αυτό. Που είχαμε μείνει; Α, ναι, στον κακό που για κάποιο λόγο δεν σκότωσε τον Dean (όπως όλους τους υπόλοιπους), αλλά τον έδεσε, μαζί με τον Jack. Ζητάει από την Mia να τους σκοτώσει, αλλά αυτή σε μια στιγμή πομπώδους χολιγουντιανής αυτοθυσίας πρόταξε τα στήθη της και είπε “η ταν ή επί τας”, ή κάτι τέτοιο ηρωικό τέλος πάντως… Και αυτός τα παίρνει κρανίο ως γνήσιο ψυχάκι που είναι, και πάνω που είναι έτοιμος να πυροβολήσει τον Sam, που εκείνη τη στιγμή έμπαινε στο δωμάτιο αμέριμνος, ο Jack ξυπνάει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του ενάντια στον κακό (ο οποίος είχε το τραγικότατο όνομα Buddy, αυτό δεν σας το σχολίασα). RIP Buddy. (Δεν θα μας λείψεις.)

Κλισεδιάρικη η κύρια υπόθεση του επεισοδίου, αλλά ευτυχώς έδεσε αξιοπρεπώς με τα ψυχολογικά των Winchesters (και του Jack). Η σκηνή που ο Sam ξεσπά στον αδερφό του μέσα στο γραφείο της ψυχολόγου καταπληκτική. Τι ένταση! Jared και Jensen ζωγράφισαν πραγματικά στο επεισόδιο, αναπάντεχα καλές ερμηνείες σε ένα main story που θα ήταν αρκετά αδύναμο χωρίς αυτές. Έχουμε βαρεθεί να το λέμε, αλλά σε επεισόδια σαν και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα ότι η χημεία τους είναι αυτή που κρατάει τη σειρά τόσα χρόνια.

Dean: He won’t even admit that Mom’s dead, won’t even admit it. Because if he admits it then it’s real, and if it’s real then he has to deal with it, and he can’t handle that.
Sam: Right because this is so easy for you, huh?
Dean: It’s not easy.
Sam: But at least you had a relationship with Mom, I mean, who would she always call? Who did she look to for anything? You had something with her I never had, and now I’m just supposed to accept that I never will have it!?

Κι επειδή ένα τόσο δυνατό ψυχολογικό επεισόδιο δεν γίνεται να κλείσει χωρίς μια bromantic στιγμή μεταξύ των αδερφιών, είχαμε και τη σκηνή που ο Dean ζητάει συγνώμη στον Sam και του λέει ουσιαστικά πως έχει καταρρεύσει και πως το μόνο στήριγμά του είναι εκείνος. Αν χάσει ο Sam την πίστη του, χάθηκαν και οι δυο τους:

Sam: What if you’re right, about Mom? What if she is dead and I’m just in denial?
Dean: Don’t say that.
Sam: What? You’ve been wanting me to admit that since it happened.
Dean: I know I have, don’t say that. I need you to keep the faith, for both of us. Because right now — right now I don’t believe in a damn thing.

Κάπου εδώ θα πρέπει να εκφράσω πάλι το θαυμασμό μου για τον Sam, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε πολύ καλός χαρακτήρας. Έχει αφήσει προ πολλού πίσω του το εκνευριστικό κακομαθημένο μικρότερο αδερφάκι που τσαντιζόταν αν δεν γινόταν το δικό του κι έχει ωριμάσει σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Και χαίρομαι επίσης που πια εκφράζει τα συναισθήματά του με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Συνεχίζει να διέπεται από τη λογική η κάθε του αντίδραση, και παραμένει ψύχραιμος και διαλλακτικός, αλλά ταυτόχρονα είναι και πιο συμπονετικός. Σε αυτό το επεισόδιο συνειδητοποίησα κάτι που μου είχε διαφύγει στα προηγούμενα: η δυναμική των Winchesters με τον Jack δεν θυμίζει τόσο παιδί με γονείς, όπως μας έλεγαν στις συνεντευξεις οι συντελεστές όλο το καλοκαίρι. Εγώ βλέπω τον Jack ως μικρό αδερφό, με τον Dean ως μεγαλύτερο να προσπαθεί να επιβληθεί δια της βίας για να περνάει πάντα το δικό του, και τον Sam να το παίζει Ελβετία σαν κλασικός μεσαίος αδερφός.

Ο Dean συνεχίζει πιστός στα χνάρια του John. Προσπαθεί να κρύψει τον αβάσταχτο πόνο του κάτω από τόνους αντρίλας και καφρίλας και, φυσικά, αποτυγχάνει παταγωδώς (γιατί και ο αδερφός του και εμείς τον ξέρουμε πολύ καλά τόσα χρόνια). Η τελευταία του σκηνή με τον Jack, όπου επιτέλους ανοίχτηκε λίγο, με κάνει να τον συγχωρώ που τον είχε κλωτσοσκούφι σε όλο το επεισόδιο. (Κατάχρηση εξουσίας λέγεται αυτό Ντινάκο…) Αλλά εκεί που μου ράγισε πάλι την καρδιά ο άτιμος (και δεν είναι η πρώτη φορά) είναι αυτή η σκηνή με τον Sam που παραδέχεται την αδυναμία του. Μπορεί να γουστάρω τρελά badass Dean, αλλά ο ευάλωτος Dean είναι η δική μου προσωπική αδυναμία…

Ας περάσουμε τώρα στο Jack… Καταρχάς να επαναλάβω, σε περίπτωση που δεν το είχατε καταλάβει στα προηγούμενα reviews, ότι τον λατρεύω! Θεωρώ ότι είναι από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ στη σειρά. Δεν έκανε και πολλά στο επεισόδιο, παρά μόνο κάτι θελήματα για τον Dean ή να κάθεται ήσυχος-ήσυχος, σαν μαλωμένο κουτάβι, αλλά οι σκηνές του ήταν ουσιαστικές. Οι παραλληλισμοί με τον Castiel συνεχίζονται, αλλά μου αρέσει που αυτός εδώ αρχίζει και δένεται περισσότερο με τον Sam. Ακόμα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι μπορεί να είναι όλα θέατρο και να τους παίζει κανονικότατα, αλλά δεν θέλω να είναι αλήθεια. Θέλω να είναι αληθινό αυτό το υπερχαριτωμένο πλάσμα που φοβάται τον Dean κι ας είναι ικανό να ισοπεδώσει τον ίδιο τον χωροχρόνο. Θέλω να είναι αληθινό αυτό το χαμόγελο υπερηφάνειας όταν ο Dean του είπε ευχαριστώ.

Όμως είπε και κάτι που με έβαλε σε πολλές σκέψεις και αμφιβολίες:

Jack: Sam thinks you were right, that I’m good. He wants me to believe it, and I wanna believe it too. It’s just I — I’ve hurt people. I didn’t mean to, it was an accident, and I know I should feel bad, and I say I feel bad. But most of the time, I mostly — I don’t feel anything. And that’s why I think maybe — maybe I’m a monster.

Αυτό σημαίνει πως δεν έχει ψυχή, που στο σύμπαν του Supernatural μεταφράζεται ως δεν έχει συνείδηση και ηθική πυξίδα; Και τι ακριβώς μπορεί να συνεπάγεται αυτό; Έχουμε δει ανθρώπους χωρίς ψυχή που είχαν ποικίλες αντιδράσεις, από δολοφονικές μέχρι απολύτως φυσιολογικές σαν να μην τους συνέβαινε κάτι (όπως ο προφήτης Donatello του οποίου η επιστροφή στο 2ο επεισόδιο αρχίζω να πιστεύω πως δεν ήταν καθόλου τυχαία ). Ούτε οι άγγελοι έχουν ψυχή, άρα ο Jack είναι περισσότερο άγγελος παρά άνθρωπος; Πάντως, το ότι το αναγνωρίζει και ότι τον ανησυχεί αυτό είναι θετικό σημάδι – πιθανώς. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας θεωρίες πάνω στο θέμα, γιατί νομίζω ότι ήταν το πιο ζουμερό σημείο του επεισοδίου που θα μας απασχολήσει πολύ στη συνέχεια. (Παρεμπιπτόντως, η αναφορά στον Anakin Skywalker -aka Darth Vader- δεν παίζει να ΜΗΝ είναι προοικονομία! Ααααχ, θα πάει στη Σκοτεινή Πλευρά το μωρό και θα το χάσουμε…)

Και θα κλείσω σχολιάζοντας το καλύτερο κομμάτι του επεισοδίου: τις σκηνές του Castiel στο Κενό. Έπος! Όχι μόνο πήγαν τη μυθολογία της σειράς έτη φωτός πιο μπροστά, όχι μόνο απάντησαν ένα ερώτημα που μας βασανίζει εδώ και πολλά χρόνια (που πάνε οι άγγελοι όταν πεθαίνουν), όχι μόνο μας έφεραν πίσω τον Castiel (hoooooorayyyyy!), αλλά μας θύμισαν και τι ΗΘΟΠΟΙΑΡΑ είναι ο Misha Collins! Τον απολαμβάνω και σαν Castiel, φυσικά, αλλά όταν παίζει τον κακό είναι άλλο πράγμα ρε παιδάκι μου. Εδώ τον έβλεπες με τα ίδια ρούχα και την ίδια φάτσα, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά: άλλη χροιά φωνής (και λάτρεψα αυτή την απροσδιόριστη προφορά), άλλη κινησιολογία, άλλη κορμοστασιά. Απλά φοβερός!

Πρώτη φορά στην ιστορία της σειράς επιστρέφει χαρακτήρας τόσο γρήγορα από τους νεκρούς και δεν μου φαίνεται βεβιασμένο fan service! Το εκτέλεσαν άψογα, εισάγοντας έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα: την κοσμική οντότητα που διαφεντεύει στο Κενό που είναι σαν να βγήκε κατευθείαν από τα βιβλία του Lovecraft (περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο για τις αναφορές στην ποπ-κουλτούρα, που είναι ΠΟΛΥ ζουμερό αυτή τη φορά). Δεν ξέρω αν θα τον ξαναδούμε, αλλά το εύχομαι, για να εξερευνήσουμε περισσότερο αυτό το μέρος και αυτήν τη μυστηριώδη οντότητα που είναι πιο παλιά από το Θεό και την Amara! (Εκεί που έλεγαν κάποιοι “τι άλλο θα σκεφτούν πχια” κι ότι δεν πάει πιο πάνω από το Σκοτάδι, να σου οι σεναριογράφοι που ήρθαν για να τους ακυρώσουν και να μας εκπλήξουν πάλι!)

Και το ερώτημά μου: ο Castiel που επέστρεψε (με τα ωραία του ολοκαίνουργα ρουχαλάκια), τι ακριβώς είναι; Συνεχίζει να είναι άγγελος; Ή είναι κάτι άλλο…;

ΥΓ 1: Ειδική μνεία στη στιγμή που ο Dean/Jensen φτύνει το κρεμμύδι που έχει κολλήσει στα χείλια του. Έκλαψα από τα γέλια. Αν ήταν αυτοσχεδιασμός του Jensen, κι όχι στο σενάριο, διπλά τα συγχαρητήρια!

ΥΓ 2: Μπορείτε να ψηφίζετε με νέο τρόπο στο site μας (βάζοντας από 1 ως 5 αστεράκια εκεί που λέει “user rating”), και, φυσικά, όπως πάντα, μην ξεχάσετε να μας αφήσετε παρακάτω τα δικά σας σχόλια για το επεισόδιο!