[Η κριτική που ακολουθεί, γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.]
Η Jo Harvelle αψηφά τη μητέρα της και φεύγει με τον Dean και τον Sam για να ερευνήσουν μια υπόθεση εξαφανίσεων γυναικών σε μια πολυκατοικία της Φιλαδέλφειας. Παρόλο που αυτή είναι η πρώτη της υπόθεση, φαίνεται αρκετά καλά προετοιμασμένη, τουλάχιστον σε ότι αφορά την βιβλιογραφική έρευνα. Αλλά, επειδή μιλάμε για το Supernatural, τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή πολύ γρήγορα, και η Jo απάγεται από το φάντασμα που κυνηγούν – το οποίο αποδεικνύεται ότι δεν είναι άλλος από τον πρώτο καταγεγραμμένο serial killer των ΗΠΑ, τον H.H. Holmes!
Το κλασικό φορμάτ του Supernatural θέλει τον Dean και τον Sam να δουλεύουν μαζί για να πιάσουν τα τρομακτικά τέρατα, αλλά εδώ βλέπουμε τη δυναμική να αλλάζει. Ο Sam παραγκωνίζεται σε αυτό το επεισόδιο για να απολαύσουμε τη διάδραση του Dean με τη Jo. Από την πρώτη εμφάνιση των Harvelles εκθειάζω την τρομερή χημεία του Jensen Ackles με την Alona Tal, κι εδώ οι σκηνές τους είναι απλά μια και μια! Λειτουργούν άψογα στο να μας γνωρίσουν τον χαρακτήρα της Jo, να εξηγήσουν τα κίνητρά της, του λόγους που θέλει να κυνηγήσει, και να μας δώσουν μια πιο σαφή εικόνα της σχέσης της με τη μητέρα της. Οι συνεχείς διαπληκτισμοί με τον Dean θυμίζουν πολύ αδέρφια που τσακώνονται, αλλά υπάρχει και μια λανθάνουσα ερωτική έλξη, όπως υπάρχει συνήθως όταν βάλεις ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι στο ίδιο δωμάτιο. Αυτό δημιουργεί πολλές αστείες αμήχανες στιγμές, κυρίως για τον Dean, με highlight εκείνη που αναφωνεί ότι έπρεπε να έχει φροντίσει να «καθαρίσει του σωλήνες». (Λατρεμένες καφρο-ατάκες Dean…)
Η ανατριχίλα του No Exit δεν έγκειται στο ίδιο το φάντασμα, στηρίζεται περισσότερο στην σκηνοθεσία του και στον τρόπο που (προσπαθεί να) δημιουργήσει αγωνία στο θεατή: φώτα που τρεμοπαίζουν, ξανθιές κομπάρσες που στέκονται και κοιτάζουν σαν χάνοι ένα μαύρο υγρό να ρέει από τις πρίζες τους, γκρίζα αποστεωμένα δάχτυλα να ξεπροβάλλουν από τους αεραγωγούς — και στριγκλιές, πολλές στριγκλιές. Όποιος έχει διαβάσει για τα φρικιαστικά εγκλήματα του Η.Η. Holmes περιμένει πολλά από αυτό το επεισόδιο, τα οποία, δυστυχώς, η κοινότυπη σκηνοθεσία (σαν horror μπιμουβιά του σωρού), δεν τα αξιοποιεί σχεδόν καθόλου — με φωτεινή εξαίρεση την κλειστοφοβική σεκάνς με την Jo παγιδευμένη στο μπουντρούμι του Holmes, όπου προσπαθεί να μην πανικοβληθεί, και δείχνει μια ρεαλιστική αντίδραση ενός νέου κυνηγού. Το ωραίο μοντάζ σε εκείνο το σημείο στηλιτεύει χωρίς περιττά λόγια την έλλειψη εμπειρίας της Jo, και εξαίρει το υψηλό επίπεδο των δεξιοτήτων των Winchesters, το οποίο το κέρδισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους, κι όχι επειδή πήγαν κόντρα στο μπαμπά τους μια φορά.
Ήταν λίγο κλισέ που το φάντασμα άρπαξε την Jo κι έπρεπε οι άνδρες να σώσουν τη «δεσποσύνη σε κίνδυνο», αλλά ο σεναριογράφος το έσωσε δείχνοντάς τη να καταπνίγει το φόβο της και δίνει την καίρια βοήθειά της στο να πιάσουν το φάντασμα. Επίσης, όλο αυτό λειτουργεί, σε δεύτερο επίπεδο, προς όφελος της ευρύτερης ιστορίας με την Ellen και την οικογένεια Winchester, για να αποκαλυφθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένα μέλος της οικογένειας Harvelle κινδύνευσε όταν συνεργάστηκε με έναν Winchester. Κι αυτό εξηγεί άψογα και το γιατί ο Dean και ο Sam δεν γνώριζαν την Ellen πριν από αυτή τη σεζόν.
Η έντονη αντίδραση της Ellen είναι απολύτως κατανοητή, τόσο επειδή είναι μητέρα, αλλά κι επειδή δεν εμπιστεύεται τους Winchesters. Η Samantha Ferris κάνει εξαιρετική δουλειά στο να απεικονίσει το συνδυασμό θυμού και φόβου που νιώθει η Ellen για την ανυπακοή της κόρης της, που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Η αντίδραση της Jo σε αυτό που μαθαίνει από τη μητέρα της είναι πιο συγκεχυμένη. Θυμώνει με τα αγόρια για κάτι που δεν φταίνε καθόλου (ούτε καν το ήξεραν). Αυτό θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον αν ήταν η αρχή ενός νέου subplot, αλλά ξέροντας ότι η Jo σχεδόν εξαφανίζεται μετά από αυτό το σκηνικό, κάνει προφανές ότι οι παραγωγοί άλλαξαν γνώμη για τη συμμετοχή του χαρακτήρα στη σειρά κι απλά δημιούργησαν έναν λόγο για να απομακρυνθεί από τους Winchesters. Ο ίδιος ο Kripke έχει μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα και για να είμαι ειλικρινής δεν συμμερίζομαι πλήρως την άποψη του. Καθ’ ομολογία του, ο χαρακτήρας της Jo είχε δημιουργηθεί αρχικά ως κάποια που θα τραβήξει το ερωτικό ενδιαφέρον του Dean, αλλά μάλλον σε αυτό το επεισόδιο οι σεναριογράφοι συνειδητοποίησαν ότι έβγαζε περισσότερο το vibe μικρότερης αδερφής, έτσι αποφάσισαν να την… τζάσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Το επιχείρημα του Kripke ήταν ότι ο Dean δεν θα ένοιωθε έλξη για μια άπειρη κοπελίτσα σαν την Jo, αλλά για μια badass γκόμενα που θα τους πλάκωνε όλους και δεν θα την ένοιαζε (υποθέτω γι’αυτό στην 3η σεζόν το προσπάθησαν και αυτό με την εισαγωγή της Bela Talbot, με ακόμη πιο αμφιλεγόμενα αποτελέσματα). Εδώ είναι που διαφωνώ, γιατί μου άρεσε πολύ αυτό το χαζοφλερτάκι που είχαν, το οποίο δεν ήταν απαραίτητο ντε και καλά να βγάλει κάπου, και μόνο η αμηχανία του Dean έφτανε για να μας δίνει τις μικρές χιουμοριστικές στιγμές για τις οποίες αγαπάμε το Supernatural τόσο πολύ. Όμως, η εμμονή των σεναριογράφων να ζευγαρώσουν τα αγόρια, μας στέρησε έναν πολύ ενδιαφέροντα γυναικείο χαρακτήρα, που θα μπορούσε να σταθεί μόνος του, χωρίς να είναι το αντικείμενο του πόθου κανενός (οι γυναίκες, ακόμη και οι φανταστικές, μπορούν να υπάρχουν και χωρίς να προσδιορίζονται από την ύπαρξη ενός άνδρα στο πλάι τους, το ξέρετε, έτσι; ), να εξελιχθεί διαφορετικά και να προσφέρει πολλά περισσότερα στη σειρά. Αυτό το επεισόδιο ήταν η τρανή απόδειξη, ότι η Jo ήταν ένας χαρακτήρας που μπορούσε να κουβαλήσει ένα 40λεπτο. Παρόλα αυτά, ήταν και το ίδιο επεισόδιο που οι σεναριογράφοι, ενώ μπήκαν στον κόπο να τη σκιαγραφήσουν, συνειδητοποίησαν ότι δεν αξίζει τον κόπο να εξερευνήσουμε περαιτέρω τον χαρακτήρα μιας νέας γυναίκας κυνηγού, οπότε μείναμε απλά με την υπόνοια του «τι θα μπορούσε να είχε γίνει». (Κι όσο σκέφτομαι ότι αυτήν την ιδέα τελικά έφτασαν να την εξερευνήσουν, ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά σχεδόν 10 χρόνια μετά, και μάλιστα με την αχώνευτη την Claire, διαολίζομαι ακόμα περισσότερο!)