Review – Walker – 1×01 Pilot

Όταν τον Σεπτέμβρη του 2019 ανακοινώθηκε ότι το επόμενο πρότζεκτ του Jared Padalecki μετά το τέλος του Supernatural θα ήταν ένα reboot της εμβληματικής σειράς δράσης της δεκαετίας του ’90 Walker: Texas Ranger, την πρώτη μου αντίδραση στην είδηση δεν την έλεγες και ενθουσιώδη (εχμ, έβριζα την οθόνη μου, βασικά). Δεν μπορούσα να του συγχωρήσω ότι σχεδίαζε την επόμενη δουλειά όταν ακόμη δεν είχε καν ξεκινήσει η τελευταία σεζόν του Supernatural. Τώρα πια, ο fangirl πανικός μου έχει περάσει, έχω αποχαιρετήσει πια το Supernatural, και ο πόνος αυτός μπορεί να μην έχει περάσει, αλλά είμαι πια πολύ πιο ψύχραιμη στην ιδέα ότι οι ηθοποιοί θα αναλάβουν κι άλλους ρόλους στην καριέρα τους. Περιμένοντας, λοιπόν, ανυπόμονα την 3η σεζόν του The Boys για να δω τον Jensen σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, και μέχρι να ανακοινώσει ο Misha με τι έχει σκοπό να ασχοληθεί στη συνέχεια, είπα να δώσω και μια ευκαιρία στο Walker του Jared.

Για να είμαι ειλικρινής, οι προσδοκίες μου δεν ήταν υψηλές. Η ορίτζιναλ σειρά με τον Chuck Norris δεν ήταν αυτό που θα χαρακτηρίζαμε καλή, ούτε καν για τα τηλεοπτικά στάνταρ των 90s, και η κεντρική ιδέα του reboot είναι πιο “cheesy” κι από μακαρονάδα με 4 τυριά! Αν δεν ήταν ο Padalecki, ούτε που θα το πλησίαζα, δηλαδή, αλλά τώρα το έκανα — και αφού μπήκα που μπήκα στον κόπο, θα σας δώσω το full πακέτο, με το review δώρο! (Το Supernatural τελείωσε, αλλά από τα reviews μας δεν γλιτώνετε!)

Από το 1993 και για 9 σεζόν, ο Norris μοίραζε στριφογυριστές κλωτσιές και μαθήματα ηθικής ως ο επώνυμος Walker στο αστυνομικό δράμα του CBS. Παρόλο που προβάλλεται μέχρι και σήμερα σε δευτεροκλασάτα κανάλια και διαδικτυακές πλατφόρμες της Αμερικής, είναι ένα απομεινάρι μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όταν οι τηλεοπτικοί αστυνόμοι ήταν μονοδιάστατοι καλοί Σαμαρείτες και κάθε υπόθεση επιλύονταν εύκολα κατά τη διάρκεια του 40λεπτου με λίγα κλωτσομπουνίδια και κανα δυο αυστηρά λογάκια. Η σειρά τελείωσε λιγότερο από 20 χρόνια πριν, κι όμως σήμερα δεν θα μπορούσε να μοιάζει πιο παρωχημένη. Η ιδέα, λοιπόν, ενός remake εν έτει 2021 είναι το λιγότερο παράξενη, και οι δημιουργοί της αλά CW εκδοχής, δεν φαίνεται να μπορούν να διαχειριστούν με άνεση την επικαιροποίηση μιας τόσο επίπεδης κεντρικής ιδέας — τουλάχιστον, κρίνοντας από το πρώτο επεισόδιο…

Η πρεμιέρα ξεκινά με τον Walker (δεν θέλει να τον λένε Cordell και, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καλά κάνει) και τη γυναίκα του, την Emily, να συναντιούνται στη μέση του δρόμου (τι φάση; ). Της λέει «να προσέχεις» πριν αυτή φύγει, και ξέρεις εκείνη τη στιγμή ότι τα ψωμιά της είναι μετρημένα. Η παρτίδα επιτραπέζιου που απολαμβάνει το ίδιο βράδυ η οικογένεια Walker (πατέρας, τα δυο έφηβα παιδιά του και οι δυο παππούδες) διακόπτεται ξαφνικά από ένα τηλεφώνημα της Emily. Μέχρι να επεξεργαστώ ότι τα παιδιά του πρέπει να είναι οι μοναδικοί έφηβοι σε τούτο τον πλανήτη που διασκεδάζουν παίζοντας επιτραπέζια με τον μπαμπά, τον παππού και τη γιαγιά, ακούγονται πυροβολισμοί κι η γραμμή πέφτει. Όταν ο Walker (μήπως να τον λέω Cordy, όπως ο αδερφός του, τι λέτε; ) την παίρνει ξανά και εκείνη δεν απαντά, βγάζει την πιο ξεκαρδιστικά υπερπαιγμένη κραυγή αντρικού θρήνου. (Δεν περίμενε πρώτα να δει πτώμα έστω πριν αρχίσει να την κλαίει; )

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τη μοιραία νύχτα, ο Walker έχει μόλις επιστρέψει στο Austin μετά από μια undercover αποστολή και αντί να πάει στα παιδιά του, κάθεται και τα τσούζει στο παρκάκι όπου σύχναζαν κάποτε με τη μακαρίτισσα. Η μακρόχρονη απουσία του έχει δοκιμάσει τις αντοχές της οικογένειάς του και αυτός δυσκολεύεται να μπει πάλι στη ζωή τους. Μια αστυνομικός έρχεται και τον μαζεύει και τον πάει σπίτι. (Έτσι γλυκά συμπεριφέρονται οι μπάτσοι στους μπεκρούλιακες εκεί στο Τέξας; χμ…). Η ίδια αστυνομικός, ονόματι Micki Ramirez, του συστήνεται ως η νέα του συνεργάτης το επόμενο πρωί, καθώς ερευνούν την επίθεση σε έναν αστυνομικό της τροχαίας. Ο πρώην συνεργάτης του, Larry James, είναι τώρα ο προϊστάμενός του, και ‘παρκάρουν’ στον Walker τη Ramirez, μια από τις πρώτες γυναίκες Rangers στην ιστορία του τμήματος.

Το πρώτο επεισόδιο έχει τον άχαρο ρόλο να μας γνωρίσει όλους τους ανθρώπους στη ζωή του Walker και τη σχέση που έχει με τον καθέναν. Καθώς πασχίζει να έρθει ξανά κοντά με τον εσωστρεφή August, και την επαναστάτρια Stella, προσπαθεί να βρει νέες ισορροπίες με την υπόλοιπη οικογένειά του, τον αδερφό του, Liam, που ανέλαβε τα ηνία της οικογένειας κατά την απουσία του, την οξυδερκή μητέρα τους, την Abeline, και τον παραδοσιακό κτηνοτρόφο πατέρα τους, τον Bonham. Όλα γυρίζουν γύρω από το φόνο της γυναίκας του, για τον οποίο τώρα άρχισε να έχει υποψίες και ότι δεν ήταν τόσο τυχαίος όσο τον είχαν κάνει να νομίζει τότε. Το μυστήριο του θανάτου της Emily θα κατευθύνει -από ό,τι φαίνεται- το storyline της 1ης σεζόν, ίσως κι αργότερα. Δεν μπορώ να κρίνω από ένα επεισόδιο αν είναι αρκετά δυνατό, θα δείξει η πορεία. Προς το παρόν, όλα δείχνουν προς μια ευρύτερη συνομωσία, όπου *ίσως* εμπλέκονται η καλύτερή της φίλη, η Geri (που ήταν μαζί της το βράδυ που σκοτώθηκε), κι ο αδερφός του (που πολύ ύποπτα τον πιέζει να μην ασχοληθεί άλλο). Το μόνο που δεν θα αντέξω είναι να έχει σκηνοθετήσει το θάνατο της, όλα τα υπόλοιπα είναι ευπρόσδεκτα και πιθανώς θα με κρατήσουν για τη συνέχεια.

Εκεί ανάμεσα στο βαρύ οικογενειακό δράμα, ο πιλότος μας σερβίρει και την παντελώς τυπική υπόθεση-της-εβδομάδας. Οι σεναριακές ευκολίες βγάζουν μάτι, αφού η σεναριογράφος μετά βίας δίνει σημασία στα της έρευνας, η οποία υπάρχει απλά για να πέσουν δυο-τρεις (κακομονταρισμένες) γρήγορες και να χτιστεί η μελλοντική απειλή ενός καρτέλ ναρκωτικών, το οποίο ενδέχεται να έχει εμπλοκή και στη δολοφονία της γυναίκας του. Δεν υπάρχει αγωνία ή μυστήριο στην υπόθεση, και για να είμαι ειλικρινής, δεν βρίσκω τίποτε το συναρπαστικό στην πιθανότητα ενός ευρύτερου storyline με εμπόρους ναρκωτικών. Αλλά και αυτό το αφήνω για να το κρίνω πιο αντικειμενικά στη συνέχεια της σεζόν. Έτσι κι αλλιώς, σε άλλα εστιάζει η σειρά…

Ενώ η ορίτζιναλ σειρά λάμβανε χώρα στο Dallas, το remake διαδραματίζεται στο πιο φιλελευθερο Austin, και οι παραγωγοί δείχνουν αποφασισμένοι να αναπαραστήσουν την ποικιλομορφία στο Texas, μια από τις πιο διαβόητα… redneck πολιτείες των ΗΠΑ. Οι παραγωγοί (μεταξύ των οποίων κι ο ίδιος ο Padalecki) προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον συντηρητισμό της παλιάς σειράς, δίνοντας έναν πιο προχωρημένο τόνο σε αυτήν την προσαρμογή — εισάγοντας την Μεξικανο-Αμερικανίδα Ramirez ως γυναίκα Ranger και δίνοντας στον Walker έναν γκέι αδερφό. Έχουμε ακόμη κι ένα subplot με τον Walker να προσπαθεί να βοηθήσει τους μετανάστες γονείς της καλύτερης φίλης της Stella, που δεν έχουν ακόμη χαρτιά, παρόλο που η κόρη τους γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Λίγο πιο πριν, ο πατέρας του Walker είχε κάνει ένα σχόλιο με ρατσιστικό υπονοούμενο κατά τη διάρκεια του δείπνου, το οποίο ο Liam φροντίζει να επισημάνει. Όλα αυτά, όσο άτακτα κι αν διασκορπίζονται στο σενάριο, καθρεφτίζουν αληθινά κοινωνικά ζητήματα που βιώνουν αληθινοί άνθρωποι αυτή τη στιγμή.

Αυτή η νέα εκδοχή του Walker, Texas Ranger φιλοδοξεί να διερευνήσει τις πολυπλοκότητες της σημερινής (αμερικανικής) κοινωνίας σε ότι αφορά την πολιτική, τη φυλή και το Νόμο. Ζούμε σε μια εποχή που οι αστυνομικοί έχουν σταματήσει να θωρούνται ως ήρωες, καλώς ή κακώς. Το Walker, λοιπόν, θέτει σαφώς ότι δεν θέλει να είναι απλώς μια ιστορία επιβολής του νόμου, όπως ήταν ο προκάτοχός του, θέλει να γίνει μια ανθρώπινη ιστορία, που εξερευνά το θέμα της φυλής και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι μειονότητες στην Αμερική του σήμερα. Και μας επιβεβαιώνει ότι υπάρχουν εκεί έξω κυβερνητικοί λειτουργοί, επιτετραμμένοι με την επιβολή του νόμου, που εξακολουθούν να πιστεύουν στο δίκαιο και την ανθρωπιά. Και επειδή σίγουρα το είχατε απορία από πριν, προφανώς και η σειρά εξιδανικεύει τον πρωταγωνιστή της, και τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους “κακούς” ή “αδιάφορους” μπάτσους (αν και -επιτηδευμένα πιστεύω- δεν γνωρίζουμε κανέναν από αυτούς).

Στο χαρτί ακούγονται ωραία όλα αυτά, κι εγώ είμαι υπέρμαχος της στρατευμένης τέχνης και των κοινωνικά αφυπνισμένων δημιουργών, αλλά εδώ η εκτέλεση κάπου μαγκώνει. Η ταχύτητα του πιλότου είναι ιλιγγιώδης, πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο, για να προλάβει να μας τα πει όλα, και το τελικό αποτέλεσμα είναι ατσούμπαλο. Η σεναριογράφος (και δημιουργός της σειράς) Anna Fricke, μεταφέρει στους διαλόγους των χαρακτήρων την αγωνία της να φανεί όσο γίνεται πιο “woke” και ξεχνά να ασχοληθεί με την εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Το κοινωνικό σχόλιο γίνεται με τρόπο άγαρμπο, και τελικά δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί τον ευγενή σκοπό για τον οποίο το προόριζε η δημιουργός.

Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δεν έχουν αποφασίσει ακόμα το ύφος -ούτε καν το είδος- της σειράς που θέλουν να φτιάξουν. Πρόκειται υποτίθεται για μια αστυνομική σειρά, αλλά η δράση στο πρώτο επεισόδιο είναι σχεδόν ανύπαρκτη (αν εξαιρέσουμε λίγα δευτερόλεπτα ξύλου), και το μεγαλύτερο μέρος του αναλώνεται σε μελόδραμα. Όμως, η κεντρική ιδέα της σειράς (badass Τεξανοί αστυνόμοι) δεν συνάδει με ένα τόσο έντονα γλυκανάλατο ύφος. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήθελα μόνο ξυλίκι, βέβαια. (Το CW δεν δύναται να μου δώσει ένα δεύτερο Banshee και το έχω αποδεχτεί αυτό). Θα ήθελα, όμως, στη συνέχεια το Walker να βρει μια καλύτερη ισορροπία μεταξύ δράσης και δράματος.

Βέβαια, ίσως οι παραγωγοί να έχουν αποφασίσει πως αυτό το μελοδραματικό θα είναι το ύφος της σειράς, και να με ξένισε εμένα λόγω διαφορετικών προσδοκιών. Εξάλλου, οι πυρήνες του reboot και της παλιάς σειράς είναι εντελώς διαφορετικοί. Το Walker δεν εστιάζει αποκλειστικά στον κεντρικό ήρωα (και στις ικανότητές του στο βρωμόξυλο), είναι μια σειρά για την οικογένεια και για τους δεσμούς αγάπης – που δεν σημαίνουν πάντα συγγένεια εξ αίματος. Αυτό το τελευταίο θυμίζει, φυσικά, τη διάσημη ατάκα του Bobby Singer “Family don’t end with blood” που έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της ιστορίας του Supernatural. Όποιος ψάχνει, σίγουρα θα βρει πολλούς παραλληλισμούς των δυο σειρών. Για παράδειγμα, ο Walker έχει μια περίπλοκη σχέση με τον μικρότερο αδερφό του, τον Liam, όπως είχε κι ο Sam Winchester με τον Dean. Όμως, οι δυο χαρακτήρες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί (και μόνο που άκουσα τον Cordell να λέει “momma” και “daddy” είπα, εδώ δεν βλέπουμε Supernatural σίγουρα!). Περίμενα, μετά από 15 χρόνια που τον είχα ως Sam στο μυαλό μου, να έχω μεγαλύτερο πρόβλημα να αποδεχτώ τον Padalecki ως κάποιον άλλον χαρακτήρα, αλλά τολμώ να πω ότι ο ηθοποιός κάνει φιλότιμη προσπάθεια να μπει στο πετσί του Walker.

Ο Walker του Padalecki δεν είναι ο στωικός ήρωας δράσης που μας είχε δώσει ο Norris, αλλά ούτε ακόμη ένας πολυεπίπεδος πρωταγωνιστής. Είδαμε μόνο ψήγματα της αληθινής προσωπικότητάς του. Προς το παρόν, είναι ο μονοδιάστατος πένθιμος χήρος, που όλοι λένε πόσο γαμάτος είναι σαν αστυνομικός, αλλά το μόνο που είδαμε από αυτόν είναι να χάνει την ψυχραιμία του και να πλακώνει στα μπουνίδια έναν ύποπτο. Η εμμονή του Walker με τη νεκρή σύζυγό του, ελπίζω να αποκτήσει και σεναριακό νόημα και να μην τη βγάλουμε με εξόφθαλμα σκηνοθετικά κλισεδάκια, που απλά δίνουν στους Padaleckis την ευκαιρία να κοιτάζονται λάγνα στα μάτια με τις ώρες.

Από όλες τις σχέσεις του Walker, παλιές και νέες, που εδραίωσε το πρώτο επεισόδιο, ανυπομονώ μόνο για το πως θα εξελιχθεί η φιλία του με τη Micki. Όλες οι σκηνές τους ήταν αυθεντικές (αγαπημένη η σκηνή που τσακώνονται με τον γκόμενό της στη μέση), οι δυο ηθοποιοί έχουν καλή χημεία. Δεν θα ήθελα, βέβαια, να υπάρξει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Στην τηλεόραση λείπει η απεικόνιση μιας υγιούς φιλίας μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, και εδώ η σειρά θα αποδείξει ότι είναι διατεθειμένη να ξεφύγει από τα κλισέ — γιατί, ειλικρινά, σε όλες τις υπόλοιπες πτυχές του σεναρίου είναι τίγκα από δαύτα! Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μειονέκτημα του πιλότου. Αν θέλει όντως να είναι δράμα χαρακτήρων, κι όχι σειρά δράσης, θα πρέπει να ελέγξει το πόσο φλατ και απλοϊκά είναι τα συναισθήματα που επικοινωνούνται με στομφώδεις ατάκες οι οποίες κουβαλούν μέσα τους όση διακριτικότητα θα είχε και μια στριφογυριστή κλωτσιά… αλά Chuck Norris!

Αναγνωρίζω ότι το πρώτο επεισόδιο του Walker ήταν ουσιαστικά το βαρετό origin story του πρωταγωνιστή και των παρατρεχάμενων, και ενδέχεται να ήμουν λίγο πιο αυστηρή από όσο θα έπρεπε στην κριτική μου, γιατί το επεισόδιο το είδα όντως ευχάριστα και δεν σιχτιριάστηκα ούτε μια φορά — μάλιστα, κατάφερε και να με συγκινήσει και να με κάνει να γελάσω σε δυο-τρια σημεία. Ίσως τα επόμενα επεισόδια ανοιχτούν περισσότερο, με πιο ενδιαφέρουσες υποθέσεις, και μεγαλύτερη ανάπτυξη των δεύτερων χαρακτήρων. Αλλά, ρεαλιστικά μιλώντας, λίγα ήταν τα σημάδια από τον πιλότο και μόνο που θα με βοηθήσουν να κρατήσω αυτή την αισιοδοξία μέσα μου και να πω ότι κάποια στιγμή θα συνεχίσω να βλέπω τη σειρά χωρίς να τη θεωρώ ένα απλό guilty pleasure. Αντικειμενικά, άσχετα με τον συνδυασμό νοσταλγίας/περιέργειας που με ώθησε να το ξεκινήσω, το Walker δεν φαίνεται να έχει την περιπλοκότητα, ούτε την ωριμότητα, άλλων σειρών του είδους. Είναι μια εύπεπτη, γλυκανάλατη, παλιομοδίτικη αστυνομική σειρά, με ένα «woke» περιτύλιγμα, που αν δεν κάνει σημαντικές αλλαγές γρήγορα, δεν θα μπορέσει για καιρό να κρύψει την μυρωδιά πολυκαιρίλας πίσω από τη λαμπρότητα του άστρου του Jared Padalecki.