Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς και περιέχει spoilers για τη συνέχεια.
Οι Winchesters ερευνούν τους θανάτους 3 ανθρώπων σε ένα παλιό ξενοδοχείο που είναι έτοιμο να κλείσει για πάντα. Τα αγόρια παριστάνουν τους αντικέρ και διαμένουν στο ξενοδοχείο, όπου ανακαλύπτουν ότι το πνεύμα της θείας της ιδιοκτήτριας, που είχε πεθάνει σαν κοριτσάκι εκεί πριν δεκαετίες, είναι αυτό που προκαλεί τους θανάτους γιατί έχει εξαγριωθεί με την επερχόμενη κατεδάφιση. Σώζουν την κόρη της ιδιοκτήτριας από το φάντασμα, αλλά η κατάκοιτη μητέρα της είναι τελικά αυτή που κατευνάζει το πνεύμα της νεκρής, θυσιάζοντας τον εαυτό της. Το Playthings είναι η κλασική ιστορία ενός στοιχειωμένου ξενοδοχείου, κι ενώ έχει έντονες τις σκηνοθετικές επιρροές από τις θρυλικές ταινίες τρόμου Psycho και The Shining, το ίδιο το φάντασμα δεν είναι και τόσο τρομακτικό τελικά (αλλά μας έκαψε λίγο τον εγκέφαλο η αποκάλυψή του, τους το δίνω αυτό). Το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι του επεισοδίου είναι -και πάλι- οι σκηνές μεταξύ των αδερφιών, ειδικά αφού εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά τον Sam μεθυσμένο!
Οι guest stars είναι, επίσης, αξιόλογοι. Η Annie Wersching (άσημη ηθοποιός ακόμη τότε) ερμηνεύει όπως πρέπει τη γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο, αλλά δεν είναι εντελώς αβοήθητη. Δείχνει ότι την τρομάζουν όλα τα υπερφυσικά που συμβαίνουν, αλλά συνεχίζει να προστατεύει με πυγμή την κόρη και τη μητέρα της. Διασκέδασα πολύ και τις 2-3 σκηνές του καρατερίστα John R. Taylor στο ρόλο του Sherwin. Η πιο πηγαία αστεία στιγμή του ήταν εκεί που σέρνει τις βαλίτσες του Dean με θόρυβο στις σκάλες, αλλά αρνείται κοφτά οποιαδήποτε βοήθεια. Ο ρόλος του είναι τέτοιος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα για να παραπλανηθεί το κοινό (ο μυστηριώδης μπάτλερ που φαίνεται de facto ύποπτος), και το βρήκα αρκετά έξυπνο το ότι ο σεναριογράφος δεν υπέπεσε σε αυτό το κλισέ και τον πρόσθεσε απλά ως comic relief.
Τα γκέι υπονοούμενα στο επεισόδιο ήταν τραβηγμένα και ελαφρώς κακόγουστα, μόνο και μόνο για να προκαλέσουν χαχανητό (δηλαδή ποιός ξενοδόχος βλέπει δυο άνδρες να μπαίνουν στο ξενοδοχείο του και θεωρεί δεδομένο ότι πρόκειται για ζευγάρι αντικέρ; ), αλλά η κατάσταση σώθηκε από το σκηνικό με τον Sam να παριστάνει (εντελώς άβολα) ότι έχει πάθος με τις κούκλες, το οποίο μας θύμισε για άλλη μια φορά την απίστευτη χημεία που έχουν οι δυο πρωταγωνιστές και πόσο τυχερή είναι η σειρά που τους έχει.
Η πιο ενδιαφέρουσα σκηνή μεταξύ τους είναι όταν ο Sam είναι μεθυσμένος και βλέπουμε τι σκέφτεται και τι φοβάται. Πριν καταρρεύσει ψυχολογικά, είναι επιθετικά ειλικρινής με τον Dean — κι απίστευτα αστείος! Την ατάκα που τον αποκαλεί «αυταρχικό και κοντό» την χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα! Ο διάλογος αυτός των αδερφιών ήταν ένας ευφάνταστος τρόπος να μοιραστούν τη δυστυχία της ζωής τους, με κωμικοτραγικό τόνο αυτή τη φορά, κι όχι με τον τυπικό μελαγχολικό και βαρύγδουπο που έχουν συνήθως τέτοιες σκηνές. Όχι ότι δεν ήταν σοβαρά όσα ειπώθηκαν. Ο Sam υπενθυμίζει στην τελευταία σκηνή ότι μιλούσε απολύτως σοβαρά: κρατάει την υπόσχεση που του έδωσε ο Dean ότι θα τον σκοτώσει αν δείξει σημάδια ότι στρέφεται προς το κακό. Σκηνές σαν κι αυτή έχουν τεράστια σημασία στην προοικονομία της ιστορίας. Αν στην πρώτη προβολή υποπτευόμασταν ότι ο Dean δύσκολα θα σκότωνε τον αδερφό του, τώρα στο rewatch ξέρουμε ότι, όχι μόνο θα αρνηθεί να το κάνει, όσες φορές κι αν ο Sam χάσει τον έλεγχο, αλλά θα θυσιαστεί κιόλας για εκείνον…