Προς σεναριογράφους: ΣΥΜΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΑΣΥΜΜΑΖΕΥΤΑ!!!

Το cliffhanger της 9ης σεζόν άνοιξε το δρόμο για μια φανταστική 10η σεζόν και αναγέννησε μια σειρά δέκα πλέον χρόνων.Οι παράγοντες όμως που αναφέρθηκαν στο άρθρο δεν επέτρεψαν το να ξεδιπλωθεί ένα φοβερά ανατρεπτικό στόρι,αυτό του Δαίμονα Ντιν.Σίγουρα υπήρχαν πάρα πολύ άλλοι τρόποι για να εξελιχθεί η ιστορία,αλλά δεν ξέρουμε γιατί η θεραπεία ήρθε τόσο γρήγορα και τι σημαίνει αυτό για τα επερχόμενα επεισόδια.
Η 10η σεζόν μου φαίνεται αρκετά καλή ποιοτικά(τα αυτοτελή έχουν βελτιωθεί αισθητά,έχουν προστεθεί στο cast πολλοί καλοί ηθοποιοί και οι ερμηνείες έχουν βελτιωθεί πολύ από όλους),όμως συμφωνώ πως λείπει αυτό το ΜΠΑΜ που περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία.Ουσιαστικά το μόνο ανατρεπτικό που είδαμε φέτος ήταν ο θάνατος του Κάιν και τα λεγόμενά του στον Ντιν.Κατά τα άλλα,ακόμα ακούμε πως το Σημάδι αρχίζει να επηρεάζει τον Ντιν και πάλι,πως ο Ντιν δείχνει να θέλει να το αποδεχτεί ενώ ο Σαμ θέλει να βρει λύση και πως δε γνωρίζουμε ακόμα αν όντως υπάρχει κάποια θεραπεία.
Επίσης,συμφωνώ πως τα stories Κας και Κράουλι είναι πολύ φτωχά φέτος και πως δείχνουν να τους παραμερίζουν.Είναι πολύ βασικοί,αγαπητοί και σημαντικοί χαρακτήρες για τη σειρά και σίγουρα τους αξίζει μια καλύτερη ιστορία με περισσότερο ενδιαφέρον και καίρια σημασία.
Γενικά,η 10η σεζόν δεν είναι άσχημη.Ωστόσο,χρειαζόμαστε μια συγκλονιστική ανατροπή που θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον και θα εκτοξεύσει μια σειρά που αυτή τη στιγμή αδικείται.

Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου, όπως και των υπόλοιπων, για την εξέλιξη του φετινού κύκλου, αν και προσωπικά δεν έχω απογοητευτεί από τη σειρά των επεισοδίων και ανυπομονώ για τη συνέχεια. Κι εγώ πιστεύω πως η ιστορία, μέχρι τώρα, δεν έχει μία μεγάλη ανατροπή και χρειάζεται επειγόντως μία. Όμως, πιστέυω παράλληλα πως η γενική πλοκή (όχι μόνο αυτής της σεζόν) συνεχώς αναπτύσσεται και αφού ακολουθεί τουλάχιστον ένας κύκλος, είναι φυσικό να παρατείνουν την ιστορία αυτού του κύκλου. Έτσι, υπάρχουν πιο πολλά αυτοτελή επεισόδια απ’ότι θα έπρεπε κανονικά.
Ένας ακόμη λόγος, που πιστεύω πως δεν έχει υπάρξει, προς το παρόν, ανατροπή, είναι το ότι δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος κακός. Όλοι οι κύριοι χαρακτήρες, ο Σαμ, ο Ντιν, ο Κας και ο Κράουλι, βρίσκονται σε ένα ταξίδι ψυχικής αναζήτησης. Ο Σαμ, για πρώτη φορά στη ζωή του, γίνεται ο φύλακας του αδερφού του, ενώ ο Ντιν, κι εκείνος για πρώτη φορά, αντιμετωπίζει το σκοτάδι που υπάρχει μέσα του. Ο Κας έχει δανεική Χάρη και δεν μπορεί να βοηθήσει τα αδέρφια όπως θα ήθελε να το κάνει. Ακόμη και ο Κράουλι, μετά από όλα αυτά που πέρασε τα προηγούμενα χρόνια, είναι μπερδεμένος και δε συμπεριφέρεται σαν δαίμονας. Γενικά, όλοι τους είναι συγχισμένοι. Έχουν έρθει τα πάνω-κάτω στις ζωές τους.

Βέβαια, συμφωνώ με το άρθρο στο γεγονός ότι ο Κας και ο Κράουλι δεν έχουν ικανοποιητικές ιστορίες, ενώ ο Σαμ, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν έχει δική του ιστορία. Δεν ξέρω αν ήταν εύκολη λύση η δανεική Χάρη που δώθηκε στον Κας, αλλά θα ήθελα να λυθεί άμεσα αυτό το πρόβλημα γιατί το είχαν δείξει πέρυσι. Αν βρεθεί η χαμένη του Χάρη, θα λυθεί επιτέλους το θέμα που είχε δημιουργηθεί με τον Παράδεισο και τους Αγγέλους. Όσο για τον Κράουλι, όσο και αμφιταλαντευόμενος και ευαίσθητος να είναι εξαιτίας της τρίτης δοκιμασίας και του ανθρώπινου αίματος που λάμβανε, είναι πλέον καιρός να επιστρέψει στην κανονική φύση του. Να γίνει ξανά ο παλιός “καλός” Κράουλι, ο οποίος είναι πανούργος και τους εκμεταλλεύεται όλους για δικό του όφελος.
Επίσης, θα συμφωνήσω με άλλα σχόλια που λένε ότι ο Σαμ δεν έχει δική του πλοκή. Καταλαβαίνω πως θέλει να βοηθήσει τον αδερφό του και να τον στηρίξει, αλλά δεν έχει καταφέρει κάτι έως τώρα. Πρέπει να του δώσουν κι εκείνου κάτι παραπάνω. Από τη μία πλευρά, κατανοώ ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται χρόνο. Ο Ντιν για να μπει για τα καλά στην κύρια υπόθεση της σειράς, χρειάστηκε να περάσουν τρεις ολόκληροι κύκλοι και για να αποκτήσει καθαρά δική του υπόθεση, χρειάστηκαν εννέα. Από την άλλη πλευρά όμως, η σειρά δε βρίσκεται στις πρώτες σεζόν, ώστε να έχει το ανάλογο περιθώριο.

Πράγματι οι χαρακτήρες του Κόουλ και της Ροβένα αποτελούν ευχάριστη έκπληξη. Παρόλο που όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Κόουλ δεν τον συμπάθησα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι άκουσε ό,τι είχε να του πει ο Ντιν. Δεν έχει σημασία αν τον πίστεψε κατευθείαν ή όχι. Το θέμα είναι ότι του έδωσε την ευκαιρία να του εξηγήσει τι συνέβη πραγματικά τη νύχτα του θανάτου του πατέρα του. Θα μπορούσε κάλλιστα να μην τον αφήσει να το κάνει και απλώς να τον σκοτώσει, μόνο και μόνο επειδή τον μισούσε. Ελπίζω να τον δούμε και άλλες φορές. Η Ροβένα είναι καταπληκτική, παρόλο που ο χαρακτήρας της είναι κακός. Ύστερα από το χθεσινό επεισόδιο εμπλέκεται άμεσα στη βασική ιστορία και όχι απλώς ως η μητέρα του Κράουλι. Μακάρι να μπορέσει να συνεφέρει τον Κράουλι, γιατί δαίμονας και καλός δεν ταιριάζουν μαζί σαν στοιχεία της φύσης του.
Η Κλαιρ, ως χαρακτήρας, μου φάνηκε εντελώς αδιάφορη. Παρόλο που θα την ξαναδούμε, δεν με ενδιαφέρει η δική της ιστορία. Όντως πέρασε πολύ δύσκολα, ύστερα από την εγκατάλειψη των γονιών της, αλλά δεν ήταν λύση το να πάει να μείνει με έναν άνθρωπο που ήξερε πως την εκμεταλλευόταν. Φυσικά, το χειρότερο είναι ότι μετά τη σφαγή και παρόλο που ήξερε ότι αυτός την είχε πουλήσει, έφυγε από εκεί που έμενε με τον Κας και έκανε παρέα πάλι με άτομα που ήθελαν να την μπλέξουν σε φασαρίες.

Προσωπικά, το mid season finale μου άρεσε σαν επεισόδιο. Βέβαια, περίμενα κάτι παραπάνω, ειδικά μετά από εκέινο το τρέιλερ που έδειξαν. Έπρεπε να είχε περισσότερη δράση. Παρ’όλα αυτά, μου άρεσε που είδα αυτή την πλευρά του Κας. Μπορεί να ήθελε να προστατέψει την Κλαιρ εξαιτίας των τύψεών του για την καταστροφή της οικογένειάς της, αλλά φέρθηκε πολύ γλυκά και σχεδόν πατρικά προς εκείνη. Ασχέτως αν η Κλαιρ δεν το εκτίμησε. Ως προς το μακελειό που έγινε στο τέλος, θα προτιμούσα να δω ολόκληρο το συμβάν και όχι μόνο μία σκηνή.

Όσον αφορά στο δαίμονα Ντιν, βρίσκομαι σε δίλημμα. Θα ήθελα να δω περισσότερα από εκείνον, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε εάν δε θεραπευόταν στο τρίτο επεισόδιο. Όντως γιατρεύτηκε πολύ γρήγορα και ίσως γι’αυτό ευθύνεται το 200ό επεισόδιο. Επίσης, ποια θα ήταν η εξέλιξή του; Πιστεύω πως οι σεναριογράφοι ήθελαν να δώσουν μία σκοτεινή ιστορία στον Ντιν, όπως είχαν κάνει παλαιότερα με τον Σαμ και τον Κας. Όμως, παράλληλα δεν ήθελαν να καταστρέψουν το χαρακτήρα του. Ουσιαστικά, ως δαίμονας, σκότωσε μόνο έναν άνθρωπο και αυτός είχε κλείσει νωρίτερα συμφωνία για να πεθάνει η γυναίκα του. Τα πέντε άτομα που έσφαξε στο 10.9 ήταν μαφιόζοι και ξέσπασε πάνω τους αφού τον είχαν χτυπήσει μία φορά και τους είχε προειδοποιήσει να μην τον ξαναχτυπήσουν.
Επιπλέον, σαν δαίμονας, ο Ντιν ήθελε μόνο να διασκεδάζει και να αποφύγει όλα αυτά που προηγουμένως τον βάραιναν. Δεν ήθελε να έχει καθόλου ευθύνες και δεν ανεχόταν τίποτα και κανέναν. Γενικά, από τη φύση του ο Ντιν είναι ανεξάρτητος και τον μόνο άνθρωπο που υπάκουε, χωρίς ενδοιασμούς, ήταν ο πατέρας του. Εκτός από αυτό, είναι άτομο που δεν επιθυμεί οποιοδήποτε είδος εξουσίας. Πιστεύει πως η δύναμη διαφθείρει και αυτή η άποψη δεν άλλαξε με τη δαιμονοποίησή του. Όταν ο Κράουλι του πρότεινε να συνεργαστούν, έφυγε κατευθείαν και αντί να σκοτώσει τη γυναίκα του Λέστερ, σκότωσε τον ίδιο. Έπειτα, πήγε στον Κράουλι και τον ταπείνωσε μπροστά σε άλλους.
Δεν ήθελε εξουσία και δεν ήθελε να συνεργαστεί με τον Κράουλι. Επομένως, τι θα γινόταν μετά; Εφόσον ο Ντιν δεν ανεχόταν ούτε τον ίδιο του τον εαυτό και δεν μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλο κακό, έπρεπε να γίνει κάτι για αυτή την κατάσταση. Γι’αυτό η θεραπεία συνέβη τόσο νωρίς. Αν και πιστεύω – κρίνοντας και από το τρέιλερ του επόμενου επεισοδίου – πως, παρόλο που εξαγνίστηκε κανονικά η ψυχή του, το σημάδι με τον καιρό άρχισε να την απορρίπτει σιγά-σιγά από τον οργανισμό του Ντιν.
Στο 10.5 ο Ντιν ανέφερε πως ήταν ιππότης της κόλασης, αλλά δεν είδαμε τις δυνάμεις του, πέρα από το γεγονός ότι μπορούσε να αυτοθεραπευτεί. Το θέμα είναι ότι ήταν δαίμονας για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μόνο για λίγες εβδομάδες. Ο Κάιν ήταν δαίμονας για χιλιάδες χρόνια και οι δυνάμεις που κατείχε μπορεί να τις απέκτησε σιγά-σιγά με το πέρασμα των αιώνων ή να τις αποκτούσε με κάθε φόνο που διέπραττε με τη λεπίδα. Άρα, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε ακριβώς εκείνες που είχε ο Ντιν. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς γι’αυτό.

Θα ήθελα να αναφερθώ στη σχέση μεταξύ των σεναριογράφων και των τηλεθεατών. Σίγουρα μία σειρά έχει επιτυχία όταν οι τηλεθεατές είναι ευχαριστημένοι με αυτό που παρακολουθούν και ψυχαγωγούνται. Είναι καλό οι σεναριογράφοι να ακούν τις επιθυμίες και τις απόψεις τους, αλλά δεν νομίζω πως πρέπει να τις ακολουθούν κατά γράμμα. Πρέπει να μένουν πιστοί στην ιστορία που θέλουν να δείξουν, ασχέτως αν αυτή ικανοποιεί τους τηλεθεατές, οι οποίοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρακολουθήσουν ή να απορρίψουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Κι εγώ, όπως έγραψα παραπάνω, θα ήθελα να δω κάποια πράγματα να γίνονται στην αγαπημένη μου σειρά. Όπως όλοι μας, μπορώ να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου ή τις απόψεις μου πάνω σε διάφορα θέματα. Όμως, δεν μπορώ με οποιονδήποτε τρόπο να πιέσω τους σεναριογράφους να ασπαστούν τις δικές μου επιθυμίες. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρακολουθήσω ολόκληρο τον κύκλο και στο τέλος να αποφασίσω εάν μου άρεσε το σύνολο.
Γενικά, όσο κι αν φαίνονται ωραίες διάφορες σκέψεις/απόψεις για την εξέλιξη της σειράς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ταιριάζουν με τη γενική υπόθεση. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δική τους είναι η ιστορία.
(συγγνώμη για το τεράστιο σχόλιο)

Τα λάθη, κατ’ εμέ, της φετινής σεζόν είναι δύο: κακή οργάνωση στα hiatus και την εναλλαγή storyline-fillers, αφενός, αφετέρου ότι οι σεναριογράφοι μοιάζουν να “κρατιούνται”, σαν να φοβούνται να πάρουν ρίσκα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολύ αργές εξελίξεις. Κυρίως το δεύτερο.
Πιστεύω ότι για το τελευταίο -το φόβο των σεναριογράφων δηλαδή- οφείλονται είτε οι “φανς” -τονίζω τα εισαγωγικά- που ψάχνουν ευκαιρία να κράξουν και να γκρινιάξουν ότι η σειρά έπρεπε να είχε τελειώσει στον 5ο κύκλο είτε οι -γκουχ γκουχ- Destielίτσες που πέρσι παραλίγο να ξεκινήσουν εμφύλιο μέσα στο fandom όταν ο Cas γνώρισε τον “εσωτερικό κόσμο” της θεριστο-εκτελεστή(μου διαφεύγει τώρα το όνομά της).

Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι ο 10ος κύκλος είναι κακός(ίσα-ίσα παίζει να είμαι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της φετινής σεζόν), καθώς φέτος έχουμε δει μερικά από τα καλύτερα επεισόδια ολόκληρης της δεκαετίας Supernatural. Απλά έγιναν μερικά ανόητα λάθη, που αν δεν είχαν γίνει θα μπορούσε πραγματικά να απογειωθεί η σεζόν.
Ας τα πάρω, όμως απ’ την αρχή(ναι, ακολουθεί σεντονοσχόλιο :Ρ)..

Black-Reichenbach-Soul Survivor: Ας είμαστε ειλικρινείς, οι πρεμιέρες σεζόν σχεδόν κάθε χρόνο ήταν -εντάξει όχι βαρετές- ψιλοαδιάφορες. Εξαίρεση η πρεμιέρα της 2ης(σε σχέση με το φινάλε που προηγήθηκε), της 4ης, της 7ης άντε λίγο και της 9ης(την 1η δεν τη μετράω, επειδή ήταν ο πιλότος της σειράς και ήταν η δουλειά του να κάνει μπαμ ώστε να πάρει η σειρά το πράσινο φως). Φέτος, όμως, ήταν η πρώτη φορά που όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία πρώτα επεισόδια σερί είναι πραγματικά δυναμικά. Ειδικά το Reichenbach είναι ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια όλων των σεζόν!
Το γεγονός ότι θεραπεύτηκε ο Ντιν τόσο γρήγορα με απογοήτευσε όταν το διάβασα το Σεπτέμβριο ως spoiler, ωστόσο βλέποντας το 1ο επεισόδιο θεώρησα ότι ήταν τελικά μια καλή επιλογή να τον θεραπεύσουν νωρίς(ένεκα και του επετειακού), ελπίζοντας όμως ότι θα φτάναμε στο mid-season finale και ο Ντιν θα ξανακυλούσε και θα ξαναγινόταν δαίμονας ή έστω θα έφτανε πολύ κοντά σε αυτό.
Ο δαίμονας Ντιν των πρώτων επεισοδίων βρισκόταν σε μια κατάσταση άρνησης -δεν ήθελε να ξαναγίνει άνθρωπος, αλλά ούτε είχε ενστερνιστεί απόλυτα τη δαιμονική του υπόσταση. Ήθελε απλώς την ησυχία του. Εξέλιξη που βρήκα ιδιαίτερα ευρηματική.
Η δαιμονοποίηση του σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούσε να δώσει περισσότερα απ’ όσα ήδη έδωσε στη σεζόν. Η επική “εισαγωγική τριλογία” λήγει με τη θεραπεία του Ντιν και πολλή αγωνία για το αν αυτή θα είναι οριστική ή προσωρινή.
Το μόνο σημείο που με “χάλασε” λιγάκι ήταν οι ενέργειες του Σαμ, από την άποψη ότι μας είχαν προετοιμάσει για μερικές απελπισμένες -εκτός ορίων- ενέργειες εκ μέρους του και τελικά αυτό το τόσο τραγικό που είχε κάνει είναι ότι χρησιμοποίησε έναν μπετόβλακα ως δόλωμα, ο οποίος έκανε τη συμφωνία, παρόλο που ο Σαμ του φώναξε να σταματήσει. Θα προτιμούσα να έβλεπα μερικές πιο αγωνιώδεις προσπάθειες, όπως εκείνες του Mystery Spot(επεισόδιο που έγραψε ο Carver, γι’ αυτό εκνευρίζομαι λίγο επειδή ξέρω ότι το “κατέχει” το σπορ).

Paper Moon τα πρώτα πέντε λεπτά του επεισοδίου ήταν φοβερά -τέτοια ωραία είσοδο λυκανθρώπου δεν είχαμε δει ούτε στο Heart. Στην πορεία, ωστόσο, το έχασαν με το πολύ μπλα-μπλα και τη Μπάρμπι λυκάνθρωπο και το επεισόδιο κατέληξε σχεδόν αδιάφορο. Εν τέλει, ήταν ένα επεισόδιο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης.

Fan Fiction εντάξει, δεν έχω λόγια γι’ αυτό το επεισόδιο. Ήταν επετειακό και το τίμησε αυτό στο έπακρο, από την αρχή ως το τέλος. Το λάτρεψα: το είδα τουλάχιστον 5 φορές και τα τραγούδια κόλλησαν στο μυαλό μου 2 ολόκληρες βδομάδες! Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως από το 200ο!

Ask Jeeves ένα ωραίο αυτοτελές επεισόδιο, αλλά στη θέση που έπαιξε δεν είχε τίποτα να προσφέρει στη σεζόν. Κατανοώ ότι ίσως θέλησαν να δείξουν τον πρώτο φόνο του θεραπευμένου Ντιν μετά το 200ο(πιθανόν ώστε να είναι ήρεμος στο επετειακό), αλλά αν αυτό το επεισόδιο έπαιζε στη θέση του 4ου(και μετά το Fan Fiction περνούσαμε κατευθείαν στο Girls Girls Girls) θα συμπληρώναμε ένα σερί 5 υπέροχων εισαγωγικών επεισοδίων.

Girls Girls Girls η μόνη αρνητική κριτική που έχω γι’ αυτό το επεισόδιο είναι ότι προσπάθησαν να χωρέσουν πολλές εξελίξεις μέσα σε ένα επεισόδιο, με αποτέλεσμα η ιστορία της Hannah(της οποίας το κουβάρι ξετυλίχθηκε και κλιμακώθηκε σε σκηνές συνολικής διάρκειας 10 λεπτών) να είναι απολύτως αδιάφορη και ο Κας να παίζει ρόλο ντεκόρ(εν ανάγκη μπορούσαν να τον βάλουν στα πρώτα επεισόδια να ψάξει στο ίντερνετ για τον Jimmy και την οικογένειά του, ώστε να μην είναι ουρανοκατέβατη η εμφάνιση της Claire).
Θα μου άρεσε, επίσης, αν εκείνα τα λίγα λεπτά που “σπατάλησαν” στη Hannah τα αφιέρωναν στη μεταστροφή του Cole, ώστε να μη γίνει τόσο απότομα(εντάξει, είπαμε, τα στενάχωρα πράσινα μάτια του Ντιν κάνουν θαύματα, αλλά να πείσουν τον άλλον μέσα σε δύο λεπτά να ξεχάσει το μίσος 12 χρόνων είναι λίγο “κουλό”). Ακόμη καλύτερα, το The Things They Carried να έπαιζε κάπου εδώ και να “συμφιλιωνόταν” με τον Ντιν επειδή του έσωσε τη ζωή. Θα ήταν πιο πιστευτή η μεταστροφή του Κόουλ, αν ο Ντιν του είχε αποδείξει έμπρακτα ότι δεν είναι αυτό που νόμιζε.

Hibbing 911 Όσο κι αν αγαπώ τη Τζόντι(κι όσο κι μου άρεσε το δυναμικό δίδυμο Τζόντι-Ντόνα), το συγκεκριμένο επεισόδιο πραγματικά δεν είχε κανένα απολύτως λόγο ύπαρξης. Ειδικά οι βαμπιροχίπις ήταν από τα πιο βαρετά τέρατα που έχουμε δει. Το γεγονός δε ότι ακολούθησε ένα αδύναμο mid-season finale, με κάνει να εύχομαι η βαρετή Claire να εμφανιζόταν σε αυτό το επεισόδιο και η αυλαία του 2014 να έπεφτε με τον Meta-douche και την αινιγματική του φράση “ο ποταμός τελειώνει στην πηγή”

The Things We Left Behind το πιο αμφιλεγόμενο επεισόδιο της σεζόν. Τις επικότερες σκηνές(κι ίσως τις μόνες που άξιζαν) του επεισοδίου τις “έκαψαν” σ’ εκείνο το τρομακτικά πωρωτικό πρόμο και το μόνο που έμεινε να παρακολουθήσουμε ήταν η κλαψομ***α Claire. Εντάξει είχε κι αυτή τα δίκια της, αλλά η επικών διαστάσεων αταλαντοσύνη της ηθοποιού, σε συνδυασμό με τις σχεδόν ανύπαρκτες εξελίξεις γύρω από την ιστορία της χαράμισαν ένα ολόκληρο mid-season(ούτε καν αυτοτελές, δηλαδή, αν έχεις τον Τσακ σου!). Επιπλέον, ήταν το μοναδικό επεισόδιο που η -απολαυστικότατη- Rowena δεν είχε λόγο να εμφανιστεί.
Ας ήταν ένα αυτοτελές επεισόδιο πάνω στον Κας και την προσπάθειά του να επανορθώσει για την Claire. Ίσως αν ήταν όλο δουλεμένο πάνω στον Κας(και στο παρασκήνιο παρατηρούσαμε hints σχετικά με τη σταδιακή διαφθορά -ξανά από την αρχή- του Ντιν από το σημάδι), να μην μας άφηνε αυτή την πικρή γεύση.
Αν αυτό το επεισόδιο ήταν το προτελευταίο του ’14, πιστεύω ότι η γενική αίσθηση γύρω από τη φετινή σεζόν θα αναβαθμιζόταν αισθητά.

The Hunter Games όπως έγραψα παραπάνω, χίλιες φορές να βλέπαμε αυτό το επεισόδιο ως mid-season finale, έτσι ώστε να περνούσαμε το hiatus απορώντας τι εννοούσε ο ποιητής με τα ποτάμια, τις πηγές και τα λαγκάδια, και λίγο μετά να μας χτυπούσαν με το The Executioner’s Song.
Αρκεί, βέβαια, το κομμάτι της Claire να απουσίαζε από το επεισόδιο :Ρ

There’s No Place Like Home-About A Boy αυτά τα δύο επεισόδια τα λάτρεψα(κυρίως το δεύτερο), αλλά ρε γ****ο η συγκυρία δεν ήταν καλή. Δεν έχουμε δει καμία ουσιαστική εξέλιξη από τη στιγμή που θεραπεύτηκε ο Ντιν και το The Hunter Games δεν είναι κάποιο συγκλονιστικό επεισόδιο, ώστε να δικαιολογούνται δύο(για το 3ο γράφω παρακάτω) συνεχόμενα αυτοτελή, όσο ωραία κι αν είναι αυτά.
Halt & Catch Fire ένα αρκετά καλό αυτοτελές επεισόδιο(όσο μας έλειψαν πέρσι, τόσο μας μπούκωσαν φέτος), που όμως δεν είχε λόγο ύπαρξης. Είπαμε, σε αυτό το σημείο θέλαμε ένα ΜΠΑΜ και σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο να πάρει μια σκοτεινή τροπή η σεζόν στο 2ο μισό της.
*Η μόνη μου αρνητική κριτική για το “χτίσιμο” των εν λόγω αυτοτελών επεισοδίων είναι ότι δεν έχουν συνοχή ως προς την κατάσταση του Ντιν. Δε γίνεται στο ένα επεισόδιο να γρονθοκοπεί την Τσάρλι(ακόμη κι αν εκείνη είναι η κακή της πλευρά), στο επόμενο να τον βλέπουμε να ξαλαφρώνει λιγάκι, μετά να χάνει τις ελπίδες του για την ύπαρξη θεραπείας, στο καπάκι να τον τσακίζει η μάχη με τον Κάιν. Κουράζει και το κοινό αυτή η αδιάκοπη εναλλαγή.

The Executioner’s Song, ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι, αλλά αυτό το επικό επεισόδιο(το οποίο ήταν και το μόνο που δε με χάλασε ο σχεδόν διακοσμητικός ρόλος του Κας) θα προτιμούσα να ήταν το ΜΠΑΜ μετά το mid-season και ύστερα από το θάνατο του Κάιν να άρχιζε η “ντεκαντάνς” του Ντιν στο δαιμονικό εαυτό που δημιουργεί το σημάδι.
Έστω, να είχε μεσολαβήσει ένα αυτοτελές μεταξύ Meta-douche και Cain, να το δεχτώ.

The Things They Carried υπέροχο επεισόδιο, αλλά σε αυτό το σημείο(πόσο μάλλον μετά από ένα hiatus ενός μήνα) δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει στη σεζόν. Όπως έγραψα παραπάνω, καλύτερα να το είχαμε δει κάπου κοντά στο Girls Girls Girls.
Paint It Black ένα ακόμη αυτοτελές που λάτρεψα φέτος. Είναι ένα από εκείνα τα αυτοτελή που έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο παρασκηνιακά να προωθούν το storyline(λίγο η εξομολόγηση του Ντιν, λίγο η στοχοποίηση των Ανδρών των Γραμμάτων από τη Ροβένα…). Εξαιρετική πινελιά το φάντασμα της Ιταλίδας μοναχής-φόνισσας(να δύο λέξεις που πριν το ΣΠΝ δεν περίμενα να συνδυάσω στην ίδια πρόταση!) και η ιστορία Αναγεννησιακής εποχής.
Το παράπονο, όμως, παραμένει. Πού είναι οι συγκλονιστικές εξελίξεις που περιμένουμε; Γιατί δε ρισκάρουν καθόλου οι σεναριογράφοι; Στον 8ο κύκλο δεν προλαβαίναμε να μετρήσουμε τα μέτωπα που άνοιγαν, το ένα μετά το άλλο.. Φέτος ναι μεν βλέπουμε πολύ ωραία επεισόδια, αλλά κάπου χάθηκε η ένταση και η αγωνία. Δεν πιστεύω ότι φταίει η φθορά των 10 χρόνων -όχι ενώ ακόμη γράφονται επεισόδια όπως το Reichenbach και το The Executioner’s Song. Ίσως γι’ αυτό εκνευριζόμαστε λίγο παραπάνω, επειδή βλέπουμε ότι το “χάνουν” το παιχνίδι από βλακείες.

Ειδική μνεία:
1) Cas μέχρι και το 3ο επεισόδιο, η παρουσία του Cas είχε ενδιαφέρον. Στην πορεία, ωστόσο, κυρίως από την επανεμφάνιση της Claire(την οποία περιμέναμε με λαχτάρα, μα δυστυχώς αποδείχτηκε περίτρανα βαρετή-μέχρι-θανάτου) ο αγαπημένος μας άγγελος κάπου χάθηκε και κατάντησε χειρότερα κι από αμπαζούρ στη φετινή σεζόν. Αν είναι να τον βλέπουμε τόσο λίγο ως series regular, ας ξαναγίνει recurring :Ρ
2) Crowley όσο κι αν λάτρεψα όλες τις σκηνές με τη Βασιλομήτωρ της Κολάσεως, πιστεύω ότι μπορούσαμε να δούμε πολύ περισσότερα. Ή έστω να μην περιμέναμε μέχρι το 16ο επεισόδιο για να της φέρει την Olivette.
3) Sam το έγραψα σε αρκετά σχόλια, φέτος μου είναι πιο συμπαθής από κάθε άλλη σεζόν, επειδή επιτέλους βλέπουμε να αλλάζουν οι ρόλοι και να γίνεται αυτός ο “φύλακας” του αδερφού του. Επιπλέον, χάρηκα ιδιαίτερως που επιτέλους μια σεζόν είναι περισσότερο επικεντρωμένη στον Ντιν. Το πρόβλημα είναι ότι στην πορεία -μετά το 3ο επεισόδιο- παραγκωνίστηκε και καταχωρήθηκε κι εκείνος στην κατηγορία “αμπαζούρ”, ενώ με αυτά που έλεγαν οι συντελεστές το Σεπτέμβρη περιμέναμε να τον δούμε να μπαίνει σε λειτουργία “Full Metal Jacket”(όπως τον είχε ειρωνευτεί ο Gabriel στο Mystery Spot) και να φτάνει στα άκρα προσπαθώντας να σώσει τον αδερφό του.

Τέλος, θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που είπες για τη σκηνοθεσία στα πρώτα λεπτά του 10.15. Ενθουσιάστηκα με το επεισόδιο εξαιτίας εκείνης της σκηνής!
Αν μου λείπει κάτι πολύ από τις πρώτες σεζόν, αυτό είναι η “θριλερική” ατμόσφαιρα και σκηνοθεσία των επεισοδίων. Οπότε, ναι, θεωρώ ότι μια λίγο διαφορετική σκηνοθετική ματιά μπορεί να βελτιώσει τα επεισόδια πολύ.

Και μενα με εχει κουρασει ιδιαιτερα η 10η σεζον. Καταληγω να ξεχναω οτι εχει βγει νεο επεισοδιο και να το βλεπω μερες μετα..Το κυριο παραπονο μου ειναι η ελλειψη του Cas και του Crowley στη σεζον. Τον πρωτο ποσα επεισοδια τωρα τον εχουμε γραψει, και ο δευτερος αν και αγαπημενος μου χαρακτηρας της σειρας σε αυτη τη σεζον κοιμαται ορθιος παρεα με τους σεναριογραφους…Δεν ξερω κατα ποσο θα καταφερει να βελτιωθει η κατασταση σε αυτη τη σεζον καθως δε μενουν και πολλα επεισοδια οποτε πρεπει να παρουν αμεσα μπρος για να υπαρχει καποιο καλο αποτελεσμα. Ελπιζω του χρονου, που κατ εμε θα πρεπει να ειναι και η τελευταια σεζον αν δεν εχει αλλαξει η κατασταση προς το καλυτερο, να γυρισουμε λιγο στα παλια καλα επεισοδια..Αλλιως δεεεεεεν..

Αυτο που φοβάμαι εγώ ειναι οτι απλά βαριούνται και σιγά σιγα θα την τελιωσουν την σειρά ειναι είδη 10 χρονιά αμα δεν γίνει ενα σεναριακο θαύμα του τυπου να επανέλθει ο Εωσφόρος απτό καθαρτηριο μαζί με καιν και αμπαντον και ο ντιν εναντίον τους σαν δαιμονας μαζί με σαμ,κραουλι, καστιελ αλα και τον ιδιο το θεο το σεναριογράφο των βιβλίον τυπου 200 επισοδιο και κανα cary on soundtrack,προκοπή δεν βλεπω,εξαλου υπαρχουν τόσες σειρές με βρικόλακες και τέρατα ενα αληθινό αντίπαλο δεν βλεπω σιγα τον γραφια το αλμπατρον και τους λεβαιθαν ποιο παλιά τόσοι παγανιστικοι θεοί τοσοι μύθοι