[Disclaimer: Η κριτική που θα διαβάσετε γράφηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, αλλά δεν περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]
Ταραγμένοι ακόμη από τα γεγονότα του προηγούμενου επεισοδίου, ο Sam κι ο Dean ψάχνουν απεγνωσμένα τον πατέρα τους και τηλεφωνούν σε όλους τους γνωστούς του, μήπως κάποιος ξέρει που βρίσκεται. Τότε είναι που λαμβάνουν από έναν άγνωστο αριθμό ένα SMS με συντεταγμένες που οδηγούν στο Rockford του Illinois, όπου υπάρχει μια στοιχειωμένη πρώην ψυχιατρική κλινική. Μετά από έρευνα, βρίσκουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στη Δυτική Πτέρυγα: όποιος μπαίνει εκεί, βγαίνει με δολοφονικές τάσεις. Όλα συνδέονται με μια πολύνεκρη εξέγερση που έλαβε χώρα στην κλινική, όπου οι ασθενείς σκότωσαν -μεταξύ άλλων- τον επικεφαλής ψυχίατρο, τον Dr. Sanford Ellicott.
Οι Winchesters πηγαίνουν στο στοιχειωμένο κτίριο το ίδιο βράδυ μήπως μπορέσουν να ταυτοποιήσουν ποιό είναι το δολοφονικό φάντασμα, και βρίσκουν εκεί ένα νεαρό ζευγάρι, τον Gavin και την Kat, οι οποίοι παγιδεύονται μαζί τους εκεί. Με τα πολλά και τα λίγα, συνειδητοποιούν ότι τα φαντάσματα των ασθενών δεν είναι κακόβουλα, αντίθετα θέλουν να τους βοηθήσουν ενάντια στον πραγματικά κακό: τον Dr. Ellicott που συνεχίζει τα απάνθρωπα πειράματα με ηλεκτροσόκ ακόμα και μετά θάνατον! Ο Sam έρχεται αντιμέτωπος με το φάντασμα του γιατρού και κυριεύεται. Στρέφεται ενάντια στον Dean και προσπαθεί να τον σκοτώσει. Ευτυχώς, ο Dean είναι πιο δυνατός και τον ξαπλώνει κάτω. Ο Ellicott τα παίρνει κρανίο (γιατί αυτό κάνουν έτσι κι αλλιώς τα εκδικητικά πνεύματα) και του επιτίθεται μόνος του. Στην κόψη του χρόνου, ο Dean καταφέρνει να ανάψει έναν Zippo και να τον πετάξει στα οστά του. Πουφ, πάει ο Ellicott, και τέλος καλό όλα καλά! Ο Sam επανέρχεται στα συγκαλά του και προσπαθεί να απολογηθεί, για όσα είπε κι έκανε στον αδερφό του, αλλά ο Dean το μόνο που θέλει είναι να πάει να ξεκουραστεί.
Το επόμενο πρωί, ο Dean είναι ακόμα ξεραμένος στον ύπνο, και δεν ακούει το τηλέφωνό του που χτυπάει. Το σηκώνει ο Sam. «Μπαμπά;» και τίτλοι τέλους. Και κάπως έτσι έκλεισε το mid-season finale της πρώτης σεζόν και ξεκίνησε το πρώτο ‘hellatus’ από τα πολλά που θα ζούσαμε με το Supernatural. Συγκριτικά με άλλα cliffhangers δεν ήταν και το πιο δυνατό, αλλά, σε αυτή τη φάση, μας έχουν ιντριγκάρει τόσο πολύ με τον John και τους λόγους που τον κρατάνε μακριά από τους γιους του, που θέλουμε να μάθουμε για ποιο λόγο εδέησε να τηλεφωνήσει τώρα – κι έπρεπε να περιμένουμε 49 μέρες για να το μάθουμε!
Σαν επεισόδιο, το Asylum ακολουθεί πιστά τη συνταγή όλων των αυτοτελών, και από αυτήν την άποψη δεν είναι κάτι φοβερό. Στο θέμα της πρωτοτυπίας, λοιπόν, δεν κερδίζει πόντους (εξαιρώντας φυσικά το ότι η ξανθιά σπάει τα κλισέ, και δεν είναι η χαζή της υπόθεσης), αλλά έχει ωραία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, έναν αρκετά creepy κακό, και ζουμερές σκηνές μεταξύ των αδερφών, όπου αρχίζουν να διαφαίνονται έντονα όσα δημιουργούν τριβές στις σχέσεις τους. Μπορεί να μην είναι από τα αγωνιώδη mid-season finales που μας συνήθισε στην πορεία το Supernatural, και δεν είναι καν από τα πιο αξιομνημόνευτα 40λεπτα με φαντάσματα της σειράς, αλλά είναι ένα από τα επεισόδια που έχεις στο μυαλό σου όταν μιλάς για «το παλιό, καλό Supernatural, που φιλοδοξούσε να φέρει το horror στην τηλεόραση».