The Pop-Culture Diaries | Ημερολόγιο Οκτώβρη 2019 – μέρος 1ο

Η Amalia γράφει στο Ημερολόγιο για ταινίες, σειρές, βιβλία, μουσική, χολιγουντιανά νέα, και γενικά ό,τι καλλιτεχνικό της τραβάει την προσοχή...

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Αγαπητό Ημερολόγιο…

Αποτέλεσμα εικόνας για joker warning poster

Αν υπάρχει κάτι που έχει συγκλονίσει την ποπ-κουλτούρα αυτή την εβδομάδα είναι το Joker του Todd Phillips, το οποίο, αφού θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Βενετίας, βγήκε στις αίθουσες την Πέμπτη και σαρώνει. Όπως με κάθε τι που δημιουργεί hype, όσα διαβάζω στο ίντερνετ έχουν τεράστιες αποκλείσεις μεταξύ τους, γι’αυτό προσπαθώ να μην έχω καμία προσδοκία μέχρι να το δω κι εγώ. Είναι δύσκολο, όμως, να ξεφύγεις από την υστερία των fanboys (and girls) και το επιθετικό marketing (με αφίσες σαν την παραπάνω). Κι αναρωτιέμαι, αν δεν είχε την στάμπα της DC κι ήταν σαν όλα τα άλλα ψυχολογικά θρίλερ, θα έκανε τόσο κακό χαμό; Αν και την υποπτεύομαι ήδη, την απάντηση θα σου την έχω την επόμενη βδομάδα…

Αποτέλεσμα εικόνας για titans deathstroke

Παραμένω στη DC, σχολιάζοντας τα 2 πρόσφατα επεισόδια του τηλεοπτικού Titans. Η αρχή της φετινής σεζόν ήταν για εμένα η χειρότερη δυνατή, και για 3 επεισόδια σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν, θα την παρατήσω. Κι εκεί που χασμουριόμουν, παίζοντας ταυτόχρονα Candy Crash στο κινητό μου, μπαίνει επιτέλους στο παιχνίδι ο Deathstroke κι όλα αποκτούν νόημα! Το flashback του 4ου και η μάχη του 5ου επεισοδίου άλλαξαν την τροπή της ιστορίας και ξανακόλλησα! Slade Wilson εγγύηση, ρε φίλε. Τώρα το μόνο που εύχομαι είναι να έχει καλύτερη ανάπτυξη ο χαρακτήρας από ότι στο Arrow. (Κι έτσι θα παραβλέψω ότι εδώ δεν τον παίζει ο πολυαγαπημένος Manu…)

Οι ‘εναλλακτικές’ superhero σειρές ( βλ. The Umbrella Academy, The Boys) έχουν αρχίσει και γίνονται της μόδας, και σε αυτό το κόνσεπτ πατάει και το Raising Dion του Netflix, που βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ (και μια ταινία μικρού μήκους). Με μια γερή εσάνς από Stranger Things, το Raising Dion ακολουθεί τον 7χρονο Dion, καθώς να ανακαλύπτει τις δυνάμεις του με τη βοήθεια της μαμάς του και του νονού του. Εύπεπτο, χαριτωμένο και πολύ διασκεδαστικό, με μόλις 9 επεισόδια που αποτελούν ένα ωραιότατο binge για το σουκού. Κι αν ανανεωθεί για 2η σεζόν, θα είναι πρόσθετο μπόνους!

Έχω 2-3 χρόνια που παράτησα το The Walking Dead, οπότε ειδήσεις σαν αυτή της ανανέωσης του για 11η σεζόν δεν μου κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και το συνεχίζουν αφού υπάρχουν ακόμα φανς που το βλέπουν. Κι όχι μόνο το συνεχίζουν, αλλά θα διευρύνουν σύντομα και το σύμπαν με ένα ακόμα spin-off, το οποίο μπορεί να μην έχει ακόμη τίτλο, αλλά έχει τρέιλερ. Κι αυτό το τρέιλερ ήθελα να σχολιάσω. Αν δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται, θα έλεγα ότι είναι η μεταφορά κάποιου άγνωστου ΥΑ βιβλίου. Το προμοτάρουν ως “δράμα ενηλικίωσης”, αλλά το vibe που μου δίνει είναι “εφηβική σαπουνόπερα”. Και μόνο οι βλεφαρίδες κάγκελο των πρωταγωνιστριών με αποθαρρύνουν πλήρως από το να πάρω στα σοβαρά τη σειρά και να την τσεκάρω. Θα δούμε την άνοιξη που θα κάνει πρεμιέρα αν θα αλλάξω γνώμη.

Αποτέλεσμα εικόνας για martin scorsese

“Δεν τις βλέπω. Προσπάθησα, ξέρετε. Αλλά αυτό δεν είναι σινεμά. […] Ειλικρινά, στην καλύτερη των περιπτώσεων τις σκέφτομαι, όσο καλοφτιαγμένες και να είναι, με τους ηθοποιούς να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν υπό αυτές τις συνθήκες, ως θεματικά πάρκα. Δεν είναι σινεμά ανθρώπων που προσπαθούν να μεταφέρουν συναισθηματικές, ψυχολογικές εμπειρίες σε κάποιον άλλον άνθρωπο”.

Αυτό το σχόλιο θα μπορούσε να προέρχεται από κάποιον κολλημένο, μισαλλόδοξο “ψευτοκουλτουριάρη” που κρίνει ταινίες χωρίς να τις έχει δει καν, στο οποίο υπό άλλες συνθήκες δεν θα έδινα καν σημασία γιατί “προφανώς ο άνθρωπος δεν ξέρει καν τον ορισμό της τέχνης”. Αλλά, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πρόκειται για δημόσια δήλωση ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες. O Martin Scorsese, λοιπόν, έριξε χολή στη Marvel και την δημοφιλία των ταινιών της, με αυτό το απαράδεκτο, ελιτίστικο και κοντόφθαλμο σχόλιο. Θύμωσα πραγματικά, γιατί αυτός ως καλλιτέχνης θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι δεν μπορείς να προδιαγράψεις τις “συναισθηματικές ψυχολογικές εμπειρίες” που θα επικοινωνήσεις στο κοινό με το έργο σου, ούτε έχεις δικαίωμα να κρίνεις το έργο κάποιου άλλου μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικό από το δικό σου.

Δεν το δέχομαι ούτε από τον Scorcese, ούτε από κανέναν, να μου πει τι σημαίνει για εμένα το σινεμά. Για εμένα, είναι η σκοτεινή αίθουσα, ό,τι κι αν παίζει στην οθόνη. Σινεμά είναι να μοιράζεσαι την κινηματογραφική εμπειρία με τους άλλους, και να πιάνεις το vibe τους μέσα στο ημίφως: τα επιφωνήματα έκπληξης, θυμού, λύπης, αηδίας, ακόμα και βαρεμάρας, τα γέλια, την απόλυτη ησυχία δεκάδων κομμένων ανασών. Αναγνωρίζω ότι οι ταινίες της Marvel δεν είναι το απαύγασμα της καλλιτεχνίας και των βαθιών νοημάτων, και δεν εξοργίστηκα με τις δηλώσεις του Scorcese ως fangirl, αλλά ως σινεφίλ. “Σινεφίλ” σημαίνει “φίλος του σινεμά”, και στο σινεμά ανήκουν όλοι (είτε μας κάνουν τα γούστα, είτε όχι): οι θλιμμένοι στρατηγοί, οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι καουμπόηδες, οι κλωνοποιημένοι δεινόσαυροι — ΚΑΙ οι υπερήρωες!

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα