Review – Supernatural – 13×18 – Bring ’em Back Alive
Το επεισόδιο σε τίτλους: Η Charlie επέστρεψε! Ο Γαβριήλ την έκανε! Ο Ασμοδαίος πέθανε! Α, και ο Εωσφόρος χώρισε… Για επεισόδιο των “Bucklemming” ήταν κάθε άλλο παρά άσχημο, αλλά είχε την κλασική εσάνς διάσπαρτης μετριότητας και κλισεδίλας που έχουν όλα τους τα σενάρια… (Πότε θα τους ξεφορτωθούμε αυτούς τους δυο, μου λέτε;)
Το επεισόδιο ήταν χωρισμένο σε τρία ξεχωριστά subplots. Πάμε λοιπόν να τα δούμε ένα-ένα.
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ
Ο Dean και ο Ketch προσγειώνονται… κάπου και ξεκινούν προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα – έχοντας μόνο 24 ώρες στη διάθεσή τους να βρουν τον Jack και την Mary, να τους σώσουν και να επιστρέψουν πριν κλείσει η ρωγμή. (Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;)
Στο δρόμο συναντούν ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Άγγελοι-στρατιώτες του Μιχαήλ πατάσσουν κάποιους “προδότες” της Αντίστασης – μεταξύ αυτών και η CHARLIE!!! Οι άγγελοι την αναγνωρίζουν ως μια από τα υψηλόβαθμα μέλη της Αντίστασης και την μεταφέρουν σε ένα μέρος όπου θα μπορέσουν να την ανακρίνουν. O Dean σέρνει τον Ketch για να σώσουν την εναλλακτική εκδοχή της “αδερφής” του.
Dean: Charlie was like family. She was a sister to me. She did more for me and Sam than I could even say. And she was… she was butchered. And we couldn’t get there in time and I…
Ketch: You feel you failed her.
Dean: I know I did.
Ο Βρετανός προσπαθεί να είναι η φωνή της λογικής, αλλά ο κλασικός θερμοκέφαλος Dean δεν ακούει τίποτα, ειδικά όταν κάποιος από την οικογένειά του κινδυνεύει. Πληρώνει βέβαια την επιπολαιότητά του με μια δηλητηριασμένη σφαίρα στον ώμο κι εμείς δοξάζουμε τον Ύψιστο που ήταν εκεί ο Ketch για να φτιάξει το αντίδοτο. (Η εξιλέωση του Ketch μου κάθεται πολύ καλύτερα από ότι περίμενα πάντως, και ο χαρακτήρας έχει σταματήσει να είναι ο μονοδιάστατος villain που ήταν στην 12η σεζόν. Θέλει όμως ακόμη να φάει πολλά ψωμιά για να με κερδίσει – και κάτι μου λέει ότι δεν θα έχει τον χρόνο…)
Οι Dean/Ketch κάνουν ντου στο στρατόπεδο των αγγέλων και απελευθερώνουν τους κρατούμενους, σώζοντας και την Charlie. Στον δρόμο της επιστροφής στη ρωγμή, την ενημερώνουν για τον κόσμο τους και για τον κίνδυνο που αποτελεί ο Μιχαήλ. Εκείνη τους αποκαλύπτει ότι η Mary και ο Jack πολεμούν για την Αντίσταση, και κάπου εκεί χωρίζουν βίαια οι δρόμοι τους. Ο Dean επιστρέφει στη δική του Γη, αφήνοντας πίσω την Charlie και τον Ketch να απωθήσουν μια ορδή επιτιθέμενων αγγέλων.
Πέρα από την εκπληξούλα της επιστροφής της Charlie, και έναν φανταστικό Jensen Ackles – άντε και την εξιλέωση του Ketch – το συγκεκριμένο κομμάτι του επεισοδίου δεν είχε κάποια φοβερή εξέλιξη. Ίσα ίσα, σε κάποια σημεία μου φάνηκε κακογραμμένο. Από την ευκολία με την οποία έπεσαν ο Dean και ο Ketch πάνω στο εκτελεστικό απόσπασμα στη μέση του πουθενά, μέχρι την ξενέρωτη ανάκριση της Charlie από τους αγγέλους. (Ότι δηλαδή δεν υπήρχε κάποιος μαγικός τρόπος να της αποσπάσουν πληροφορίες από το μυαλό, δυο-τρεις μπουνίτσες θα ήταν αρκετές και μετά παράτησαν το καλύτερό τους στοιχείο ενάντια στην Αντίσταση; Σοβαρά τώρα;).
ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ
O Sam και ο Castiel προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον κατατρεγμένο Γαβριήλ. Τα όσα πέρασε ο Αρχάγγελος στα χέρια του Ασμοδαίου τον έχουν αφήσει τσακισμένο και αμίλητο. Γράφει στους τοίχους του δωματίου του όλα όσα δεν μπορεί να πει και τους ενημερώνει για το πώς σκηνοθέτησε τον θάνατό του (το φοβόμουν ότι θα ήταν κάτι τόσο τετριμμένο) και κρύφτηκε από όλους και όλα μέχρι που τον αιχμαλώτισε ο Πρίγκιπας της Κόλασης. Για να τον βοηθήσει να αναρρώσει, ο Sam του δίνει την υπόλοιπη Χάρη του και προσπαθεί να τον εμψυχώσει για να μην παραδώσει τα όπλα.
Sam: Gabriel, you have to dig yourself out of this hole. Look, I know you think it’s safer inside. No more torture. No more pain. No more expectations. I’ve been there. You were nothing like your family. You sure as hell weren’t like your dad. Me either. And just like you, I got out. or I-I thought I got out. But then… then my family needed me. And this is my life. No matter how many times I try to fight it, this is what I was put here to do. This is how I make the world a better place. And sure, yeah, hookers and Monte Carlo sounds great, but your family needs you. Jack, your nephew, needs you. The world needs you. We need you. Gabriel, I need you. So, please, help us.
Και πάνω που έχει αρχίσει να αποκτά επαφή με την πραγματικότητα ο Αρχάγγελος, σκάει μύτη ο Ασμοδαίος, που δεν καταλαβαίνει ούτε από ενωχιανά σύμβολα προστασίας, ούτε από τίποτα, κι εκεί που είναι έτοιμος να σκοτώσει τον Sam και τον Cas, ο Γαβριήλ μαζεύει τις δυνάμεις του και ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ!!
Δεν είμαι πεπεισμένη ακόμα ότι ξεμπερδέψαμε δια παντός με τον “Evil Colonel Sanders”, αλλά η σκηνή ήταν πολύ badass! The Trickster is back, bitchez!!! Κι εκεί που χαίρεσαι ότι επέστρεψε και όλα θα πάνε καλά, ΦΕΥΓΕΙ! Ναι, ο Αρχαγγελος Γαβριήλ διαλέγει να παρατήσει την ανθρωπότητα και να κοιτάξει την πάρτη του… Διαβάζω από το πρωί σχόλια των φανς σε ξένα σάιτ που είναι θυμωμένοι με την απόφαση του Gabe να τους παρατήσει. Πέρα από την προφανή σεναριακή διευκόλυνση που προσφέρει αυτή η ανατροπή (να ξεμείνουν από αρχαγγελική χάρη και να μην είναι πια τόσο ξεδιάντροπα πανεύκολο να ανοίξουν ξανά τη ρωγμή, όσο ήταν την πρώτη φορά), η απόφαση του Γαβριήλ να φύγει συνάδει ΑΠΟΛΥΤΑ με το χαρακτήρα του. Θα με ξένιζε το να έμενε και να τους βοηθούσε. Ένας από τους λόγους που τον αγαπήσαμε ήταν για το πόσο παρτάκιας είναι, η εμμονή του για το τομάρι του είναι ίδιον της προσωπικότητάς του. Κάνει και τώρα αυτό που έκανε πάντα: φροντίζει τον εαυτό του, και νομίζω το έχει ανάγκη. Και ας μην ξεχνάμε ότι την τελευταία φορά που προσφέρθηκε να βοηθήσει τους Winchesters να σώσουν τον κόσμο, παραλίγο να τον σκοτώσει ο αδερφός του. Ο καθένας θα αρνιόταν να το ξαναζήσει αυτό. Επειδή τον ξέρουμε όμως, και εκτός από παρτάκιας είναι και αισθηματίας, θα τα βοηθήσει τελικά τα αδέρφια, σίγουρα, αλλά με τους δικούς του όρους. Εγώ ανυπομονώ για την συνάντηση με τον Εωσφόρο πάντως!
ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Ο Εωσφόρος σκοτώνει την ώρα του στην αίθουσα του θρόνου, ενώ γύρω του όλα στον Παράδεισο καταρρέουν – και κυρίως η υπομονή των αγγέλων που τους υποσχέθηκε κάτι που δεν έχει κάνει ακόμη πράξη. Η Anael/Jo τον γκρινιάζει που δεν αναλαμβάνει δράση για να γίνει ο Θεός στη θέση του Θεού. Η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνεται να την πολυθέλει τη θέση. Ή μάλλον, καλύτερα, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να κάνει την προσπάθεια για να την καλύψει επάξια. Την ήθελε μόνο και μόνο για να μπει στο μάτι του Μπαμπά, και τώρα κοιτάει γύρω-γύρω αμήχανα, μην ξέροντας τι να την κάνει. Η αγγελική σύμμαχός του του τα λέει έξω από τα δόντια, και για τον κόπο της, την απειλεί. Αλλά δεν την σκοτώνει. (Αν υποψιαστώ ότι ο Εωσφόρος ερωτεύτηκε θα πεθθθθθθάνω!!) Και εκείνη του ανακοινώνει ότι μόλις την έχασε… (Θα βάλω και τις δυο γάτες μου να κλαίνε, δεν νομίζω ότι θα φτάσει η μία για να εκφράσει τον πόνο ψυχής που νοιώθω…)
Αυτό ήταν μακράν το πιο αδύναμο κομμάτι του επεισοδίου (και της σεζόν γενικότερα). Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουν την ηθοποιάρα τον Mark Pellegrino και τον αναλώνουν σε σκηνές όπου ρίχνει πασιέντζα ή παρωδεί τον Εξορκιστή! Όκεϊ, δέχομαι ότι ο χαρακτήρας έχει αναλάβει το ρόλο του αντιήρωα/comic relief, που κρατούσε μέχρι πρότινος ο Crowley, αλλά κάποιες στιγμές είναι βασανιστικό να βλέπεις τον Διάβολο να είναι τόσο loser. Και το όλο σκηνικό με την “πρώτη κυρία” και τους αγγέλ…ζζζζζζζζζζζζ…
Γενικά, μου αρέσει που προσπαθούν να δείξουν την πιο ευάλωτη πλευρά του Εωσφόρου και να σκιαγραφήσουν όλα τα -ανθρώπινα- ελαττώματά του. Η έπαρσή του (που θα είναι και η καταδίκη του πιστεύω), ο φθόνος και η οργή του προς ένας απόντα πατέρα, τη θέση του οποίου πάσχισε για να αποκτήσει, αλλά τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι δεν τη θέλει πραγματικά. Όλα αυτά κάνουν τον Εωσφόρο έναν πολυδιάστατο και ενδιαφέροντα χαρακτήρα (posterboy των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων), όμως οι σεναριογράφοι του επεισοδίου δεν πρόσθεσαν κάτι καινούργιο στο ψυχογράφημα του Σκοτεινού Πρίγκιπα. Ούτε καν η ‘αποκάλυψη’ ότι δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει εκ νέου αγγέλους, δεν μας εξέπληξε. Για ακόμα ένα επεισόδιο, λοιπόν, ο Εωσφόρος παραμένει ανεκμετάλλευτος κι εμείς περιμένουμε πότε επιτέλους θα συναντηθεί με τον Jack για να αρχίσει το πανηγύρι!
Και το επεισόδιο κλείνει με ένα… σολάρισμα του Jensen Ackles. Όταν ο Dean μαθαίνει ότι δεν έχουν πια τρόπο να ανοίξουν ξανά τη ρωγμή, τα παίρνει κρανίο και απελπισμένος τα σπάει όλα. Ζωγράφισε σε όλο το επεισόδιο και με την ερμηνεία και με τις ατάκες του, αλλά εδώ είδαμε το πιο σπαρακτικό “son of a bitch” που έχω ακούσει ποτέ από τα χείλη του. Πραγματικά ανατρίχιασα.
Dean: If sowe can’t open the door, then I should have never come back! Son of a bitch! Every time! Every time we get close, it always falls apart. Every freakin’ time.
Φτάνουμε στο τέλος της σεζόν, και παρά τα διάσπαρτα παραπονάκια που έχω (όπως, για παράδειγμα, το ότι παραμένουν σκανδαλωδώς ανεκμετάλλευτοι ο Sam και ο Castiel φέτος), πρέπει να σας δηλώσω ότι είναι μια από τις αγαπημένες μου χρονιές του Supernatural. Ο Jack ήταν φρέσκος αέρας ανανέωσης, και μπορεί να έχουμε να τον δούμε αρκετά επεισόδια, αλλά ακόμα και απλά η ύπαρξή του κρατάει γερά τη συνοχή της σεζόν. Δεν μπορώ να φανταστώ προς τα που οδεύει η ιστορία και με ποιον δραματικό τρόπο θα κλείσει πάλι, αλλά με έχει ιντριγκάρει πάρα πολύ. Η Αποκάλυψη vol.2 μου φαίνεται φυσική εξέλιξη, και όχι ένα βεβιασμένο σενάριο. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν λόγο ύπαρξης (ή, τέλος πάντων, σχεδόν όλοι, αν εξαιρέσουμε την Anael που ακόμα ψάχνω να βρω γιατί την τρώμε στη μάπα) και οι επιστροφές κάποιων αγαπημένων (Gabriel, Charlie) δένουν στην ιστορία και δεν γίνονται μόνο στο βωμό του fan service. Επίσης, ο εντελώς αναπάντεχος θάνατος του Ασμοδαίου μου απέδειξε αυτό που υποπτευόμουν εξαρχής: ότι δεν ήταν αυτός που θα πρέπει να φοβόμαστε. Ήταν απλά η στάχτη στα μάτια. Κάτι που πιστεύω και για τον Μιχαήλ. Ο κίνδυνος και το cliffhanger θα μας έρθουν από αλλού φέτος και θα μας πιάσουν με τα βρακιά κατεβασμένα (που θα έλεγε και ο Mick, θεός σχωρέστον). Και όλα γυρνάνε πίσω στον Jack, αλλά και στην αποκάλυψη του Jensen Ackles για τη συνέχεια πως έρχεται “κάτι μεγάλο”… 5 επεισόδια (χωρίς διάλειμμα!!!) μέχρι το φινάλε της σεζόν και οι ρυθμοί ανεβαίνουν!
