[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, αλλά δεν περιέχει spoilers για τα επόμενα επεισόδια.]
Το πιλοτικό επεισόδιο του Supernatural ανοίγει με flashback στο 1983, ένα φθινοπωρινό βράδυ στο Lawrence του Kansas, η Mary κι ο John Winchester βάζουν το μωρό τους, των 6 μηνών Sammy, για ύπνο. Τη στιγμή που ο John κλείνει το φως, κρατώντας στην αγκαλιά του τον μεγαλύτερο γιο του, τον 4χρονο Dean, τίποτα δεν προμήνυε την τραγωδία που θα ακολουθούσε. Κάποια στιγμή μέσα στην άγρια νύχτα, μια σκοτεινή φιγούρα άλλαξε για πάντα τη μοίρα της οικογένειας Winchester. Το ξημέρωμα τους βρίσκει χωρίς μητέρα και με μια ακόρεστη δίψα για απαντήσεις και εκδίκηση.
Κι έτσι φτάνουμε στο 2005, ο Sammy (εχμ, Sam) είναι πια φοιτητής, αποκομμένος οικειοθελώς από τον πατέρα και τον αδερφό του. Συζεί με την κοπέλα του, τη Jessica κι ετοιμάζεται να μπει στη Νομική. Θέλει να πιστεύει ότι έχει αφήσει πίσω του όσα έγιναν εκείνο το βράδυ. Όταν, όμως, έρχεται ο Dean μέσα στη νύχτα και τον ενημερώνει ότι ο πατέρας τους αγνοείται, φεύγει μαζί του (εντελώς απρόθυμα βέβαια) για να τον βρουν.
Η αναζήτηση του John οδηγεί τον Sam και τον Dean στο τελευταίο μέρος που βρισκόταν ο πατέρας τους πριν χαθούν τα ίχνη του και στην υπόθεση μυστηριωδών εξαφανίσεων που ερευνούσε. Τα δυο αδέρφια πιάνουν την έρευνα από εκεί που την είχε αφήσει εκείνος με την ελπίδα ότι θα μάθουν τι του συνέβη.
Ο John είχε ανακαλύψει ότι οι εξαφανίσεις στον επαχιακό δρόμο έξω από το Jerichico, οφείλονται πιθανότατα σε έναν ξεχωριστό τύπο φαντάσματος, μια Λευκοντυμένη Γυναίκα, η οποία είχε αυτοκτονήσει εξαιτίας της απιστίας του άντρα της, αλλά όχι πριν σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά.
Ενόσω ο Sam λύνει την υπόθεση και ταυτοποιεί την Constance Welch ως το φάντασμα που κυνηγάνε, η οποία σκοτώνει άπιστους άνδρες. Εν τω μεταξύ, ο Dean είναι απασχολημένος με την… αστυνομία, γιατί καταφέρνει ο εξυπνάκιας να συλληφθεί! Και πάλι ο Sam είναι αυτός που τον ξελασπώνει, δημιουργώντας αντιπερισπασμό για να τον βοηθήσει να αποδράσει.
Καθ’οδόν, η Constance την πέφτει στον Sam και τον οδηγεί σπίτι της. Παρόλο που δεν είναι άπιστος, το εκδικητικό φάντασμα του επιτίθεται έτσι κι αλλιώς (ούτε τα φαντάσματα δεν είναι να εμπιστεύεσαι πλέον, ρε φίλε) και τον σώζει από τα νύχια της (κυριολεκτικά) ο από μηχανής θεός Dean. Ο Sam ωθεί την Constance μέσα στο σπίτι της, όπου έρχεται αντιμέτωπη με τα δολοφονημένα παιδιά της. Η οικογενειακή… συνάντηση φέρνει επιτέλους επίλυση στον πόνο που κρατούσε τα πνεύματά τους δέσμια επί της Γης κι εξαφανίζονται όλοι. Η κραυγή αγωνίας της Constance πριν χαθεί υπονοεί ότι εκεί που πάει θα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα…
Το επεισόδιο τελειώνει ακριβώς έτσι όπως άρχισε. Ο Sam επιστρέφει στο σπίτι που μοιράζεται με τη Jessica στο Palo Alto, για να τη βρει καρφωμένη στο ταβάνι, λίγες στιγμές πριν τυλιχθούν όλα στις φλόγες. Πριν πέσουν οι τίτλοι τέλος, η αρχική απροθυμία του Sam να επιστρέψει στη ζωή του κυνηγού, έχει μετατραπεί ξαφνικά σε αποφασιστικότητα: “We got work to do.”
Έχοντας την πολυτέλεια την εμπειρίας 15 χρόνων Supernatural, και κρίνοντας εκ των υστέρων, έχοντας δει μακράν καλύτερα δείγματα από τη σειρά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο πιλότος δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Οι ερμηνείες ήταν μέτριες (ειδικά ο Jared, ω θεοί, πόσο αγγούρι ήταν; ), το σενάριο ήταν τίγκα στο exposition (αναγκαίο κακό για να στηθεί η ιστορία και οι χαρακτήρες), και η τελική αναμέτρηση με την Constance ήταν πραγματικά ότι να’ναι, και σεναριακά και σκηνοθετικά. Και δεν σχολιάζω καν το άθλιο CGI, γιατί, εντάξει, για 2005 και σε μια τόσο φθηνή παραγωγή όσο το Supernatural, μια χαρά ήταν. Το επεισόδιο είχε, όμως, συσσωρευμένα όλα αυτά τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Supernatural στην πορεία. Είδαμε την αυθεντική αδερφική σχέση των αγοριών, που ισορροπεί μεταξύ ανιδιοτελούς αγάπης και μικροπρεπούς αντιζηλίας. Απολαύσαμε το πηγαίο -κι ενίοτε κάφρικο- χιούμορ του Dean («Έχεις τίποτα που να είναι αληθινό πάνω σου; Τα βυζιά μου!»). Μας έβαλε μέσα το μυστήριο τη εξαφάνισης του John (στο rewatch μπορεί να μην δημιουργείται η ίδια αγωνία για την τύχη του, αλλά και πάλι, ξέροντας πως καταλήγει η ιστορία του, νοιώθουμε μια συγκίνηση). Τέλος, ο πιλότος μας δίνει μια καλή γεύση του πως διαχειρίζεται η σειρά το υπερφυσικό, παίρνοντας τους υπάρχοντες μύθους και δίνοντας τους το… Supernatural twist! Εν προκειμένω, μπορεί στην εκτέλεση να χώλαινε λίγο, αλλά η βερσιόν του λατινοαμερικάνικου μύθου της “La Llorona” που μας έδωσε εδώ το Supernatural στον πιλότο του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και αρκετή για να μας ψήσει να δούμε τη συνέχεια!