Μετά από ένα μήνα διαλείμματος, η 14η σεζόν επέστρεψε με άλλο ένα δυνατό επεισόδιο που ξεκίνησε σαν μια κλασική υπόθεση κυνηγιού, εξελίχθηκε σε μια επική αναμέτρηση μεταξύ ενός νεφελίμ κι ενός αρχαγγέλου! Τόσα χρόνια μετά και η σειρά βρίσκει ακόμα τρόπους να μας εκπλήσσει και να μας κρατάει σε αγωνία. Τα πρώτα 20 λεπτά του επεισοδίου σε ξεγελούν, νομίζοντας ότι βλέπεις ένα filler, και μετά έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις τα τελευταία 15 και μένεις με το στόμα ανοιχτό!
Η Team Free Will 2.0 έχει επιστρατεύσει τη Rowena για να κυνηγήσουν ένα τέρας που σκοτώνει και τρώει ανθρώπους (κάνουν και τίποτε άλλο τα τέρατα; ). Το συγκεκριμένο, όμως, τους διαφεύγει πάντα την τελευταία στιγμή και δεν γνωρίζουν γιατί. Πρόκειται για έναν ημίθεο «Γοργόνο» (demigorgon θα τον λέω, για ευκολία), αλλά όχι από τις γοργόνες με τις ουρές και τα λέπια, αλλά από τα αρχαιοελληνικά πλάσματα που είχαν φίδια αντί για μαλλιά. Ο συγκεκριμένος κανονικά μαλλιά έχει, βέβαια, σε φίδι έχει μόνο ένα κατοικίδιο, κι έχει και μια γλώσσα σκέτο δηλητήριο! Όχι, κυριολεκτικά, η δύναμή του είναι να παραλύει τα θύματά του με ένα ισχυρό δηλητήριο που δρα αμέσως μόλις έρθει σε επαφή με το δέρμα.
Μετά από ένα γράμμα που αφήνει στον τόπο του τελευταίου του εγκλήματος, το οποίο απευθύνεται στον Dean, ο Γοργόνος Noah αποκαλύπτει, χωρίς να το θέλει, ότι ναι μεν μπορεί να δει κάθε κίνηση του Sam, του Dean και της Rowena (κι έτσι τους διαφεύγει κάθε φορά), αλλά δεν έχει ιδέα για τον Castiel και τον Jack. Έτσι αυτό δίνει στην TFW την ευκαιρία να τον τσακώσουν και να τον ξεπαστρέψουν, λίγο πριν… μαγειρέψει το τελευταίο θύμα του.
Στη μάχη με τον Noah, όμως, ο Dean τραυματίζεται άσχημα και τα αγόρια τον μεταφέρουν αναίσθητο πίσω στο Καταφύγιο, όπου ο Μιχαήλ γρήγορα το σκάει από το μυαλό του. Σε μια ωραία ανατροπή, ο Αρχάγγελος, εκμεταλλευμένος την αδυναμία που έχει αναπτύξει η Rowena για τα αγόρια, κυριεύει τη Σκοτσέζα και σκοτώνει όλους τους κομπάρσους του επεισοδίου, με τελευταία τη Maggie (και πολύ κράτησε αυτή). Αλλά κάνει το λάθος να υποτιμήσει τον Jack και να μην τον υπολογίσει σαν άξιο εχθρό. Έτσι, εκεί που βασανίζει τους Sam, Dean και Cas στο πάτωμα, ο μικρός τον αρπάζει, τον εξορκίζει από τη μάγισσα και τον σκοτώνει, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ρουφώντας στο τέλος την Χάρη του.
I am not a child! I’m the son of Lucifer. I’m a hunter! I am a Winchester!
Το επεισόδιο κλείνει με τον Jack να διαβεβαιώνει τους πατεράδες του ότι είναι καλά κι ότι έχουν επανέλθει οι δυνάμεις του. Κι εγώ προσπαθώ να βρω τρόπο να κλείσω το σαγόνι που μου έχει πέσει στο πάτωμα…
O ‘Demigorgon’
Ο Noah μας έδωσε σκηνές gore, που θύμισαν πολύ Hannibal, και που σπάνια βλέπουμε στο Supernatural — κι έδεσε ωραία και ομαλά με το κύριο στόρι. Χαίρομαι πάρα πολύ όταν οι σεναριογράφοι ξεφεύγουν από το τρίπτυχο “φάντασμα-βαμπίρ-λυκάνθρωπος” και μας δίνουν κάποιο καινούργιο τέρας (εντάξει, όχι πάντα), και χαίρομαι διπλά όταν η έμπνευσή τους έρχεται από την Ελληνική Μυθολογία. Μπορεί η απεικόνισή του να μην ήταν απολύτως πιστή στη μυθολογία μας, αλλά ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή, που δεν εξερευνήθηκε αρκετά, δυστυχώς, και υπήρξαν κάποια σεναριακά κενά. Θα ήθελα να μάθουμε, ας πούμε, γιατί, ενώ στα οράματά του δεν έβλεπε τους αγγέλους, ο Noah είχε τόσο ισχυρό δηλητήριο που κατάφερε με ευκολία να παραλύσει τον Castiel. (Χα! Τι είπα τώρα, τον Castiel σε αυτήν την φάση θα τον νικούσε και ο γάτος μου. Τον έχουν απλά για να τις τρώει φέτος, δεν είναι δουλειά αυτή!) Και ο Philippe Bowgen ήταν από τους καλούς guest stars, απειλητικός, με μια αλλόκοτη αύρα που ταίριαζε πάρα πολύ στο ρόλο. Το μόνο που με χάλασε στο χαρακτήρα ήταν το αψυχολόγητο γράμμα που άφησε στον Dean, που τελικά τον κατέστρεψε. Για ποιό λόγο να το κάνει, πέρα από τη σεναριακή ευκολία που παρείχε;
Team Free Will
Όλο το επεισόδιο ήταν ο Jack και η τελευταία σκηνή! Τα… μεγάλα αγόρια δεν έκαναν και πολλά πράγματα στο επεισόδιο. Ειδικά ο, Dean το μόνο που έκανε είναι να τις φάει από τον «I’m a lover, not a fighter», και να επιτρέψει στον Μιχαήλ να το σκάσει! Κι ο Castiel μια από τα ίδια. Είναι μανούλα στους εμψυχωτικούς διαλόγους και μας δίνει σκηνάρες, αλλά αν τον βάλεις να παλέψει, είναι εξοργιστικά άμπαλος πια! Για να φτάσει ο άλλος να τον φιλήσει στον μάγουλο για να τον παραλύσει ενώ παλεύουνε, μιλάμε για αστρονομικά επίπεδα αμπαλοσύνης!
Μόνο ο Sam κάπου φάνηκε στο επεισόδιο… Παιδιά, έχω μια εξομολόγηση να κάνω. Σιπάρω Sawena (αν δεν υπάρχει ακόμα αυτό το ship name, πείτε ότι το ακούσατε πρώτα από εμένα! χαχα) Είχα ψιλοαρχίσει από πέρσι στο Funeralia να διακρίνω κάποιες σπίθες, αλλά δεν σας είπα κάτι, για να μην με κοροϊδεύετε! Είναι τόσο αταίριαστοι, αλλά έχουν φοβερή χημεία, γαμώτο! Η αποκάλυψη ότι ο Sam θα είναι αυτός που θα τη σκοτώσει, αντί να τη γεμίσει ανασφάλεια και να την στρέψει εναντίον του, την έφερε πιο κοντά του. Η σκηνή τους στο κτηνιατρείο ήταν ξεκαρδιστική! Δεν είναι ότι θα ήθελα σώνει και καλά να γίνει «κάτι μεταξύ τους» (όχι ότι θα με χάλαγε κιόλας), αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να τους βλέπω σε σκηνές μαζί.
Άσχετα με τον Sam και τα δικά μου ship, κάθε επεισόδιο με τη Rowena είναι ένα καλό επεισόδιο! Και παλιότερα ως villain, και τώρα που δείχνει την πιο γλυκιά πλευρά της, η Σκοτσέζα παραμένει αγαπημένη. Φυσικά, αυτό οφείλεται κυρίως στη Ruth Connell, που τα δίνει όλα. Σε αυτό το επεισόδιο είχε, μάλιστα, διπλό ρόλο, και μπορώ να πω ότι μου άρεσε περισσότερο εκείνη ως Μιχαήλ στα 5 λεπτά που την είδαμε, παρά η συνολική παρουσία του Jensen Ackles στο ρόλο!
Αντίο, Μιχαήλ
Δεν κράτησα ποτέ κρυφό ότι η εξέλιξη με την κυρίευση του Dean από τον Μιχαήλ δεν ήταν κι από τα αγαπημένα μου storylines της σειράς. Συνέβη σε ένα τσαπατσούλικο season finale και τράβηξε από τα μαλλιά έναν ήδη βαρετό χαρακτήρα. Στη φετινή σεζόν τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα από ότι τα περίμενα, βέβαια, αφού βρήκαν έναν πρωτότυπο τρόπο να ξεφύγουν από τα τετριμμένα που έχουμε δει με άλλες κυριεύσεις στο παρελθόν. Μετά τις εξελίξεις του Nihilism, όμως, ο Μιχαήλ είχε σύντομη ημερομηνία λήξης και το ξέραμε. Δεν μπορούσε να τραβήξει άλλο μια ιστορία που ήθελε έναν πανίσχυρο αρχάγγελο να βρίσκεται παγιδευμένος στο μυαλό ενός θνητού – ακόμα κι αν αυτός ο θνητός έχει το όνομα Dean Winchester. Η κλιμάκωση του σημερινού επεισοδίου, μπορεί να ήρθε λίγο απότομα, αλλά ήταν και απολύτως φυσιολογική. Διάβασα κάποια σχόλια φανς που υποστηρίζουν ότι ίσως δεν έχει πεθάνει (γιατί Supernatural), εγώ θέλω να πιστεύω, όμως, ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαμε αυτόν τον Μιχαήλ. Ας πάρουν άλλοι χαρακτήρες σειρά σαν villains. Κι έτσι -διακριτικά- φτάνω στο τελευταίο και πιο ζουμερό μέρος του σημερινού σχολιασμού…
Η κότα και το φίδι
Λίγο πριν τον αποκεφαλίσει, ο Noah αφηγείται στον Jack μια παραβολή που προβληματίζει τον μικρό, και πολύ πιθανό να αποτελεί προοικονομία για τη συνέχεια της σεζόν. Στην ιστορία με την κότα που θυσιάζει το τελευταίο της αυγό για να σκοτώσει το φίδι, σε μια πρώτη ανάλυση, ο Jack είναι προφανώς η κότα, αφού θυσίασε (ολόκληρη; ) την ψυχή του για να σκοτώσει το ‘φίδι’, τον Μιχαήλ. Τι γίνεται, όμως, αν ο Jack είναι (και) το φίδι; Ο ίδιος ο Noah ανέφερε πως δεν μπορεί να αποφασίσει ποιό από τα δυο είναι ο μικρός: η αθώα κότα που από αγάπη κάνει μια μεγάλη θυσία ή το άπληστο φίδι που δεν μπορεί να πάει κόντρα στη φύση του; Και επανερχόμαστε στο αιώνιο ερώτημα: η ανατροφή ή η βιολογία είναι ισχυρότερη; Τι θα κυριαρχήσει στον Jack; Αυτή η θυσία που έκανε είναι το κομβικό σημείο του χαρακτήρα που θα τον στρέψει προς τη Σκοτεινή Πλευρά. Το θέμα είναι αν θα παραμείνει εκεί και αν μόλις γνωρίσαμε τον ισχυρότερο κακό που έχουν αντιμετωπίσει οι Winchesters μετά την Amara.
Από την 11η σεζόν, όταν ο Jack ήταν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, όλοι περίμεναν ότι θα γίνει κακός. Το Supernatural έκανε την απόλυτη ανατροπή με το να απεικονίσει τον Αντίχριστο ως καλό. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα πιστεύω για την αλλαγή. Με το θάνατο του Μιχαήλ η σεζόν έχει μείνει χωρίς Big Bad (όχι ότι ήταν και κανάς σοβαρός Big Bad εξαρχής, αλλά ας μην το κάνω θέμα τώρα). Ξέρουμε ότι ο Εωσφόρος έχει ξυπνήσει στο Κενό κι ο Jack επανήλθε στα προηγούμενα δεδομένα του, αλλά με μια σημαντική απώλεια. Μέχρι τώρα η ανθρώπινη ψυχή του ήταν αυτή που κρατούσε σε ισορροπία το σκοτάδι μέσα του. Η δύναμη, όμως, διαφθείρει — όλο το σόι του είναι η ζωντανή (γκουχ… νεκρή βασικά) απόδειξη ότι ένα πλάσμα με τόση δύναμη δεν μπορεί να είναι καλό. Από τη μία, λοιπόν, ανυπομονώ να δω τον Jack να γίνεται σιγά-σιγά κακός, αλλά από την άλλη θα μου λείψει το κουτάβι. Διχάζομαι και μ’αρέσει! Σημαίνει ότι οι σεναριογράφοι κάνουν καλή δουλειά στο να μας κρατούν σε αγωνία. Έξι επεισόδια απομένουν μέχρι το τέλος της σεζόν και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι μας περιμένει!