Ένα τελευταίο κυνήγι για τον Dean Winchester… Επιμείναμε 12 ψιλο-μέτρια επεισόδια για να φτάσουμε επιτέλους σε αυτό εδώ που… μοσχομύρισε Supernatural! Το φινάλε της 1ης (και πιθανότατα τελευταίας σεζόν) αυτού του όχι-ακριβώς-prequel, είχε κι αυτό τις σεναριακές αδυναμίες του, αλλά μας προσέφερε τόσο απλόχερα και τόσο όμορφα το fan service του, που ΔΕΝ γίνεται να πω ότι μου άφησε κακή επίγευση!
Το επεισόδιο ξεκινά με ένα flashback στις αρχές τις χρονιάς, όπου ο Dean δίνει το γράμμα του Henry στον νεαρό John, ξεκινώντας με αυτόν τον τρόπο ένα σαρωτικό ντόμινο αλλαγών στις ζωές πολλών ανθρώπων, τους περισσότερους από τους οποίους ο John δεν γνωρίζει καν ακόμη. Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενη κριτική μου, θα προτιμούσα να την είχαμε δει αυτή τη σκηνή στον πιλότο. Μια πρώιμη επιβεβαίωση ότι επρόκειτο για εναλλακτικό σύμπαν, νοιώθω ότι θα είχε βοηθήσει καλύτερα την παρακολούθηση της σεζόν (γιατί δεν θα εστιάζαμε στα υποτιθέμενα retcons) και δεν θεωρώ ότι θα έκλεβε κάτι από το fan service του φινάλε.
Είχαμε σίγουρη την επανεμφάνιση του Dean, αλλά η εμφάνιση του Bobby ήταν κάτι ευχάριστα αναπάντεχο και πολύ χαίρομαι που δεν ήταν αυτή η μοναδική επιστροφή-έκπληξη που μας επιφύλασσε το επεισόδιο! (Τον Jack νομίζατε, ε; Εγώ την Impala εννοούσα!)
Όπως ήταν πάνω-κάτω αναμενόμενο, κρίνοντας από τη μέχρι τώρα διαχείρισή της από τους σεναριογράφους, η όλη φάση με την νίκη επί της Βασίλισσας των Akrida ήταν καθ’όλα διαδικαστική. Δεν υπήρξε καμία αγωνία για το αποτέλεσμα της μάχης των κυνηγών μαζί της. Παρ’όλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω δυο θετικά: η ηθοποιός Kelly Sullivan ήταν αρκούντως απειλητική παρά τον περιορισμένο ρόλο της, και βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα ότι επρόκειτο για μια κυνηγό 300 ετών που είχε απογοητευτεί από την ανθρωπότητα και βάλθηκε να την ξεπαστρέψει για να μείνουν μόνο οι κυνηγοί. Εντάξει, το σκεπτικό της δεν έβγαζε και πλήρες νόημα, αφού και οι κυνηγοί άνθρωποι είναι, αλλά ευτυχώς το σενάριο φρόντισε να εξηγήσει ότι η “ουσίες τεράτων” που καταβρόχθιζε για να γίνει πιο δυνατή την οδήγησαν στην τρέλα. Οπότε, από ασταθή πνευματικά Big Bad δεν περιμένεις λογικό σχέδιο δράσης! Το προσπερνάμε, λοιπόν…
Μια σκηνή που μου έλειψε πολύ από το επεισόδιο ήταν η μάχη της Βασίλισσας Joan με τον Dean. Θα ήθελα να έχουμε δει πώς ακριβώς κατάφερε να ρίξει ολόκληρο Dean Winchester μέσα στο κενό ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους του πολυσύμπαντος. Είναι μια κομβικής σημασίας ανατροπή που έλαβε χώρα off-screen και μάθαμε ότι συνέβη με τον πιο βαρετό τρόπο: μέσα από έναν κοινότυπο “μονολόγο του villain”. Κατανοώ ότι το πρόγραμμα του Jensen Ackles, και πιθανώς το budget, δεν επέτρεπαν την υλοποίηση μιας τόσο περίπλοκης σεκάνς, αλλά ένοιωσα ότι το επεισόδιο έχασε πολλούς πόντους από αυτή την παράλειψη. Αυτή η σκηνή θα σκιαγραφούσε πολύ καλύτερα την κακιά Joan, και φυσικά θα μας έδινε έναν λόγο παραπάνω να περιμένουμε με αγωνία την εμφάνιση του Dean επί της οθόνης! Χαμένη ευκαιρία…
Ως εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης της Βασίλισσας, και για να μην χρειαστεί να θυσιάσει η Ada μέρος της ψυχής της για να ενεργοποιήσει τον κρύσταλλο που της έδωσε η Rowena, ο Carlos σκέφτεται ότι θα μπορούσαν να “αντιστρέψουν την πολικότητα” του Ostium. (Λέει ότι -και καλά- του ήρθε η ιδέα μετά από ένα ψυχεδελικό τριπάκι, αλλά υποπτεύομαι ότι είναι κρυφο-φαν του Doctor Who!) Για να υλοποιήσουν το αμφίβολο σχέδιο του Carlos, θα χρησιμοποιήσουν το Ημερολόγιο του Dean, που πολύ βολικά τους άφησε η Joan πίσω στο μπαρ όπου τη συνάντησαν. Είναι απλό: θα στείλουν μέσα στο Ostium το Ημερολόγιο, που είναι κι αυτό από άλλον κόσμο, ώστε να μπορέσει να επιστρέψει ο “μυστηριώδης άγνωστος” (aka Dean) από το ενδιάμεσο μέρος που είναι παγιδευμένος. Το σχέδιο είναι ιδιοφυές, όχι μόνο επειδή πετυχαίνει, αλλά κι επειδή ο Dean είναι ο πιο καπάτσος κυνηγός που θα μπορούσαν να έχουν στο πλευρό τους! Αχ, αν ήξεραν ποιός πραγματικά είναι, δεν θα είχαν καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρει!
Πριν αντιμετωπίσουν τη Βασίλισσα, όμως, πρέπει να σώσουν τη Lata που έχει κυριευτεί. Η “Latakrida” τους αποκαλύπτει μια εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια για τη φάρα της, που ήρθε να κολλήσει ά-ψο-γα με την ιστορία του Supernatural: ήταν πλάσματα που δημιουργήθηκαν από τον Chuck ως δικλείδα ασφαλείας σε περίπτωση που κάποια στιγμή νικηθεί με κάποιον τρόπο. Ο Chuck, όπως ξέρουμε, νικήθηκε από τον Jack (με την καταλυτική βοήθεια των Sam & Dean, φυσικά), και τότε ήταν η στιγμή που οι Akrida ξεχύθηκαν στο πολυσύμπαν για να το αφανήσουν! Όμως, είχε συμβεί κάτι που ίσως δεν γνώριζε καν ο Chuck: όταν οι Άνθρωποι των Γραμμάτων αυτού του σύμπαντος εξόρισαν την δολοφονική Joan, χωρίς να το γνωρίζουν την παγίδευσαν στον κόσμο των Akrida. Έτσι, έγινε η βασίλισσα και ο λυτρωτής τους. Σκοπός τους τώρα πια δεν ήταν να αφανήσουν κάθε μορφή ζωής στο πολύσύμπαν, όπως τους είχε προγραμματίσει ο Chuck, αλλά μόνο την ανθρώπινη, κατά τη βούληση της νέας τους ηγεμόνα! Είπαμε, δεν βγάζει τελείως νόημα, αλλά στο σύνολό της αυτή η ιδέα ήταν απλά μια βελτιωμένη εκδοχή του storyline των Λεβιάθαν από το Supernatural, οπότε δεν περίμενα, έτσι κι αλλιώς, θαύματα. Αναρωτιέμαι, όμως, τι άλλες δικλείδες ασφαλείας θα μπορούσε να έχει εγκαταστήσει ο Chuck στο πολυσύμπαν; Είναι κάτι που θα ήθελα να εξερευνηθεί στο μέλλον, αν υπάρξει η δυνατότητα.
Για να σώσει τη Lata από την κυρίευση, η Ada χρησιμοποιεί τον κρύσταλλο, άρα τώρα το μόνο σχέδιο που τους έχει απομείνει για να αντιμετωπίσουν τη Βασίλισσα είναι αυτό του Carlos. Με περίσση ελπίδα, ρίχνουν το Ημερολόγιο στο Ostium, αλλά αντί να εμφανιστεί ο Dean, εμφανίζεται η Impala του! Λάτρεψα το ότι η Baby έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο στο επεισόδιο, προστατεύοντας και τον Dean και τη Mary. Εν προκειμένω, βόλεψε και καλύτερα από το να εμφανιζόταν μόνος του ο Dean, γιατί το μέταλλό της είναι ανθεκτικό (ακόμη και διασυμπαντικά ταξίδια), όπως σχολιάζει και η Millie — και αυτή είναι η μοναδική της συνεισφορά στο επεισόδιο, πέρα από το ότι -προφανώς- επισκεύασε με κάποιον τρόπο το Ostium, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται ποτέ μέσα από τους διαλόγους, κι ας είναι μια τεράστια εξέλιξη στην πλοκή.
Τα κορίτσια καβαλάνε το αμάξι του Dean και πηγαίνουν να βρουν τα αγόρια στο σημείο όπου η Joan σκοπεύει να ανοίξει μόνιμα την πύλη για τον άλλο κόσμο. Σε μια σεκάνς απαράμιλλης σκηνοθετικής αφέλειας, ο John σπρώχνει τη Βασίλισσα μέσα στον δρόμο πάνω στην ώρα για να την παρασύρει η Mary εύκολα μέσα στην πύλη, κι εκεί που νομίζουν όλοι ότι η ξανθούλα θυσιάστηκε για το κοινό καλό και χάθηκε για πάντα, η πύλη ανοίγει -α λα Back To The Future– ξανά (δεν είμαι σίγουρη πώς και γιατί, και δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία σε αυτή τη φάση) και βγαίνει η Impala, με επιβάτες τον Dean και τη Mary!
**Παραβλέπω εντελώς το ότι δεν εξηγείται πουθενά το πώς γίνεται ο Dean να έχει υλική υπόσταση κι ένα αντίστοιχα απτό αμάξι. Αφού είναι -κατά δική του ομολογία- νεκρός, η λογική λέει ότι θα έπρεπε να τον βλέπουμε ως ημιδιάφανο πνεύμα, αλλά επειδή δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί στο Supernatural κάποιον να επιστρέφει από τον Παράδεισο ή/και να σουλατσάρει σε παράλληλα σύμπαντα, το αποδέχομαι ως ποιητική αδεία. Για σεναριακό κενό που μας έφερε πίσω τον Dean Winchester με σάρκα και οστά, δεν μου κάνει καρδιά να πω κακό λόγο!
Και φτάσαμε στην σημαντικότερη σκηνή, όχι μόνο του επεισοδίου, αλλά ολόκληρης της σειράς! Ο Dean (που συστήνεται ως James Hetfield, γιατί χωρίς αναφορά στους Metallica δεν πάμε πουθενά) εξηγεί πως εκεί που ήταν στον Παράδεισο κι έκανε βόλτες με την αυτοκινητάρα του, έκανε μια… παράκαμψη και βρέθηκε να εξερευνά το πολυσύμπαν για μια εκδοχή των γονιών του που να έχει ελπίδες να είναι ευτυχισμένη. Κάπου εκεί συνάντησε για πρώτη φορά και τους Akrida κι έτσι αποφάσισε να παρέμβει, παρόλο που δεν του επιτρέπεται κάτι τέτοιο. Αλλά, πότε ο Dean ακολούθησε κατά γράμμα τους κανόνες για να το κάνει μετά θάνατον; Εξάλλου, έχει ακόμα έναν αδερφό να προστατεύσει και σιγά μην άφηνε ένα μάτσο ζουζούνια να τον βάλουν σε κίνδυνο! Οπότε, με έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια ο Dean: και κατάφερε να αποτρέψει μια ακόμη Αποκάλυψη και έδωσε την ευκαιρία σε έστω μια οικογένεια Winchester να καταλήξει σώα και ευτυχισμένη. Πριν αποχαιρετήσει τους μελλοντικούς γονείς μιας πιο ευτυχισμένης εκδοχής του, ο Dean δίνει στη Mary το Colt (με τις ευλογίες του Jack που δεν μπορεί να χαλάσει χατήρι στον “μπαμπά” του) και την προειδοποιεί για έναν κιτρινομάτη δαίμονα, εξασφαλίζοντας -φαινομενικά τουλάχιστον- ότι δεν θα κάνει τη συμφωνία μαζί του και δεν θα πεθάνει τον Νοέμβρη του ’83.
Στον επίλογο του επεισοδίου, η Mary κι ο John αποφασίζουν να φύγουν από το Lawrence, προς άγνωστη κατεύθυνση, για να “χαράξουν τη δική τους πορεία” — υπό τους ήχους των Led Zeppelin…
***
Με εξαίρεση το προηγούμενο επεισόδιο, άντε και το Hang On To Your Life, η γνώμη μου για την 1η σεζόν του The Winchesters, δεν ήταν και η καλύτερη. Αδύναμο σενάριο, άνιση ανάπτυξη χαρακτήρων, αδιάφορη (και ενίοτε κακή) σκηνοθεσία, και χλιαρές ερμηνείες. Έτσι, δεν είχα ιδαίτερα υψηλές προσδοκίες από το φινάλε της και, κατά το πρώτο του μισό, το επεισόδιο δεν προσπάθησε καν να με διαψεύσει. Η ανακάλυψη και η αναπόφευκτη νίκη επί της Βασίλισσας των Akrida ήταν πανεύκολη, ενώ έδιναν κι έπαιρναν οι σεναριακές ευκολίες και τα κουλά. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει υπεύθυνα για ποιό λόγο η τελική μάχη ενέπλεκε σπαθιά; Όχι μαχαίρια, ούτε ματσέτες. Σπαθιά! Και δεν τα κρατούσαν μόνο οι κυνηγοί (που πες δεν είχαν κάτι άλλο ασημένιο να χρησιμοποιήσουν απέναντι στα τέρατα), αλλά και οι Akrida! Που τα βρήκαν τόσα σπαθιά στο Lawrence εν έτει 1972; Επίσης, γιατί ξαφνικά το Ostium μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο μεσάνυχτα; Αυτές και άλλες απορίες, που ποτέ δεν θα απαντηθούν, με απέτρεψαν από το να απολαύσω πλήρως το επεισόδιο.
Αλλά κάπου εκεί όταν προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα ενθουσιασμού όταν μιλούσε ο Dean στους γονείς του, συνειδητοποίησα ότι ο λόγος ύπαρξης της σεζόν (και της σειράς) δεν ήταν καν οι Akrida, ή πως έφτασαν οι πρωταγωνιστές μας να τους νικήσουν. Κατά μια έννοια, το The Winchesters ανέλαβε διακριτικά τη δύσκολη αποστολή του να δώσει στο Supernatural το φινάλε που του άξιζε, ένα φινάλε που δεν είχε καταφέρει –λόγω συνθηκών– να μας δώσει η μαμά-σειρά το 2020. Εντάξει, δεν είχαμε τα επικά cameos με το κιλό που περιμέναμε -και ακόμη κανένα ίχνος από τον άγγελο της καρδιάς μας– αλλά εδώ ο σεναριογράφος και showrunner, Robbie Thompson, εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο το ρητό “στο Supernatural ποτέ δεν πεθαίνει κάποιος οριστικά”.
Ο Dean βρήκε τρόπο να δώσει στους γονείς του αυτό που στερήθηκαν λόγω του σαδισμού του Chuck, και κατάφερε να αποτρέψει τον φαύλο κύκλο λαθών και θανάτων. Οι λογικοί κανόνες του χρονοταξιδιού, αλλά και ο σεβασμός στην αφηγηματική συνοχή του Supernatural, δεν του επιτρέπουν να σώσει τους *δικούς του* γονείς, αλλά εκμεταλλευόμενος ένα παραθυράκι του πολυσύμπαντος, και τη δική μας άρση της δυσπιστίας, κατάφερε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο -σε ένα παράλληλο σύμπαν- και να παραδώσει ένα απλό γράμμα, που με τις κατάλληλες συνθήκες, έγινε τελικά ο σπόρος για να ανθίσει το περιβάλλον στο οποίο θα ήθελε να έχει μεγαλώσει. Και νομίζω τώρα θα κοιμάται ευτυχισμένος εκεί στα συννεφάκια του Παραδείσου. Κι όχι επειδή έσωσε για άλλη μια φορά τον κόσμο, αυτό είναι δεύτερη φύση για τον Dean εξάλλου. Θα είναι γαλήνιος με τη γνώση ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας Dean που μεγάλωσε με τη μαμά του ζωντανή και τον πατέρα του λιγότερο θερμοκέφαλο.
Ο δικός μας Dean δεν θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα όσα συνέβησαν στη δική του οικογένεια, γιατί αυτά ήταν που τον έφεραν μέχρι εδώ, αυτές οι εμπειρίες τον έκαναν τον Dean που γνωρίζουμε και αγαπάμε. Εξάλλου, αν για οποιονδήποτε λόγο ανασταίνονταν ο Dean στο πλαίσιο του The Winchesters, θα αποδυναμώνονταν το φινάλε του Supernatural, καθώς θα έχαναν το συναισθηματικό τους αντίκτυπο τα λόγια που είπε στον Sam ξεψυχώντας. Δεν νομίζω να το ήθελε κανένας μας αυτό, έτσι δεν είναι; Όσο και να με πόνεσε, εκείνη η σκηνή ήταν έπος, και συνεχίζω να πιστεύω ότι ήταν ιδανικό “τέλος” για τον θνητό Dean (σιδερόβεργας εξαιρουμένης). Για εμένα, δεν έχει νοήμα να μοιρολογούμε τον Dean που παρέμεινε “νεκρός”, γιατί με αυτό που έκανε, έσωσε ουσιαστικά τον εαυτό του. Μπορεί να μην αναστήθηκε με την κλασική, στενή έννοια του όρου, αλλά έκανε κάτι πολύ καλύτερο: κράτησε τις δικές του αναμνήσεις και την ταυτότητά του, και ταυτόχρονα βοήθησε να γεννηθεί ένας ακόμη Dean — ίσως ο μοναδικός στο πολυσύμπαν που δεν θα βασανιστεί τόσο πολύ στη ζωή του.
Το The Winchesters, όχι μόνο φρόντισε να δώσει έναν όμορφο επίλογο στο Supernatural (όχι ακριβώς καλύτερο, αλλά πιο μεστό από εκείνον που μας είχε δώσει το Carry On, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα του Dean), αλλά έδωσε και στον εαυτό του το ιδανικό τέλος, καθιστώντας ταυτόχρονα σαφές ότι μπορεί και να μην είναι αυτό το οριστικό τέλος. Ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα είναι να γράψεις ένα τέλειο τέλος (μας το είχε πει κι ο Chuck στο Swan Song), και το ότι αυτή η μέτρια σειρά το κατάφερε, με εντυπωσιάζει! Από τη μία, αν κοπεί εδώ, δεν θα έχει αφήσει σχεδόν τίποτα στον αέρα. Φρόντισε να κλείσει μέχρι και το θέμα με την κατακερματισμένη ψυχή της Ada, παρόλο που δεν χρειαζόταν, γιατί με αυτή τη μικρή, βεβιασμένη σκηνή δημιούργησε περισσότερες απορίες. Από την άλλη, με το τελευταίο της πλάνο, τον John και τη Mary να ξεκινούν το road trip τους, υπόσχεται ότι αυτή η ιστορία μπορεί -κι έχει τα φόντα- να συνεχίσει. Και τώρα, με την αφηγηματική απόσχιση από τη μαμά-σειρά που διέπραξε υποδειγματικά σε αυτό το επεισόδιο, μπορεί να κατευθυνθεί όπου εκείνη θελήσει!
Κι αν της δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσει, ελπίζω να έχει τα κότσια να προσαρμόσει λίγο το happy-end της, για να εξερευνήσει τους νέους μας ήρωες σε πιο ρεαλιστικά πλαίσια. Η Mary με τον John βρίσκονται στον ανοιχτό δρόμο κοιτάζοντας τον ορίζοντα με όλες τις προοπτικές του, με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλια τους, αλλά με αμηχανία στο βλέμμα τους. “Και τώρα τι κάνουμε;” Το πλάνο τους φαίνεται πραγματικά αμφιλεγόμενο, αλλά δυο ερωτευμένοι δεν θα το παραδέχονταν ποτέ στον εαυτό τους αυτό. Δεν θα είναι εύκολο να ισορροπήσουν μια ζωή όπου μόνο ο ένας θα κυνηγά κι ο άλλος θα ψάχνει την ταυτότητά του. Κι αυτό θα ήθελα να δω σε μια πιθανή επόμενη σεζόν, αλλά αν δεν συμβεί, θα αρκεστώ στο γλυκό τέλος που είδα εδώ. Το Supernatural μας χρώσταγε ένα τέλος που δεν μας κανει κομμάτια την ψυχή και το πήραμε με έναν πολύ αναπάντεχο -αλλά πάντα ευπρόσδεκτο- τρόπο!
ΥΓ Μείνετε συντονισμένοι γιατί σύντομα θα σας έχω έτοιμο κι ένα άρθρο “Αναφορές & Trivia” που θα είναι πολύ πλούσιο! Μέχρι τότε, αφήστε μου τα δικά σας σχόλια παρακάτω. Πώς σας φάνηκε το κλείσιμο της σεζόν; Θέλετε να ανανεωθεί η σειρά ή θεωρείτε ότι αυτό ήταν το ιδανικό τέλος;
Τόσο κακό και ταυτόχρονα τοσο καλό φινάλε για το The Winchesters! Σεναριακά έπασχε σε πολλά σημεία. Πολλές σεναριακές ευκολίες, πολλά αδύναμα μέρη και γενικότερα μας έδειξε το φινάλε πως πήγε όλη η σεζόν.
Ωραίες ερμηνείες, ωραίο cast, τεμπέλικο σενάριο και κλασσική Supernatural σκηνοθεσία. Ωστόσο το μεγάλο πλεονέκτημα της σειράς με το οποίο κρατούσε τον θεατή να δει περισσότερα επεισόδια, ήταν η επίκληση στο συναίσθημα με αναφορές στο Supernatural και κυρίως στον Dean.
Έτσι πήγε και το φινάλε. Ένας Big Bad με ωραίο background (φοβερή η σκέψη με τον Chuck από πίσω) αλλά ένας Big Bad που έχασε πανεύκολα, γελοιωδώς και ουσιαστικά είχαμε χαμένες σκηνές για το πως έχασε μιας και απλά το εξήγησε ο Dean αφηγηματικά. Με λίγα λόγια φάγαμε μια σεζόν για να ψάχνουμε την Βασίλισσα και ποτέ δεν είδαμε μια ουσιαστική μάχη.
Ήταν τρομερό το λάθος να μας αφηγείται απλά την πλοκή ο Dean. Όλα αυτά που εξήγησε σε 2 λεπτά, θα μπορούσε να ήταν μισό επεισόδιο. Πως εκεί που ήταν στον Παράδεισο κατάλαβε για το Multiverse, τι είδε, πως έσωσε την Γη μας, πως έφτασε μέχρι την Γη του The Winchesters, πως νίκησε την Βασίλισσα, πως έσωσε την Mary, πως γύρισαν πίσω. Δεν δέχομαι το budget. Ένα Creepy σκηνικό σε ένα δάσος και ένα φίλτρο έφτιαχναν την δουλειά. Το ότι ο Jensen δεν είχε χρόνο είναι ένα άλλο θέμα που και πάλι δεν δέχομαι. Όταν κάνεις κάτι, να το κάνεις σωστά. Στο κάτω κάτω παραγωγός είναι. Έπρεπε να θέλει το τέλειο.
Νιώθω ότι η σειρά δημιουργήθηκε απλά για να δώσει ένα δικό του τέλος ο Jensen. Εκεί κατέληξε η σειρά. Ελάτε τώρα αντικειμενικά. Σε 13 επεισόδια πότε νιώσατε την καρδιά σας να χτυπάει; Πότε νιώσατε μεγάλο ενδιαφέρον; Στο τέλος που είδαμε τον Dean, τον Jack και τον Bobby! Και αφού θέλαν να κάνουν ένα crossover στο τελευταίο επεισόδιο, ας το έκαναν σωστά! Ας δίναν μια εναλλακτική τελευταία σκηνή σαν αυτήν που θέλανε να δώσουν στο Supernatural προ-κορονοιου. Στο μπαρ της Έλεν ΟΛΟΙ μαζί στον Παράδεισο. (ναι οκ άντε να τους βρεις. Ε κάντο όμως, δουλειά σου είναι)
Γκρινιάζω, ωστόσο, κατάφεραν να με κάνουν να (σχεδόν) δακρύσω και πάλι βλέποντάς τους. Μόνο και μόνο γι’αυτό τους δικαιολογώ. Δεν μπορεί να το πετύχει καμιά άλλη σειρά αυτό. Να βλέπω τον Dean να διηγείται και εγώ να νιώθω σαν παιδάκι που τρέμουν τα χέρια του. Και δεν πίστευα ότι θα το ξαναζήσω αυτό ποτέ. Και το πέτυχαν! Έστω μια μικρή σκηνή το πέτυχαν. Φανταστείτε να έχουμε 16η σεζόν τι έχει να γίνει.
Τα θετικά ήταν αρκετά, μην κοιτάτε που φωνάζω. Για παράδειγμα δεν χάλασαν καθόλου μα καθόλου την ιστορία και το Lore του Supernatural. Και εδώ όμως έγιναν τσαπατσούλικα όλα μιας και έπρεπε να είχε εξηγηθεί εξ’αρχής ότι μιλάμε για άλλο σύμπαν.
Απλά πιστεύω ότι μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ πιο όμορφα στη σειρά. Πιο απλά, πιο δημιουργικά. Όχι ένας Big Bad χειρότερος από τους Leviathan. Και μάλιστα ο Robbie Thompson ήθελε και 22 επεισόδια για την 1η σεζόν. Τι ακριβώς ήθελε να διηγηθεί; Με τρομάζει η προοπτική μιας 2ης σεζόν.
Εν κατακλείδει έμεινα απίστευτα χαρούμενος μετά το πέρας της 1ης σεζόν μιας και ένιωσα και πάλι τα όμορφα χρόνια του Supernatural. Δημιουργήθηκαν πολλές προοπτικές και για 2η σεζόν αλλά και για περισσότερα Spin Offs.
Το ερώτημα είναι: Μπορούν;
ΥΓ: Δεν μιλάω κάν για το πως επανέφεραν μια χαμένη ψυχή. Καλύτερα να το προσπεράσω.
ΥΓ2: Άραγε είναι αυτό το τελευταίο μας Review για τον κόσμο του Supernatural;
ΥΓ3: Ο Thompson είπε ότι αν ακυρωθεί η σειρά θα ψαχτούν για άλλο κανάλι. Το όνομα Ackles είναι μεγάλο πλέον. Ίσως οι πιθανότητες για 2η σεζόν να μην είναι τόσο απειροελάχιστες. Θέλουμε όμως;
Dean Bobby Jack και one last hunt! Με ενα φιναλε κροσοβερ του Σουπερνατουραλ! Λοιπον αν και το επεισοδιο ηταν αρκετα καλο και σε ερμηνειες,η Λατα εδωσε ρεστα σαν κυριευμενη,δεν ξερω ρε παιδια αλλα δε μ εδωσε το συναισθημα του φιναλε που λογικα δε θα χουμε αλλη σεζον. Και γιατι? Γιατι αρχικα, ΤΟΣΟ ευκολα βρηκαν τυχαια τη Βασιλισσα και ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ τη σταματησαν. Δε το βρισκετε πολυ φλατ ολα να εγιναν τοσο ευκολα? Πραγματικα ακομα σκεφτομαι η Μιλυ τι στο καλο εκανε στη σειρα ουτε τωρα μας εδωσε κατι!Μου αρεσαν οι ατακες βγαλμενες απο το υπερφυσικο κ την ιμπαλα που μας ελειψε! Το μοτιβο παραμενει ιδιο,οτι πεθαινει μενει νεκρο,δεν πηδαμε απο κοσμο σε κοσμο ενω ο Σαμ δεν εχει πεθανει ακομα οπως ξερουμε και ζει μια φυσιολογικη ζωη! Ισως για μενα το ενδιαφερον ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ ειναι οτι ο ΤΣΑΚ ειχε προνοησει σε περιπτωση που χασει,οπως κ εγινε,αρκετα εξυπνη ιδεα!! Παμε στις αποριες τις δικες μου γιατι ειναι πολλες :
Ο ΛΟΚΙ παγιδευμενος στον καθρεφτη,επισης σεναριακη ευκολια και τρυπαΓιατι η Ροβινα πηρε μαζι της το Δαιμονα αναζητοντας τον Κραουλη?ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ η Λατα με ενα απλο ξορκι επανεφερε πισω την ψυχη της Αντα? Θεωρητικα μονο ο Θεος μπορει να το κανει ειτε το Αφανερωτο.ΑΛΛΑΞΕ Κ εδω η ιστορια?Μεσα σε ολα αυτα,βλεπουμε κ το ΚΟΛΤ,που ηταν κατεστραμμενο κ καπως φτιαχτηκε,κ ετσι ξερουμε την ιστορια με τον Αζειζελ εκεινη τη μερα.Μια σκεψη που εκανα σχετικα με τα αγορια μας. Γιατι δεν ηταν ο Τζαρεντ μαζι κ επελεξαν να πανε την ιστορια ΠΡΙΝ πεθανει ο Σαμ? Μου ερχονται σκεψεις πως ισως τελικα να μην τα πηγαιναν καλα οι δυο τους,αλλωστε ειχαν τσακωθει κ προσφατα για το πρικουελ με τον Τζαρεντ να παραπονιεται.Ηταν καλο επεισοδιο αλλα ΠΑΛΙ σε γενικες γραμμες πολλη προχειρα και βιαστικα γραμμενο το σεναριο,ψεκαστε σκουπιστε τελειωστε…Δεν ξερω αν θελω κιαλλη σεζον ακομα κ χωρις τον Ντιν και το Σαμ…… Ο φροντμαν των Metallica ΚΑΙ σε σειρα,να κατι που δεν το περιμενε κανενας 6/10
Το ότι δεν εμφανίστηκε ο Λόκι, δεν είναι τρύπα. Δεν γινόταν να πήξουν το φινάλε με ξεκάρφωτους χαρακτήρες. Τον άφησαν για να χρησιμοποιθηθεί μελλοντικά με σωστό τρόπο, ΑΝ ανανεωθεί η σειρά.
Το Κολτ το επανέφερε ο Τζακ. Θεός είναι τώρα, ό,τι θέλει μπορει να κανει.
Το πως επανέφερε η Λατα την ψυχή της Έιντα ήταν ένα απο τα χαζά του επεισοδίου. Και καλά για να μην αφήσουν loose ends μας έδωσαν αυτή τη σκηνή και τελικά μας μπερδεψαν περισσότερο. Και πάλι, ΑΝ ανανεωθεί η σειρά ίσως εξερευνηθεί αυτό το κομμάτι.
Σε ότι αφορά την απουσία του Τζάρεντ, ο λόγος είναι ίδιος με αυτόν για την απουσία του Misha: άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ο Τζάρεντ έχει το Walker *και* το Walker Independence, κι ο Μίσα έχει το Gotham Knights. Σε συνεντευξη δήλωσε μάλιστα ότι τους ζήτησαν να επιστρέψει, αλλά δεν μπόρεσε (φανάζομαι θα έιχε το ρόλο που έπαιξε ο Bobby τελικά στο επεισόδιο). Είναι περσινά ξινά σταφύλια η παρεξήγησή των J2. Έχουν κανει τόσες κοινές εμδφανίσεις από τότε.
Με τα υπόλοιπα που γράφεις, συμφωνω πανω-κάτω. Τα έχω γράψει και στο ριβιου αναλυτικότερα! 😉
Γεια σας παίδες, πέρασε πολυς καιρός απο τότε που έγραψα εδω την τελευταια φορά.
Μ’ αυτόν τον τίτλο Hey thats no way to-say goodbye θα ελεγα πως ισχυει για το Supernatural 100% απο το 13χ23 μέχρι και το τελος της σειράς.
Μια φιάσκο επική μάχη Λούσιφερ Vs Μιχαήλ, μια χαμένη ευκαιρία απο τους σεναριογράφους να αξιοποιησουν στο έπακρο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ ως μεγαλο κακό και την Σκιά(αυτή η οντότητα που έκανε κουμαντο στο κενό) να είναι ο τελικός μεγαλος κακός, μια ακυρη ιδεα να ειναι ο Τσακ ο μεγάλος κακός του Supernatural, μια χαμενη ευκαιρια να μας δειξουν τον Γιο της Amy Pond να σκοτωνει τον Ντην και στον παραδεισο να ανταμώνει με τους γονεις του, τον Μπόμπυ παρέα με τον Ρούφους, τη Τζο Και τη Ελεν Χαρβελ, τον Άνταμ Μίλιγκαν, τον Ας, τη Πάμελα Μπαρνς με παρόμοιο τροπο οπως το εκανε το Vampire Diaries …full circle!!!
Όσο για τη spin-off σειρά ξεκίνησε όπως τελειωσε με γκολ απο τα αποδυτηρια….
1) Ο Τζένσεν Ακλς έγραψε στα @ρχιδι@ του τον Τζάρεντ Πανταλέκι και οι σκληροπυρηνικοί φανς της σειρας δεν το συγχωρούν εύκολα αυτό .
2) Δεν εχει λόγο υπαρξης μια spin-off σειρά με Τζον και Μαιρη σε νεαρη ηλικία.
3) Το Teaser Trailer ηταν τόσο φρικτό όσο και η spin-off σειρά των The Originals, Legacies.
4) Υποφερτες ερμηνείες, μετριο cast, τεμπέλικο σενάριο, ελιπης Supernatural σκηνοθεσία ανταξια των τελευταιων του σεζόν και τέλος ανυπαρκτα εφέ, τα τερατα Ακρίντα ηταν τοσο άκυρα οσο και ο ψευτικος δεινοσαυρος στον εναλλακτικο κοσμο the bad Place.