Review – Supernatural – 14×02 Gods and Monsters

Καλώς σας βρήκα κι εγώ στις επάλξεις των reviews και φέτος! Καλή σεζόν να έχουμε, που μπορεί να μην φάνηκε τόσο από την πρεμιέρα, αλλά από αυτό το επεισόδιο άρχισε να διαφαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα! Σχεδόν πάντα το 2ο επεισόδιο μου αρέσει περισσότερο, και αυτή η φορά δεν ήταν εξαίρεση. Πολλές εξελίξεις και πολλά ερωτήματα μας γέννησε αυτό το 40λεπτό. Πάμε λοιπόν να τα εξετάσουμε ένα-ένα…

ΜΙΧΑΗΛ

Το επεισόδιο ξεκινάει με τον Αρχάγγελο να πειραματίζεται πάνω σε βαμπίρια, προσπαθώντας να αναμείξει την Χάρη του με το αίμα τους, για να τα κάνει ένα ανώτερο είδος. Αμέσως θυμήθηκα τα διαφορετικά τέρατα που είχαμε δει στον Κόσμο της Αποκάλυψης και συνειδητοποίησα ότι οι σεναριογράφοι το χτίζουν αυτό το storyline εδώ και καιρό.

Η συνάντησή του με τον αρχηγό της αγέλης των λυκανθρώπων, ρίχνει φως στο σχέδιο του Μιχαήλ. Ο “καλύτερος κόσμος” που έχει σκοπό να χτίσει, θα είναι γεμάτος τέρατα που έχουν πάρει αναβολικά, και οι άνθρωποι θα είναι σκλάβοι. Δεν είμαι σίγουρη ακόμη ποιά ακριβώς είναι τα κίνητρά του. Καταλαβαίνω ότι είναι απογοητευμένος με το δημιούργημα του Πατέρα του, κι ότι θεωρεί την ανθρωπότητα διεφθαρμένη, αλλά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πώς αυτός ο κόσμος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καλύτερος. Villain είναι βέβαια, θα έχει τους λόγους του…

Ταυτόχρονα με όλα αυτά, ο Μιχαήλ στήνει και παγίδα στον Sam για να τον φέρει στο Duluth. Και μετά, έτσι στο ξεκάρφωτο βγαίνει -φαινομενικά- από τον Dean. Και λέω φαινομενικά, γιατί όλο αυτό μυρίζει Δούρειο Ίππο, κι αν δεν το βλέπουν ο Sam και Σία είναι απλά τυφλωμένοι από τη λαχτάρα τους να σώσουν τον Dean. Ακόμα και να βγήκε ο Μιχαήλ από το σώμα του Dean (κάτι για το οποίο αμφιβάλλω), σίγουρα είναι μέρος του σχεδίου του, απλά δεν μπορώ να καταλάβω που το πάει. Ό,τι και να σχεδιάζει πάντως, εμένα με έχει ιντριγκάρει, και δεν πρόκειται να γκρινιάξω που η κυρίευση έλαβε τέλος (;) τόσο γρήγορα. Φοβόμουν ότι θα έχουμε επανάληψη όσων είδαμε στην 10η σεζόν με την πρόωρη θεραπεία του Deanmon, αλλά αυτή η ανατροπή δεν με χάλασε, αντίθετα, μου έξαψε την περιέργεια! (Προς το παρόν τουλάχιστον…)

JACK

Ο μικρός Νεφελίμ μπήκε στην εφηβεία! Τον έχει πάρει από κάτω η απώλεια των δυνάμεών του, κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο, και η αποκάλυψη του Castiel ότι η Χάρη του μπορεί να κάνει κι έναν αιώνα (!) να αναπληρωθεί τον αποτελείωσε. (Κλασικός Cas, καλύτερα να μασά πάρα να μιλά.)

Η ‘επανάσταση’ του Jack όμως, είναι κάτι πολύ γλυκό και τρυφερό (σαν τον ίδιο). Σαν υιοθετημένο παιδί που ψάχνει να βρει τις ρίζες του, το σκάει για να επισκεφτεί τους παππούδες του, τους μοναδικούς εξ αίματος συγγενείς του. Τους συστήνεται ως εκπαιδευόμενος της Kelly και τους λέει τα ‘νέα’ της, χωρίς φυσικά να τους αποκαλύψει ότι η κόρη τους είναι νεκρή, κι ότι πέθανε γεννώντας τον. Σε πρώτο επίπεδο, η όλη φάση φαντάζει παράλογη: πώς γίνεται οι δυο αυτοί γονείς να μην ανησυχούν που έχουν να δουν την κόρη τους έναν χρόνο και ξαφνικά ένας άγνωστος νεαρός σκάει μύτη στο κατώφλι τους και τους λέει πως την γνωρίζει; Το πρώτο στάδιο του πένθους είναι η ‘άρνηση‘, και τα βλέμματα των Klines αυτό υποδηλώνουν. Δεν τολμούν να ρωτήσουν τον Jack περισσότερα γιατί φοβούνται αυτό που θα μάθουν. Τους φτάνει η πληροφορία ότι η Kelly γέννησε ένα αγοράκι κι ότι το αγαπάει πολύ.

O Jack γυρίζει στο Καταφύγιο πιο ήρεμος, αλλά και με μια υποβόσκουσα εναντίωση προς την θετή του οικογένεια. Συζητώντας με τον Cas, δείχνει διατεθειμένος να θυσιάσει τον Dean αν αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσουν τον Μιχαήλ. Το έκπληκτο βλέμμα του αγγέλου, δεν τον πτοεί, γιατί ξέρει ότι λέει μια επίπονη αλήθεια, την οποία η Team Free Will, με την αρρωστημένη αλληλοεξάρτησή της, ούτε που θα σκεφτόταν ως εναλλακτική.

“Do you think he’d want it any other way?”

Όχι, Jack, έχεις απόλυτο δίκιο. Ο Dean θα θυσιαζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη για να σώσει τον κόσμο, αλλά ούτε ο Castiel, ούτε ο Sam θα ήταν σύμφωνοι με μια τέτοια απόφαση. Εδώ είχαμε έναν διακριτικό παραλληλισμό του Jack με τον Dean που ήθελε να σκοτώσει το Νεφελίμ πριν καν γεννηθεί, γιατί φοβόταν τη δύναμή του. Δεν λέω ότι το κάνει από εκδίκηση, όμως, ούτε νομίζω ότι ο μικρός δεν έχει αδυναμία στον μεγάλο Winchester. Απλά έχει μάθει καλά τα μαθήματά του. Διαβλέπω όμως και ένα σκοτάδι στο βλέμμα του.

NICK

Το τρίτο μεγάλο κομμάτι του επεισοδίου ανήκει στο πρώην δοχείο του Εωσφόρου, που ίσως δεν είναι τόσο αθώο όσο αρχικά νομίζαμε. Στην πρεμιέρα όλοι αναρωτιόμασταν για ποιον λόγο οι σεναριογράφοι έφεραν πίσω τον Nick κι εδώ άρχισε να διαφαίνεται το γιατί…

O Nick είναι ένα ψυχικό ράκος. Πασχίζει να θυμηθεί το παρελθόν του κι όλα όσα θυμάται έχουν να κάνουν με το πώς ο Εωσφόρος τον χρησιμοποίησε για να κάνει κακό σε φίλους και εχθρούς. Ο Castiel του θυμίζει την τραγωδία με την οικογένειά του, και αυτό του δημιουργεί εμμονή να μάθει τί συνέβη πραγματικά στη γυναίκα του, τη Sarah και στον νεογέννητο γιο τους, τον Teddy.

Και κάπου εκεί αρχίζουμε να βλέπουμε ψήγματα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το σενάριο μας πετάει διάφορα ‘τυράκια’ για την ψυχική αστάθεια του Nick, για το πως η παραμονή του Εωσφόρου μέσα του διακόρευσε την ψυχή του, και κλιμακώνεται με την υπόνοια ότι ήταν εκείνος που σκότωσε την οικογένειά του! Ο φόνος του γείτονα, και μάλιστα με το ίδιο όπλο που είχαν δολοφονηθεί η Sarah και το μωρό, μας οδηγεί ξεκάθαρα προς αυτό το συμπέρασμα, όμως, κάποιες λεπτομέρειες με κάνουν να έχω αμφιβολίες. Γιατί ο γείτονας άλλαξε την κατάθεσή του; Όντως ο Nick τους σκότωσε; Πρόκειται απλά για κλινική περίπτωση ψυχοπαθή ή μήπως έπαιξαν και δαίμονες στη μέση; Πόσο τυχαία τον διάλεξε ο Εωσφόρος για δοχείο του; Μήπως είναι τώρα άψυχος ο Nick; Η (πιθανή) ψυχοπάθεια του Nick έπαιξε ρόλο στις πράξεις του Εωσφόρου; Τα δοχεία μπορούν να επηρεάσουν τους αγγέλους που τα κυριεύουν; Όλα αυτά τα ερωτήματα περιμένω με ανυπομονησία να απαντηθούν. (Περιμένω να ακούσω τις δικές σας θεωρίες στα σχόλια!)

***

Αυτοί ήταν οι 3 κύριοι άξονες του επεισοδίου. Σε αντίθεση με την πρεμιέρα, ο Sam εδώ είχε επικουρικό ρόλο, μαζί με τους Bobby και Mary (με highlight τους την αστεία σκηνή στο νεκροτομείο, που μου θύμισε τον δικό μας Bobby *σνιφ*). Παρομοίως, ο Castiel ήταν κομπάρσος στο δικό του subplot, και μας έδειξε για άλλη μια φορά την σαδιστική ικανοποίηση που νοιώθουν οι σεναριογράφοι να τον κάνουν να φαίνεται εντελώς ανίκανος. Μια δουλειά είχε, να προσέχει τον Jack και τον Nick, και κατάφερε να τους χάσει και τους δυο! Έλεος κάπου, ρε Cas. Το αντιστάθμισε βέβαια, γιατί είχε τους καλύτερους διαλόγους στο επεισόδιο, στις δυο πιο δυνατές σκηνές. Η πρώτη με τον Nick που του εκμυστηρεύεται τις τύψεις του για τον Jimmy Novak και η δεύτερη με τον Jack που προανέφερα και πιο πάνω.

Η σκηνοθεσία του Richard Speight ήταν πολύ καλή, και -δεν πίστευα ποτέ ότι θα το πω αυτό- το σενάριο των ‘Buckleming‘ αξιοπρεπέστατο! Αλλά MVPs ήταν σίγουρα οι Calvert – Pellegrino (ο οποίος είναι ακόμα στο main cast τελικά – yay)! Να σημειώσω επίσης, ότι σε αυτό το επεισόδιο μου άρεσε και η ερμηνεία του Jensen Ackles. Συνεχίζω να πιστεύω ότι μας έχει δώσει και πολύ καλύτερα δείγματα στο παρελθόν, αλλά εδώ πίστεψα ότι πρόκειται για διαφορετικό χαρακτήρα που έχει κυριεύσει τον Dean, και δεν είναι ο Jensen που υπερπαίζει έναν διαφορετικό χαρακτήρα. (Δεν ξέρω αν έβγαλε νόημα αυτή η πρόταση! χαχα)

Επιτέλους ένα επεισόδιο που με έκανε να ανυπομονώ πραγματικά για τη συνέχεια! Τη σκαπούλαρε τόσο φτηνά ο Dean; Πως θα εκδηλωθεί το μετατραυματικό στρες του από την κυρίευση; Ποιο είναι το σχέδιο του Μιχαήλ τελικά; Θα έχουμε κι άλλον Big Bad στη σεζόν; Τι τρέχει με τον Nick; Άρχισε η στροφή του Jack στην Σκοτεινή Πλευρά; Φέρτε μου το 3ο επεισόδιο ΤΩΡΑ!!

ΥΓ Που πήγαν όλοι αυτοί οι κυνηγοί που κατέκλυζαν το Καταφύγιο στην πρεμιέρα; Μειώσεις προσωπικού σε αυτό το επεισόδιο; 😛