Disclaimer: Η κριτική αυτή γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, οπότε περιέχει spoilers για τη συνέχεια.
Το επεισόδιο ξεκινάει με τον Dean να ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο νέο του Sam, ο όποιος αγνοείται εδώ και μια εβδομάδα, και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο από εκεί και πέρα. (Από το κακό στο χειρότερο για τους χαρακτήρες, δηλαδή, γιατί εμείς οι θεατές απολαμβάνουμε στην άκρη του καναπέ μας το πιο αγωνιώδες επεισόδιο της σειράς μέχρι στιγμής!) Από τότε που μάθαμε την αλήθεια για τις δυνάμεις του Sam, το καίριο ερώτημα ήταν ένα: το πεπρωμένο που του έχει προδιαγράψει ο Κιτρινομάτης είναι κάτι αναπόφευκτο; Το Born Under a Bad Sign θέλει πολύ να απαντήσει ‘ναι’, αλλά οι Winchesters θα το παλέψουν μέχρι την τελευταία τους ανάσα για να μην ισχύει κάτι τέτοιο.
Στην πρώτη προβολή, πριν τη μεγάλη ανατροπή εκεί γύρω στα μισά, αυτό που ξεχωρίζει είναι ο τρόμος του Sam στην προοπτική του να έχει διαπράξει φόνο χωρίς να το ξέρει, ο οποίος συνδυάζεται άψογα με την αγωνιώδη προσπάθεια του Dean να δικαιολογήσει τις πράξεις του αδερφού του. Κάθε νέα αποκάλυψη είναι κι άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της αθωότητας του Sam. Παρόλα αυτά είναι ξεκάθαρο πως ό,τι και να βρουν, ό,τι κι αν τον έβαλε ο John να υποσχεθεί, ό,τι κι αν υποσχέθηκε στον ίδιο τον Sam, ο Dean δεν πρόκειται ποτέ να σκοτώσει τον αδερφό του! Αυτό θα ήταν από μόνο του ένα συναρπαστικό storyline, αλλά το επεισόδιο μας δίνει μια σοκαριστική ανατροπή: ο Sam δεν είναι καν ο Sam! Και εκεί είναι που τα πράγματα αποκτούν πραγματικό ενδιαφέρον. Γυρνώντας πίσω στα όσα είδαμε στο πρώτο μισό του επεισοδίου, βλέπουμε το πόσο έξυπνα συγκάλυψε η σεναριογράφος Cathryn Humphris το γεγονός ότι ο ‘Sam’ οδήγησε τον Dean ακριβώς εκεί που τον ήθελε. Όλο ήταν ένα τεστ για να δει αν είναι διατεθειμένος να σκοτώσει τον αδερφό του.
Ο δαιμονισμένος Sam είναι μια αναπάντεχη έκπληξη. Ρίχνει τον Dean αναίσθητο με μια γροθιά και φεύγει. Θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει, αλλά για τους δαίμονες το παιχνίδι με το θύμα τους είναι αυτό που μετράει. Ο ‘Sam’ αφήνει αρκετά ψίχουλα ώστε ο Dean να τον ακολουθήσει μέχρι τη Μινεσότα, όπου βρίσκεται η Jo Harvelle. Η σκηνή όπου την βασανίζει -σωματικά και ψυχικά- είναι ότι πιο άβολο και σοκαριστικό μας έχει δώσει ποτέ το «κατάλληλο για ανηλίκους άνω των 15» Supernatural. Με δυσκολία κρατούσα το βλέμμα μου στην οθόνη. Και η ειρωνεία είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που εκτίμησα πραγματικά την ερμηνευτική ικανότητα του Jared Padalecki. Ήταν ανατριχιαστικός. Ο τόνος της φωνής του όταν εμπαίζει την Jo με το “My daddy shot your daddy in the head“, με έλουσε με κρύο ιδρώτα. Όλη η σκηνή είναι σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί, καθώς ο Padalecki ταλαντεύεται αβίαστα μεταξύ των χλευασμών προς τη Jo και των ικεσιών προς τον Dean. Όταν ο δαίμονας συνειδητοποιεί ότι ο Dean δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο να σκοτώσει τον αδερφό του, παρατάει το δόλωμα-Jo, και αρχίζουν να παλεύουν. Η πάλη τους τελειώνει γρήγορα, με τον Dean να καταλήγει στη θάλασσα με μια σφαίρα στον ώμο, και τον ‘Sam’ να το σκάει για να πάει να βγάλει αλλού το δολοφονικό άχτι του. Η Jo περιμαζεύει τον Dean, όμως, του κάνει ράμματα και τον αποχαιρετάει, ξέροντας ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα τον δει για πολύ καιρό… (Είχα γκρινιάξει εκτενώς στο review του No Exit για τη μεγάλη μ@λ@κί@ των σεναριογράφων να ξεγράψουν από τόσο νωρίς τη Jo, ας μην τα ξαναγράφω και συγχύζομαι πάλι.)
Η αποκάλυψη ότι η «Meg» είναι ο δαίμονας που έχει κυριεύσει τον Sam, είναι απίστευτη, κι ευτυχώς την κράτησε η σεναριογράφος για το τέλος σε μια αριστοτεχνική κλιμάκωση — και είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του απαράμιλλου continuity που είχε το Supernatural τότε στις αρχές. Τελευταία φορά που την είδαμε, η Meg ήταν το τσιράκι του Κιτρινομάτη που βασανίστηκε από τον Dean και επέστρεψε δια της βίας στην Κόλαση μετά από έναν επίπονο εξορκισμό (Devil’s Trap). Αυτή η εμπειρία την άλλαξε (από ότι φαίνεται, η Κόλαση είναι ‘κόλαση’ ακόμα και για τους δαίμονες), απαρνήθηκε τον ‘πατέρα’ της και προσπαθεί ενεργά να σαμποτάρει το σχέδιό του σκοτώνοντας τον Sam που είναι δηλωμένα ο αγαπημένος του. Θα ήθελα λίγο περισσότερο backstory εκεί για να μην φαίνεται σαν εξόφθαλμο retcon όλο αυτό, βέβαια, αλλά για την οικονομία την πλοκής κι αυτό που είδαμε έφτανε για να πάρουμε μια ιδέα από τα νέα της κίνητρα.
Αυτό είναι το επεισόδιο που με έκανε να αγαπήσω τον Bobby Singer. Νόμισε ότι θα τον κοροϊδέψει η δαιμόνισσα; Ας γελάσω! Πάρτε κι ένα λουκουμάκι με την καθαγιασμένη μπύρα σας, κυρία Meg μου. Αυτός άνθρωπος έχει άπειρα κόλπα στο μανίκι του! Από την προηγούμενη φορά που χρειάστηκαν να εξορκίσουν τον ίδιο δαίμονα, έχει κάνει την ερευνά του κι έχει βρει άλλη ψαλμωδία (και, ναι, είναι επίσημα η πρώτη φορά που ακούμε το «Exorcisamus te…» στο Supernatural!). Επίσης, παίρνει χαμπάρι αμέσως το κόλπο της Meg και καίει το μαγικό σύμβολο που την έχει ‘κλειδώσει’ στο σώμα του Sam. Δεν είναι απλά τυχεροί που έχουν ένα ακόμη σύμμαχο στο πλευρό τους (γιατί τον χρειάζονται όσο ποτέ, τώρα που ο κλοιός αρχίζει και στενεύει, με το FBI και τους υπόλοιπους κυνηγούς να είμαι στο κατόπι τους), είναι τυχεροί που έχουν τον Bobby, γιατί ο άνθρωπος είναι διαόλου κάλτσα. Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα είχαν βγάλει καν τη 2η σεζόν ζωντανοί!
Μαζί με το ζοφερό μέλλον του Sam, ένα άλλο θέμα που συνεχίζει να εξερευνάται στη σεζόν είναι η σχέση εξάρτησης του Dean με τον Sam, και πόσα είναι πρόθυμος ο μεγάλος αδερφός να θυσιάσει για την ασφάλεια του μικρού. Σε αυτό το επεισόδιο, βλέπουμε την προστατευτικότητα του Dean, ακόμη και όταν έχει αδιάσειστα στοιχεία ότι Sam είναι δολοφόνος. Τα λόγια της Meg μέσω του Sam ρίχνουν φως σε κάποιες επίπονες αλήθειες για τα βάρη που κουβαλά ο Dean: για το ότι δεν μπόρεσε να σώσει τον πατέρα του, δεν θα μπορεί να σώσει τον αδερφό του και ότι φοβάται πολύ να μείνει μόνος του. Αυτά τα ζητήματα έχουν αναφερθεί ξανά στο παρελθόν, αλλά εδώ έρχονται ξανά στην επιφάνεια για να κλιμακώσουν την ένταση του επεισοδίου.