Αυτό το επεισόδιο διαδραματίζεται μερικούς μήνες μετά τα συνταρακτικά γεγονότα του Abandon All Hope…, και θα περίμενε κανείς να είναι πιο τρυφερό μαζί μας, μετά από το μαρτύριο που περάσαμε με το προηγούμενο, αλλά φευ! Ξεκινάμε, λοιπόν, με τη… δολοφονία των δυο Winchesters! Δυο μασκοφόροι μπαίνουν νύχτα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους με στόχο να πάρουν εκδίκηση από τον Sam επειδή ξεκίνησε την Αποκάλυψη. Όταν ο Dean, όμως, τους αναγνωρίζει ως γνωστούς τους κυνηγούς, πυροβολούν και τον ίδιο μαζί με τον αδερφό του, γιατί «ποιός θέλει να περάσει τη ζωή του κυνηγημένος από τον Dean Winchester;» (Ένα δίκιο το έχουν, είναι η αλήθεια…)
Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει SPOILERS για τη συνέχεια!
Οι ψυχές των Winchesters καταλήγουν μαζί στον Παράδεισο, και σύμφωνα με τις φωνητικές οδηγίες του Castiel πρέπει να εντοπίσουν τον Κοσμικό Άξονα, που είναι ουσιαστικά ο κεντρικός δρόμος του Παραδείσου που οδηγεί στον Κήπο της Εδέμ. Εκεί θα βρουν τον άγγελο Joshua, ο οποίος ευελπιστούν να τους πει πώς μπορούν να επικοινωνήσουν με το Θεό για να ζητήσουν βοήθεια. Ψάχνοντας τον Άξονα, οι δυο άνδρες περιπλανιούνται στις πιο χαρούμενες αναμνήσεις τους.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Παράδεισο στο Supernatural. Ατμόσφαιρα μουντή και μελαγχολική, και μια χρωματική παλέτα που δεν παραπέμπει με τίποτα σε ένα ευτυχισμένο μέρος. Στην πρώτη προβολή δεν το πολυαμφισβητείς, ούτε σε ξενίζει αυτό που βλέπεις, γιατί ταιριάζει γενικότερα στην σκοτεινή αισθητική της σειράς. Αλλά, από μελλοντικά επεισόδια ξέρουμε ότι ο προσωπικός Παράδεισος του καθενός είναι διαφορετικός, άρα αυτή η μουντίλα που βλέπουμε εδώ αντικατοπτρίζει τον ψυχισμό των ηρώων μας. Φυσικά και οι αναμνήσεις των Winchesters θα είναι σκοτεινές και μελαγχολικές!
Οι αναμνήσεις καθ’ εαυτές αποκαλύπτουν πολλά για τους αδελφούς σε εμάς, αλλά κυρίως στους ίδιους. Πράγματα που ενδεχομένως να μην είχαν συζητήσει στο παρελθόν γιατί πονάνε, τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια. Όπως όταν ο Dean συνειδητοποιεί ότι όλες οι ευτυχισμένες αναμνήσεις του Sam είναι στιγμές στη ζωή του όπου μπόρεσε να απομακρυνθεί από την οικογένειά του. Ο Dean θυμώνει, αλλά βαθιά μέσα του αναγνωρίζει την αλήθεια: ανέκαθεν ο Sam αντιπαθούσε τη ζωή του κυνηγού, ειδικά όταν ήταν πιο μικρός. Οι εμπειρίες του τα τελευταία χρόνια, δίπλα στον αδερφό του, του έχουν αλλάξει τη γνώμη για την «οικογενειακή επιχείρηση» και έχουμε δει τον χαρακτήρα να αλλάζει πολύ από τον Sam του πρώτου επεισοδίου. Αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το γεγονός ότι το να είναι μακριά από την οικογένειά του (βλ. από τον John) όταν ήταν πιο νεαρός, τον χαροποιούσε ιδιαιτέρως.
Το Supernatural είναι στα καλύτερά του όταν σέβεται την ίδια του την ιστορία, και αυτό το επεισόδιο έκανε άψογη δουλειά πάνω σε αυτό. Αντίστοιχα, λοιπόν, οι αναμνήσεις του Dean είναι γλυκές και όλες εστιάζουν στην οικογένειά του. Η πιο συγκινητική είναι, φυσικά, με τη Mary να φτιάχνει ένα σάντουιτς για τον μικρούλη Dean. Βλέποντας τον Jensen Ackles, ολόκληρο γομάρι, να φορά κοντομάνικο που γράφει «Λατρέυω τις Αγκαλίτσες» αρχικά γελάς, αλλά μετά θυμάσαι ότι ο Dean ήταν μόλις 4 όταν έχασε τη μαμά του, οπότε αυτή θα πρέπει να είμαι μια από τις ελάχιστες αναμνήσεις που έχει από εκείνη, και σου κόβεται μαχαίρι το χαμόγελο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και σε αυτές, τις πιο όμορφες υποτίθεται, αναμνήσεις του Dean, υπάρχουν λεπτομέρειες που μας αποκαλύπτουν ότι ο γάμος των γονιών του δεν ήταν τόσο τέλειος όσο τον παρουσίαζε ο John. Κι αυτές βοηθούν την αφήγηση να ξεφύγει από το υπερβολικά γλυκερό και να είναι ισορροπημένη, ρεαλιστική και ενδιαφέρουσα.
Όσο βλέπαμε τον κάθε αδερφό να εμβαθύνει στη δική του έννοια του Παραδείσου, δεν γινόταν να μην νοιώσω αυτό που ένοιωσε και ο Dean: η ιδέα μιας αιωνιότητας μέσα σε μια λούπα αναμνήσεων, χωρίς τους αληθινούς αγαπημένους σου στο πλάι σου, φαίνεται μοναχική και θλιβερή. (Χαίρομαι που οι σεναριογράφοι γύρισαν πίσω σε αυτή τη σημαντική λεπτομέρεια και στο φινάλε της σειράς ο Jack βελτίωσε τον Παράδεισο και τον έκανε ένα ενιαίο ‘χωράφι’, προσβάσιμο σε όλες τις ψυχές.) Βέβαια, όπως μάθαμε μέσα από το διασκεδαστικό cameo του Ash και της Pamela, η αιωνιότητα μπορεί να γίνει λιγότερο μοναχική, αν μάθεις πώς να κυκλοφορείς μέσα στον Παράδεισο χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι οι άγγελοι!
Το ζουμί του επεισοδίου έρχεται κοντά στο τέλος, όταν ο Sam κι ο Dean συναντούν επιτέλους τον Joshua και λαμβάνουν ένα -έμμεσο- μήνυμα από τον Θεό: ότι τους έχει χ@σμ@νους! Εντάξει, τους το είπε πιο κομψά, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται να βοηθήσει για να σταματήσει την Αποκάλυψη, έχει εγκαταλείψει τον Παράδεισο και τους ανθρώπους στη Γη που χρειάζονται τη βοήθειά του. Αυτή είναι μια από τις πιο κομβικές στιγμές στη μυθολογία της σειράς. Όχι μόνο διαμορφώνει περαιτέρω τις προσωπικότητες και τα κίνητρα των τριών πρωταγωνιστών, αλλά θέτει διακριτικά και τις βάσεις για την μετέπειτα εξέλιξη του χαρακτήρα του Θεού/Chuck από την 11η σεζόν μέχρι το τέλος της σειράς.
Το επεισόδιο κλείνει με το συναισθηματικό αντίκτυπο που είχε στους πρωταγωνιστές μας η αποκάλυψη του Joshua. Ο Dean και ο Castiel χάνουν εντελώς την πίστη τους, αλλά ο Sam κρατά μια μικρή ελπίδα μέσα του. Ο τίτλος του επεισοδίου που αποδίδεται στα ελληνικά ως «Η Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού» είναι φόρος τιμής στο θρυλικό ομότιτλο άλμπουμ των Pink Floyd, αλλά κυριολεκτικά αναφέρεται στην πλευρά της σελήνης που δεν λαμβάνει καθόλου φως από τον ήλιο. Ο παραλληλισμός είναι ξεκάθαρος: ο Παράδεισος χωρίς την παρουσία του Θεού είναι πράγματι σκοτεινός. Αλλά κάπου υπάρχει και η φωτεινή πλευρά. Αυτή είναι η ελπίδα που εκφράζει ο Sam…
ΥΓ Όντας στην επανάληψη, ξέρω ότι η ελπίδα του Sam, και η επιμονή του να το παλέψει μέχρι τέλους, έχουν βαρύ τίμημα το οποίο θα πληρώσει με αυτοθυσία, κι ότι το φινάλε θα πάρει την καρδιά μου, θα την ξεριζώσει και θα την ποδοπατήσει κατάχαμα για κανα 10λεπτο, αλλά για κάποιο μαζοχιστικό λόγο, το περιμένω πώς και πώς!