Review – Supernatural – 14×19 Jack In The Box

Καλύτερα Επεισόδια του Supernatural

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Λίγες μέρες μετά το θάνατο της Mary, οι Winchesters κάνουν αγρυπνία στη μνήμη της στο Καταφύγιο. Έχουν μαζευτεί κάμποσοι κυνηγοί και τα αίματα ανάβουν όταν εμφανίζεται ο Bobby και σκοτώνει έναν από τους παρευρισκόμενους – γιατί είναι wraith! Ο Bobby εφιστά την προσοχή των αγοριών για τον Jack, λέγοντάς τους ότι είναι ένα τέρας σαν όλα τα υπόλοιπα που πρέπει να σταματήσουν, και τους δηλώνει ότι θα μαζέψει όσους μπορεί για να το κάνουν.

Η ψυχολογία της Team Free Will είναι πολύ πεσμένη. Ο Sam είναι συντετριμμένος, ο Dean είναι εξοργισμένος κι ο Castiel είναι αποφασισμένος να σώσει τον γιο τους. Θα σχολιάσω παρακάτω αναλυτικά αυτούς τους τρεις, γιατί είναι το ζουμί του επεισοδίου.

Ενώ, λοιπόν, ο Dean πείθει τον Sam να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να παγιδεύσουν τον Jack στο Κουτί του Μάλακ, ο Castiel πάει στον Παράδεισο για να ζητήσει βοήθεια. Η Dumah τον ενημερώνει ότι έχει αναλάβει εκείνη την αρχηγεία, μετά το φιάσκο με το Κενό που εισέβαλε στον Παράδεισο κάτω από τη μύτη της Naomi (Byzantium), και του υπόσχεται ότι θα βοηθήσει. Αν έχουμε εμπεδώσει μέχρι τώρα κάτι στη σειρά είναι ότι “angels are dicks”. Δεν μας εξέπληξε, λοιπόν, η συμπεριφορά της Dumah που πλεύρισε τον Jack και τον χειραγώγησε για να τον φέρει με το μέρος της. Τον επιβεβαίωσε πως αν αρχίσει να φτιάχνει καινούργιους αγγέλους, θα εξιλεωθεί στα μάτια των Winchesters. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι ο Jack την πίστεψε, ούτε ότι σκότωσε τόσο κόσμο πιστεύοντας ότι κάνει κάτι καλό. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατάφερε όντως να δημιουργήσει νέους αγγέλους!

Ο Castiel σκοτώνει τη μεγαλοπιασμένη Dumah, όταν απειλεί να στερήσει στον John και τη Mary την γαλήνια ζωή μετά θάνατον, αλλά δεν προλαβαίνει τον Jack πριν πέσει στην παγίδα του Dean και του Sam. Τα αδέρφια καλούν τον μικρό στο Καταφύγιο και του λένε ότι τον συγχωρούν. Ο αφελής Jack δεν ψυλλιάζεται το θέατρο (παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες του Sam που δεν θα μπορούσε να έχει πιο ένοχο ύφος) και μπαίνει μέσα στο Κουτί, και τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι πατεράδες του τον πρόδωσαν.

Μέχρι να έρθει ο Castiel και να λογομαχήσει με τα αδέρφια, ο Jack έχει ήδη καταφέρει να αποδράσει από το κουτί (αυτό που υποτίθεται ήταν ικανό να κρατήσει έναν αρχάγγελο στην αιωνιότητα, δεν χαμπαριάζει το νεφελίμ), και κινείται απειλητικά προς εκείνους. Και κάπου εκεί πέφτουν οι τίτλοι τέλους του προτελευταίου φετινού επεισοδίου, με μια αναμενόμενη ανατροπή μεν, αλλά συναισθηματικά φορτισμένη.

Θα είμαι ειλικρινής: η πρώτη μου αντίδραση στο επεισόδιο δεν ήταν θετική. Αν ξεκινούσα να γράψω δηλαδή την κριτική χωρίς να το δω δεύτερη φορά, δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με τις ενθουσιώδεις κριτικές που γράφω συνήθως για τα προτελευταία επεισόδια, τα οποία έχει τύχει αρκετές φορές να μου αρέσουν καλύτερα από τα φινάλε — ειδικά τα τελευταία χρόνια (βλ. The Prisoner, We Happy Few, και Exodus). Ούτε τώρα θα δείτε ενθουσιασμό σε όσα διαβάσετε, γιατί το επεισόδιο με εκνεύρισε πάρα πολύ. Όχι επειδή είχε σεναριακά κενά (αντιθέτως, με εξέπληξαν ευχάριστα οι Buckleming αυτή τη φορά), αλλά επειδή έκανε τους 2 πρωταγωνιστές του αντιπαθείς! Με τον Sam το έχω ξαναπάθει (μετά την 4η σεζόν μου πήρε σχεδόν 5 χρόνια για να μην τον αποκαλώ “το μ@λ@κισμένο”), αλλά με τον Dean δεν έχω νοιώσει τέτοιο θυμό ποτέ! Με τη δεύτερη θέαση, βέβαια, και μια πιο ψύχραιμη ματιά, είδα το επεισόδιο με άλλο μάτι και συνειδητοποίησα ότι το ότι εκνευρίστηκα, δεν σημαίνει ότι ήταν κακό το επεισόδιο, απλά με άγγιξε η ιστορία και οι χαρακτήρες. Το επεισόδιο είχε ένα κακό, πάντως, το οποίο είναι ταυτόχρονα και πολύ καλό — οξύμωρο το ξέρω, αλλά αφήστε να σας εξηγήσω τι εννοώ…

Το να δεχτείς ότι το κουτάβι ονόματι Jack θα γίνει villain είναι από μόνο του κάτι που καταπίνεται πάρα πολύ δύσκολα. Το προηγούμενο επεισόδιο προσπάθησε να μας προετοιμάσει, αλλά αυτό εδώ το τερμάτισε. Ο Jack σκότωσε κόσμο χωρίς δισταγμό, χωρίς δεύτερη σκέψη, και χωρίς καν να συνειδητοποιεί ότι κάνει κάτι κακό. Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, λέει το ρητό. Οι σεναριογράφοι πήραν αυτήν την φιλοσοφία και έχτισαν γύρω της το storyline του γιου του Εωσφόρου και των θετών πατεράδων του. Όλοι οι πρωταγωνιστές βαδίζουν στα πιο γκρίζα μονοπάτια της ηθικής και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιός έχει δίκιο και ποιος άδικο. Αυτό το επεισόδιο, λοιπόν, είναι η κορωνίδα αυτού του διχασμού (κι ενδόμυχα ελπίζω να μην έχουμε κάποια φθηνή επίλυση του προβλήματος μπαίνοντας στην επόμενη σεζόν).

Από τη μία, έχουμε τον Jack, ένα νήπιο ουσιαστικά, που ανταγωνίζεται τον ίδιο το Θεό σε δυνάμεις (μπορεί να φτιάξει και αγγέλους τώρα!!!), αλλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει το Κακό από το Κακό. Δεν υπάρχει πιο καταστροφικός villain από αυτόν που δεν καταλαβαίνει ότι είναι villain. Κι εδώ θα σας θυμίσω κάτι που έλεγα για την Amara: υπάρχει αντικειμενικά Καλό και Κακό όταν είσαι μια πανίσχυρη κοσμική οντότητα που δεν υπόκειται στους ανθρώπινους νόμους; Πόσο μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Jack επειδή δεν ξέρει να τα ξεχωρίζει αυτά; (Άλλοι είχαν αναλάβει να του τα μάθουν, οι ίδιοι που τώρα τον πρόδωσαν επειδή δεν τα γνωρίζει.) Και πόσο μπορούμε αλήθεια να τον μισήσουμε όταν κάθεται σε μια γωνιά και βασανίζεται και λέει ότι θέλει τη μαμά του; Έτσι κάνουν όσοι δεν έχουν ψυχή, ρε φίλε; Μου ράγισε την καρδιά! Και το πόσο εύκολα έπεσε στην παγίδα των αδερφιών, δείχνει ότι είναι ακόμα αθώος στην ψυχή — τουλάχιστον ήταν μέχρι να τα πάρει κρανίο συνειδητοποιώντας την προδοσία τους…

Από την άλλη έχουμε τους Winchesters, που έχασαν τη μητέρα τους για δεύτερη φορά. Δεν μπορώ ούτε καν να προσποιηθώ πως καταλαβαίνω πώς είναι να μεγαλώνεις κουβαλώντας μια τόσο μεγάλη απώλεια, ξαφνικά να γεμίζει ένα κενό δεκαετιών στην ψυχή σου και μετά να ξαναδημιουργείται βίαια το κενό αυτό, και μάλιστα από το χέρι κάποιου που αγαπάς. Δεν μπορώ να πω ότι με ξενίζει καμία από τις δυο (εκ διαμέτρου αντίθετες) αντιδράσεις των αγοριών. Ίσα-ίσα, ταιριάζουν απόλυτα στους χαρακτήρες τους. Ο Sam ήταν αυτός που δεν γνώρισε ποτέ μητέρα και αυτός που ευγνωμονεί για την ευκαιρία που του δόθηκε να περάσει χρόνο μαζί της αυτά τα 3 χρόνια. Είναι αυτός που προσπαθεί να δει τη θετική πλευρά: ότι οι γονείς του είναι στον Παράδεισο ευτυχισμένοι. Ο Sam, όμως, είναι μουδιασμένος, σχεδόν ηττημένος. Γι’αυτό δεν φέρνει αντίρρηση στο σχέδιο του Dean να παγιδεύσουν τον Jack. Μου λείπει, όμως, ο ισχυρογνώμων Sam που δεν άφηνε τον αδερφό του να τον πατρονάρει.

Ο Dean έζησε μια παιδική ηλικία που δεν θα τη ζήλευε κανείς. Σημαδεύτηκε από τον θάνατο της μητέρας του, και, δυστυχώς για εκείνον, είχε αναμνήσεις από εκείνη, κάτι που έκανε ακόμα πιο βαθύ το κενό μέσα του. Και τώρα αυτό το κενό έγινε άβυσσος, μια μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει όλα τα συναισθήματα. Συγκλονιστική η βουβή σκηνή όπου ο Dean πάει στο δάσος για να κλάψει. Και μετά επιστρέφει σοβαρός και σκληροτράχηλος και επιβάλλει το σχέδιό του στον Sam. Ένα σχέδιο που δεν συνάδει με την εικόνα του Dean στην υπολοιπη σεζόν. Αρχικά δεν μπορούσα να συμμορφώσω αυτές τις δυο εικόνες στο μυαλό μου. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι τη μια στιγμή μπορεί να είναι στοργικός πατέρας και την άλλη να συμπεριφέρεται στον Jack με τόση ψυχρότητα, σαν να μην ήταν ποτέ οικογένεια. Μετά θυμάμαι, όμως, ότι έτσι είναι ο Dean, θερμοκέφαλος και πεισματάρης. Η επίθεση είναι πάντα η άμυνα του όταν πονάει. Και τώρα ο χαμός της μάνας του για δεύτερη φορά του στοίχισε πολύ περισσότερο από όσο έδειξαν αυτά τα λίγα σπαρακτικά δάκρυα στη μοναξιά του δάσους. Ναι, με εκνεύρισε πολύ ο Dean στο επεισόδιο, αλλά κάτι μου λέει ότι θα με κάνει να κλαίω κι εγώ με τη σειρά μου στα πατώματα στο φινάλε, εν μέρει γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι αυτή η συμπεριφορά που είδα εδώ είναι αυτό που πραγματικά νοιώθει. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν πονάει που ο Jack δεν είναι καλά.

Όσο κι αν καταλαβαίνω την ψυχική τους κατάσταση, πάντως, δεν τους δικαιολογώ για την απόφαση να κλειδώσουν τον Jack στο Κουτί, χωρίς καν να προσπαθήσουν να σώσουν την ψυχή του, την οποία στο κάτω-κάτω έχασε για να τους σώσει! Ακόμα και να μην τον είχαν μεγαλώσει, του το χρωστάνε. Το ψέμα που του είπαν γιατί να μην το κάνουν αλήθεια; Γιατί να παρατήσουν τα όπλα τόσο απλά; Για να πάρουν εκδίκηση για την Mary; Εκείνη δεν θα την ήθελε με τίποτα τέτοια μικροψυχία! Θα ήθελε να παρηγορηθούν από το γεγονός ότι είναι ευτυχισμένη στον Παράδεισο, και να σταματήσουν να θέλουν να τη φέρουν πίσω με το ζόρι! Ο Sam το είπε στον Dean, αλλά δεν τον έλαβε υπόψη…

Ανάμεσα στα δυο (ή μάλλον τρία) αντίπαλα στρατόπεδα έχουμε τον Castiel που πασχίζει να κάνει αυτό που αρνούνται -ή έστω διστάζουν- να κάνουν οι άλλοι δυο. Αυτός είναι η υγιέστερη πατρική φιγούρα, αυτός που δεν χάνει την ελπίδα ότι μπορεί να σώσει το παιδί του. Αλλά, δυστυχώς, όταν παίρνει αποφάσεις ο τυφώνας Dean, δεν ακούγεται κανενός άλλου η γνώμη… Θεωρώ ότι ο Castiel θα μπορούσε να έχει αποκλιμακώσει την κατάσταση, αν προλάβαινε, αλλά τώρα ποιός ξέρει τι θα γίνει στο φινάλε. Δεδομένου ότι η επόμενη χρονιά θα είναι η τελευταία, περιμένω κάτι μεγάλο και συνταρακτικό. Δεν τολμώ να κάνω καμία θεωρία, θα ήθελα να διαβάσω, όμως, τις δικές σας στα σχόλια.

Θα κλείσω το σημερινό review με τα απαραίτητα συγχαρητήρια σε όλους τους ηθοποιούς. Ήταν το επεισόδιο με τις καλύτερες στο σύνολο του καστ ερμηνείες της σεζόν. Συγκλονιστικός ο Jensen Ackles, που σιγόβραζε από την οργή του Dean (όσο κι αν με σιχτίριασε του το δίνω), έχοντας απέναντί του τον Jared Padalecki, που έβγαλε όλη την ευαισθησία του Sam, και τον Misha Collins, που μας έδειξε την άγρια αποφασιστικότητα του Castiel όταν θέλει να σώσει κάποιον που αγαπάει. Ο Alexander Calvert ακροβατεί μαζί με τον Jack στο σχοινί της φθίνουσας πνευματικής υγείας του και ο Mark Pellegrino απολαυστικός, όπως πάντα, ως το… διαβολάκι στον ώμο του.

ΥΓ Έγιναν άλλα συνταρακτικά στο επεισόδιο που τη δημιουργία των νέων αγγέλων την πέρασαν όλοι (κι εγώ μαζί) εντελώς στο ντούκου. Ήταν τόσο εύκολο να δημιουργηθούν νέοι άγγελοι; Κάτι μου βρωμάει. Θα δούμε στο φινάλε πως θα εξελιχθεί αυτό. Ήταν πάντως αναπάντεχη ανατροπή!

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Latest

More Articles Like This

Το προτελευταίο επεισόδιο της 14ης σεζόν μας έδωσε μια αναμενόμενη ανατροπή, αλλά γέννησε και πολλά φορτισμένα συναισθήματα (τα περισσότερα αρνητικά), βάζοντας τους πρωταγωνιστές σε πολύ γκρίζα ηθικά μονοπάτια. Review - Supernatural - 14x19 Jack In The Box
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x