Μετά από 9… βαριά επεισόδια στην τελευταία σεζόν, έφτασε η ώρα να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Κι όχι απλά γέλασε το χειλάκι, άντερο δεν μας έμεινε! Το 10ο επεισόδιο ήταν το απαύγασμα της slapstick κωμωδίας!
Review – Supernatural – 15×10 The Heroes’ Journey
Όλα ξεκινούν σε ένα μινι-μάρκετ του Lebanon, όπου ο Dean συνειδητοποιεί ότι η σούπερ-ντούπερ πιστωτική που του είχε φτιάξει η Charlie, με όριο στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, έφτασε στο… παραπέρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τρώει και κλήση από την Τροχαία! Εν τω μεταξύ, στο Καταφύγιο ο Sam μαγειρεύει και τα κάνει θάλασσα στην κουζίνα από την ατσουμπαλιά. Και τον γυροφέρνει και γρίπη! Όλα δείχνουν ότι τα αδέρφια περνάνε μια πολύ κακή μέρα (επιπέδου Bad Day At Black Rock χωρίς λαγοπόδαρο), το καθήκον, όμως, καλεί και φεύγουν για Nebraska για να βοηθήσουν τον Garth. Στο δρόμο η Baby μένει από μπαταρία και το κόβουν με τα πόδια μέχρι το σπίτι των Fitzgeralds. Κάπου εκεί αρχίζουν να ψυλλιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά. (Μια τέτοια μέρα, πάντως, για μένα θα ήταν απλά Τρίτη *στεναγμός*)
Ένας λυκάνθρωπος (χμ, νοστιμούλης είναι), ξάδερφος της γυναίκας του Garth, βρέθηκε ετοιμοθάνατος στην άκρη του δρόμου κι όλα δείχνουν πως υπάρχει ένα fight club τεράτων στην περιοχή, το οποίο οι Winchesters πάνε να ερευνήσουν. Αλλά η γκαντεμιά συνεχίζεται, τα αγόρια μας πιάνονται αιχμάλωτα και εκεί που είναι έτοιμοι να τους… τσιτσιδώσουν και να τους πετάξουν στο ρινγκ, έρχεται ο Garth και τους σώζει!
Μέσα από αυτήν την ιδιόμορφη περιπέτειά τους, οι Winchesters συνειδητοποιούν μετά φρίκης ότι είναι… ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ! Οποιοσδήποτε άλλος θα προσπαθούσε να το συνηθίσει, αλλά για τους Winchesters αυτό θα ήταν θανατική καταδίκη. Οπότε ξεκινούν για Αλάσκα, όπου ο Garth είχε ακούσει από κάποιον κάτι για κάτι με το οποίο κάποιος διώχνει την κακοτυχία κάπως. Φέξε μου και γλίστρησα ακούγεται η όλη αναζήτηση, αλλά όταν διακυβεύεται το μέλλον του σύμπαντος, πας και Αλάσκα, ρε φίλε, να κάνεις παρέα με τον Ασπροδόντη στο ψοφόκρυο!
Λοιπόν, το επεισόδιο το είδατε κι εσείς, το σενάριο πιο-επιφανειακό-πεθαίνεις. Αλλά είναι από εκείνα τα επιφανειακά που λατρεύεις γιατί είναι ξεκαρδιστικά! Ποιά φάση να πρωτοσχολιάσω; Τα διδυμάκια, Sam και Castiel; (Φατσόνια!) Το όνειρο του Dean που χορεύει κλακέτες με τον Garth; Τον Sam να κυλιέται στο πάτωμα και να φωνάζει “εγώ νοιώθω καλύτερα νομίζετε;” στα μωρά που κλαίνε; Τον Dean να ξερνοβολάει μετά από 7 (!) τοστ; (Γουέλκαμ στο κλαμπ των σαραντάρηδων, Ντινάκο μου…) Την μάχη -ο Τσακ να την κάνει- των αγοριών με το βαμπίρ, κατά την οποία η γειτονιά θα νόμιζε ότι κάνω κάτι άλλο από τα γέλια που έριξα; Και οι φάτσες των J2, ανεκτίμητης κωμικής αξίας!
Εντάξει, ήταν εντελώς καμένη κωμωδία, δεν αντιλέγω, και σίγουρα έχουμε δει πολύ εξυπνότερα κωμικά επεισόδια στη σειρά, αλλά σε αυτή τη φάση μετά από τόσο δράμα και θανατικό, ήταν ό,τι καλύτερο αυτό το διάλειμμα με ένα filler-άκι, το οποίο μάλιστα δεν ήταν και ξεκάρφωτο. Η κεντρική ιδέα του επεισοδίου συνάδει με την ευρύτερη ιδέα ολόκληρης της σεζόν: ο Θεός είναι ο συγγραφέας και κάνει τους πρωταγωνιστές του ό,τι θέλει εκείνος. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, και κοιτάξει πέρα από τα χαχανητά που προκαλεί αυτή η… αμπαλοσύνη, είναι τρομακτικό αυτό που συνέβη στους Winchesters, γιατί είναι πραγματικά σε κίνδυνο τώρα. Μπορεί σε αυτό το ανάλαφρο επεισόδιο να μην το νοιώσαμε, αλλά πιστεύω στη συνέχεια θα δούμε την αληθινά αρνητική πλευρά αυτής της κατάστασης. Ήταν που ήταν υποδεέστεροι του Θεού οι Winchesters στο θέμα της ισχύος, τώρα έχασαν και το “plot armor” τους, τη μοναδική τους ‘υπερδύναμη’. Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να κρατήσει μέχρι το τέλος αυτή η κατάσταση, αλλά προσωπικά θα ήθελα να το τραβήξουν λίγο ακόμα και σίγουρα δεν θα ήθελα μια φθηνή επίλυση τύπου “βρήκαμε έναν Εσκιμώο σαμάνο στην Αλάσκα και μας έφτιαξε την τύχη”. (Βέβαια, το τρέιλερ του επόμενου επεισοδίου δεν με γεμίζει ελπίδες ότι δεν θα συμβεί ακριβώς αυτό – χωρίς τον Εσκιμώο.)
Πάντως, εκτός από ευκαιρία για να αλλάξεις βρακί (λόγω κατουρήματος από τα γέλια, καλέ, δεν είμαστε τίποτα άπλυτοι), το επεισόδιο ήταν κι ένας πανέμορφος αποχαιρετισμός στον Garth. Με μόλις 20 επεισόδια στην τελευταία σεζόν, δεν θα έχουν όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες (εεε, συγνώμη, ‘special guest stars’ ήθελα να πω) την ευκαιρία για ‘δικό τους’ επεισόδιο, αλλά ο Garth την είχε — και, διάολε, του άξιζε! Ήταν από τους χαρακτήρες που δεν συμπάθησα εξ αρχής, αλλά στην πορεία έγινε ένας από τους αγαπημένους μου. Η αθωότητά του, η αισιοδοξία του, η επιμονή του, η χρυσή του καρδιά νομίζω μας κέρδισαν όλους. “He grows on you”, είχαν δίκιο τα αγόρια.
Και κάπου εδώ θα σας αφήσω; Μπα… Επειδή το βλέπω μικρό το review, και μου κάθεται άσχημα, ας κάνω και λίγη ακόμα μετα-ανάλυση της κατάστασης. (Νομίζατε ότι ξεμπερδέψατε ε; Μουαχαχα).
Αναγνωρίζω ότι κάποιους τους ξένισε αυτή η εικόνα αυτή των αδύναμων Winchesters (εξ ου και οι ανάμικτες κριτικές που διαβάζω στα διεθνή σάιτ), η οποία ήταν υπερβολική για χάρη της κωμωδίας, και δεν είναι η σειρά που αγαπήσαμε αυτό, είναι τα Παρατράγουδα της Πάνια. Και, φυσικά, πολλοί από εσάς ξενερώνουν να τους βλέπουν σε τέτοια χάλια (μέρος της μαγείας του Supernatural είναι η ανοσία των αγοριών στα απλά καθημερινά προβλήματα), αλλά αυτή είναι η μετα-αφηγηματική αξία αυτού που τους συνέβη: θα πρέπει πρώτα να πέσουν για να σηκωθούν μετά. Και τώρα είναι με τις μούρες στο χώμα, ο Chuck έχει νικήσει πανηγυρικά, αλλά οι Winchesters πάντα συνεχίζουν να πολεμάνε!
Ίσως, η Αλάσκα κρύβει κάποιες απαντήσεις για τους Winchesters (θα το μάθουμε την επόμενη εβδομάδα), αλλά αν ψάξουν λίγο καλύτερα θα συνειδητοποιήσουν ότι η απάντηση είναι μέσα τους. Είναι οι ήρωες της ιστορίας εξάλλου, όπως τους υπενθύμισε κι ο Garth. Και οι ίδιοι αργότερα συνειδητοποιούν ότι, ακόμη κι αν ο Chuck γράφει την ιστορία, είναι “το αίμα και τα κότσια τους” που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια τόσα χρόνια και να επιβιώσουν. Ο Chuck έγραψε μόνο το σκελετό της ιστορίας, τη σάρκα και το αίμα τα έβαλαν ο Sam κι ο Dean. Ίσως, λοιπόν, αυτό που είδαμε στο επεισόδιο δεν ήταν κάποια “κατάρα” που τους έριξε ο Chuck για να τους τιμωρήσει. Ίσως ο Chuck τους άφησε για πρώτη φορά ήσυχους κι είναι αυτό που είδαμε είναι απλά η περίοδος προσαρμογής στο νέο status quo. Το μόνο που τους χρειάζεται τώρα να μάθουν είναι να ισορροπούν το “φυσιολογικό” και το “υπερφυσικό”. Ξέρουμε ότι είναι ικανοί για τα πάντα, απλά χρειάστηκε μια μέρα στο φυσιολογικό κόσμο για να το καταλάβουν κι αυτοί.
Αν πάλι, όντως ήταν δάκτυλος του Chuck αυτό το σκηνικούλι για να τους αποθαρρύνει, θεωρώ ότι θα του γυρίσει μπούμερανγκ, γιατί έδειξε στον Sam και τον Dean κάποιες διαφορετικές πλευρές του εαυτού τους, και τους όπλισε για να αντιμετωπίσουν κάθε απειλή, ακόμα και τις φυσιολογικές, και τους έδωσε εφόδια για να παλέψουν και να επιλέξουν εκείνοι το δικό τους τέλος.
Και μήπως, λέω μήπως, αυτός είναι κι ο σκοπός; (Θεωρία αλέρτ!) Στο προηγούμενο επεισόδιο αναρωτιόμουν γιατί ο Chuck διστάζει να κάνει κακό στον Sam, και γιατί δεν τους σκοτώνει με ένα χτύπημα των δαχτύλων του. Μήπως -για κάποιο λόγο- ΔΕΝ μπορεί; Μήπως είναι υποχρεωμένος να τους αφήσει να γράψουν το δικό τους τέλος, απλά είναι σίγουρος ότι με τα κατάλληλα σπρωξίματα θα καταλήγουν πάντα στα ίδια; Όταν τους είπε ότι το τέλος θα είναι πάντα το ίδιο ότι κι αν γράψει, μήπως υπονοούσε ότι δεν μπορεί να γράψει το τέλος γιατί πρέπει να το γράψουν οι ίδιοι; Κι ο λόγος που έδειξε στον Sam το μέλλον ήταν για να τον σπρώξει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση;
Αν λοιπόν, ο Chuck μέσα στη μεγαλομανία του, έχει αφήσει (ακούσια ή εκούσια, δεν το ξέρουμε ακόμη) την ελεύθερη βούληση στο τραπέζι, πώς θα διάλεγαν να τελειώσουν την ιστορία τους ο Sam κι ο Dean; Έχουμε ακόμη 10 επεισόδια για να το ανακαλύψουμε…
Αγαπημένη ατάκα επεισοδίου:
Dean: This Cas keeps looking at me weird.
Sam: So kind of like the real Cas.
Λοιπόν, θυμήθηκα τον Καιν στο executioner’s song να λέει στον Ντιν ότι η ιστορία του τελειώνει όταν σκοτώσει τον Σαμ.. Βλέπω το Σαμ τελευταία σα να τα “παραταει” κ τον Ντιν να πατάει πόδι.. Λέτε να ταν προοικονομια τα λόγια του Καιν?
Καλημέρα και καλή χρονιά σ’ ολους εδω μέσα.
Το επεισοδιο ηταν ένας μικρος θησαυρός κατα τη ταπεινη μου πάντα άποψη.
1) Το όλο concept Monster Fight Club, σ’ ολους εμας τους παλιούς που έχουμε δει και τη σειρά Angel, μας θύμησε το 1×16 The Ring.
2) Η κακοτυχια των Σαμ και Ντην που ξυπνησε μνημες απο το bad day at black rock, ακομα μια εξυπνη σκηνοθετικη ιδεα.
3) ΟΙ κλακετες του Ντην και του Γκαρθ εκλεψαν τη παρασταση, τα λογια περιτευουν.
4) Ποσο απιστευτος αυτος ο διαλογος:” We’re gonna win man,thats not gonna be easy,but you and me,noteverything we do is because of Chuck…it was us,the blood,the sweat the
tears,man,thats us,we ll do this our whole lives,we’re the best in the
world,I said we’re gonna out there and kick some ass ”
Οι ενστασεις μου και οι προβληματισμοι μου είναι οτι εχουμε ακομα 10 επεισοδια πριν το φινάλε, το επομενο φιλερακι θα ειναι, αρα θα υπαρχει χρονος χρημα και διαθεση να δουμε καποιες επιστροφες πρωην χαρακτηρων;
Αραγε θα υπαρχει χρονος να αναπτυχθει το στορυλαιν Boys against Final season big bad σωστά;
Το μπατζετ ειπαμε ειναι μικρο, φανηκε και στο προηγουμενο επεισοδιο που η Ευα, ο αρχηγος των Λεβιαθαν και ο Μπενι απλα αναφερθηκαν τα ονοματα τους και δεν τους ειχαμε σαν γκεστ σταρ εμφανισεις, απο την αλλη ομως οταν ο μπενι εμφανιστηκε σαν οραμα σε προηγουμενο επεισοδιο, δεν μπορουσαμε να τον βλεπαμε για 5-10 λεπτα;
Υπαρχει ομως χρημα εστω για προηγουμενα εστω μεγαλεια ως προς τα εφέ ή παμε για φτηνο κλεισιμο της σειρας, ας ελπισουμε να μας επιφυλάσσουν κατι δυνατο για το τελος.
Παρολο που οι σεναριογραφοι, παραγωγοι και τα εκαστοτε αφεντικα της σειρας εχουν καταφερει μικρα θαυματα ολα αυτα τα χρονια τα πραγματα ειναι οπως τα ειπε ο Τσακ στο κυνειο ασμα, ο καθενας μπορει να γραψει μια ιστορια, αλλα σημασια εχουν τα τελειωματα και οσο αδικο καποιες φορες ειναι αυτο, συμβαινει στα πάντα, π.χ. τι και εαν εχεις χτισει μια καριερα, εαν ενα παραπτωμα ή λαθος να κανεις, ισως στιγματιστεις γι’ αυτο.