Πως να ξεκινήσεις το review ενός τέτοιου μοναδικού επεισοδίου; 13 χρόνια και η σειρά όχι μόνο καταφέρνει ακόμη να μας κρατήσει το ενδιαφέρον με τις ιστορίες της, αλλά καταφέρνει να μας εκπλήσσει με πρωτότυπα επεισόδια σαν και αυτό!
Πριν ξεκινήσω, θα σας εκμυστηρευτώ κάτι: όταν είχα πρωτοακούσει πέρσι το χειμώνα το νέο για το επεισόδιο Scooby-Doo, δεν είχα ενθουσιαστεί. Δεν μου άρεσε ποτέ το συγκεκριμένο κινούμενο σχέδιο, έχω δει ελάχιστα επεισόδια στη ζωή μου, θυμάμαι ακόμα πιο λίγα, και η προοπτική του crossover με άφησε παγερά αδιάφορη. Οι δημοσιευμένες φωτογραφίες του επεισοδίου και τα τρέιλερ άρχισαν να διαψεύδουν τις αρχικές προσδοκίες μου, και το επεισόδιο με άφησε με ανοιχτό το στόμα με το πόσο αναπάντεχα διασκεδαστικό ήταν!
Ας τα παρουμε όμως από την αρχή…
Όλα ξεκίνησαν σε ένα ενεχυροδανειστήριο. Οι Winchesters εξοντώνουν ένα μαγεμένο κοστούμι δεινοσαύρου και ο μαγαζάτορας τους ευχαριστεί λέγοντάς τους ότι μπορούν να πάρουν ότι θέλουν από το μαγαζί του. Ο Sam, πάντα ιππότης, δεν δέχεται κάποιο δώρο, αλλά ο Dean αποφασίσει να πάρει μια τεράστια flat screen… για τον κόπο του!
Πίσω στο Καταφύγιο, ο Sam το έχει ρίξει στο διάβασμα προσπαθώντας να ταυτοποιήσει τί ακριβώς ήταν αυτό που αντιμετώπισαν, ενόσω ο Dean στήνει ένα δωμάτιο αναψυχής, το οποίο δεν ξέρει ακόμα πως θα ονομάσει: “Dean-Cave” ή “Fortress of Dean-itude”; Ιδού η απορία… (‘Ντάξει, περιττό να σας πω ότι έκλαψα!)
Μόλις ο Dean δοκιμάζει να ανάψει την καινούργια του τηλεόραση, το “στολίδι” του δωματίου, σκάει μια εκτυφλωτική λάμψη και τα δυο αδέρφια μεταφέρονται στον κόσμο του Scooby-Doo.
Aaaah! You’re a cartoon! I’m a cartoon!
Και το γέλιο ξεκινά! Χωρίς να χάσουμε χρόνο, τα αδέρφια συναντούν και αμέσως συνεργάζονται με τη Scooby Gang (τον Fred, τη Daphne, τη Velma, τον Shaggy και, φυσικά, τον Scooby) για να λύσουν ένα μυστήριο. Κατευθύνονται όλοι μαζί στην έπαυλη ενός εκλιπόντα στρατηγού που έχει αφήσει την περιουσία του σε 5 κληρονόμους (μεταξύ αυτών και ο Scooby), με την προϋπόθεση να μπορέσουν να περάσουν ένα βράδυ στη στοιχειωμένη έπαυλη.
Για τους cartoon ήρωες όλο αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, αλλά ο Sam παραξενεύεται. Ο Dean τον καθησυχάζει λέγοντάς του ότι γνωρίζει το επεισόδιο στο οποίο βρίσκονται, όλα όμως ανατρέπονται όταν οι κληρονόμοι αρχίζουν να βρίσκονται νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Τότε τα αδέρφια συνειδητοποιούν ότι πρόκειται όντως για φάντασμα και ότι κινδυνεύουν να πεθάνουν όλοι τους!
Velma: Jinkies!
Daphne: Jeepers!
Shaggy: Zoinks!
Scooby: Ruh-roh!
Dean: Son of a bitch!
Κάπου εκεί σκάει μύτη και ο Castiel, που μεταφέρθηκε κι αυτός χωρίς να το θέλει μέσα στο cartoon. Όλοι μαζί προσπαθούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο ενάντια στο φάντασμα. Φυσικά, η Scooby Gang αρχικά αγνοεί ότι πρόκειται για αληθινό φάντασμα, αφού οι δικές τους υποθέσεις δεν είναι ποτέ υπερφυσικές, παρά τις αρχικές ενδείξεις. Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουν. Οι Winchesters αναγκάζονται να τους πουν την αλήθεια, προκαλώντας τους σοκ..
Η ομάδα του Scooby όμως στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και αναλαμβάνει με γενναιότητα να βοηθήσει τα αδέρφια να αντιμετωπίσουν το φάντασμα. οι winchesters καταφέρνουν να παγιδεύσουν το κακοποιό πνεύμα, που είναι κι αυτό ένα αθώο θύμα. Πρόκειται για το φάντασμα ενός μικρού αγοριού που έχει δέσει με μάγια ο κακός κτηματομεσίτης Jay και το χρησιμοποιεί για να εκφοβίσει και να αναγκάσει τους μαγαζάτορες της περιοχής να πουλήσουν τα μαγαζιά τους όσο-όσο.
***
Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο αυτό το crossover. Έδεσε άψογα την αθωότητα και την παιδική αφέλεια του Scooby-Doo με την ενήλικη horror-ίλα του Supernatural. Κι όλα αυτά γαρνιρισμένα με μεγάλες δόσεις χιούμορ και απολαυστικές ατάκες!
Dean: Just think about it — we do the same thing. We go to spooky places, we solve mysteries, we fight ghosts.
Sam: Yeah, except our ghosts don’t wear masks, and we don’t have a talking dog.
Dean: I don’t know. I mean, Cas is kinda like a talking dog.
Από το χοντροκομμένο πέσιμο του Dean στη Daphne (όπου έφαγε το άκυρο της ζωής του), μέχρι τις πραγματικά τρομακτικές στιγμές των φόνων, όλο το επεισόδιο αμφιταλαντευόνταν με δεινότητα μεταξύ δυο τελείως διαφορετικών ειδών αφήγησης. Και κάπου εδώ πρέπει να δώσω τα συγχαρητήριά μου στους James Krieg και Jeremy Adams, που έγραψαν το επεισόδιο, και στον Robert Singer για την -όπως πάντα φοβερή- σκηνοθεσία του!
Επίσης πολύ ωραίο και το animation των χαρακτήρων. Μπορεί το budget του CW να είναι περιορισμένο, αλλά εδώ έγινε αξιοπρεπέστατη δουλειά! Ξεχώρισα τον Castiel! Ήταν πολύ ωραίος ως κινούμενο (κι ας είχε λάθος γραβάτα)! Μια παρατήρηση μόνο: θα ήθελα ο Sam να ξεχωρίζει περισσότερο στο ύψος σε σχέση με τους υπόλοιπους, σε πολλές σκηνές είχε ίδιο ύψος με τον Dean και τον Cas.
Εκεί όμως που πραγματικά ξεχώρισε το επεισόδιο ήταν οι φωνητικές ερμηνείες! Εντάξει, δεν θα πω τίποτα για τους ηθοποιούς που χαρίζουν τις φωνές τους στους χαρακτήρες του Scooby-Doo, είναι όλοι τους ένας κι ένας. Θα σταθώ στους τρεις δικούς μας ηθοποιούς που έκαναν εξαιρετική δουλειά, παρόλο που κανένας τους δεν έχει τεράστια εμπειρία στο voice acting. (Ο Jensen Ackles είναι ο πιο έμπειρος, και φάνηκε, αφού έχει χαρίσει την υπέροχη φωνή του 3-4 φορές σε video-games και animation — α, και, μια και το έφερε η κουβέντα, αν δεν έχετε δει ακόμη το Batman: Under the Red Hood, παρατήστε τα όλα και τρέξτε!)
Στο σεναριακό κομμάτι του, το επεισόδιο ήταν επιτηδευμένα απλό (ίσως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και παιδικό) — πιστό στο πνεύμα του Scooby-Doo. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η αφέλεια, γιατί ήταν αυτή που έβγαλε το περισσότερο γέλιο, και δεν νομίζω ότι μας ξένισε, γιατί έχουμε δει κι άλλες φορές τόσο παλαβές ιδέες στη σειρά (βλέπε κάθε αξιομνημόνευτο κωμικό επεισόδιο για παρόμοια σκηνικά). Ακόμα και ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο “κακός” και έτσι όπως τον νίκησαν στο τέλος. Σε αυτό που θα ήθελα λίγο παραπάνω επεξήγηση ήταν ο τρόπος που ‘δέσμευσε’ το φάντασμα για να εκτελεί τις διαταγές του. Το ότι είχε στην κατοχή του τον στοιχειωμένο σουγιά, δεν εξηγεί πως είχε το αγόρι υποχείριο (ούτε τζίνι να ήταν). Στο παρελθόν δεν θυμάμαι να έχουμε δει κάτι παρόμοιο στη σειρά. (Ακούω τις θεωρίες/επεξηγήσεις σας στα σχόλια.)
Μέσα στον κακό καρτουνίστικο χαμό είχαμε και μια τεράστια εξέλιξη στην κεντρική ιστορία της σεζόν: ο Castiel εντόπισε τους καρπούς από το Δέντρο της Ζωής, το δεύτερο συστατικό για το ξόρκι που θα ανοίξει τη ρωγμή προς το εναλλακτικό σύμπαν. (Θα ήθελα πολύ να δω τι ακριβώς χρειάστηκε να κάνει εκεί στη Συρία με τα Djinn και κατέληξε να είναι “ουσιαστικά παντρεμένος” με τη βασίλισσά τους!)
Και κλείνω με το μακράν πιο αγαπημένο μου κομμάτι του επεισοδίου που ήταν, μαζί με τα θεϊκά bitch-faces του Sam, οι αναφορές στην ποπ-κουλτούρα! Ήταν πάμπολλες (και σε κάθε νέα προβολή του επεισοδίου ανακαλύπτω κι άλλες)! Από την Οδύσσεια του Διαστήματος μέχρι το Frozen. Είχα πολύ καιρό να απολαύσω τόσο τις αναφορές ενός επεισοδίου (ξέρω το λέω συχνά αυτό, αλλά τώρα το εννοώ)! Αυτό το κομμάτι του σεναρίου το λάτρεψα! (Μήπως να τους κάναμε μεταγραφή στο Supernatural τους Krieg και Adams, ε, τι λέτε; )
ΥΓ Ωπ! Παραλίγο να σας αφήσω χωρίς να σχολιάσω την αναφορά στον Γαβριήλ! Νομίζουν ότι είναι νεκρός, το reunion είναι πολύ κοντά όμως…