Καλώς σας βρήκα και πάλι στη στήλη My Super – Watchlist, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω κάθε μήνα τις σειρές και τις ταινίες που παρακολουθώ. Μόνο 3 σειρές έβαλα στο πρόγραμμα μέσα στον Ιούλιο. Πάμε να δούμε, λοιπόν, την ετυμηγορία, ξεκινώντας, όπως πάντα, από το πιο αδύναμο entry…
#4 The Acolyte (σειρά, κύκλος 1)
Παρά τη φιλόδοξη κεντρική ιδέα της, αυτή η σειρά του διευρυμένου σύμπαντος Star Wars, δεν καταφέρνει να δικαιώσει το franchise. Ουσιαστικά, παραπατάει σε όλη τη διάρκεια της 1ης σεζόν και δίνει ένα χλιαρό φινάλε, που υπόσχεται περισσότερα από όσα μπορεί να προσφέρει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της σεζόν είναι η ανερμάτιστη αφήγηση, κάτι που, φυσικά, επηρεάζει και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Οι περισσότεροι έμειναν ανεκμετάλλευτοι για να μπορέσει να δοθεί η σεναριακή μερίδα του λέοντος στις δίδυμες πρωταγωνίστριες, όμως η Amandla Stenberg αποδεικνύεται λυπηρά λίγη για το διπλό ρόλο της. Στα θετικά της σειράς συγκαταλέγω τις εντυπωσιακές χορογραφίες των μαχών και τον Manny Jacinto στο ρόλο του μυστηριώδη αντιπάλου. Από τη 2η σεζόν (στην ελάχιστη πιθανότητα που καταφέρει η σειρά να την πάρει) περιμένω πιο στοχευμένη προσπάθεια ανάπτυξης της ιστορίας. Είναι κρίμα να πάει χαμένη η ευκαιρία εξερεύνησης ένα κόσμου που δεν έχει να κάνει ούτε έμμεσα με τα δράματα των Skywalkers!
#3 Torchwood (σειρά, κύκλοι 1-2)
Εν έτει 2006, ενόσω το Doctor Who διένυε τη 2η χρονιά της επιτυχημένης αναβίωσής του, βγήκε αυτό εδώ το spin-off, με πρωταγωνιστή τον Captain Jack, έναν από τους πιο αβανταδόρικους companions του Δόκτωρα. Ο Jack εδώ αποκτά τη δική του ομάδα, αλλά παραμένει όσο… unapologetically (pan)sexual μπορείτε να φανταστείτε! Το Torchwood έχει όλη την camp ενέργεια της μαμάς σειράς, αλλά πολύ πιο “ενήλικη” ματιά. Θα το περιέγραφα ως την bisexual ονείρωξη του Russell T Davies με sci-fi πινελιές. Αντικειμενικά, η 1η σεζόν δεν είχε και πολλά για τα οποία μπορούσε να υπερηφανευτεί. Όποιος δεν είναι φαν του Jack Harkness (ή του John Barrowman), ή είναι συντηρητικός, ή απλά δεν έχει υπομονή για low-budget sci-fi 20ετίας, δεν θα καταφέρει να δει πάνω από δύο επεισόδια. Διάλογοι, ερμηνείες, σκηνοθεσία, ανάπτυξη χαρακτήρων, τίποτα δεν δικαιολογεί στην αρχή το να συνεχίσεις να παρακολουθείς. Αρχίζει να φτιάχνει στο 12ο επεισόδιο (το εμβληματικό “Captain Jack Harkness“) κι από εκεί και πέρα έχει σταθερά ανοδική πορεία. Η 2η σεζόν είναι αισθητά βελτιωμένη σε σχέση με την 1η, και προσφέρει κάποιες ωραίες ανατροπές και κάμποσες συγκινήσεις. Μοναδική μαύρη κηλίδα στην εδραίωση του Torchwood ως κάτι περισσότερο από μια ένοχη απόλαυση μέσα μου, μέχρι το συγκεκριμένο σημείο τουλάχιστον, είναι η αχώνευτη πρωταγωνίστρια Gwen, την οποία οι σεναριογράφοι προσπαθούν εμμονικά κι άγαρμπα να καταστήσουν σημαντική για την πλοκή και για τον Jack. Στον αντίποδα, βέβαια, η σειρά πρόσθεσε έναν ακόμη στη λίστα με τους πιο αγαπημένους μου τηλεοπτικούς χαρακτήρες όλων των εποχών (Ianto Jones) και για χάρη του θα ανεχόμουν 10 Gwen!
#2 The Boys (σειρά, κύκλος 4)
Η υπερηρωική σειρά του Eric Kripke ξεκίνησε στο Amazon πριν 5 χρόνια ως παρωδία του MCU, αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε μια πολυεπίπεδη πολιτική σάτιρα που καθρεφτίζει με οξυδέρκεια την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση, τόσο στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Το κοινωνικό σχόλιο της σειράς, παραμένει αιχμηρό και στην 4η σεζόν, παρόλαυτα, θα την χαρακτήριζα την πιο αδύναμη μέχρι στιγμής, γιατί ήταν ελαφρώς φλύαρη. Η φονική κόντρα του Butcher με τον Homelander βρίσκεται σε κρεσέντο ήδη από την περασμένη σεζόν, και τα φετινά επεισόδια κινήθηκαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, χωρίς να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος ή κάποια ανατροπή. Στάσιμοι έμειναν μέχρι το season finale κι όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές. Το νέο αίμα (Sage & Firecracker) ήταν αυτό που έδωσε μια μικρή ανάσα στη σεζόν. Και ξαφνικά έγινε ένα μπαμ και μέσα σε 50… diabolical λεπτά είχαμε τεράστιες εξελίξεις που έστησαν άψογα το ταμπλό για την 5η και τελευταία σεζόν. Φαντάζομαι κάποια storylines ενδέχεται να εξερευνηθούν κατά τη 2η σεζόν του Gen V, αλλά η μεγάλη μάχη θα δοθεί το 2026 και διαφαίνεται σαρωτική!
#1 Torchwood: Children of Earth (σειρά, κύκλος 3)
Πώς θα μπορούσα ποτέ να περιμένω ότι το παμπάλαιο spin-off του Doctor Who που ξεκίνησα στο χαλαρό στις αρχές του μήνα, και παραλίγο να το παρατήσω στην 1η σεζόν λόγω οριακής trash-ίλας, θα είχε μια τόσο θεαματική βελτίωση κατά την 3η; Το CoE λειτουργεί σαν μίνι-σειρά κι όχι σαν συνέχεια των προηγούμενων, αφού ελάχιστα μοιάζει με το Torchwood που είχαμε συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι εντελώς διαφορετικό τονικά, αφηγηματικά και ποιοτικά, και φέρνει κάπως στις πιο δραματικές στιγμές του DW, όμως αρνείται πεισματικά να είναι τόσο αισιόδοξο και ηρωικό. Σε ξεγελά στην αρχή γιατί τα 3 πρώτα, από τα 5 συνολικά επεισόδια, είναι σχετικά ανάλαφρα και η εξαιρετικά σκηνοθετημένη εξωγήινη απειλή φαίνεται creepy, αλλά διαχειρίσιμη. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την τραγωδία που θα ακολουθήσει στα δυο τελευταία. Ο δαιμόνιος RTD υπογράφει μια sci-fi ιστορία άμεσα εμπνευσμένη από το φιλοσοφικό “Trolley Problem”: θα θυσίαζες έναν άνθρωπο για να σώσεις δεκάδες; Κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποιος αγαπημένος σου; Αν ήταν το παιδί σου; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, γι’αυτό κι όσοι επιζούν από αυτό το συγκλονιστικό φινάλε είναι φτωχότεροι ηθικά. Δεν υπάρχουν ήρωες εδώ πέρα, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν σε έναν κόσμο που είναι μακράν ευκολότερο να κάνεις το χειρότερο. Και υπάρχουν και κάποιοι θεατές -σαν την υποφαινόμενη- που θα κάνουν πολύ καιρό να συνέλθουν από αυτή την προβολή…
Ανανεώνω το ραντεβού μας για το τέλος Αυγούστου. Για πείτε μου τώρα, εσείς τι είδατε αυτόν τον καιρό; Τι αξίζει να προσθέσω στη Super -Watchlist;