Review – Supernatural – 5×11 Sam, Interrupted

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει SPOILERS για τη συνέχεια!

Μετά το συγκλονιστικό mid-season finale της, η 5η σεζόν του Supernatural είχε επιστρέψει από το χειμερινό διάλειμμά της το 2010 με μια βουτιά κατευθείαν στην ψυχολογία των Winchesters. Ο Martin Creaser, ένας πρώην κυνηγός που παλεύει με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα, ενημερώνει τον Sam και τον Dean για μια πιθανή υπόθεση στην ψυχιατρική κλινική που διαμένει και τα αγόρια κάνουν οικειοθελή εισαγωγή για να την ερευνήσουν. Το παίζουν ψυχασθενείς για να επιβεβαιώσουν αν όντως υπάρχει ένα Wraith που σκοτώνει τους έγκλειστους ή αν ο Martin έχει χάσει κι όσες βίδες του είχαν απομείνει. Εξάλλου, ξέρουν από πρώτο χέρι πόσο επηρεάζει αυτή η δουλειά ακόμη και τους πιο γενναίους. Όμως, όσο περισσότερο μένουν μέσα στο ψυχιατρείο, τόσο λιγότερο χρειάζεται να προσποιηθούν ότι είναι “τρελοί”…

Το Sam, Interrupted είναι αυτό που θα λέγαμε “κλασικό Supernatural“, ένα επεισόδιο που αφηγείται μια ιστορία τρόμου γεμάτη χιούμορ, άλλοτε διακριτικό κι άλλοτε κραυγαλέο! Ίσως η καλύτερη σκηνή του επεισοδίου είναι η εναρκτήρια, όπου τα αδέρφια μιλούν με τον επικεφαλής ψυχίατρο της κλινικής και του λένε όλη την αλήθεια, χωρίς περικοπές, για την Αποκάλυψη, τους αγγέλους, τους δαίμονες. Κι ο γιατρός, φυσικά, περνάει την ειλικρίνειά τους για παράνοια και τους κάνει άμεσα εισαγωγή για παρακολούθηση. Οι Winchesters ήξεραν ότι δεν θα χρειαζόταν να σκαρφιστούν κανένα ψέμα για να τους κλείσουν στο “τρελάδικο”, αφού κανείς δεν θα πίστευε ποτέ την εξωφρενική ιστορία τους. (Όπως θα παρατηρήσετε, βάζω μέσα σε εισαγωγικά κάποιες αρνητικά φορτισμένες λέξεις και θα καταλάβετε το λόγο όταν φτάσετε στο τέλος του review μου, όπου αναλύω το προβληματικό κομμάτι του επεισοδίου.)

“Boop!”

Άλλη μια αγαπημένη σκηνή του επεισοδίου είναι αυτή που ο Sam υπό την επήρεια ηρεμιστικών συζητά με τον Dean την πιθανότητα να έχουν όντως τρελαθεί και κλείνει την… επιχειρηματολογία του με ένα “μπουπ” στη μύτη του αδερφού του! Ο μαστουρωμένος Sam είναι το ίδιο ξεκαρδιστικός με τον μεθυσμένο Sam του Playthings. Ο Jared Padalecki έχει αποδείξει ότι είναι πολύ καλύτερος στην κωμωδία, και πάντα χαίρομαι όταν του δίνεται ευκαιρία να δείξει την πιο ευάλωτη πλευρά του Sam. Συνήθως ο μικρός Winchester είναι πολύ συγκρατημένος, και μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις του ξεφεύγουν λόγια που δεν θα έλεγε ποτέ διαυγής. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ακούσαμε τον Sam να λέει «σ’αγαπώ» σε οποιονδήποτε στη σειρά – και δεν ήταν καν νηφάλιος…

Μου άρεσε πολύ κι ο χαρακτήρας του Martin Creaser και βρήκα την επιλογή του Jon Gries ιδανικό κάστινγκ για τον ρόλο. Σε αυτό το φανταστικό σκηνικό, ο Martin ήταν ένας προσγειωμένος χαρακτήρας, πιστευτός και συμπαθέστατος. Η διάδρασή του με τον Sam και τον Dean θυμίζει τη σχέση των αδερφιών με τον Bobby Singer του Jim Beaver. Όπως ο Beaver, έτσι κι ο Gries έχουν καλή χημεία με τους Ackles και Padalecki, κι αυτό από μόνο του έκανε τον Martin ένα πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα που έπρεπε να εκμεταλλευτούν καλύτερα στη συνέχεια της σειράς.

Το τέρας της εβδομάδας είναι ιδιαίτερα τρομακτικό γιατί στοχεύει ανθρώπους που είναι φυλακισμένοι, τα εύκολα θύματα. Στην αρχή, το επεισόδιο φαίνεται ότι ίσως πάει να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο για την απομόνωση των ατόμων με αναπηρία (εν προκειμένω ψυχική) και την πλήρη αγνόησή τους. Το πρώτο θύμα που βλέπουμε θα μπορούσε άνετα να έχει σωθεί, αν δεν περνούσαν στο ντούκου οι κραυγές βοήθειας ενός “τρελού”. Αυτή η δυνητικά ανατριχιαστική πτυχή της ιστορίας χάνει πολύ γρήγορα τη δύναμή της, βέβαια, όταν βλέπουμε λίγο αργότερα τους Winchesters να περιφέρονται ανενόχλητοι στην κλινική κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους. Ήταν σκανδαλώδες το πόσο εύκολα μπήκαν στο νεκροτομείο. Αλλά από αυτή τη σεναριακή ευκολία μας δόθηκε η πιο εμβληματική στιγμή του επεισοδίου (“Pudding!” φλαπ φλαπ φλαπ), οπότε θα είμαι πιο επιεικής με την κριτική μου σε αυτό το σημείο.

Η αποκάλυψη της ταυτότητας του τέρατος δεν αποτέλεσε και μεγάλη έκπληξη, αφού έτσι κι αλλιώς η λίστα των υπόπτων δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Αυτό που όντως με εξέπληξε (ακόμα και τώρα στην επανάληψη, γιατί δεν το πολυθυμόμουν το επεισόδιο) ήταν ότι οι Winchesters υπολειτουργούσαν από την αρχή της έρευνάς τους, έχοντας μολυνθεί από το Wraith με το που μπήκαν στο ψυχιατρείο, και είχαν παραισθήσεις καθ’όλη τη διάρκεια. Οι διάλογοι του Dean με την ‘ψυχίατρό’ του, όπου της ανοίγεται αμέσως και μιλά τόσο ειλικρινά για τον εαυτό του, αποκαλύπτοντάς της πράγματα τα οποία δεν παραδέχεται καν στον Sam, ίσως έπρεπε να είναι σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά. Όμως, οι σκηνές είναι τόσο καλά σκηνοθετημένες (από τον James L. Conway στο τελευταίο του credit για τη σειρά) και ωραία ερμηνευμένες, εστιάζοντας στο πόσο διψασμένος είναι ο Dean για κάποιον που θα τον ακούσει και πώς η γιατρός δεν του χαρίζεται και του επισημαίνει όλα τα λάθη του. Πραγματικά δεν μου πήγε στο μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι παραίσθηση, κι ότι αυτές ήταν απλά οι συζητήσεις του Dean με τον εαυτό του.

Όπως και στο Yellow Fever της 3ης σεζόν, εδώ είδαμε πάλι τον Dean να μολύνεται από κάτι υπερφυσικό και να εκδηλώνει σταδιακά έναν αφύσικο φόβο. Ο Sam, από την άλλη, συνεχίζει στο μοτίβο των τελευταίων χρόνων που είναι η καταπιεσμένη οργή του. Και τα δύο αδέρφια έχουν προβλήματα θυμού, για να λέμε την αλήθεια. Ο Sam θέλει να τα συζητά, ενώ ο Dean προτιμά να τα θάψει. Αλλά η εστίαση στην οργή του Sam είναι ένα σημείο που φροντίζουν οι σεναριογράφοι να μας υπενθυμίζουν συχνά πυκνά και σίγουρα δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστούμε τη συνέχεια τώρα που την ξέρουμε…

Η “νυμφομανής” Wendy είναι μακράν ο πιο προβληματικός χαρακτήρας του επεισοδίου.

Για άλλο λόγο, όμως, ανέφερα το Yellow Fever. Αν θυμάστε την κριτική μου για εκείνο το επεισόδιο, το πρώτο που είχαν γράψει για το Supernatural οι Andrew Dabb & Dan Loflin, σεναριογράφοι και του παρόντος, δεν είχα εστιάσει τόσο στο χιουμοριστικό κομμάτι του, αλλά σε αυτό που υπέβοσκε: μια τραγικά σκοτεινή ιστορία την οποία το σεναριογραφικό δίδυμο αποσιώπησε τεχνηέντως, για να κρατήσει ανάλαφρο το 40λεπτο. Όπως και στην περίπτωση του Yellow Fever, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία ανάμεσα στις γραμμές όταν πρωτοπαρακολούθησα το Sam, Interrupted, πριν 12 χρόνια. Όμως τώρα, μάλλον επειδή είμαι πιο ευαισθητοποιημένη πια σε τέτοια ζητήματα, με ενόχλησε αρκετά η υπεραπλούστευση της ψυχασθένειας και η στερεοτυπική απεικόνισή της (σε οριακά προβληματικό σημείο). Κάθε φορά που πετούσαν αβίαστα τη λέξη “crazy” ένοιωθα και λίγη περισσότερη ντροπή για την παντελώς χαμένη ευκαιρία να δείξουν έστω ένα ψήγμα ενσυναίσθησης για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Η αυτοτελής ιστορία μας, όμως, κλείνει όμορφα κι ωραία με την κλασική από καρδιάς συζήτηση των αγοριών για το πώς πρέπει να τα θάψουν όλα μέσα τους για να μπορέσουν να διαχειριστούν τη ζωή τους από εδώ και πέρα. Τα σοβαρά ψυχολογικά τους “λύνονται” ως δια μαγείας με έναν δίλεπτο διάλογο, και μπαίνουν στο ντουλαπάκι για να βγουν ξανά όταν βολεύει στην πλοκή. Ναι, γιατί έτσι λειτουργεί η ψυχική υγεία… (*facepalm*) Όσο κι αν έχω λατρέψει τη σειρά στο σύνολό της, αναγνωρίζω ότι έχει υπάρξει αρκετά χοντροκομμένη και αυτό το επεισόδιο είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού.

Οδηγός επεισοδίων 5ης σεζόν

Αναδρομή στις χειμερινές πρεμιέρες του Supernatural

ΓΕΝΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

Σενάριο
Σκηνοθεσία
Ερμηνείες
Villain(s)
Εφέ/VFX

ΣΥΝΟΨΗ

Η mid-season πρεμιέρα της 5ης σεζόν κάνει βουτιά κατευθείαν στην εύθραυστη ψυχολογία των Winchesters. Το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικό -αν και κάπως προβληματικό- αυτοτελές επεισόδιο.

1 COMMENT

Subscribe
Notify of
guest

1 Σχόλιο
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
πανος αμορανιτης
πανος αμορανιτης
1 year ago

Την πρώτη φορά που είδα το επεισόδιο(το μακρινό 2010) η γιατρός στη φώτο μου φάνηκε πως ήταν η Μέγκ(που του έπαιζε mind games) ύστερα απο τη πανωλεθρία που υπέστη η team free will v.1 στο προηγούμενο επεισόδιο. Τελικα μετα το review σας πριν κάποιες μέρες μπηκα στο Imdb να δω το cast. Η ηθοποιος είναι η Μισέλ Χαρισον που αργότερα έγινε γνωστή ως μάνα του Μπάρυ Αλλεν στο Φλας(2014).

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα

Η mid-season πρεμιέρα της 5ης σεζόν κάνει βουτιά κατευθείαν στην εύθραυστη ψυχολογία των Winchesters. Το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικό -αν και κάπως προβληματικό- αυτοτελές επεισόδιο. Review - Supernatural - 5x11 Sam, Interrupted