Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 3/3/2019 και αναδημοσιεύεται σήμερα με κάποιες διορθώσεις και προσθήκες, τώρα που έχει ολοκληρωθεί η σειρά και έχουμε σφαιρική άποψη για την ιστορία.
Το θέμα της πίστης στο θείο είναι ευαίσθητο για τον καθένα μας. Είναι σχεδόν αδύνατον να δώσουμε έναν καθολικό ορισμό του τί σημαίνει “πίστη”, διότι δεν μιλάμε για κάτι ορατό και απτό, αλλά για κάτι που μπορεί να πάρει διαφορετική μορφή και νόημα για τον κάθε άνθρωπο. Υπάρχει, όμως, μια θεμελιώδης αρχή για να συλλάβουμε την ιδέα: η πίστη είναι επιλογή.
Ένα από τα πράγματα που λατρεύω περισσότερο στο Supernatural (και είναι πολλά) είναι το πόσο υποδειγματικά διαχειρίζεται το θέμα του Θεού και της πίστης σε Αυτόν. Αν και επικεντρώνεται στον Θεό του Χριστιανισμού, δεν περιορίζεται από τα στεγανά της συγκεκριμένης θρησκείας και αγγίζει το θέμα σφαιρικά, πιο φιλοσοφικά και με (πολύ) ανοιχτό μυαλό.
Λίγες σειρές έχουν επιχειρήσει να συμπεριλάβουν το Θεό στο ρόστερ των χαρακτήρων τους, κι ακόμη πιο λίγες έχουν τολμήσει να τον απεικονίσουν ως κάτι λιγότερο από καλόβουλο δημιουργό των πάντων και σοφό παντογνώστη. Αν η σειρά είχε τελειώσει πριν την 11η σεζόν, τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα και συμβατά με την πραγματικότητα: ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα και μετά την άφησε να παλέψει για τον εαυτό της, παρακολουθώντας την από μακρυά και βοηθώντας τους πιστούς πολύ διακριτικά. Από τη 12η και μετά, όμως, το Supernatural έβαλε νέφτι στον… πωπουδάκο της μετα-αφήγησής του, και πρόσθεσε ενεργά το Θεό μέσα στην πλοκή του. Ο Θεός Chuck γίνεται ο Συγγραφέας ενός πολυσύμπαντος ιστοριών και οι Winchesters είναι τα πολύπαθα αποκυήματα της φαντασίας του. Ενώ μέχρι την 11η σεζόν, λοιπόν, η πίστη των χαρακτήρων στο Θεό είχε πάνω-κάτω τις ίδιες φιλοσοφικές παραμέτρους που έχει και στην αληθινή ζωή, από τη 12η και μετά, περιπλέχθηκε ακόμη πιο πολύ το θέμα — γιατί, πώς γίνεται κάποιος να πιστέψει σε μια Ανώτερη Δύναμη, όταν έχει την εν λόγω Ανώτερη Δύναμη να χλαπακιάζει φαστ-φουντ και να βλέπει πορνό στο διπλανό δωμάτιο;
Αυτή η ριζοσπαστική αλλαγή στον χαρακτηρισμό και την απεικόνιση του Θεού κατά τη διάρκεια της σειράς, πάντως, δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανάλυση που ξεκίνησα να κάνω σε αυτό το αφιέρωμα. Ίσα-ίσα, αποδεικνύει με πόσο μεράκι έγραψαν οι σεναριογράφοι τους χαρακτήρες και πόσα επίπεδα τους έδωσαν, ώστε αν εξελιχθούν ομαλά και να φτάσουν από το Α στο Ω αυτά τα 15 χρόνια.
Η ελεύθερη βούληση είναι μια από τις πιο κεντρικές θεματικές ενότητες της σειράς και διαρρέει και στο πώς εξετάζεται το θέμα της πίστης. Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος μεταξύ του Chuck και του Προφήτη Ντονατέλο στο All In the Family:
Κάθε ένας από τους ήρωές μας βιώνει διαφορετικά το θέμα της πίστης, με τον Dean Winchester να έχει τη μεγαλύτερη δυσκολία (εφάμιλλη με του Castiel, για διαφορετικούς λόγους, φυσικά). Στην 1η σεζόν βλέπουμε έναν Dean που πιστεύει σε δαίμονες και σε όλα τα τέρατα που κυκλοφορούν, αλλά δεν δέχεται με τίποτα την ύπαρξη αγγέλων, και σίγουρα όχι του Θεού. Παρόλο που από την 4η σεζόν και μετά οι άγγελοι αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της αφήγησης, η διαχείρισή τους δεν γίνεται με διδακτικό/θρησκοληπτικό τρόπο, ούτε με τρόπο που υποσκάπτει τους εδραιωμένους χαρακτήρες της σειράς. Μέσα από τα μάτια -και τα λόγια- του Dean, η σειρά έκανε το δικό της, ηχηρό σχόλιο για την έννοια του Θεού και του Παραδείσου.
Παρακάτω σταχυολόγησα κάποιες σκηνές από τα 15 χρόνια του Supernatural, που σκιαγραφούν την πίστη του μεγάλου Winchester στο Θεό – ή, καλύτερα, την έλλειψη αυτής…
Στο Faith της 1ης σεζόν έχουμε μια από τις πρώτες προσπάθειες του Supernatural να εδραιώσει το ότι ο Dean δεν είναι θρήσκος. Η απροθυμία του να επισκεφτεί τον πνευματικό-θεραπευτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πεποίθηση του Sam ότι αυτός ο “άνθρωπος του Θεού” μπορεί να βοηθήσει. Χρόνια πριν να έχει πραγματικό λόγο να πιστεύει ότι δεν αξίζει την εύνοια του Θεού, ο Dean αμφισβητεί την απόφαση του θεραπευτή να τον γιατρέψει:
Όμως, στο τέλος του επεισοδίου, έχοντας, μάλιστα, ήδη αποδειχτεί πως ο θεραπευτής δεν είναι παρά τσαρλατάνος, ο Dean αποχαιρετά την καρκινοπαθή Layla, λέγοντας πως θα προσευχηθεί για αυτήν:
Ένας πραγματικά άθεος δεν θα επιδιδόταν ποτέ σε προσευχή, πόσω μάλλον για κάποιον άλλον. Αυτό αποδεικνύει πως, ναι μεν ο Dean μπορεί να μην έχει τις βάσεις για μια θεοσεβούμενη ζωή γεμάτη προσευχή, δεν έχει, όμως, εγκαταλείψει πλήρως την πιθανότητα ύπαρξης του Θεού.
Η αμφισβήτηση του Dean προς το θείο σκιαγραφείται ακόμα πιο καλά στην επόμενη σεζόν του Supernatural, ιδιαίτερα στο επεισόδιο Houses of the Holy, και φυσικά πηγάζει από το τραύμα που κουβαλάει εξαιτίας του χαμού της μητέρας του.
Αυτό το ερώτημα στο τέλος είναι, φυσικά, ρητορικό. Αλλά, μπορούμε να διακρίνουμε μια υποσυνείδητη προσπάθεια του Dean να δώσει φωνή στην επιθυμία του -όσο μικρή κι αν είναι αυτή- να εξερευνήσει την ιδέα της ύπαρξης του Θεού. Είναι σίγουρα επιφυλακτικός. Και είναι και θυμωμένος, και με το δίκιο του, μάλιστα! Ο Dean είναι η ενσάρκωση του αιώνιου ερωτήματος “γιατί να συμβαίνουν τόσα άσχημα πράγματα στους καλούς ανθρώπους;“
Ο Dean θεωρεί την πίστη στο Θεό ως κάτι βλακώδες και ανούσιο. Εξάλλου, και η μητέρα του που πίστευε τί κατάλαβε; Νομίζω, όμως, ότι βαθιά μέσα του θέλει να αποδειχθεί εσφαλμένος, και θέλει να του αποδείξει κάποιος ότι ο Θεός υπάρχει.
Στο Lazarus Rising, την πρεμιέρα της 4ης σεζόν, ο Dean μαθαίνει για πρώτη φορά για την ύπαρξη των αγγέλων και ο σκεπτικισμός του χτυπάει κόκκινο.
Εδώ είμαστε! Μέχρι τώρα, ο μέσος θεατής μπορεί να μην είχε πάρει χαμπάρι την έλλειψη πίστης του Dean, γιατί έτσι κι αλλιώς η σειρά δεν εστίασε ποτέ σε αυτήν. Από εδώ και πέρα, όμως, και για τα επόμενα 2 χρόνια, εμβαθύνουμε σε αυτό το σημαντικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του μεγάλου Winchester. Και τώρα που έχει έναν άγγελο μπροστά του στη Γη, ο οποίος παρουσιάστηκε κατευθείαν σε αυτόν, και δήλωσε μάλιστα ότι τον έσωσε γιατί είναι ο ‘Εκλεκτός’, ο Dean πρέπει να παλέψει μέσα του για να αποφασίσει τί ακριβώς σημαίνει για αυτόν η ύπαρξη του Castiel.
Το 2ο επεισόδιο της 4ης σεζόν, με τον ταιριαστό τίτλο Are You There, God? It’s Me, Dean Winchester, κορυφώνει την πλήρη άρνηση του Dean να αποδεχτεί το Θεό και τη θεία αποστολή που του έχει ανατεθεί:
Στο ίδιο επεισόδιο, ο Dean εκφράζει την οργή του προς το Θεό για την απουσία του. Η λογική του είναι απλή: αν δεν υπάρχει ο Θεός, μπορούν να δικαιολογηθούν όλα τα δεινά που πλήττουν την ανθρωπότητα, αλλά αν Εκείνος υπάρχει και δεν κάνει τίποτα, τότε δεν αξίζει την πίστη μας.
Αυτή τη λογική ο Dean θα την κουβαλά για χρόνια ακόμη, μέχρι να την θέσει επί τάπητος στον ίδιο το Θεό στην 11η σεζόν. (Γιατί εδώ είναι Supernatural, όπου οι άνθρωποι είναι τυχεροί να έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν με το Θεό τα παράπονά τους και να λάβουν και λογική απάντηση.)
Ο Dean δεν είναι άνθρωπος που θα δεχτεί το “άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου“, χωρίς να το αμφισβητήσει:
Νοιώθω ότι ο Dean περπατά άθελά του στο ίδιο μονοπάτι με όσους πιστεύουν αληθινά στο Θεό. Όσοι μεγαλώνουν σε ένα θρησκευόμενο σπίτι, έχουν την αδιαμφισβήτητη πίστη ενός μικρού παιδιού. Ύστερα, καθώς μεγαλώνουμε αρχίζουμε να αντιπαραθέτουμε το Λόγο του Θεού με όσα βλέπουμε στον αληθινό κόσμο. Και όλοι μας -θρησκευόμενοι και μη- αναρωτιώμαστε τα εύλογα ερωτήματα: Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν μας βοηθάει; Τι θέλει από εμάς; Αν οι άνθρωποι θέτουν αυτά τα ερωτήματα χωρίς να περιμένουν απάντηση, αποδεικνύουν -στον εαυτό τους- ότι ο Θεός δεν είναι αληθινός. Όμως, όσες φορές έχουμε δει τον Dean να κάνει τις ίδιες ερωτήσεις — και μάλιστα εδώ σε κάποιον που πραγματικά θα μπορούσε να του δώσει απαντήσεις — δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι ο Dean αναζητά αληθινές απαντήσεις, απαντήσεις που θα μπορέσουν να τον βοηθήσουν να καταλάβει το Θεό και το πώς η παρουσία Του ταιριάζει με τον κόσμο που ο Dean γνωρίζει και καταλαβαίνει.
Στο It’s the Great Pumpkin, Sam Winchester, οι Winchesters συναντούν τον Uriel και αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι άγγελοι δεν είναι τα καλοπροαίρετα στρουμπουλά φτερωτά πλασματάκια που προστατεύουν την ανθρωπότητα.
Πραγματικά μου ράγισε την καρδιά ο Sam σε αυτή τη σκηνή. Είχε μια ωραιοποιημένη εικόνα για τους αγγέλους στο μυαλό του, πιθανότατα από την παιδική του ηλικία, και η σειρά έχει ήδη εδραιώσει ότι ο Sam προσεύχεται και έχει πίστη, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για να καταλάβουμε το χαρακτήρα του. Όμως, γνωρίζοντας από κοντά τους αγγέλους, όλη η κοσμοθεωρία του κατέρρευσε. Αν και με τα λόγια του ο “άθεος” Dean, δείχνει ότι ξεχωρίζει εαυτόν από τον “θρησκευόμενο” αδερφό του, βλέπουμε ότι ακόμα κι έτσι προσπαθεί να χτίσει έναν κόσμο για τον Sam γαλήνιο και όμορφο. Και σε αυτόν τον κόσμο ο Dean ελπίζει να υπάρχει Θεός (ακόμη κι αν οι άγγελοί Του είναι καθίκια), μόνο και μόνο για να μην απογοητευτεί ο Sam.
Από τη μέση της 4ης σεζόν, όπου ο Dean αποκαλύπτει στον Sam τι έκανε στην Κόλαση, βλέπουμε τον χαρακτήρα του να αμφιταλαντεύεται και να αμφισβητεί το ρόλο που έχει αναλάβει ως προστάτης της ανθρωπότητας. Στο Death Takes a Holiday εκφράζει με λόγια αυτήν την αμφισβήτηση:
Έχει ενδιαφέρον το ότι σε αυτό το σημείο βλέπουμε τον Dean να μιλάει ενεργά για το Θεό, και ταιριάζει πολύ στο χαρακτήρα του το ότι δεν έχει λόγια να εκφράσει αυτό που νοιώθει. Κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι πιστοί κάποια στιγμή: εξετάζει το βάρος των πράξεών του ενάντια στην άνευ όρων αγάπη του Θεού. Όλοι κοιτάμε τον εαυτό μας και τον βρίσκουμε ανάξιο της αγάπης Του. Είναι δύσκολο να αποδεχτούμε αυτήν την αγάπη. Προφανώς ο Dean δεν είναι έτοιμος να κάνει αυτή τη συνειδητοποίηση ακόμη και να αποδεχτεί το Θεό, και δεν είμαστε καν σίγουροι ότι αυτό νοιώθει τη δεδομένη στιγμή. Πάντως, έχοντας απτές αποδείξεις ότι ο Παράδεισος υπάρχει (άγγελοι), και άρα ο Θεός υπάρχει, ο Dean αρχίζει σιγά-σιγά να αλλάζει την κοσμοθεωρία του για να ταιριάξει όλες αυτές τις νέες πληροφορίες.
Ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα ολόκληρης της ιστορίας του Dean Winchester ήρθε στο επεισόδιο The Monster at the End of This Book, όπου τον βλέπουμε για πρώτη φορά να προσεύχεται!
Ποτέ δεν πίστευα, σε εκέινη τη φάση της ιστορίας, ότι θα βλέπαμε τον Dean να προσεύχεται — αυτός είναι ο τομέας του Sam, εξάλλου — αλλά ο τρόπος που το κάνει είναι ακριβώς αυτός που περίμενα. Του τη σπάει που πρέπει να προσευχηθεί, νοιώθει ότι πιέζεται για να το κάνει, και δεν είναι καν σίγουρος για το αν θα πετύχει. Δεν πρόκειται για μια στιγμή επιφοίτησης ή μεταστροφής του Dean προς την πίστη. Είναι, όμως, το πρώτο βήμα του προς την αποδοχή της πίστης. Κι ο Castiel αναγνωρίζει το πόσο τρωτός νοιώθει ο Dean αυτή τη στιγμή και το διαχειρίζεται πολύ όμορφα, ενθαρρύνοντας τον.
Μέχρι το Lucifer Rising, το φινάλε της 4ης σεζόν, ο Dean έχει σχεδόν αποδεχτεί την ύπαρξη του Θεού, μα τώρα έρχεται αντιμέτωπος με άλλη μια κρίση της πίστης του. Αφού όντως υπάρχει ο Θεός, πού είναι τόσο καιρό;
Ο Dean ρωτάει, γιατί πραγματικά ενδιαφέρεται να μάθει την απάντηση και παίρνει όσες πληροφορίες είναι στη διάθεσή του, και τις θέτει ως βάση στην αναζήτηση του για να καταλάβει το Θεό, κι έτσι, φτάνουμε στο Free to Be You and Me της 5ης σεζόν, όπου δείχνει να το έχει πιάσει πλήρως το νόημα, γιατί γνωρίζει δυο-τρία πράγματα κι αυτός από απόντες πατεράδες…
Αυτή είναι άλλη μια όμορφη στιγμή ενθάρρυνσης, όπου ο Dean συμπεριφέρεται στον Castiel σχεδόν όπως συμπεριφέρεται στον Sam, σαν υπερπροστατευτικός αδερφός. Ο Dean συμπονεί τον πόνο του Cas, καθώς κι εκείνος πια ψάχνει το Θεό για να επικοινωνήσει άμεσα μαζί του. Και η αναζήτηση του Castiel καθρεφτίζει σίγουρα τη σχέση του Dean με τον John. Δεν λείπει πίστη σε κανέναν από τους δυο, απλά θέλουν να επικοινωνήσουν με κάποιον που είναι μακρυά τους. Η κίνηση του Dean να ενθαρρύνει τον Castiel να πάει να βρει το Θεό μπορεί να μεταφραστεί και ως επιθυμία να συνεχίσει o άγγελος στη θέση του, να ολοκληρώσει αυτό που ο ίδιος ο Dean δεν έχει ακόμη καταφέρει να ολοκληρώσει. Κατά κάποιον τρόπο, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως ο Dean πιστεύει ότι αν ο Castiel επιτύχει στον εντοπισμό του Θεού, αυτό θα έδινε στον μεγάλο Winchester τις αποδείξεις που χρειάζεται για να πιστέψει και ο ίδιος.
Μια άλλη σημαντική στιγμή για τον Dean στην 5η σεζόν ήταν το My Bloody Valentine, όπου ο Καβαλάρης του Λιμού αγγίζει την ψυχή του και τη χαρακτηρίζει “κενή”. Τα λόγια του Λιμού και το τρομακτικό αίσθημα του να νοιώθει νεκρός μέσα του, σε συνδυασμό με τη θέα του Sam να υποφέρει μέσα στο δωμάτιο πανικού του Bobby προσπαθώντας να αποτοξινωθεί από το δαιμονικό αίμα, ωθούν τον Dean στο να προσευχηθεί:
Αλλά, αυτή η προσευχή δεν απευθύνεται στον Castiel, όπως συνήθως, ούτε σε κανέναν άλλον άγγελο. Υπονοείται έντονα ότι, παρά τη δεδηλωμένη έλλειψη πίστης, ο Dean προσεύχεται στον ίδιο το Θεό!
Στο Dark Side of the Moon, o Sam και ο Dean συναντούν τον άγγελο Joshua στον Παράδεισο. Σου ραγίζει την καρδιά ο διάλογος των Winchesters με τον Φύλακα της Εδέμ, ειδικά για τον Dean, που έφτασε μέχρι εκεί μετά κόπων και βασάνων μόνο και μόνο για να μάθει ότι Αυτός που αναζητά δεν επιθυμεί να βρεθεί. Ο Dean καταφέρνει να ρωτήσει την προφανή ερώτηση: “Τι γίνεται από εδώ και πέρα;“. Όμως, η απάντηση που παίρνει, για άλλη μια φορά, δεν είναι ικανοποιητική. Έχουμε ξανά μια στιγμή που τον κατακλύζει ένα αίσθημα εγκατάλειψης, το οποίο μπορεί να το βιώσει, με την ίδια ένταση, τόσο ένας πιστός, όσο και ένας άθεος.
Στο 99 Problems, ο Sam, ο Dean και ο Castiel επιχειρούν να σκοτώσουν την Πόρνη της Βαβυλώνας, η οποία σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκάλυψης μπορεί να θανατωθεί μόνο από το χέρι ενός πραγματικού υπηρέτη του Παραδείσου. Αρχικά πείθουν έναν ιερέα να φέρει εις πέρας την δύσκολη αυτή αποστολή, αλλά τελικά είναι ο ίδιος ο Dean που τη σκοτώνει, κάτι που εκπλήσσει αυτόν περισσότερο από ότι εκπλήσσει όλους τους υπόλοιπους. Αυτό ωθεί τον Dean στο να αποδεχθεί τη μοίρα του ως δοχείο του Μιχαήλ, αλλά μόνο αν οι άγγελοι εγγυηθούν ότι οι αγαπημένοι του θα είναι καλά. Το επεισόδιο τελειώνει με τον Dean να αποχαιρετά την Lisa.
Αυτό ήταν ένα ακόμα κομβικό σημείο για το χαρακτήρα του Dean. Παρατηρήστε την έκπληκτη αντίδρασή του όταν ολοκλήρωσε αυτή τη δοκιμασία που σημειωτέον, ούτε ο Castiel, ένας άγγελος Κυρίου δεν μπορούσε να ολοκληρώσει. Η απέχθεια του Dean για τον εαυτό του είναι γνωστή και ακόμα και η Πόρνη της Βαβυλώνας μπόρεσε να τη δει (τον αποκαλεί έναν αξιολύπητο, που μισεί τον εαυτό του και δεν έχει πίστη). Το να θεωρείται ένας τέτοιος άνθρωπος υπηρέτης του Ουρανού — περισσότερο κι από έναν άγγελο μάλιστα — είναι μια συνταρακτική αποκάλυψη για τον Dean. Τόσο συνταρακτική που αποφασίζει να ενδώσει στο πεπρωμένο του και να αποδεχτεί το ρόλο του ως “Σπαθί του Μιχαήλ”. Ο αποχαιρετισμός του Dean στη Lisa, το άτομο που ο ίδιος παραδέχεται ότι τον κάνει ευτυχισμένο, είναι μια πραγματικά σπαρακτική στιγμή…
To Swan Song, το φινάλε της 5ης σεζόν, ήταν το επεισόδιο που τέσταρε περισσότερο την πίστη του Dean στο Θεό.
Στον απόηχο του θανάτου του Sam, επιστρέφουμε στο αιώνιο ερώτημα: “Που είναι ο Θεός μέσα σε όλα αυτά;” Όταν ΘΕΛΟΥΜΕ να τον βρούμε, μα δεν μπορούμε, θυμώνουμε. Αυτά δεν είναι συναισθήματα ενός άπιστου. Ο Dean είχε μια ταραχώδη πορεία προς την πίστη. Τώρα έχει βιώσει την χειρότερη δυνατή απώλεια, έχει κάνει τη μεγαλύτερη θυσία και πιστεύει ότι δεν έχει λάβει τίποτα ως αντάλλαγμα. Και η απόκρισή του είναι πολύ ανθρώπινη: “Τι θα γίνει με εμένα τώρα;“
Τρία χρόνια μετά, στο I Think I’m Gonna Like It Here, ο Dean έρχεται αντιμέτωπος με μια εξίσου δυνατή αμφισβήτηση της πίστης του, πάλι εξαιτίας του επικείμενου χαμού του αδερφού του.
Σε πρώτη ανάλυση, είναι εύκολο να ερμηνεύσεις τα λόγια του Dean ως πισωγύρισμα στην αποδοχή του Θεού. “Υποτίθεται ότι αυτό είναι παρηγοριά;” Ένα ερώτημα που θα έθετε άνετα ένας άθεος. Όμως, σε ένα ευρύτερο νοηματικό πλαίσιο, υποδεικνύει την οργή που νοιώθει ο Dean για το Θεό. Νοιώθει ότι του είπαν ψέματα, ίσως νοιώθει βλάκας που προσπάθησε να πιστέψει. Και πάλι, πρόκειται για μια απολύτως ανθρώπινη αντίδραση, ειδικά υπό αυτές τις συνθήκες. Σε μια δεύτερη ανάλυση, μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η οργή ενάντια στο Θεό ήταν που ώθησε τον Dean να δεχτεί το Σημάδι του Κάιν, λίγο καιρό αργότερα, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το να γίνει δαίμονας στο τέλος της σεζόν.
Στο Paint It Black, ένα κατά τα άλλα αδιάφορο filler επεισόδιο της 10ης σεζόν, βλέπουμε τον Dean για πρώτη φορά να εξομολογείται στην εκκλησία. Μπορεί να είναι στα πλαίσια μιας αποστολής και να λέει ψέματα στον ιερέα για την ταυτότητά του, όλα όσα του λέει όμως είναι απολύτως αλήθεια:
Μπορεί να φταίει το περιβάλλον, αλλά κάτι στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή μέσα στο εξομολογητήριο ‘μιλά’ στον Dean. Μπορεί να είναι η ιδιωτικότητα του χώρου ή η παρουσία κάποιου που γνωρίζει ότι θα τον ακούσει χωρίς να τον κρίνει. Ή μπορεί να είναι η βεβιασμένη ευκαιρία εσωτερικής αναζήτησης. Ή ακόμη και η πεποίθηση ότι ο Θεός όντως θα ακούσει το παράπονό του. Όποιος και να ήταν ο λόγος πίσω από την ειλικρίνεια του Dean, τα λόγια του δείχνουν την πορεία της πίστης του όλα αυτά τα χρόνια. Βλέπουμε τη μετάβασή του από άτομο που ενεργά δεν πίστευε στο Θεό, σε κάποιον που εκφράζει την πίστη του όταν ερωτηθεί. Δεν πρόκειται, όμως, για αλλαγή γνώμης, γιατί ο Dean πάντα ήταν αμφισβητίας. Πρόκειται περισσότερο για αλλαγή στάσης. Είναι αποδοχή του Θεού, κι όχι πίστη σε Αυτόν. Και, φυσικά, ο Dean συνεχίζει να μην δέχεται ότι ο Θεός του έχει εμπιστοσύνη.
Και φτάνουμε στο κομβικότερο σημείο του σημερινού αφιερώματος, αλλά και ολόκληρης της σειράς, στο επεισόδιο All in the Family της 11ης σεζόν, όπου ο Dean έχει τη ευκαιρία να πει στο Θεό όλα όσα τον βασάνιζαν τόσο καιρό. Αυτόν τον διάλογο τον περιμέναμε χρόνια, ήταν τόσο εύστοχος κι όμορφος, και συνοψίζει όλα όσα πρεσβεύει το Supernatural!
Στις αρχές του 2016, σε ένα συνέδριο, πριν την προβολή του επεισοδίου, ο Jensen Ackles είχε μιλήσει για αυτή τη σκηνή, χωρίς να αναφέρει ποιος ήταν ο άλλος χαρακτήρας απέναντί του. Είπε πως μέσα στο σενάριο ο Dean υποτίθεται ότι ήταν νευριασμένος. Όμως, κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, όταν ήρθε η στιγμή, δάκρυσε, αντί να θυμώσει. Ο ηθοποιός είπε ότι έμαθε πολλά για τον Dean από εκείνη τη σκηνή. Όλος ο θυμός που εκφράζει τόσα χρόνια ο Dean για την απουσία του Θεού πηγάζει από αυτό το ακατέργαστο συναίσθημα εγκατάλειψης, απελπισίας, και όταν έφτασε η στιγμή αυτής της κυριολεκτικής σύγκρουσης με το θείο (που κανείς μας, δυστυχώς, δεν θα έχει ποτέ την τύχη να ζήσει στην πραγματικότητα), αντί για οργή επήλθε μια συναισθηματική εκτόνωση — αυτή η αμφισβήτηση που βιώνουμε όλοι μέσα μας, είτε είμαστε πιστοί είτε όχι. Ήταν μια απίστευτη, πανέμορφη σκηνή, και ίσως το σημαντικότερο ορόσημο στο ταξίδι του Dean.
Στο Lost and Found, την πρεμιέρα της 13ης σεζόν, ο Dean έχει χάσει τα πάντα, έχει μόνο τον αδερφό του, αλλά για πρώτη φορά στη ζωή του νοιώθει ότι δεν είναι αρκετό. Προσεύχεται στο Θεό να τους φέρει όλους πίσω. Να φέρει πίσω τον Castiel, τη Mary — ακόμα και τον Crowley.
Τώρα πια ο Dean δεν έχει την ‘πολυτέλεια’ να αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού, πράγμα που κάνει ακόμα πιο επίπονη την απουσία και την αδιαφορία Tου.
Στο A Most Holy Man, οι Winchesters γνωρίζουν έναν “πανάγιο άνθρωπο”, τον Πατέρα Λούκα Καμιλέρι. Ο Dean κάνει μαζί του μια συζήτηση περί πίστης:
Ο Dean έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου έχει αποδεχτεί την απουσία του Θεού. Συνεχίζει, βέβαια, μέσα του να μην την καταλαβαίνει, και ακόμη τον εξοργίζει. Μάλιστα, δηλώνει ευθαρσώς στον ιερέα πως πιστεύει ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται (και το λυπηρό είναι πως αναδρομικά γνωρίζουμε πόσο δίκιο έχει). Όμως, όταν ο Πατήρ Λούκα του εξηγεί ότι τα θαύματα δεν συμβαίνουν έτσι απλά, κι ότι οι καλές πράξεις των ανθρώπων προέρχονται από τον Θεό, ο Dean δεν το αμφισβητεί. Μάλιστα, αργότερα τον βλέπουμε να λέει στον Sam να έχει πίστη κι ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον θα το αντιμετωπίσουν. Αυτό δείχνει ότι ο Dean έχει πια αποδεχτεί το ρόλο του προστάτη της ανθρωπότητας που του ανέθεσε ο Θεός (φαινομενική απόδειξη ότι τελικά Εκείνος πιστεύει σε αυτόν), και, κατ’επέκταση, έχει φτάσει μέσα του σε μια ισορροπία όσον αφορά την πίστη του στον Ουράνιο Πατέρα…
Και πάνω που είχε βρει αυτό το ψήγμα ισορροπίας της πίστης μέσα του ο Dean, έρχονται τα γεγονότα του Moriah, του φινάλε της 14ης σεζόν, όπου λαμβάνει χώρα η πιο σοκαριστική ανατροπή στην ιστορία του Supernatural: ο Chuck είναι ένας κακόβουλος Θεός, που κινούσε τα νήματα στις ζωές των Winchesters πολύ πριν γεννηθούν, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να ψυχαγωγηθεί. Στον απόηχο αυτής της τεράστιας αποκάλυψης, η τελευταία σεζόν της σειράς ασχολείται με το πως διαχειρίζονται τα αγόρια τη γνώση ότι η πολύτιμη ελεύθερη βούλησή τους ήταν ένας μύθος που διαιώνιζε ο ίδιος ο Chuck στο σαδιστικό παιχνίδι του. Ο Dean παίρνει ιδιαιτέρως βαριά αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων και στο Unity δηλώνει διατεθειμένος να θυσιάσει τα πάντα και να χρησιμοποιήσει τον οποιονδήποτε, αν αυτό σημάνει την ήττα του Chuck. Ευτυχώς, ο πάντα πιο ψύχραιμος Sam φέρνει τον Dean στα συγκαλά του και, λίγο αργότερα, στο Despair, η θυσία του Castiel για να τον σώσει, του υπενθυμίζει ότι δεν είναι ένα φονικό εργαλείο, όπως τον ήθελε ο πατέρας του (και κατ’επέκταση ο Chuck), αλλά είναι πολλά παραπάνω. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι που σταματά τον Dean λίγο πριν σκοτώσει τον Chuck στο Inherit the Earth:
Στο τέλος του Supernatural, η έννοια της πίστης στο Θεό είναι κενή πια, αφού δεν έχει νόημα να πιστεύεις σε ένα ον που δεν θέλει το καλό σου. Όμως, παρόλη την οργή του, που ανάβλυζε στη διάρκεια της τελευταίας σεζόν, για όλη την κοροϊδία και τα βασανιστήρια που υπέστησαν εξαιτίας του, ο Dean δεν σκοτώνει τον Chuck. Το μεγαλύτερο “screw you” στο Θεό, μπόρεσε να του το πει αφήνοντάς τον ζωντανό, αποδυναμωμένο, ξεχασμένο…