Λίγες ώρες μετά την ιστορική ανανέωση του Supernatural για 15η σεζόν, προβλήθηκε αυτό το σούπερ ντούπερ συναισθηματικό επεισόδιο και ένα ολόκληρο fandom είναι λιωμένο στα πατώματα! Έχω κάποια μικρά παραπονάκια, βέβαια, αλλά με αυτή την εκπληκτική σκηνή μεταξύ των αδερφιών στο κλείσιμο, τα ξέχασα όλα! Μισό, λοιπόν, να σκουπίσω τα δάκρυα, να συγκεντρωθώ, και πάμε να τα δούμε από την αρχή τα πράγματα…
Review – Supernatural – 14×12 Prophet and Loss
Tα αδέρφια βρίσκονται καθ’ οδόν προς τον ωκεανό με την Ιμπάλα να σέρνει στο τρέιλερ πίσω της το μοιραίο Κουτί του Μάλακ. Πρόκειται για έναν εύστοχο συμβολισμό του βάρους που κουβαλάνε τα δυο αδέρφια. O Dean είναι αποφασισμένος να θυσιαστεί για να μην κινδυνεύσει η ανθρωπότητα. Ο Sam είπε ότι θα τον βοηθήσει να θυσιαστεί, αλλά η καρδιά του αρνείται να το δεχτεί. Σε όλο το ταξίδι του πετάει σποντίτσες ότι δεν είναι είναι 100% σύμφωνος με την απόφασή του. Εντελώς τυχαία τους βρίσκει και μία υπόθεση για να ερευνήσουν. Ε, αφού είναι στο δρόμο τους, να μην το τσεκάρουν; Κρίμα είναι… (Πονηρός Sammy.)
Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν από τους μελλοντικούς προφήτες ο οποίος σκοτώνει κόσμο γιατί του το λέει η “Φωνή του Θεού”. Η έρευνα οδηγεί τους Winchesters αναπόφευκτα στον Donatello, ο οποίος, αν και φυτό, με κάποιον τρόπο επικοινωνεί με τον επόμενο σε σειρά προφήτη και του μεταδίδει την τρέλα του. Πριν αποσυνδέσουν τα μηχανήματα που τον κρατάνε στη ζωή (γιατί δεν μπορούν να ρισκάρουν να συμβεί το ίδιο πράγμα και στους επόμενους προφήτες), ο Castiel κάνει μια ύστατη προσπάθεια να τον σώσει — και τα καταφέρνει!
Όσο γίνονται αυτά στο Fort Dodge, ο Nick βρίσκεται στο νοσοκομείο υπό αστυνομική επιτήρηση. Τι επιτήρηση, δηλαδή, που με την πρώτη ευκαιρία, σακατεύει τον φρουρό και το σκάει. (Δεν θα σχολιάσω το ότι είχαν μόνο έναν αστυνομικό να φυλάει έναν ξεκάθαρα βίαιο τύπο που καταζητείται από 4 αστυνομικά τμήματα για φόνους, επιθέσεις, απαγωγές, και δεν συμμαζεύεται. Το προσπερνάμε αυτό.)
Ο Nick φτάνει στο παλιό του σπίτι. Περιμένει να βρει τον Εωσφόρο, αλλά προς μεγάλη του απογοήτευση έρχεται αντιμέτωπος με το φάντασμα της γυναίκας του. Η Sarah βρίσκεται εκεί κολλημένη εξαιτίας του, επειδή είπε το ‘ναι’ στον Εωσφόρο. Τον παρακαλάει να απαρνηθεί τον Διάβολο, αλλά εκείνος είναι πια πολύ βαθιά στο σκοτάδι. Ο Nick την παρατάει εκεί, παγιδευμένη αιώνια…
Το επεισόδιο κλείνει με μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές μεταξύ των αδερφιών στην ιστορία της σειράς. Ο Sam ξεσπά όλη του τη θλίψη και την οργή στον Dean για την ηττοπαθή στάση του. Του ρίχνει μια μπουνιά για να τον συνεφέρει, και μετά τον αρπάζει στην αγκαλιά του…
“Έχεις αυτή τη λύση σήμερα. Αλλά θα βρούμε άλλη αύριο. Αλλά αν τα παρατήσεις σήμερα, δεν θα υπάρχει αύριο! Πες μου, δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις; Ούτε εγώ ξέρω, Dean. Όχι ακόμα. Αλλά αυτό που κάνεις τώρα, είναι λάθος! Τα παρατάς! Εννοώ — κοίτα τι έγινε μόλις τώρα. Ο Donatello δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμάει. Έτσι μπορέσαμε να τον βοηθήσουμε, επειδή δεν τα παράτησε. Πιστεύω σε εμάς, Dean. Πιστεύω σε εμάς. Γιατί δεν πιστεύεις κι εσύ σε εμάς; “
Συγνώμη, θα σταματήσω λίγο εδώ, μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου. Βασικά, ποιον κοροϊδεύω; Κλάμα γοερό μπήκε στο μάτι μου. Αναφιλητά. Κουβάδες δάκρυα — που ευτυχώς δεν πήγαν χαμένα, γιατί ο Dean ενέδωσε. Αποφάσισε να το παλέψει λίγο ακόμα για χάρη του Sammy του…
***
Σκηνοθετικά το επεισόδιο ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ (Thomas J. Wright, εγγύηση). Από την κλειστοφοβική εναρκτήρια ονειρική σκηνή, μέχρι τις ανατριχιαστικές σκηνές των φόνων, ένοιωσα σε πολλά σημεία να βλέπω μια (καλή) ταινία τρόμου. Κι ήρθε κι έκλεισε με μια δυνατή σκηνή μεταξύ των αδερφιών όπου η ασταθής κάμερα στο χέρι έδειχνε την ταραγμένη ψυχολογία των χαρακτήρων εκείνη τη στιγμή. Έπαιξαν, επίσης, πολύ τα κοντινά σε όλο το επεισόδιο, τα οποία μας έβαλαν μέσα στην ψυχολογία των ηρώων και στις δυο παράλληλες ιστορίες. Κι όταν έχεις καλό σκηνοθέτη, έχεις και καλές ερμηνείες…
Ο αποφασισμένος, αλλά φοβισμένος Dean, στέκεται σε τεντωμένο σχοινί. Έχει πάρει την απόφαση να πεθάνει, αλλά ξέρει ότι οι αγαπημένοι του μπορούν να την αλλάξουν πολύ εύκολα, γι’αυτό έχει αποφασίσει να μην πει καν αντίο στον Castiel και στον Jack. Σε όλο το επεισόδιο βλέπουμε τον βουβό πόνο στα μάτια του, και την κλασική στωικότητα του Dean μπροστά στον θάνατο. Ακόμα κι όταν λυγίζει για χάρη του Sam, και δίνει παράταση στον εαυτό του, παραμένει λακωνικός και ψύχραιμος.
Μου άρεσε που είχαμε αντιστροφή των αδερφικών ρόλων εδώ. Ο συνήθως ψύχραιμος και λογικός Sam είναι εδώ συνεχώς ένα βήμα πριν τα κλάματα, γιατί ξέρει ότι ο αδερφός του έχει δίκιο, αλλά ξέρει επίσης πως δεν μπορεί να τον χάσει. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ λογικής και ευαισθησίας σε όλα το επεισόδιο. Μέχρι και τον Castiel επιστρατεύει για να αλλάξει γνώμη στον αδερφό του, αλλά τελικά είναι ο ίδιος που το καταφέρνει όταν φτάνει στα όριά του. Ο Jared Padalecki έδωσε μια πανέμορφη ερμηνεία στο επεισόδιο. Όταν θέλει αυτό το παιδί μπορεί να με συγκινήσει αφάνταστα…
Ο Castiel δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο κι από τον Sam να αποδεχτεί την απόφαση του Dean, του ίδιου Dean που τον δίδαξε ότι αν υπάρχει έστω κι ένα ψήγμα ελπίδας πρέπει να το παλέψει μέχρι τέλους. Αρνείται να πει αντίο — και πολύ φοβάμαι ότι αυτό, εκτός από μια όμορφη στιγμή Destiel, ήταν και ζοφερή προοικονομία: η σωτηρία του Dean θα είναι αυτή που θα εκπληρώσει την πρόβλεψη του Κενού και τότε θα είναι ο Dean αυτός που θα χρειαστεί να πει το ‘αντίο’ στον αγαπημένο του άγγελο.
Ο ημίτρελος Nick χάνει ακόμα περισσότερο τον έλεγχο του εαυτού του. Η σκηνή στο σπίτι όπου συναντά το φάντασμα της γυναίκας του δεν με άγγιξε όσο θα ήθελα, γιατί, καταρχάς, η ερμηνεία της παρτενέρ του ήταν αφόρητα ξύλινη, δεν υπήρχε χημεία, και, κατά δεύτερον, οι διάλογοι ήταν τετριμμένοι. Τη σκηνή έσωσε -όσο μπορούσε- ο Pellegrino. Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που αγγίζει τον παγωμένο καθρέφτη και γυρνάει με αδημονία στο βλέμμα περιμένοντας να δει τον Εωσφόρο, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι είναι το βασανισμένο πνεύμα της γυναίκας του για την οποία υποτίθεται προσπαθούσε να πάρει εκδίκηση τόσο καιρό, είναι ο λόγος που θεωρώ αυτόν τον ηθοποιό μεγάλο ατού της σειράς. Με τα μάτια επικοινωνεί όλα όσα νοιώθει ο Nick εκείνη τη στιγμή, την ίδια του τη συνειδητοποίηση ότι ο Διάβολος είναι η λύτρωση που αποζητά αυτή τη στιγμή και δεν τον νοιάζει τίποτε άλλο. Μου αρέσει πάρα πολύ το storyline του Nick. Παρά τις υπερφυσικές βάσεις του, είναι τόσο ανθρώπινο και προσγειωμένο, κι εξερευνά την ψυχολογία ενός κατεστραμμένου ανθρώπου και τη σχέση εξάρτησης που έχει αναπτύξει με τον βασανιστή του. Όπως τονίζει και η Sarah, έχει γίνει ο ίδιος Διάβολος. Με κάθε επεισόδιο ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στην επανένωση των δυο όψεων του ίδιου νομίσματος, και έχω πολλή περιέργεια (και λίγο φόβο) να δω πως θα διαχειριστούν οι σεναριογράφοι μια τρίτη επιστροφή του Εωσφόρου στη σειρά. Θα είναι πρόκληση το να μην μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαΐ.
Άφησα για το τέλος την εξέλιξη με τον Donatello η οποία με δίχασε. Ξεκίνησε πολύ ωραία το επεισόδιο με τον creepy προφήτη να σκοτώνει κόσμο αλά 10 Πληγές του Φαραώ, αλλά οι εξηγήσεις που δόθηκαν στη συνέχεια δεν με έπεισαν πλήρως. Δεν τις λες ούτε σεναριακά κενά, αλλά ούτε και στιβαρή σεναριογραφία. Θα τις δεχτώ όμως, γιατί η ανατροπή αυτή μας έφερε πίσω έναν πολύ συμπαθή χαρακτήρα. Φοβάμαι όμως, ότι τον έφεραν πίσω για να τον σκοτώσουν (απλά έπρεπε να το κάνουν με άλλον τρόπο, χωρίς να εμπλέκονται ηθικά οι πρωταγωνιστές). Εκτός αν… χμμμ… με κάποιον τρόπο σκοπεύουν να τον εμπλέξουν στο στόχο της σεζόν που είναι η εξόντωση του Μιχαήλ. (Μήπως ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουν εκείνες τις μεταφράσεις της Αγγελικής Πλάκας που έχουν να κάθονται τόσο καιρό; )
Η επίγευση που μου άφησε το επεισόδιο είναι πολύ καλή κι ας μην είχε συνταρακτικές εξελίξεις (μέχρι και οι Buckleming γράφουν καλά φέτος; Τι γίνεται; ) Οι αποφάσεις και τα κίνητρα σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών άλλαξαν σε αυτό το 40λεπτο. Ένας “κακοσχηματισμένος” προφήτης πληρώνει το τίμημα του Υπερφυσικού κόσμου με τη ζωή του, ενώ ο άψυχος προκάτοχός του επιστρέφει από τους νεκρούς. Ο Nick γυρίζει την πλάτη στην οικογένειά του και φεύγει προς αναζήτηση του “πιο σκοτεινού μέρους”. Και, ο Sam πείθει τον αδερφό του να αλλάξει γνώμη — έστω και προσωρινά. Αυτό το επεισόδιο ήταν μπουνιά στη μούρη, πριν γίνει μια σφιχτή αγκαλιά — όπως κάνουν οι Winchesters!
ΥΓ Υπάρχει κάποιος που να περιμένει το 300ό επεισόδιο πιο ανυπόμονα από εμένα; Πιθανότατα όχι, αλλά σας προκαλώ να αναμετρηθούμε! 😛