Review – Supernatural – 13×22 Exodus
Το 22ο επεισόδιο διαδραματίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στον Κόσμο της Αποκάλυψης και μας έδειξε την ηρωική έξοδο του λαού από το Μεσολόγ… εεε, από το Dayton ήθελα να πω. Μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατό όσο το προηγούμενο, έχοντας ένα θεματάκι με την ταχύτητα και κάποιες αμφιλεγόμενες σκηνοθετικές επιλογές, αλλά για προτελευταίο επεισόδιο ήταν χορταστικό κι έθεσε γερές βάσεις για το φινάλε.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Το επεισόδιο ξεκινάει ακριβώς εκεί που είχε σταματήσει το προηγούμενο. Ο Sam και ο Εωσφόρος μόλις έχουν μπει στον καταυλισμό των επαναστατών και γίνεται η συνάντηση κορυφής μεταξύ Διαβολοπατέρα και Νεφελίμ, η οποία πάει όσο καλά θα περιμέναμε να πάει. Ο Εωσφόρος υπόσχεται να τους βοηθήσει και πλευρίζει τον Jack με την μια. Ο μικρός, όπως ήταν αναμενόμενο, τσιμπάει και δηλώνει διατεθειμένος να ακούσει τι έχει να του πει ο Λούσι. Φτάνει στο σημείο να υψώνει φωνή στον Dean! (Να τα μας… Μπήκε στην εφηβεία…)
Ο Εωσφόρος συνεχίζει να πιπιλάει την καραμέλα του παρεξηγημένου που τον αδίκησε ο Πατέρας του, κάνοντάς μας όλους να θέλουμε να του χώσουμε μια μπουνιά, όπως έκανε η Mary. Ο Γαβριήλ, που τον ξέρει καλύτερα από όλους, του τα λέει έξω από τα δόντια. Αν και αποφεύγει, για κάποιο λόγο, να το κάνει μπροστά στον Jack (κακό σενάριο ή από τακτ για να του δώσει ευκαιρία με τον γιο του;), κάτι που αφήνει τον μικρό μπερδεμένο…
Εν τω μεταξύ, η Mary δηλώνει στα αγόρια της ότι σκοπεύει να μείνει εκεί για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να σώσουν τον τόπο τους. Όσο κι αν μας/τους κάθεται στραβά αυτή της η απόφαση, ΑΥΤΟ θα πει να είσαι Winchester και η Mary το αποδεικνύει περίτρανα! Ο Dean δεν το δέχεται, φυσικά, λέγοντάς της πως κι εκείνοι την χρειάζονται, όμως, ο Sam της προτείνει τη μέση λύση: να τους μαζέψουν όλους (καμιά 25αριά άτομα στο σύνολο) και να τους πάνε στον δικό τους κόσμο, όπου θα τους βοηθήσουν να ορθοποδήσουν και να καταστρώσουν ένα σωστό σχέδιο επίθεσης εναντίον του Μιχαήλ. (Sam-friggin’-Winchester saves the day again!) Έτσι, σαν άλλοι Ισραηλίτες, αρχίζουν να οργανώνουν τη φυγή από τον τόπο τους.
Τα σχέδιά τους διακόπτονται προσωρινά για να πάνε να σώσουν την Charlie και τον Ketch από τους αγγέλους. Σε αυτό το ευχάριστο, αλλά ουσιαστικά αχρείαστο, ιντερλούδιο, βλέπουμε για λίγο τον Castiel της εναλλακτικής Γης: έναν μακιαβελικό ανακριτή με γερμανική προφορά και ένα νευρικό τικ που ταιριάζει με το ημίτρελο μάτι του. Προτού προλάβω να αποφασίσω αν μου άρεσε αυτή η σκηνοθετική επιλογή και η καρικατουρίστικη ερμηνεία του Misha Collins (που θύμισε -διόλου τυχαία πιστεύω- τον Χίτλερ του Bruno Ganz στην Πτώση), τον σκοτώνει ο δικός μας Cas, λίγο πριν του παραδεχτεί ότι όντως είναι ίδιοι. (Τι παίζει με τον Cas φέτος; Φτάσαμε στο προτελευταίο επεισόδιο, όλο μας τιζάρουν την αλλαγή του, αλλά ουσιαστικά δεν έχουμε δει τίποτα!)
Ο Sam αγκαλιάζει την Charlie σε μια πολύ γλυκιά στιγμή, και ο Dean κουβαλάει τον τραυματισμένο Ketch (είναι η ιδέα μου ή ο γλίτσης γλυκοκοιτάει τον Dean, από την προηγούμενη συνάντησή τους ακόμη;). Κι όλοι μαζί ξεκινούν να βρουν πάλι τους υπόλοιπους.
Πίσω στο Dayton και στη μάντρα ανταλλακτικών αυτοκινήτων του Bobby Singer (ο οποίος, σε αυτόν τον κόσμο, διάλεξε “να μην παγώνει ο κώλος του” στο Sioux Falls), οι επαναστάτες βρίσκουν τρόπο να μετακινηθούν εύκολα προς τη ρωγμή. Ο Dean επισκευάζει ένα σκουριασμένο σχολικό λεωφορείο (καιρό είχαμε να δούμε αυτό το ταλέντο του εν δράσει) και ξεκινούν όλοι μαζί το… road trip. Φτάνοντας στη ρωγμή τη βλέπουν να έχει σχεδόν κλείσει. Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά η Rowena είναι εκεί, κατακουρασμένη, αλλά αποφασισμένη να την κρατήσει ανοιχτή όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της.
Λίγο πριν περάσουν όλοι από τη ρωγμή, σκάει μύτη ο Μιχαήλ. Ο Εωσφόρος τρώει πάλι τα μούτρα του, και ο Γαβριήλ θυσιάζεται για να δώσει τον χρόνο στα αδέρφια να δραπετεύσουν. Ο Dean περνάει πρώτος. Ο Sam, πριν περάσει κι αυτός, εμποδίζει τον αποδυναμωμένο Εωσφόρο να πάει μαζί τους, αφήνοντάς τον πίσω στη τύχη του. Μια κίνηση απολύτως δικαιολογημένη, που σίγουρα θα καθορίσει τη συνέχεια, γιατί ο Jack αποκλείεται να αποδεχτεί τον χαμό του πατέρα του, ειδικά αν γνωρίζει ότι φταίει ο Sam για αυτόν.
Το επεισόδιο κλείνει με ένα κοντινό στα θολά μάτια του νεκρού Γαβριήλ (δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τον χάσαμε πάλι, πάνω που τον βρήκαμε), και τον Εωσφόρο να κλείνει συμφωνία με τον Μιχαήλ για να τον οδηγήσει στην άλλη Γη. Το τελευταίο του βλέμμα υπονοεί ότι ίσως τα τελευταία λόγια του αδερφού του πριν πεθάνει, τα οποία, μάλιστα, τον έκαναν να κλάψει, τον άγγιξαν τόσο ώστε να θέλει να σταθεί, για πρώτη φορά στη ζωή του, υπεράνω των προσδοκιών που έχουν οι υπόλοιποι για αυτόν…
***
Η ιλιγγιώδης ταχύτητα των εξελίξεων του επεισοδίου (σήμα κατατεθέν πια των σεναριογράφων του, Eugenie Ross-Leming & Brad Buckner) σε συνδυασμό με την κατά τόπους αμήχανη σκηνοθεσία του Thomas J. Wright, με αποτρέπουν από το να το κατατάξω στα διαμάντια της σεζόν, όμως ήταν ένα επεισόδιο ακρογωνιαίος λίθος ολόκληρης της σειράς, έχοντας όλα τα δομικά στοιχεία ενός επικού επεισοδίου: με το φιλόδοξο σχέδιο απόδρασης, το τεράστιο καστ (μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο επεισόδιο έχουμε δει μέχρι τώρα στο Supernatural) και τον θάνατο ενός Αρχαγγέλου. Και, φυσικά, μας άφησε με τεράστια αγωνία για το φινάλε.
Η αγωνία που έχουμε για το φινάλε δεν έχει να κάνει καθόλου, βέβαια, με τον υποτιθέμενο Big Bad της σεζόν. Ο Μιχαήλ κατάφερε για άλλη μια φορά να παραμείνει αδιάφορος, ακόμα και αφότου σκότωσε έναν Αρχάγγελο! Φταίνε εν μέρει οι σεναριογράφοι που τον έχουν κάνει πιο μονοδιάστατο κι από κόντρα-πλακέ, αλλά φταίει κι ο άχρωμος και άοσμος ηθοποιός που δεν του προσδίδει καμία αύρα, κανένα ερέθισμα προς το κοινό, ούτε καν για να τον αντιπαθήσουμε, ρε φίλε.
Σε αυτό το σημείο, θα σταθώ λίγο στον θάνατο του Γαβριήλ, που ήταν, όχι ακριβώς αναπάντεχος, αλλά κάπως αδύναμος έτσι όπως αποδόθηκε, με τους Winchesters να κάθονται να κοιτάνε σαν χάνοι αυτά τα 10 δευτερόλεπτα μέχρι να τον σκοτώσει ο Μιχαήλ (μια από τις αμήχανες σκηνοθετικές στιγμές που σας έλεγα πριν;). Είναι εξοργιστικό, σίγουρα, αν το δει κάποιος επιφανειακά, το ότι μας έφεραν ίσως αυτόν τον πολυαγαπημένο χαρακτήρα, μόνο και μόνο για να τον σκοτώσουν 3 επεισόδια μετά. Και σίγουρα θα μπορούσε να έχει γίνει πιο όμορφα αυτή η σκηνή, για να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και να μην φαίνεται τόσο περάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Αλλά σκεφτείτε λίγο την τεράστια αφηγηματική αξία του θανάτου του. Και δεν εννοώ το προφανές, ότι έσωσε τους Winchesters, όχι. Εννοώ ότι αυτός ο θάνατος φάνηκε να έχει τόσο μεγάλη συναισθηματική επίδραση στον Εωσφόρο που ίσως τον κάνει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα για το ποιός είναι και τί ρόλο βαράει στην ευρύτερη τάξη πραγμάτων. Θα μου πείτε, σιγά μην τον νοιάξει, αφού αυτός ήταν που τον είχε “σκοτώσει” στην 5η σεζόν. Αν λάβουμε υπόψιν όλα όσα ξέρουμε για τον χαρακτήρα του Εωσφόρου, το πόσο εγωκεντρικός και φαρισαϊκός είναι, αλλά ταυτόχρονα τρελός για την οικογένειά του (απόδειξη το πόσο πληγωμένος είναι ακόμη από την προδοσία τους), προσωπικά θεωρώ την εξιλέωση τη μοναδική κατεύθυνση που να πάρει ο χαρακτήρας του αυτή τη στιγμή. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έβγαζε νόημα το να θυσιαστεί εκείνος στη θέση του Γαβριήλ σε αυτή τη φάση. Ο Εωσφόρος είναι ο κακός που λατρεύουμε να μισούμε, και ο δρόμος προς την εξιλέωσή του (αν αυτή έρθει ποτέ) οφείλει να είναι δύσκολος και μακροχρόνιος. Αν γινόταν τώρα κάτι τέτοιο θα είχαμε πραγματικά λόγο να μισούμε τους BuckLemming. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με χαροποιεί το γεγονός ότι μπόρεσαν να ενσωματώσουν ιδανικά τον Διάβολο στην ιστορία, και του έδωσαν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που ταιριάζει απόλυτα με το προφίλ που χτίζεται από την πρώτη μας γνωριμία μαζί του, και που τους εξιλεώνει για τον απαράδεκτο τρόπο που τον επανέφεραν στο προσκήνιο πέρσι.
Δεν θα προσπαθήσω να κάνω θεωρίες για το φετινό κλείσιμο. Όλοι -υποθέτω- αναμένουμε με ανυπομονησία να δούμε τί θα παιχτεί με τον Dean, αλλά αυτό που περιμένω με μεγαλύτερη αγωνία είναι πως θα αντιδράσει ο Jack τώρα που έχασε με την βία τον πατέρα του και τον θείο του, την μοναδική του οικογένεια που ξέρει πραγματικά τι θα πει να είσαι αυτό που είναι αυτός. Ο μικρός ήταν από το πρώτο δευτερόλεπτο το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φετινής σεζόν, κάτι που απέδειξε και στο σημερινό επεισόδιο, και θα είναι πραγματικά κρίμα αν δεν τον εκμεταλλευτούν όσο του αξίζει.
Και θα κλείσω το σημερινό review, αναπολώντας με χαμόγελο αυτό που ρωτούσαν όλοι κατά τη διάρκεια της 11ης σεζόν: Τι άλλο θα μας δείξουν; Πώς πας παραπάνω από την αδερφή του Θεού; Έτσι, κυρίες και κύριοι. ΕΤΣΙ. Με την 12η σεζόν να στρώνει τον δρόμο, φτάσαμε φέτος σε άλλη μια επική σεζόν, γεμάτη Αρχαγγέλους, παράλληλα σύμπαντα και τον γιο του Εωσφόρου να μας υπενθυμίζουν τον λόγο που αυτή η σειρά συνεχίζει τόσα χρόνια, αλύγιστη, αγέραστη και δυναμική, και μας κάνει να την αγαπάμε και να τη στηρίζουμε. Με τους χαρακτήρες της να της δίνουν πνοή και να μας συντροφεύουν σε αυτό το υπέροχο ταξίδι στον κόσμο του… Υπερφυσικού!
ΥΓ1 Μεγάλη παράλειψη εκ μέρους μου το ότι δεν παίνεψα στο review τον Mark Pellegrino για την ερμηνεία του. Ήταν για άλλη μια φορά ο MVP του επεισοδίου και αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που έχει τόσο ενδιαφέρον ο Εωσφόρος ως χαρακτήρας.
ΥΓ2 Είδατε το trailer του φινάλε;;;! (Λιποθυμώ…)