Το εκδικητικό πνεύμα ενός ναυτικού δείχνει ένα πλοίο φάντασμα στα υποψήφια θύματά του (άνθρωποι που έχουν σκοτώσει -εκούσια ή ακούσια- κάποιον συγγενή τους) λίγο πριν τους πνίξει. Η κεντρική ιδέα του επεισοδίου θα μπορούσε να είναι horror gold, κι όμως οι συντελεστές κατάφεραν να μας δώσουν ένα από τα χειρότερα επεισόδια της 3ης σεζόν, κι αυτό γιατί την εκμεταλλεύτηκαν ελάχιστα. Η εστίαση στη Bela έκλεψε, δυστυχώς, πολλούς πόντους από το τελικό αποτέλεσμα.
Δεν είναι ούτε ο χαρακτήρας της Bela Talbot, ούτε η ερμηνεία της Lauren Cohan το πρόβλημα του επεισοδίου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν χρειαζόταν να είναι εκείνη το επίκεντρο. Η παρουσία της φαίνεται επιτηδευμένη, σαν να προσπαθούσε ο σεναριογράφος με νύχια και με δόντια να τη χώσει στην πλοκή και να την κάνει μέλος της ομάδας. Η Bela είναι άξια για αντίπαλος των Winchesters (όπως μας απέδειξε και στην προηγούμενη εμφάνισή της), και θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα ως recurring χαρακτήρας σε βάθος χρόνου κι όχι main cast, αλλά οι προσπάθειές της να γίνει ξαφνικά σύμμαχος δεν πείθουν. Και οι Winchesters δεν είναι ηλίθιοι, οπότε με εκνευρίζει όταν οι σεναριογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εμπιστευτούν τη Bela εδώ και να δουλέψουν μαζί της την υπόθεση. Θα μπορούσαν άνετα να δουλέψουν και χωρίς εκείνη, και θα έβγαζε και περισσότερο νόημα.
Η συνεργασία των Winchesters με τη Bela, δεν ήταν το μόνο αχρείαστο πράγμα του επεισοδίου. Το χειρότερο σημείο ήταν το “αστειάκι” με τη γηραιά δεσποινίδα Chase που χουφτώνει τον Sam (γιατί, όπως μάθαμε κι από το Heart, η σεξουαλική παρενόχληση είναι κάτι ξεκαρδιστικό #not). Στην αρχή το σκηνικό ήταν άβολο μέχρι που επαναλήφθηκε τόσες φορές που έγινε απλά εμετικό. Και κάπου εδώ δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν ήταν τυχαίο τελικά που αυτό παρέμεινε το μοναδικό credit του σεναριογράφου Laurence Andries και του σκηνοθέτη Cliff Bole στο Supernatural…
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του επεισοδίου ήταν κι αυτό που εξερευνήθηκε λιγότερο. Το να κρατηθεί ο κακός αόρατος στο μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου, ήταν μια σκηνοθετική επιλογή για να αυξηθεί το σασπένς, αλλά νομίζω ότι οι πνιγμοί θα ήταν ακόμα πιο σοκαριστικοί αν βλέπαμε περισσότερες κλεφτές ματιές από το φάντασμα. Αν και το φάντασμα του ναύτη είναι η κινητήρια δύναμη ολόκληρου του επεισοδίου το βλέπουμε ελάχιστα. Μου άρεσε που το κίνητρό του ήταν η εκδίκηση ενάντια στον αδερφό του, γιατί συνέδεσε διακριτικά την ιστορία του και με τους Winchesters. Ενώ εκείνου ο αδερφός τον σκότωσε (τι ωραία θα ήταν να ξέραμε αυτό το backstory), οι Winchesters θυσιάζονται ο ένας για τον άλλο. Ο παραλληλισμός είναι εκεί και περιμένει, αλλά ο σεναριογράφος δεν εμβαθύνει καθόλου.
Η κλιμάκωση του επεισοδίου ήταν επίσης απογοητευτική. Όχι μόνο η Bela τους τη φέρνει και φεύγει με τα λάφυρα για άλλη μια φορά, αλλά και η ήττα του φαντάσματος σε αφήνει με ένα συναίσθημα “τι έγινε τώρα;” Ο Sam διαβάζει ένα ξεκάρφωτο ξόρκι επίκλησης, που αναφέρει τα ονόματα κάμποσων αγγέλων (μεταξύ των οποίων και του Castiel), και ξαφνικά τα δυο φαντάσματα κοιτάζονται, συγκρούονται, και μετά εξαφανίζονται. Η λέξη απογοήτευση είναι λίγη για να περιγράψει την επίγευση που μου άφησε αυτό το κλείσιμο.
Θα κλείσω με τα λιγοστά θετικά του επεισοδίου. Παραβλέποντας -με δυσκολία- τη… δεσποινίδα Παρενόχληση, το χιούμορ του επεισοδίου δεν ήταν κακό. Ο Jensen Ackles μας έδωσε κάποιες θεϊκές ατάκες και φάτσες κατευθείαν για gif. Υπάρχουν και κανα δυο όμορφες στιγμές με τα αδέρφια. Ο Sam συχνά κρατάει για τον εαυτό του τις σκέψεις και τους φόβους του γιατί θέλει να ευχαριστήσει τον μεγάλο αδερφό του, οπότε μου αρέσει όταν έτσι για αλλαγή είναι ειλικρινής. Δηλώνει αμετανόητος που σκότωσε τη δαιμόνισσα του Σταυροδρομιού και εκφράζει χωρίς αναστολές την αγάπη του για τον Dean. Από την άλλη, ο Dean δεν ήταν τόσο ειλικρινής μαζί του, αλλά συνήθως του το συγχωρώ γιατί είναι μέρος του μάτσο χαρακτήρα του. Δεν το εγκρίνω, αλλά το καταλαβαίνω γιατί το κάνει.
Αγαπημένη ατάκα : “Don’t objectify me!” – Dean