The Pop-Culture Diaries | Οκτώβριος 2019 – Μέρος 2ο

Αγαπητό Ημερολόγιο…

Πολλοί παππούδες μας πίστευαν ότι οι γκαγκστερικές ταινίες είναι όλες το ίδιο, και συχνά τις αποκαλούσαν “απαράδεκτες”. Πολλοί από τους προ-παππούδες μας πίστευαν το ίδιο για τα γουέστερν, και πίστευαν ότι οι ταινίες του John Ford, του Sam Peckinpah, και του Ser4gio Leone ήταν όλες πανομοιότυπες. Θυμάμαι έναν παππού μου που όταν του μίλησα ενθουσιωδώς για το Star Wars μου απάντησε: “Το είδα αυτό όταν λεγόταν 2001, και, μικρέ μου, ήταν πολύ βαρετό!” Οι υπερήρωες είναι απλά οι καουμπόηδες, οι γκάνγκστερς, οι διαστημάνθρωποι του σήμερα. Κάποιες superhero ταινίες είναι απαίσιες, κάποιες είναι πανέμορφες. Όπως τα γουέστερν και οι γκανγκστερικές ταινίες (και πιο παλιά, απλά οι ΤΑΙΝΙΕΣ), δεν μπορούν να τις εκτιμήσουν όλοι, ακόμα και κάποιες ιδιοφυίες. Και δεν πειράζει. ♥

Τάδε έφη James Gunn ως απάντηση στον πόλεμο που ξεκίνησε ο Martin Scorcese εναντίον της Marvel κι άρχισαν να τον σιγοντάρουν κι άλλοι μεγάλοι (και σε πρεστίζ και σε ηλικία) σκηνοθέτες, όπως ο Francis Ford Copolla. Δεν θα επαναλάβω τα ίδια που σου είχα πει την προηγούμενη φορά για τα απαράδεκτα αυτά ελιτίστικα σχόλια. Είδα τόσα πράγματα στο δεύτερο μισό του μήνα και θέλω να τα συζητήσουμε, οπότε δεν ασχοληθώ άλλο με grumpy old men…

Θα ξεκινήσω φυσικά με το φαινόμενο Joker, την ταινία που όρισε το 2019. Τόσο hype δεν θυμάμαι από πότε είχαμε να ζήσουμε. Και, φυσικά, για εμένα, είναι αδικαιολόγητος όλος αυτός ο χαμός. Όχι ότι η ταινία δεν ήταν καλή, το αντίθετο, η ταινία ήταν μια χαρά κι ο Joachin Phoenix μεγαλειώδης, αλλά δεν γίνεται να μην αναρωτηθώ: αν η ταινία δεν λεγόταν “Joker”, και δεν είχε τη σφραγιδούλα της DC, αλλά λεγόταν “Arthur” και ήταν ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς υπόνοια Batman, θα είχε γίνει τόσος χαμός; Με απόλυτη σιγουριά μπορώ να σου πω, ΟΧΙ! Δεν θα είχε αφηνιάσει κανένας με το ότι ο κινηματογράφος προωθεί τη βία. (Τώρα το θυμήθηκαν; Όταν τον προηγούμενο μήνα είχε κυκλοφορήσει το αιματοβαμμένο Rambo: Last Blood, γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε; ) Δεν θα είχαν μαζέψει τα παιδάκια στο αστυνομικό τμήμα επειδή πήγαν να δουν μια “ακατάλληλη” ταινία. Δεν θα είχαν καν ενδιαφερθεί τα παιδάκια να δουν την “ακατάλληλη” ταινία. (Τα ίδια παιδάκια που παίζουν ολημερίς Fortnite, ας πούμε.)

Γενικά, με χάλασε πάρα πολύ όλο αυτό το πανηγύρι και δεν μπορώ παρά να πω ότι είναι μια υπερεκτιμημένη ταινία. (Ναι, ναι, το είπα, και δεν το παίρνω πίσω.) Δεν είναι τόσο πρωτοποριακή όσο νομίζουν κάποιοι. Δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν από αυτήν, ας πούμε, το V For Vendetta ή το Fight Club. Την κουβαλά ολομόναχος ο Phoenix στις πλάτες του, κι αν δεν ήταν η ανατριχιαστική του ερμηνεία (σιγουράκι το φετινό Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου), η ταινία σαν σενάριο θα ήταν ένα χιλιοειπωμένο κοινωνικό σχόλιο εναντίον της αλλοτρίωσης της σάπιας κοινωνίας που δημιουργεί η ίδια τα τέρατα που τη σκοτώνουν σιγά-σιγά. Η έλλειψη πρωτοτυπίας από μόνη της δεν είναι κάτι αρνητικό, βέβαια, ειδικά όταν η ταινία είναι τόσο προσεγμένη καλλιτεχνικά, αλλά όταν συνδυάζεται με τοξικό hype και μεγάλα λόγια τύπου “η ταινία του αιώνα”, τότε, ναι, εννοείται θα στραβώσω και θα τη λέω υπερεκτιμημένη μέχρι να σβήσει ο ήλιος!

Αυτά για το Joker, αλλά για τις επόμενες… μπόλικες παραγράφους δεν θα φύγω από το θέμα της DC, γιατί είναι ο ξεκάθαρος νικητής του μήνα μου.

Περνάω στο τηλεοπτικό κομμάτι της DC, λοιπόν, για να σχολιάσω τις σειρές που παίζουν αυτή τη στιγμή – ή τέλος πάντως αυτές που βλέπω εγώ – ξεκινώντας από το Watchmen του HBO. Ο πιλότος του ήταν εξαιρετικός, και το δεύτερο επεισόδιο ακόμα καλύτερο! Έχω ακόμα πολλά κενά γιατί δεν γνωρίζω την ιστορία των κόμικς (και από την ταινία έχει περάσει γεμάτη δεκαετία, οπότε δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα), αλλά και μόνο η κινηματογράφηση της σειράς αξίζει τον κόπο! Οπτικά άψογο το αποτέλεσμα, έχει κι αυτή το κοινωνικό της σχόλιο και αναμένω να δω πως θα εξελιχθεί το μυστήριο. Πιστεύω θα γίνει μεγάλη αγάπη αυτή η σειρά!

Στο Titans του DC Universe τώρα, οι ρυθμοί έχουν ανέβει. Θυμάσαι τι ξενέρωμα είχα φάει στην αρχή της δεύτερης σεζόν, τώρα πάει αυτό. Από το 4ο-5ο επεισόδιο, με την εισαγωγή του Conner και του Krypto (*καρδούλα*), η σειρά εκτοξεύτηκε. Είδαμε και περισσότερο Deathstroke επιτέλους, αλλά και τι είχε συμβεί πριν από 5 χρόνια. Βέβαια ακόμη δεν μου γεμίζει το μάτι ο Esai Morales ως Slade (Manu Bennet φορέβα ρε!!) Τώρα περιμένω να περάσουμε πάλι στο παρόν, αρκετά με τα φλάσμπακ, να μπούμε στο αληθινό ζουμί της υπόθεσης!

Στον αντίποδα, έχουμε το Batwoman, το οποίο το ξεκίνησα μόνο από περιέργεια να δω γιατί το έκραζαν όλοι. Το 3/10 που έχει βαθμολογία στο imdb δεν δικαιολογείται από αυτό που είδα στα τρία πρώτα επεισόδια, αλλά, ναι, η σειρά δεν είναι κάτι φοβερό (The CW γαρ). Χωρίς να είναι κακή ακριβώς (έχουμε δει απείρως χειρότερες πατάτες), είναι εντελώς άνευρη, ασορτί με την πρωταγωνίστριά της. Το μόνο που αξίζει είναι η Rachel Skarsten ως Alice. Σκεφτόμουν να το παλέψω μέχρι το crossover, αλλά δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Θα δω και το τέταρτο και θα σου πω την επόμενη φορά αν έκανα τελικά πρόοδο.

Και τελειώνω με τη DC σχολιάζοντας το Arrow. Το είχα παρατήσει κάπου στη μέση της 6ης σεζόν (τον απάλευτο), αλλά γνωρίζοντας ότι αυτή είναι η τελευταία σεζόν, η νοσταλγία με γύρισε πίσω και είδα το πρώτο επεισόδιο για φέτος. Δεν ήταν κακό. For old times sake, λέω να τη δω ολόκληρη αυτήν τη σεζόν, αφού θα χτίζει και το crossover από ότι είπαν. Για τις υπόλοιπες του Arrowverse δεν το συζητώ καν. Μόνο Legends!

Ο Paul Rudd μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής κι είναι από τους ηθοποιούς με ένα φυσικό κωμικό ταλέντο που σε κερδίζει ό,τι και να κάνει. Οπότε, φυσικά κι έβαλα στο πρόγραμμα τη νέα του κωμωδία Living With Yourself στο Netflix, όπου, μάλιστα έχει διπλό ρόλο. Σαν ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα κι εγγενώς αστεία (εμείς οι αρχαίοι θυμόμαστε και το παρόμοιο Multiplicity με τον Michael Keaton), και είχα αρκετά μεγάλες προσδοκίες από τη σειρά, οι οποίες δυστυχώς έπεσαν στο κενό. Χωρίς να είναι κακή σειρά (ο Paul Rudd φανταστικός στο διπλό ρόλο κι ο μοντέρ ακόμα καλύτερος), δεν είναι και κάτι… άχαστο. Είχε κάποια καλά στοιχεία, αλλά πήγαν χαμένα. Για εμένα, το μεγαλύτερο μειονέκτημά της ήταν ότι δεν μπόρεσε να αποφασίσει στο ύφος. Φιλοσοφία ή σουρεαλισμός; Σοβαρότητα ή slapstick; Δεν τα ταίριαξε σωστά και βγήκε λίγο σαλατούλα στο τέλος. Γενικά, είναι ένα ευχάριστο binge, πάντως, και οι χαρακτήρες είναι αρκούντως συμπαθητικοί. Αν βγει δεύτερη σεζόν, και είναι τόσο μικρή (8 μισαωράκια), ίσως τη δω – αν δεν ξεχαστώ με τα χίλιαδυο άλλα που βλέπω κάθε σεζόν.

Sorry For Your Loss. Δεν θυμάμαι αν σου είχα αναφέρει πέρσι αυτό το διαμαντάκι! Βρίσκεται ένα επεισόδιο πριν το τέλος της δεύτερης σεζόν και είναι από τις αγαπημένες μου φετινές σειρές μέχρι στιγμής. Πραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα, το πένθος, και το κάνει με απλότητα και ειλικρίνεια. Η Elisabeth Olsen είναι αποκάλυψη στο ρόλο της νεαρής χήρας που προσπαθεί να φέρει τη ζωή της πάλι στα ίσια, κολυμπώντας μέσα σε ένα πέλαγος συναισθημάτων, στο οποίο κάθε φορά ανακαλύπτει και κάτι καινούργιο για τον εαυτό της, αλλά και τους κοντινούς της ανθρώπους, που παλεύουν κι αυτοί με τον δικό τους τρόπο να αποδεχτούν το κενό που αφήνει στη ζωή και την καθημερινότητα η απώλεια ενός αγαπημένου.

Castle Rock

Αυτή είναι και η μοναδική σειρά στη σημερινή λίστα που δεν έχω ξεκινήσει ακόμη. Η πρώτη σεζόν του Castle Rock ήταν ένας ευχάριστος πονοκέφαλος. Είχε μυστήριο και κυριολεκτικά μέχρι το τελευταίο λεπτό έκανες θεωρίες για το τι μπορεί να παίζει. Δεν ξέρω τι ακριβώς να περιμένω από τη δεύτερη σεζόν που ξεκίνησε πριν 2 εβδομάδες. Δεν ξέρω αν θα έχει κάποια σύνδεση με την προηγούμενη, το μόνο που ξέρω είναι ότι θα είναι κάτι σαν prequel της θρυλικής ταινίας Misery κι ότι την διαβόητη Annie “No1 Fan” Wilkes θα παίζει η πολυαγαπημένη μου Lizzy Caplan. Έχω μεγάλες προσδοκίες από αυτή τη σεζόν!

Άφησα για το τέλος το Supernatural. Για το πως θα κλείσει η σειρά έχω ίση ποσότητα φόβου και ανυπομονησίας. Τα δυο πρώτα επεισόδια ήταν ομολογουμένως αρκετά… meh, αλλά το τρίτο μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε με τον επίπονο τρόπο ότι οι σεναριογράφοι δεν αστειευόταν όταν είπαν ότι θα πεθάνουν (οριστικά) πολλοί. Κανείς δεν είναι πλέον ασφαλής. Θα κλάψουν μανούλες (μέχρι) το Μάιο…

Θα παρατήρησες ότι δεν σου είχα σχεδόν καθόλου ειδήσεις αυτή τη φορά (είπα να μην σε πρήξω πολύ), αλλά δεν γίνεται να μην μοιραστώ μαζί σου το τρέιλερ του επερχόμενου The Witcher που βγήκε πριν λίγο. The hype is real!! Φαίνεται απίστευτα καλό! Λείπει πολύ το high fantasy από την τηλεόραση τώρα που τελείωσε το GoT. Ο Henry Cavill συνεχίζει να μην μου γεμίζει καθόλου το μάτι για Geralt, αλλά όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονται τέλεια! Το καλό που τους θέλω να μην απογοητευτώ! 39 και σήμερα για την πρεμιέρα!

Πριν σε αποχαιρετήσω, θα αφήσω αυτό το βίντεο εδώ. Είναι ένα από τα πιο εμβληματικά σκετσάκια των Monty Python το οποίο ήρθε με έναν ανορθόδοξο τρόπο ξανά στην ελληνική επικαιρότητα. Δέκα κορίτσια δίχασαν για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες την εύθραυστη κοινή γνώμη στην Ελλάδα, όταν πραγματοποίησαν ένα αμφιλεγόμενο αντιμιλιταριστικό δρώμενο, εμπνευσμένο από τους Pythons, εν μέσω της παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές, άλλοι εκθείασαν την επαναστατική τους κίνηση, κι άλλοι τις έστησαν στον τοίχο για την ασέβειά τους. Εγώ πάντως, χάρηκα που στάθηκε αυτό το συμβάν αφορμή για να μάθει – έστω από σπόντα – και η κυρία Αγαθή απέναντι τους καλύτερους κωμικούς που έχει βγάλει η γηραιά ήπειρος, που έχουν σημαδέψει τουλάχιστον 3 γενιές με το χιούμορ και την αντισυμβατικότητά τους.

Έτσι για την ιστορία, το “The Ministry of Silly Walks” ήταν ένα από τα σκετς της πρεμιέρας της 2ης σεζόν του Monty Python’s Flying Circus που προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 15 Σεπτεμβρίου 1970. Πρόκειται για μια σάτιρα της γραφειοκρατικής ανεπάρκειας που καυτηριάζει μέσω της σωματικής κωμωδίας τις αγκυλώσεις του κυβερνητικού συστήματος. [πηγή]

ΥΓ Είπα να μην σχολιάσω τη σύλληψη του Jared Padalecki, αλλά το fandom είναι σε αναβρασμό και με επηρέασε. Δεν έχει βγει ακόμα ο ίδιος ή κάποιος εκπρόσωπος να κάνει επίσημη δήλωση για να ακούσουμε και τη δική του εκδοχή των γεγονότων, αλλά από όλα όσα ξέρουμε μέχρι τώρα, ο Jared έγινε στουπί και έκανε φασαρία στο μαγαζί, πλακώνοντας στο ξύλο έναν υπάλληλο. Κανονικά, είμαι πολύ αυστηρή στο θέμα μεθύσι και δεν ανέχομαι ανθρώπους που είναι αρκετά ανεύθυνοι ώστε να πιουν και να χάσουν τον έλεγχο. Και είμαι διπλά αυστηρή όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι και γονείς! Η πρώτη αντίδραση ήταν σοκ και εκνευρισμός με την πάρτη του! Αλλά ένα μέρος μου, το πιο ψύχραιμο και αντικειμενικό, τον καταλαβαίνει κιόλας (χωρίς και πάλι να τον δικαιολογώ). Παλεύει για την ψυχική υγεία του, και αυτή η περίοδος για αυτόν, που τελειώνει μια δουλειά που αγαπάει αποδεδειγμένα πολύ, πρέπει να είναι πολύ δύσκολη. Διάβασα πολλά σκατόψυχα σχόλια στο ίντερνετ που δεν θα ήθελα να επαναλάβω, το μόνο που θα του ευχηθώ είναι να πρόκειται απλά για μια άτυχη στιγμή (συμβαίνει και στους καλύτερους από εμάς, απλά εμείς δεν είμαστε σελέμπριτι και δεν γινόμαστε ρόμπα σε όλον τον πλανήτη όταν τυχαίνει να πιούμε το Βόσπορο) και να μην κατρακυλήσει, γιατί θα είναι κρίμα και για τον ίδιο και για την οικογένειά του…