Δεύτερο επεισόδιο για φέτος, και ήρθε η σειρά μου αυτήν τη εβδομάδα να σας καλωσορίσω στο “Τέλος”! Καλή σεζόν να έχουμε, παιδάκια, αν και, μετά από αυτό το επεισόδιο, το ηθικό μου έπεσε λίγο, αλλά δεν χάνω την ελπίδα μου! Έχω κράξει αρκετές φορές στο παρελθόν το γράψιμο των “Bucklemming”, οπότε προειδοποιώ από τώρα, αν είστε φαν τους να μην διαβάσετε το σημερινό review μου! Το 2ο επεισόδιο δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς κακό σε ότι αφορά τις εξελίξεις του, αλλά ήταν τόσο κακογραμμένο που δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Κι όταν πρόκειται για την τελευταία σεζόν, όπου οι προσδοκίες είναι -θες δεν θες- στο θεό (pun intended), τότε, συγνώμη, αλλά δεν θα είμαι επιεικής και να πω “νταξ, μωρέ, προσπάθησαν τα παιδιά, αλλά δεν τους βγήκε τέλειο”. Όχι, θα είμαι αυστηρή! Πάμε, λοιπόν, να το δούμε αναλυτικά…
Το επεισόδιο πιάνει τα πράγματα δυο μέρες μετά τα όσα είδαμε στην πρεμιέρα. Οι Winchesters έχουν μαζέψει τους ανήσυχους κατοίκους του Harlan στο σχολείο και τους ‘ταΐζουν’ ακόμα το ψέμα για τη διαρροή βενζολίου. Αλλά εκείνοι δεν πείθονται, φυσικά, κι έχουμε κάμποσους θανάτους αθώων κομπάρσων. Εν τω μεταξύ, τα φαντάσματα της Κόλασης έχουν συσπειρωθεί υπό την αρχηγεία του γνωστού και μη εξαιρετέου Τζακ του Αντεροβγάλτη (το σελέμπριτι φάντασμα αυτής της εβδομάδας), και οργανώνουν την απόδρασή τους. Σε μια από τις απόπειρες απόδρασης, ο Αντεροβγάλτης επιτίθεται στους Winchesters και τους σώζει ο Ketch (σεναριακή ευκολία #1)! Βέβαια, αν σας πω τι χαρά έκανα όταν τον είδα, δεν θα με πιστέψετε! Εγώ που πριν 2-3 σεζόν τον έβριζα κι έλεγα πότε θα πεθάνει ο γλίτσης! #truestory
Επιστρέφουν όλοι μαζί στο σχολείο, όπου ο Ketch αποκαλύπτει ότι ο λόγος που βρισκόταν στην περιοχή ήταν για να σκοτώσει τον Belphegor (σεναριακή ευκολία #2). Ότι δηλαδή είσαι καπάτσος σουπερ-σαγιάν-ασσάσιν, ξέρω ‘γω, και πας και λες στον στόχο σου (που είναι πανίσχυρος δαίμονας, μπάι δε γουέι) ότι σε προσέλαβαν για να τον σκοτώσεις. (Θα πηδηχτώ από το παράθυρο, ρε φίλε, με αυτούς τους σεναριογράφους!) Α, εδώ έριξε και μια αναφορά να βρίσκεται, σε μια δαιμόνισσα ονόματι Ardad, που πιστεύω θα μας απασχολήσει λίαν συντόμως (αν κρίνω από το τρέιλερ, ίσως και στο επόμενο επεισόδιο).
Οι Rowena και Ketch, εν μέσω ενός άκρως αναγουλιάρικου ζαχαρώματος, κατασκευάζουν έναν κρύσταλλο παγίδευσης ψυχών, παρόμοιο με τη βόμβα που είχαμε δει στο Alpha & Omega. Ο σκοπός είναι να μαζέψουν όλες τις ψυχές της Κόλασης για να απελευθερώσουν το Harlan. Ως κατάσκοπο εκ των έσω χρησιμοποιούν τον Kevin Tran, τον οποίο ο Chuck -για κάποιο λόγο- δεν πήγε ποτέ στον Παράδεισο, αλλά τον καταδίκασε στην Κόλαση (σεναριακή ευκολία #3). Ο Kevin έχει τη φήμη του badass στη Κόλαση (με αυτό το babyface, ε, όχι δα!), γιατί τον έστειλε εκεί ο ίδιος ο Θεός, αλλά ο Αντεροβγάλτης δεν μασάει και τον ξεσκεπάζει. Στο τσακ-μπαμ, ο Kevin από κατάσκοπος γίνεται αιχμάλωτος των κολασμένων (σεναριακή ευκολία #4).
Με τα πολλά και με τα λίγα, οι κολασμένοι μαζεύονται στο πιο αδύναμο σημείο του μαγικού ενεργειακού πεδίου και η Rowena αρχίζει να τους μαζεύει στον κρύσταλλο. Ο πονηρός Αντεροβγάλτης, όμως, έχει κυριεύσει τον Ketch (σεναριακή ευκολία #5), και κλέβει τον κρύσταλλο τον οποίο σκοπεύει να τον χρησιμοποιήσει σαν όπλο για να σπάσει το ξόρκι. Και σε μια στιγμή παιδαριώδους σκηνοθεσίας, ο Dean πυροβολεί τον Ketch, εκδιώκοντας τον Αντεροβγάλτη από μέσα του, κι αψηφώντας κάθε νόμο της Φυσικής, ο κρύσταλλος εκσφενδονίζεται προς τα μπροστά και προσγειώνεται στα χέρια του μεγάλου Winchester. Η Rowena συνεχίζει το ξόρκι της, παγιδεύοντας και τους υπόλοιπους κολασμένους που βρίσκονται εκεί γύρω, και τέλος καλό όλα καλά. (Περίπου δηλαδή, γιατί υπάρχουν ακόμα μπόλικοι κολασμένοι στο Harlan έτοιμοι να την κάνουν, αλλά αυτό θα είναι το πρόβλημα του επόμενου επεισοδίου…)
Πριν κλείσει το επεισόδιο έχουμε τις σεναριακές ευκολίες #έχασατομέτρημα, που βγάζουν από το παιχνίδι Ketch και Kevin. Ο Ketch επέζησε από δυο πυροβολισμούς σχεδόν εξ επαφής και οδεύει ροδαλός, ροδαλός στο νοσοκομείο με πολλαπλά τραύματα. Εδώ να σταθώ λίγο στο ότι ο Castiel δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει. Δεν πιστεύω ότι απλά “είναι κουρασμένος”, όπως του προτείνει ο Sam, κάτι άλλο παίζει. Έχει να κάνει με τη μαύρη μαγεία που επανέφερε τον Ketch στη ζωή (13×07) ή χάνει ο Cas τις δυνάμεις του για κάποιο λόγο; Έχει να κάνει ίσως με την αποδυνάμωση του Παραδείσου ή/και του Θεού; Ή με το ξόρκι του Belphegor; (Γιατί μην νομίζετε ότι επειδή ο Alex ζωγραφίζει στο ρόλο, εγώ τον εμπιστεύομαι έστω και λίγο τον δαίμονα!)
Μετά τον Ketch, οι Winchesters αποχαιρετούν και τον Kevin, ο οποίος αποφάσισε ότι θα διαλέξει τη (μετά θάνατον) ζωή επί της γης και την επικείμενη τρέλα που αυτή προϋποθέτει, από το να γυρίσει στα βασανιστήρια της Κόλασης. Έτσι, ο Belphegor ανοίγει μια τρύπα στο ενεργειακό πεδίο, επειδή, γιατί όχι, κι ο Kevin χάνεται στο ηλιοβασίλεμα. (♫ I’m a poor, lonesome prophet, I’m a long, long way from home ♫ )
Στο subplot του επεισοδίου, είχαμε τον Chuck να επισκέπτεται την αδερφή του στο Reno. Μαθαίνουμε ότι ο πυροβολισμός που έχει τραυματίσει τον Sam, έχει επηρεάσει και εκείνον και χάνει τις δυνάμεις του. Η Amara δεν είναι σε διάθεση συμφιλίωσης πια και απορρίπτει την έκκλησή του για βοήθεια. Τον παρατάει σύξυλο και φεύγει, λέγοντας ότι, χωρίς εκείνη, είναι πια παγιδευμένος σε αυτή τη διάσταση — και καλά να πάθει.
Αυτή η εξέλιξη ήταν και το ζουμί ενός κατά τα άλλα αδιάφορου επεισοδίου. Ο Θεός έχει αποδυναμωθεί κι ο Sam είναι συνδεδεμένος μαζί του. Δεν ξέρουμε ακόμα τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ο Θεός αργοπεθαίνει, όπως στην 11η σεζόν; Θα αποδυναμώνεται σιγά-σιγά από εδώ και πέρα ή θα θεραπεύεται όσο περνά ο καιρός; Τι σημαίνει αυτή η σύνδεσή του με τον Sam; Πιστεύω ότι αυτό δεν ήταν μέσα στα σχέδιά του όταν τους έδινε το ‘Equalizer‘ και θα γίνει ο τρόπος που θα τον νικήσουν στο τέλος. Θα χρειαστεί να θυσιαστεί ο Sam, όμως; Αλήθεια, η Amara γνωρίζει ότι ο κόσμος αυτός καταρρέει εξαιτίας του Chuck; Θα της καεί κάποιο καρφάκι ώστε να θελήσει να βοηθήσει;
Το δεύτερο hghlight του επεισοδίου ήταν ο δυνατός διάλογος μεταξύ του Dean και του Castiel. Ο Dean είναι οργισμένος μετά την συνειδητοποίηση ότι η ελεύθερη βούληση είναι ένα τεράστιο ψέμα που τους έλεγε ο Θεός για να τους κρατήσει ως μαριονέτες στο θεατράκι του. Ο αθεράπευτα αισιόδοξος (σε βαθμό βλακείας πολλές φορές) άγγελος προσπαθεί να τον πείσει ότι, ενώ ο Θεός σχεδίασε το ‘θεατράκι’, οι κινήσεις που έκαναν ήταν ολοδικές τους, γιατί είναι αληθινοί και οι σχέσεις που έχουν μεταξύ τους είναι αληθινές. Ζουμερό φιλοσοφικό δίλημμα, όμορφα παιγμένο από τους δυο ηθοποιούς. Το θέμα της ελεύθερης βούλησης μετουσιώνεται άψογα σε αυτήν τη σκηνή. Η ένταση στα βλέμματά τους και στον τόνο της φωνής τους, την καθιστούν, όχι μόνο μια από τις καλύτερες ‘Destiel’ στιγμές, αλλά και μια από τις πιο δυνατές σκηνές της σειράς γενικότερα.
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά που έχω να πω για το επεισόδιο. Μου άφησε πολλά κενά, που ελπίζω να εξηγηθούν στην πορεία. Η φάση με τα φαντάσματα στο Harlan ήταν προβληματική εξαρχής. Λοιπόν, ας πάρουμε από την αρχή την αλληλουχία των γεγονότων, για να δείτε που κολλάω: ανοίγοντας την Κόλαση, τα φαντάσματα ξεχύθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις και το Harlan απλά έτυχε να είναι η πιο κοντινή πόλη (λιγότερο από ένα μίλι σύμφωνα με τον Cas), όπου μπορούσαν να κάνουν κακό. Μέχρι εκεί είναι λογικό, κάποιες ψυχές να κατέληξαν στο Harlan, γιατί βγαίνοντας από την Κόλαση θα ήθελαν να ξεδώσουν κάπου. Αλλά στις πολλές ώρες που ακολούθησαν από τη στιγμή που άνοιξε το ρήγμα μέχρι τη στιγμή που ο Belphegor έκανε το ξόρκι και σήκωσε το ενεργειακό πεδίο γύρω από την πόλη (και το νεκροταφείο κατ’ επέκταση), σίγουρα χιλιάδες κολασμένοι θα κατέληξαν αλλού, μακρυά από το Harlan, άρα και μακρυά από τη ζώνη καραντίνας. (Εκτός κι αν οι κολασμένοι είναι σαν τις γάτες και θέλουν πρώτα να εξερευνήσουν έναν νέο χώρο γύρω τους, πριν απομακρυνθούν.) Κανείς από τους χαρακτήρες, όμως, δεν φάνηκε να το αναγνωρίζει αυτό προς το παρόν. Δέχομαι ότι είναι νωρίς ακόμη, και δεν έχουν εξηγηθεί όλα, αλλά μέχρι στιγμής η όλη φάση δεν μου γεμίζει το μάτι. Μάλιστα, αν στο επόμενο επεισόδιο βρουν τρόπο να κλείσουν το ρήγμα, και πάλι δεν θα έχουμε ξεμπερδέψει με τους… γατοκολασμένους, το οποίο σημαίνει ότι θα φάμε τη σεζόν με κάτι που ήδη άρχισε να κουράζει. Ειλικρινά ελπίζω να γκρινιάζω τζάμπα αυτή τη στιγμή…
Στο επεισόδιο είχαμε την επιστροφή τριών πολυαγαπημένων χαρακτήρων, και του Ketch, αλλά για κανέναν δεν ένοιωσα ότι ήταν κάτι παραπάνω από τσαπατσούλικο fan service. Πέρα από την Amara, και τη Rowena, που θα μείνει και στο επόμενο επεισόδιο (στο οποίο έχω τη φριχτή υποψία ότι θα πεθάνει όμως), οι άλλοι δυο ήρθαν για να φύγουν ξανά με συνοπτικές διαδικασίες. Για τον Ketch, άντε να το καταλάβω, αλλά ο Kevin δεν είχε λόγο να φύγει μακρυά. Γιατί δεν κάθισε να βοηθήσει τους Winchesters; Αν δεν θέλετε να πληρώσετε τον Osric Chau για περισσότερα επεισόδια, βρείτε άλλο τέλος για τον Kevin, σκοτώστε τον ηρωικά στην τελική, αλλά μην τον βάζετε να παρατάει τους φίλους του στη δυσκολότερη αποστολή της ζωής τους. Έξαλλη είμαι, έξαλλη!
Αυτό το επεισόδιο μου γέννησε έναν φόβο ότι έτσι θα πάει όλη η σεζόν: θα έχουμε παρέλαση ανούσιων cameos, ίσα-ίσα για να λέμε επέστρεψαν παλιοί χαρακτήρες. Δεν το θέλω έτσι, θέλω κάθε επιστροφή να έχει αντίκτυπο, να έχει νόημα και ουσία, και να μην είναι μπαγιάτικη σούπα.
Προς το παρόν η σεζόν, μας έχει δείξει δείγματα ότι προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι επικό, αλλά χάνει πολύ στις λεπτομέρειες. Έχω πολλές προσδοκίες από τη συνέχεια και δεν χάνω ακόμα την ελπίδα μου, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το Supernatural κάνει αδύναμη αρχή αλλά μετά ανεβάζει ρυθμούς. Όπως έγραψα κι εδώ, αναγνωρίζω ότι η ‘κατάρα’ της τελευταίας σεζόν είναι μεγάλος μπελάς για τους σεναριογράφους, γιατί δεν μπορούν να τους ικανοποιήσουν όλους (και σίγουρα όχι έναν πιστό φαν που παλεύει μέσα του να αποδεχτεί το επικείμενο τέλος της αγαπημένης του σειράς κι είναι έξτρα γκρινιάρης κι απαιτητικός εξαιτίας αυτού), αλλά σίγουρα μπορούν και καλύτερα από αυτό που μας έχουν δώσει μέχρι στιγμής.