Review – Supernatural – 11×16 – Safe House
Γεια σας, γεια σας… Έχουμε πάνω από ένα μήνα να τα πούμε, ε; Πώς τα περάσατε στο mini-hellatus; Εμείς πάντως ανυπομονούσαμε για τη συνέχεια της φετινής σεζόν που μας έχει θυμήσει έντονα παλιές καλές εποχές Supernatural, και το Safe House μας αποζημίωσε με την επιστροφή δυο γνώριμων και πολυαγαπημένων κυνηγών. Ευτυχώς, στο SPN ακόμη και οι νεκροί μπορούν να επιστρέψουν κι έτσι είχαμε τους μακαρίτες Rufus και Bobby να μας χαρίζουν την παρουσία τους, ακολουθώντας μέσω flashback τους Sam και Dean στην υπόθεση που δουλεύουν στο παρόν.
Οι Winchesters, λοιπόν, βρίσκονται να ερευνούν μια παλιά υπόθεση που είχαν δουλέψει κατά τη διάρκεια της Αποκάλυψης οι γηραιοί κυνηγοί. Οι δυο ιστορίες εξελίσσονται πανομοιότυπα παράλληλα: Ένα παιδί και μια μητέρα, κάτοικοι του ίδιου σπιτιού σε διαφορετικες χρονικες περιόδους, πέφτουν σε κώμα μετά από την επίθεση μιας μυστηριώδους οντότητας. Τα δυο ζεύγη κυνηγών σε παρελθόν και παρόν, ξεκινούν την υπόθεση θεωρώντας ότι έχουν να κάνουν με φάντασμα (αν και ο Rufus επιμένει ότι είναι Baku), αλλά τα στοιχεία υποδεικνύουν κάτι πολύ σκοτεινότερο…
Μετά την απαραίτητη έρευνα (και κάτι τζάμπα εκταφές πτωμάτων), οι κυνηγοί φτάνουν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για Ψυχοφάγο, ένα πλάσμα που ζει ανάμεσα στον υλικό και τον άυλο κόσμο, πέρα από το χώρο και το χρόνο, και τρέφεται με ψυχές. Ο Ψυχοφάγος εισχωρεί σε ένα σπίτι όπου δημιουργεί τη ‘Φωλιά’ του, και αρπάζει τις ψυχές των ενοίκων του, οι οποίες μετά μένουν αιωνίως στη ‘Φωλιά’.
Οι Bobby και Rufus, σαφώς πιο έμπειροι και οργανωμένοι (ο μικρός εκσκαφέας με έστειλε αδιάβαστη 😛 ), φτάνουν γρήγορα στη λύση του μυστηρίου της ταυτοποίησης του πλάσματος, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να το νικήσουν, οπότε συμβιβάζονται με το να το παγιδεύσουν στο σπίτι, χρησιμοποιώντας ένα κέλτικο σύμβολο που είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα ο Bobby σε έναν άλλο Ψυχοφάγο το οποίο -κατά τύχη- είχε πιάσει.
Στο παρόν όμως, οι Winchesters μπορεί να μην έχουν τη ‘φινέτσα’ των παλαίμαχων, αλλά έχουν στη διάθεσή τους το αρχείο των Ανθρώπων των Γραμμάτων, όπου βρίσκουν τον τρόπο να σκοτώσουν τον Ψυχοφάγο. Ένας από τους δυο πρέπει να μπει στη ‘Φωλιά’ (και αυτός ο κάποιος είναι ο Dean, που ΠΑΛΙ έχασε στο πέτρα-ψαλίδι-χαρτί), όπου θα ζωγραφίσει ένα σύμβολο, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο σύμβολο θα ζωγραφίσει ο αδερφός του στον πραγματικό κόσμο. Όταν τα δυο σύμβολα, ζωγραφισμένα με το αίμα των αδερφιών, ολοκληρωθούν, το πλάσμα πεθαίνει.
Μετά από δυο κυριεύσεις, πολύ ξύλο και πολλά μπρος πίσω στο παρελθόν και στο παρόν, το πλάσμα μας αφήνει χρόνους, αλλά όχι πριν ο Dean και ο Bobby συναντηθούν για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου μέσα στη ‘Φωλιά’, η οποία -όπως είπαμε- δεν περιορίζεται από χωροχρονικά όρια. (Πολύ γλυκιά και δυνατή στιγμή)
Για να είμαι ειλικρινής, το φοβόμουν λίγο το Safe House και την επιστροφή του Bobby και του Rufus. Το 15ο επεισόδιο δεν μου άφησε και την καλύτερη εντύπωση πριν το διάλειμμα ενός μήνα της σειράς, και φοβόμουν ότι το να φέρουν πίσω αυτούς τους δυο πολυαγαπημένους χαρακτήρες θα ήταν ένα φθηνό τέχνασμα για να μας χρυσώσουν το χάπι ενός ακόμη filler/αδιάφορου επεισοδίου.
Οι φόβοι μου δεν αποδείχτηκαν τελείως αβάσιμοι. Το επεισόδιο είναι καθαρά αυτοτελές, δεν εξαρτάται από τη κύρια ιστορία του Σκότους, αν και εξακολουθεί να αναφέρεται σε αυτήν με μερικές φευγαλέες ατάκες μέσα στους διαλόγους. Το κομμάτι των Winchesters δεν ήταν κατι φοβερό. “Πού είναι η Amara;” “Πρέπει να σώσουμε τον Cas!” “Δεν έχουμε κανένα στοιχείο…” Μπλα, μπλα, μπλα, τα ίδια και τα ίδια από αυτό το μέτωπο…
Θα μου πείτε, έτσι είναι η φόρμουλα των σεζόν, δεν βγαίνουν 23 επεισόδια αν δεν τραβήξουν λίγο την κύρια ιστορία. Γι’αυτό και γενικά δεν ήμουν αυστηρή με αυτο το επεισόδιο – καταρχάς, γιατί μετά από ένα τόσο τρυφερό στιγμιότυπο σαν το παραπάνω, να μας θυμίζει πόσο μας αρέσει να βλέπουμε τα αδέρφια αγαπημένα, τα ξέχασα όλα τα παράπονά μου… 🙂
Το ατού του επεισοδίου, όπως ήταν φυσικό, ήταν ο Bobby και ο Rufus. Είχαμε δει και σε παλιότερες σεζόν το πόσο καλή χημεία έχουν, και αυτό το επεισόδιο έριξε ακόμη περισσότερο φως στην άσπονδη φιλία τους και στις ιδιοσυγκρασιακές προσωπικότητές τους. Τα πειράγματά τους ήταν κορυφαία, και το όλο σκηνικό ‘γερογκρινιάρηδες’ ήταν ξεκαρδιστικό. (Και μια μικρή λεπτομέρεια που αγάπησα ιδαιτέρως: τα ψευδώνυμά τους ως πράκτορες του FBI, Riggs και Murtaugh, ήταν αναφορά στους δυο πρωταγωνιστές του Lethal Weapon! Με ξέρετε εμένα, λατρεύω τις αναφορές! 😉 )
Και η εναλλαγή ανάμεσα στην παλιά και την καινούργια υπόθεση ήταν όμορφη και ‘καλοραμμένη’. Το flashback εδώ είχε ουσία και δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί αταίριαστο ή γέμισμα του τηλεοπτικού χρόνου. Η πορεία των δυο υποθέσεων πανομοιότυπη, όμως υπήρξαν και κάποιες μικρολεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. Θα ξεχωρίσω τη σκηνή όπου ο πάντα γενναίος μέχρι ηλιθιότητας Dean απευθύνεται στον Ψυχοφάγο λέγοντας: “Come and get me, you son of a bitch“, ενώ ο Bobby, πάντα λιγότερο θερμοκέφαλος και επιπόλαιος από τον μεγάλο Winchester, λέει, σχεδόν φοβισμένος από το άγνωστο πλάσμα (αλλά αρκετά γεννναίος ώστε να το αντιμετωπίσει έτσι κι αλλιώς): “You stay away from me, you son of a bitch“.
Γενικό συμπέρασμα (για να κλείσω επιτέλους άλλο ένα πολυλογάδικο review) : ήταν ένα αξιοπρεπέστατο αυτοτελές επεισόδιο που χρωστάει τα πάντα στο δίδυμο Rufus-Bobby και την αξιοζήλευτη χημεία τους!
ΥΓ1 Εάν το CW ψάχνει ακόμη για το Supernatural spin-off του, ξεχάστε την Jody και τα κορίτσια της, ξεχάστε ακόμη και τους Men of Letters… Bobby και Rufus όλα τα λεφτά! Εντάξει, ξέρω ότι ρεαλιστικά δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, αλλά αξίζει ακόμη και να ονειρεύεσαι μια σειρά με Jim Beaver και Steven Williams. Όχι, φανταστείτε το, και πείτε μου ότι δεν θα ήταν τέλειο! 🙂
ΥΓ2 Mήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για τον “πιο παλιό κανόνα” του Rufus τώρα που πλησιάζει το φινάλε; Τι; Δεν ανησυχείτε; Μάλλόν δεν είδατε το trailer του επόμενου επεισοδίου, γι′αυτό είστε τόσο χαλαροί! 😛 Και άντε δεν ανησυχείτε για τους Winchesters, γιατί ειναι οι πρωταγωνιστές, κι όλο και κάποιον τρόπο θα βρουν να ξεγελάσουν πάλι το θάνατο. Εγώ περισσότερο ανησυχώ για τον Κασούλη, να σας πω την αλήθεια, ειδικά μετά από αυτή την παράλογη συμφωνία που πήγε κι έκανε με τον Εωσφόρο! Τι θα κάνουμε αν είναι ήδη μετρημένα τα ψωμιά του αγγελάκου μας; 🙁
Βαθμολογία επεισοδίου: 8/10
[poll id=”158″]
Χαχα δεν βγηκε ακομα ρε παιδια
Ε δεν είμαστε ξύπνιοι μέχρι τις 4 που βγαίνει 😛
Τζαμπα γκρινιαζα μολις ειχα δει οτι το 16 και 17 θα ναι φιλερς. Γαματο επεισοδιο απο καθε αποψη.καινουργιο πλασμα, ωραια σκηνοθεσια, ωραιο χιουμορ και γενικως το γουσταρα το επεισοδιο. Ειδαμε και παλι μπομπι-ρουφους!επισης το τρειλερ απο το επομενο δειχνει οτι δεν θα ναι ενα απλο καθημερινο κυνηγι οποτε εφυγε η γευση της ξενερας που ειχα απο τις περιληψεις!
Πάρα πολύ ωραίο επεισόδιο!
Το δίδυμο Μπόμπι-Ρούφους είναι καταπληκτικό. Η σκηνή στο νεκροταφείο ήταν πολύ αστεία και μου άρεσε που πρόσθεσαν τη δικαιολογία του Ρούφους, δηλαδή το ότι ήταν Σάββατο, για να μην σκάψει. Επίσης, μου άρεσε το ότι έδειξαν καινούριο τέρας. Βλέποντας το τρέιλερ, νόμιζα πως θα ήταν υπόθεση με φαντάσματα, αλλά τελικά έκανα λάθος (όχι ότι θα με πείραζε αν ήταν όντως κάτι τέτοιο).
Η αλήθεια είναι πως, παρόλο που το επεισόδιο ήταν εντελώς διαφορετικό, όταν εμφανίστηκαν οι παγιδευμένες ψυχές μέσα στο σπίτι, μού θύμισε το Insidious. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, στην προκειμένη περίπτωση οι σεναριογράφοι εξήγησαν καλύτερα το λόγο που οι ψυχές του Μπόμπι και του Ντιν μπόρεσαν να συναντηθούν, σε σχέση με τη συνάντηση των ψυχών με τους ζωντανούς από διαφορετικές χρονικές περιόδους στη δεύτερη ταινία του Insidious.
Προσωπικά, δεν ένιωσα ότι βλέπαμε τον Μπόμπι και τον Ρούφους σε flashbacks, παρά το ότι βρίσκονταν εκεί μαζί με τον Σαμ και τον Ντιν και δούλευαν την υπόθεση. Οι εναλλαγές μεταξύ τους των σκηνών τους ήταν πολύ ωραίες και ήταν όλοι έτσι τοποθετιμένοι, ώστε να υπάρχει συνέχεια στην ιστορία χωρίς διακοπή. Επίσης, μου άρεσε η σκηνή της διπλής μάχης, ειδικά αυτή μεταξύ του Ντιν και του Σαμ, και στο τέλος η σκηνή στην οποία ο Σαμ κρατάει στην αγκαλιά του τον Ντιν.
Συμφωνω τοσο πολυ.δεν ξερω μαρεσε τρελα ο τροπος με τον οποιο ξετυλιξαν τις δυο ιστοριες σαν να ναι μια.αισθανομαι μπορει και να ναι ιδεα μου οτι σκηνοθετικα βελτιωνονται πολυ.οσο για τον κας παιδια δεν ξερω και γω ανησυχω αλλα δεν πιστευω να τολμισουν κατι τετοιο ειναι μεγαλο ρισκο αμα κρινεις απο το φαντομ που θα ξεσηκωθει
Βλέποντας το βίντεο που ανέβηκε τις προάλλες, πιστεύω πως θα υπάρξει πρόβλημα με τον Κας, από την άποψη ότι δε θα μπορέσει να κρατήσει για πολύ καιρό μέσα του τον Λούσιφερ. Παρ’όλα αυτά, ακόμη κι αν κινδυνέψει άμεσα ο Κας, δε νομίζω πως θα πεθάνει.
Σχετικά καλό επεισόδιο…όλα τα λεφτά οι επιστροφές Μπομπυ και Ρουφους και η αναδρομη στην υποθεση αρκετά κλασικ.Επιτέλους και κατι διαφορετικο απο πλασματα.Soul Eater….Σκεπτομενος απτο ονομα,το μυαλο μου πηγε στην Αμαρα,sοul eater κατα καποιο τροπο και εκεινη,περνει τις ψυχες χωρις βεβαια να ξερουμε που εναι και αν ζουν δεν ξερω αν αυτο σημαινει κατι για τη συνεχεια…όπως και το οτι ο Σαμ ηταν νεκρος στο ” ονειρο ” του Dean.Ααχ,αυτα τα λιγα δευτερολεπτα κανουν τη διαφορα τελικα,Ντιν – Μπομπυ σε ενα χαος ουσιαστικα.
ΥΓ: In Hunting,you cant save them all…..8/10
Ενταξει ειμουν ξεγελασει τον θανατο ουυυυ φυσικα και ο Sam θα επιστρεψει στην ζωη,αλλα το θεμα ειναι πως αυτο δεν ξερω μονο.Καλα για τον κας δεν το συζητω….Λετε οταν ερθει ο Rob να ειναι ως θεος και να επιστρεψει παλι ο Κας;χμ…πω καλα στα επομενα επεισοδεια και στις 4 θα σηκωθω για να το δω..ειμαι και δεν εχω υπομονη
Τι υπέροχο επεισόδιο! Πραγματικά όμορφο και νοσταλγικό! Είχαμε καινούριο τέρας και είχε υπέροχη σκηνοθεσία έτσι όπως έμπλεξαν τις δύο ιστορίες σαν μία! Μας έλειψε ο Μπόμπι (και οι ενδείξεις αγάπης του στα αγόρια) και ο Ρούφους! <3
Μεγαλη λεπτομερεια ειναι το μπουκαλι με το μπλε τζονιγουοκερ που αφησε στον μπομπυ ο ρουφους! Το ειχε δειξει στο 12ο επεισοδιο της 7ης σεζον! Καπου στην μεση ηταν θυμαμαι, οταν η μιλς πως την λενε εψαχνε τα πραγματα του μπομπαρου
Έχω την υποψία ότι είναι το μπουκάλι που άνοιξαν τα αγόρια όταν πέθανε ο Μπόμπι
Το 11.16 είναι επισήμως ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια έβερ!
Νοσταλγικό, με καλογραμμένο σενάριο(το έχω πει και θα το ξαναπώ ότι ο Ρόμπι Τόμπσον είναι απ’τους αγαπημένους μου σεναριογράφους στο ΣΠΝ, ειδικά σε αυτοτελή επεισόδια) και ευφυέστατη σκηνοθεσία, υπέροχη μουσική, ολοκαίνουριο τέρας(που θυμίζει όμως τα επεισόδια με φαντάσματα που μας είχαν λείψει), ξεκαρδιστικές αναφορές στην ποπ κουλτούρα και φυσικά τους αγαπημένους μας “γκρινιάρηδες” εν δράσει. Το δε γεγονός ότι οι Ρούφους και Μπόμπι επέστρεψαν χωρίς να “σπάσουν τους κανόνες” το βρήκα διπλά συναρπαστικό γιατί όχι οι συντελεστές της σειράς αποδεικνύουν ότι δεν περιορίζονται μονάχα στο να σκοτώνουν και να ανασταίνουν ήρωες της σειράς.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του επεισοδίου, φυσικά, η σκέψη που είχε κυριεύσει το μυαλό μου ήταν πόσο θα ήθελα ένα σπιν οφφ με πρωταγωνιστές τους Μπόμπι και Ρούφους -ή έστω ένα σπιν οφφ που να είναι πρίκουελ στην ιστορία των δικών μας αγοριών, όπου θα εμφανίζονται κάπου κάπου και οι αγαπημένοι μας κυνηγοί από το ΣΠΝ(κάνω παζάρια η καψερή,τι να κάνω;).
Αγαπημένη μου στιγμή του επεισοδίου ήταν φυσικά η στιγμιαία συνάντηση Ντιν και Μπόμπι, όχι μόνο επειδή ήταν συγκινητική, αλλά κυρίως επειδή λατρεύω ιστορίες(είτε προκειται για βιβλία, είτε για σενάρια) που “παίζουν” με τον χρόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο(που παρουσιάζουν δηλαδή το σύμπαν και το χρόνο ως κάτι περισσότερο ρευστό απ’ ότι φανταζόμαστε και συνεπώς σε ένα μέρος που υπάρχει πέρα από τον τόπο και τον χρόνο το δικό μας παρόν, παρελθόν και μέλλον μπορούν και συνυπάρχουν).
*Μπόνους πόντοι για το επεισόδιο το μικρό “χιντ” ότι η αναδρομή τοποθετείται στην περίοδο πριν απελευθερωθεί ο Λούσι από το κελί του στην 4η σεζόν, ενώ η παροντική ροή γεγονότων συμβαίνει αφού ο Λούσι απελευθερώθηκε απ’το κελί του για 2η φορά(τραγική ειρωνεία;)
Ξαναβλέποντας το επεισόδιο συνειδητοποιησα κάτι! Ο λόγος που απελευθερώθηκε ο Bobby, η Mary Henderson και ο γιός της από τη φωλιά του Ψυχοφάγου δεν ήταν η παγίδα με το κέλτικο σημάδι, αλλά το ότι στο μέλλον ο Dean κι ο Sam σκότωσαν το τέρας – οπότε όσων το σώμα ήταν ακόμη ζωντανό επεστρεψαν σε αυτο (και οι υπόλοιπες ψυχές που πήγαν; ). Μέσα στο επεισόδιο αναφέρθηκε ότι η Φωλιά υπάρχει πέρα από το χωροχρόνο (μήπως στο Κενό που έχει αναφέρει η Θεριστής Billie??) , οπότε βγάζει νόημα τα γεγονότα του μέλλοντος να επηρέασαν και το παρελθόν. Αυτό όμως σημαίνει οτι η κελτικη παγίδα ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα; Πονοκεφαλιάζω (όπως ο Σαμ) με όλα αυτά τα παραξενα, θα ήθελα και τις γνώμες σας πάνω στη θεωρία μου… 🙂
Ακριβώς αυτό που λες πιστεύω πως είναι. Το μόνο που έκανε το κέλτικο σύμβολο ήταν να παγιδέψει το τέρας μέσα στο σπίτι, χωρίς να ελευθερωθούν οι ψυχές από τη φωλιά του. Ο Χάρβι, για παράδειγμα, δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω όταν ο Μπόμπι χρησιμοποίησε το σύμβολο αυτό για πρώτη φορά, ενώ η ψυχή του ίδιου του Μπόμπι μπόρεσε να επιστρέψει στο σώμα του, γιατί έτυχε να παγιδευτεί από τον ίδιο ψυχοφάγο που κυνήγησαν και σκότωσαν τα αδέρφια. Όσο για τις ψυχές των ήδη νεκρών ανθρώπων, νομίζω πως θα πρέπει να προχώρησαν αναγκαστικά παραπέρα (σε κόλαση ή παράδεισο).
Δεν πιστεύω πως το Κενό έχει την οποιαδήποτε σχέση με τη φωλιά του ψυχοφάγου. Το τέρας αυτό χρησιμοπεί το εκάστοτε σπίτι για να φτιάξει μία δική του ξεχωριστή διάσταση, η οποία δεν επηρεάζεται από τον χρόνο και τον χώρο. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή λειτουργεί σαν ένα ακόμη μέρος για μεταθανάτια ζωή, όπως είναι ο παράδεισος, η κόλαση και το καθαρτήριο – ο ίδιος ο ψυχοφάγος την πρόσφερε ως καταφύγιο στον Σαμ και τον Ντιν. Όσο για το Κενό, έχω την εντύπωση πως η Μπίλλι αναφέρεται σε αυτό με το συγκεκριμένο όνομα, γιατί ίσως αυτό είναι που το εκφράζει. Ίσως όσα ή όσοι καταλήγουν στο Κενό χάνονται για πάντα.
ανατριχιασα ολοκληρως στο σημειο που ειδε ο ντην τον Μπομπη!
Εξαιρετικό επεισόδιο, μου άρεσε πάρα πολύ και είχα μία αμφιβολία για τον αν θα είναι καλό καθώς είχα διαβάσει οτι θα είναι φίλερ, άκρως απολαυστικό το δίδυμο Bobby και Rufus και η σκηνή όπου ο Dean συναντά εστω και για λίγο τον Bobby, με συγκίνησε.