Review – Supernatural – 12×20 Twigs & Twine & Tasha Banes

Το τελευταίο αυτοτελές επεισόδιο για φέτος μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα…

Η τραγική οικογένεια Banes

H σημερινή υπόθεση ξεκίνησε με μια γνώριμη φράση:

Their mom’s on a hunting trip and hasn’t been home in a week.

Κάπως έτσι ο Sam κέρδισε ένα βλέμμα “dude, seriously?”, από τον Dean πριν τον σύρει να βοηθήσουν τα δίδυμα Banes (που είχαμε γνωρίσει στο Celebrating the Life of Asa Fox) να βρουν τη μητέρα τους που είχε πάει να κυνηγήσει μια μάγισσα σε ένα κατσικοχώρι και δεν επέστρεψε ποτέ.

O Dean είναι απασχολημένος να ανησυχεί για τον Cas – και για την Mary που τακίμιασε με τους Βρετανούς- και τους έχει γραμμένους. Ο Max και η Alicia διαφωνούν για το αν έπρεπε καν να ανησυχούν. Ο Max είναι χαλαρός, λιγο πέρα βρέχει, και χρησιμοποιεί το ταξίδι για να φλερτάρει. Όταν φτάνουν στο πανδοχείο που διέμενε η μητέρα τους (η Tasha Banes του τίτλου) και τη βλέπουν ολοζώντανη και χαμογελαστή, η καρδιά τους πάει στη θέση της.

Επειδή όμως είμαστε στο Supernatural, το οποίο έχει μια σαδιστική εμμονή να καταστρέφει τις ζωές των κυνηγών, δυστυχώς τίποτα δεν είναι καλά. Ο Sam, που έχει πάντα τα μάτια του ανοιχτά (10 πόντους στον Sammy για την παρατηρητικότητά του αυτή τη σεζόν), ανακαλύπτει ένα κελάρι με τα πτώματα όλων όσων βρίσκονται υποτίθεται στο πανδοχείο και μεταξύ αυτών της αληθινής Tasha!

Με τον Max, οι Winchesters τρέχουν πίσω στο πανδοχείο και ανακαλύπτουν τη μάγισσα που είναι υπεύθυνη για τη μεταμόρφωση όλων των υπολοίπων σε ανδρείκελα φτιαγμένα από κλαδιά και σπάγγο που τους έχει ανθρώπινο σώμα μέσω μαύρης μαγείας. Τα ανδρείκελα κρατούν τις αναμνήσεις του ανθρώπου αλλά ελέγχονται πλήρως από τη μάγισσα (σαν γκόλεμ φάση). Πρόκειται για μια μάγισσα-“δανείστρια”, που έχει πάρει δηλαδή τη δύναμή της μετά από συμφωνία που έκανε με κάποιον δαίμονα. Η γριά μάγισσα είναι στα τελευταία της και ξέρει ότι η ψυχή της θα πάει στην Κόλαση. Εκτός κι αν βρει να δώσει σε κάποιον τη δύναμή της (που διοχετεύεται μέσα από ένα δαχτυλίδι)…

Με τα πολλά και με τα λίγα, ο Max μπαίνει στον πειρασμό να πάρει τη δύναμή της μάγισσας για να σώσει τη μητέρα του, αλλά ο Dean την σκοτώνει πριν ολοκληρωθεί η ανταλλαγή. Όμως, η κλαδο-Tasha έχει ήδη μαχαιρώσει την Alicia και ο Max τρελαίνεται όταν τη βλέπει να κείτεται νεκρή στο πάτωμα. Μέσα σε ένα βράδυ ο νεαρός μάγος έχασε όλη την οικογένειά του. Διώχνει τους Winchesters, για να κάψει -υποτίθεται- στη νεκρική πυρά την μάνα και την αδερφή του, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί το δαχτυλίδι της μάγισσας και τα ξόρκια της για να επαναφέρει στη ζωή την Alicia ως ‘κλαδάνθρωπο’.

Η Mary αρχίζει να αμφισβητεί τους Βρετανούς (Αλληλούια!)

Στο subplot του επεισοδίου, ο Ketch (με θεατή τη Mary) βασανίζει έναν αλλαζόμορφο με περισσή βαναυσότητα. Ίσως για πρώτη φορά η Mary βγάζει τις παρωπίδες και αρχίζει να βλέπει τα πράγματα ως έχουν. Απορρίπτει τις ανήθικες προτάσεις του Ketch και αρχίζει να παρακολουθεί τις κινήσεις του. Η έρευνά της την οδηγεί στην κρυμμένη σωρό του Mick και σε ένα δωμάτιο όπου ανακαλύπτει ότι οι Βρετανοί παρακολουθούν στενά όλους τους Αμερικανούς κυνηγούς, συμπεριλαμβανομένων και των αγοριών της!

Στέλνει μήνυμα στον Dean και αμέσως μετά την πιάνει στα πράσα ο Ketch. Ακολουθεί ένα επικό ξυλίκι όπου πραγματικά παραδέχτηκα τη Mama Winchester (one tough mother, this one!) και στενοχωρέθηκα όταν την έπιασαν. Και μετά έσκασε κερασάκι στην τούρτα η αντιπαθέστατη Βρετάνω από την πρεμιέρα που μας βασάνισε τον Sammy μας και σιχτιριάστηκα! (Προσπαθώ να αποφασίσω ποιος είναι πιο αχώνευτος, αυτή η ο Ketch. Απαντήστε ελεύθερα στα σχόλια παρακάτω!)

***

Δεν ήταν κακό επεισόδιο στο σύνολό του, αλλά ήταν άνευρο – ειδικά η κύρια ιστορία του. Οι χαρακτήρες δεν είχαν ιδιαίτερη χημεία, και αυτό δεν είμαι σίγουρη αν οφείλεται στο επίπεδο σενάριο ή στις ξύλινες ερμηνείες, τόσο των J2, αλλά κυρίως των guests. Η ιδέα των δίδυμων μάγων-κυνηγών μου άρεσε από τότε που τους πρωτοσυναντήσαμε και νοιώθω ότι αυτό το επεισόδιο δεν τους εκμεταλλεύτηκε όσο έπρεπε. Όλα έγιναν γρήγορα και το φινάλε με άφησε με μια αίσθηση ανικανοποίησης.

Για τη σκηνοθεσία του επεισοδίου δεν έχω να πω κάτι κακό (αγαπάμε Richard Speight!), αλλά σίγουρα στο σεναριακό κομμάτι απογοητεύτηκα γιατί περίμενα περισσότερα από τον Steve Yockey. Και στα 3 επεισόδια που έχει ήδη υπογράψει παρατήρησα το ίδιο πρόβλημα: κλείνει τσαπατσούλικα/απότομα τις ιστορίες του και αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Έχει πάντως καλές ιδέες που με λίγο περισσότερο δούλεμα μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι πολύ καλό. Οι χαρακτηρες που μας έδωσε φέτος: τα δίδυμα Banes και η Lily Sunder είναι πολύ ενδιαφέροντες κι έχουν τα φόντα να δώσουν πράγματα στη σειρά. Το αποψινό επεισόδιο λίγο μου τα χάλασε με τα δίδυμα, αλλά έχω ελπίδες ακόμη. Θα ήθελα ακόμα και με αυτήν την τραγική εξέλιξη, που μετέτρεψε την Alicia σε κλαδένιο ανδρείκελο, να εξερευνήσουμε κι άλλο τη ζωή των διδύμων – ειδικά τώρα που άλλαξε τόσο πολύ.

Στο subplot η δουλειά που έγινε ήταν σαφώς καλύτερη, η σκηνή που η Mary σπάει στο ξύλο τον Ketch, το highlight του επεισοδίου άνετα! Ξέρω ότι έχετε πολλά παράπονα από την μαμά Winchester, αλλά εγώ την συμπαθώ πολύ σαν χαρακτήρα και διαφωνώ με όσους λένε ότι δεν προσφέρει κάτι στην ιστορία. Μπορεί να μην συμφωνώ με πολλές αποφάσεις της (Μα να κοιμηθεί με τον Ketch;; Ακόμα να το χωνέψω!), αλλά μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία της. Και χαίρομαι που οι σεναριογράφοι διάλεξαν να γκρεμίσουν πλήρως αυτή την θεοποιημένη εικόνα που είχαμε για εκείνη και την έκαναν έναν αληθινό άνθρωπο με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Πρώτο και κυριότερο, μέσω αυτής έχουν εξελιχθεί οι χαρακτήρες των αδερφιών. Δεν είναι τυχαίο που ο Sam είναι φέτος πιο συγκεντρωμένος και ήρεμος, ενώ ο Dean έχει βγάλει όλα τα ψυχολογικά του στη φόρα. Στον Sam φτάνει αυτό που του δίνει η Mary γιατί έτσι κι αλλιώς δεν την είχε ποτέ (από το τίποτα, του φτάνει και του περισσεύει αυτό που παίρνει από τη μητέρα του), αλλά ο Dean που περίμενε κάτι παραπάνω έχει φρικάρει. Κι έρχεται η Tasha να του πει μια μεγάλη αλήθεια:

Family’s always complicated. Parents always seem smart and strong and perfect. It’s only when you grow up that you realize that they are just people.

Ο Yockey μπορεί να έχει τα θεματάκια του στην ισορροπία των ιστοριών του, αλλά γράφει ωραία το ψυχολογικό κομμάτι των ηρώων. Η Mary αμφιταλαντεύεται μεταξύ των ψυχολογικών που της έχει δημιουργήσει η επιστροφή στη ζωή, της αίσθησης καθήκοντος του κυνηγού και του μητρικού ενστίκτου. Όλα αυτά τα έκανε προφανή το επεισόδιο και δεν χρειάστηκαν παρά δυο ατάκες και δυο-τρία βλέμματα. Όμως, και στο κομμάτι του subplot το σενάριο έπασχε. Όταν η Mary ανακαλύπτει την κατασκοπία των Βρετανών και αφήνει μήνυμα στον Dean αυτό το τραγικό κλισέ που του λέει ένα ξερό “έχουμε πρόβλημα” ήταν απλά απαράδεκτο. Ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε έστω ένα “σας έχουν βάλει κοριό, ρε παιδιά”. Αυτή η κλισεδίλα που απέπνεε όλο το επεισόδιο με χάλασε λίγο.

Για να μην λέω όμως μόνο αρνητικά για το επεισόδιο, να τονίσω πόσο μου άρεσε ο παραλληλισμός των δυο οικογενειών και το κλείσιμο του ματιού στις πρώτες σεζόν και στον John. Η σειρά για άλλη μια φορά μας θυμίζει πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κανείς κυνηγός δεν μπορεί να έχει το ‘happy end’ και όλοι τους κουβαλάνε τα βάρη των τύψεών τους για πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετικά και καταστάσεις που θα έπρεπε να τις έχουν ζυγίσει αλλιώς.

Ποιος από εμάς έριξε φταίξιμο στον Max για την απόφαση που πήρε για να ‘σώσει’ την αδερφή του – ή έστω ένα κομμάτι της; Ναι, μπορούμε εμείς να τον λέμε βλάκα και στην πορεία όντως μπορεί να το μετανοιώσει (όταν τσουρουφλίζεται στην Κόλαση), αλλά εκείνη τη χρονική στιγμή, μέσα στην απόγνωσή του, ήταν το μόνο λογικό. Ας μην γελιόμαστε, και οι Winchesters δεν θα έκαναν πιθανότατα το ίδιο…;

Άλλο ένα επεισόδιο έμεινε πριν το μεγάλο διπλό φινάλε! Οι δυο κύριες ιστορίες της σεζόν κορυφώνονται και μένουν μόλις 2 εβδομάδες για να δούμε ποιος θα τη βγάλει καθαρή… Αναμένουμε με μεγάλη αγωνία!

ΥΓ Από αυτό το review έχουμε νέο τρόπο βαθμολόγησης – με αστεράκια στις επιμέρους κατηγορίες. Βάλτε κι εσείς όσα αστεράκια θεωρείτε ότι αξίζει το επεισόδιο για να δουμε πόσο αποκλίνουν οι απόψεις μας! 😉