Disclaimer: Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει SPOILERS για τη συνέχεια!
Το Supernatural ήταν πάντα σαν το αυγό Kinder-Έκπληξη, δεν ήξερες τι θα σου τύχει κάθε βδομάδα ( δράμα ή κωμωδία; ), αλλά ήξερες πως θα το απολαύσεις ό,τι και να είναι. Το Yellow Fever είναι ένα από τα πιο εμβληματικά επεισόδια της σειράς, που ισορροπεί ωραία τη screwball κωμωδία με την υποβόσκουσα τραγικότητα της ζωής των ηρώων του, αλλά και του τέρατος-της-εβδομάδας. Το έχω δει πολλές φορές και κάθε φορά με διασκεδάζει το ίδιο. Ξεκινάει με τον Dean να τρέχει για να ξεφύγει από κάτι που ακούγεται σαν διαολόσκυλο. Όταν η κάμερα γυρνάει από το κάθιδρο πρόσωπό του προς το πλάσμα που τον κυνηγά, βλέπουμε ένα μικροσκοπικό κανισάκι με το ροζ φιογκάκι του να τον κοιτάει με απορία. Κι εκεί ξέρεις ότι πρέπει να πας για κατούρημα τώρα, πριν σου φύγουν από τα γέλια σε λίγο!
43 ώρες πριν, οι Winchesters πάρκαραν έξω από το νεκροτομείο του Rock Ridge, όπου είχαν βρεθεί για να ερευνήσουν τον ύποπτο θάνατο του Frank O’Brien. Η επίσημη εκδοχή ήταν καρδιακή προσβολή, αλλά οι άλλοι 2 πανομοιότυποι θάνατοι στην περιοχή υποδείκνυαν κάτι παραπάνω. Τα αγόρια ξεκινούν την κλασσική μέθοδο έρευνας, παίρνοντας συνέντευξη από όσους ήξεραν τον Frank. Ο τοπικός σερίφης, και στενός φίλος του, καθώς κι ο ερπετόφιλος γείτονάς του, επιβεβαιώνουν ότι ο μακαρίτης συμπεριφερόταν περίεργα τις μέρες πριν τον θάνατο του. Αποκαλύπτεται, επίσης, ότι δεν ήταν κι ο καλύτερος άνθρωπος, ειδικά όταν ήταν νεαρός, πριν την αυτοκτονία της γυναίκας του.
Ξαφνικά, ο Dean αρχίζει να έχει συμπτώματα παράνοιας που κλιμακώνονται γρήγορα. Όταν ο μετρητής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στη τσέπη του Sam στο ξεκάρφωτο βαράει κόκκινο, τότε ξέρουν τι έχει συμβεί: ο Dean είναι «στοιχειωμένος»! Ο Bobby είναι αυτός που και πάλι τους δίνει την απάντηση: ο Dean κόλλησε την «αρρώστια των φαντασμάτων», κατά την οποία ένα πνεύμα κυριολεκτικά μολύνει έναν άνθρωπο με φόβο, ο οποίος θεριεύει μέχρι να σταματήσει η καρδιά του. Η θεωρία του Bobby είναι ότι αν το φάντασμα που ξεκίνησε την αρρώστια, νικηθεί, τότε η αρρώστια θα φύγει από όλους όσους μολύνθηκαν — αρκεί να είναι ακόμη ζωντανοί.
Οι Winchesters δεν έχουν τρόπο να ταυτοποιήσουν το φάντασμα κι ο χρόνος τους πιέζει. Τα συμπτώματα του Dean χειροτερεύουν, αρχίζουν οι παραισθήσεις και ξαφνικά φτύνει ένα ροκανίδι. Ο Sam τότε συνειδητοποιεί ότι τόσες ώρες παρέβλεπαν το μεγαλύτερο στοιχείο που είχαν: τον ίδιο τον Dean, του οποίου τα συμπτώματα είναι ουσιαστικά όσα ένοιωσε το φάντασμα κατά τον θάνατό του.
Η περαιτέρω έρευνά τους αποκαλύπτει ότι το πνεύμα ανήκει στον Luther Garland, εργάτη στο τοπικό πριονιστήριο, ο οποίος δολοφονήθηκε προ 20ετίας από τον Frank, επειδή εκείνος νόμιζε ότι του είχε απαγάγει τη γυναίκα. Ο βάναυσος θάνατος του Luther μεταμόρφωσε το πνεύμα του σε «buruburu», μια πηγή απόλυτου τρόμου. Ο μόνος τρόπος να το σκοτώσουν είναι ο ίδιος με αυτόν που το γέννησε: ο φόβος. Λίγες ώρες πριν ο Dean υποκύψει στην «αρρώστια των φαντασμάτων», ο Sam κι ο Bobby καταστρώνουν ένα παράτολμο σχέδιο. Ο Sam προσελκύει το φάντασμα του Luther και το περιδένει με μαγεμένες αλυσίδες, οι οποίες είναι συνδεδεμένες στην Impala. Ο Bobby πατάει το γκάζι και σέρνει το φάντασμα του Luther στο οδόστρωμα, ακριβώς έτσι όπως τον είχε σκοτώσει ο Frank. O Luther εξαφανίζεται κι ο Dean συνέρχεται αμέσως σωματικά, αλλά όχι ψυχικά…
***
Αυτό ήταν το πρώτο σενάριο του σεναριογραφικού διδύμου Andrew Dabb & Daniel Loflin στη σειρά (όπως ξέρετε, ο Dabb θα γινόταν αργότερα ο showrunner) και, μπορεί να είχε κάποια θεματάκια συνοχής, αλλά ήταν κάτι παραπάνω από μια “καλή αρχή”. Στη σημερινή κριτική δεν θα σταθώ στο χιουμοριστικό κομμάτι του επεισοδίου. Εξάλλου, κανείς μας δεν νομίζω να χρειάζεται παραπάνω σχολιασμό για την τρομοκρατημένη φάτσα του Dean όταν τον αγκαλιάζει ο πύθωνας, για την τσιρίδα όταν τον ξαφνιάζει η γάτα ή για το ξεκαρδιστικό του παραλήρημα για το πόσο τρελοί είναι που κάνουν αυτή τη δουλειά.
Στην επανάληψη είδα αυτό το επεισόδιο με άλλα μάτια, και θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το review στην θλιβερή πτυχή των όσων είδαμε. Πέρα από τα χάχανα και τις αστείες φάσεις, το backstory του φαντάσματος ήταν συγκλονιστικά τραγικό: ένας αγαθός γίγαντας που πέθανε μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικός, κι ο δολοφόνος του δεν τιμωρήθηκε ποτέ όπως του άξιζε. Όλα τα φαντάσματα έχουν μια λυπηρή ιστορία, αλλά ο τρόμος που έζησε ο Luther ήταν κάτι που ούτε σε μια φανταστική ιστορία δεν θέλω να βλέπω.
Η πλοκή του επεισοδίου είχε αρκετά κενά, είναι η αλήθεια, που έχουν να κάνουν κυρίως με την “αρρώστια των φαντασμάτων”. Γιατί πήρε 20 χρόνια στον Luther να μολύνει τον Frank και πώς ακριβώς συνέβη; Επέστρεψε για κάποιο λόγο ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος και του την έσκασε το φάντασμα; Τότε έχασε και τη βέρα του για να τη βρουν οι Winchesters πανεύκολα λίγες μέρες αργότερα; Τα υπόλοιπα θύματα ήταν τυχαία; Αν δεν είχαν εμπλακεί οι Winchesters θα είχε ξεκάνει η αρρώστια όλους τους μ@λ@κες και θα ζούσαν οι καλοί σε μια αρμονική κοινωνία; Θα εκτιμούσα να έχουν δοθεί κάποιες τέτοιες εξηγήσεις, για να μην το θεωρώ απλά ένα χιουμοριστικό επεισόδιο, που με έκανε να γελάσω κι άρα του συγχωρώ την επιφανειακότητα.
Μου έμεινε και μια ακόμη απορία, που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: γιατί δεν μολύνθηκε ο Sam με την αρρώστια, όπως ο Dean; Καταλαβαίνω γιατί οι σεναριογράφοι διάλεξαν να μην την απαντήσουν (χτίζουν το μυστήριο της ‘μεταμόρφωσης’ του Sam από την 2η σεζόν, δεν θα μας έδιναν σε ένα αυτοτελές οποιαδήποτε ξεκάθαρη απάντηση) και γι’αυτό γράφουμε αυτά τα reviews για να αναλύουμε τις θεωρίες. Ειδικά τώρα στην επανάληψη, που έχουμε πιο ολοκληρωμένη άποψη, γιατί ξέρουμε και τι θα γίνει στη συνέχεια, η ανάλυση έχει άλλο βάθος. Όπως ειπώθηκε στο επεισόδιο, η αρρώστια μολύνει μόνο όσους χρησιμοποιούν το φόβο σαν όπλο. Στην περίπτωση του Dean, η μόλυνσή του προοικονομεί την αποκάλυψη που θα γίνει σε λίγα επεισόδια, για τα όσα έκανε στην Κόλαση. Αλλά για τον Sam δεν μπορούμε να ξέρουμε τι σημαίνει. Έχει όντως να κάνει με την προσωπικότητά του; Ή μήπως οφείλεται στο δαιμονικό αίμα που τον έχει κάνει πολύ πιο ισχυρό; Να θυμίσω ότι είχε ανοσία σε έναν ακόμη μαγικό ιό, και για αυτό το λόγο θεωρώ τη δεύτερη θεωρία πολύ πιο πιθανή. Με εκνευρίζει λίγο που δεν πρόκειται ποτέ να πάρω απάντηση στα ερωτήματά μου, αλλά με ευχαριστεί κιόλας που ανακαλύπτω πράγματα για τη σειρά ακόμα και στη δεύτερη (τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, χάνω το μέτρημα) προβολή.
Κάτι άλλο που παρατήρησα στην επανάληψη της 4ης σεζόν μέχρι στιγμής, και δράττομαι της ευκαιρίας να το σχολιάσω σήμερα, είναι η διακριτική διαφορά στο παίξιμο του Jared Padalecki. Είναι ο Sam, αλλά νοιώθεις ότι κάτι πάει στραβά, απλά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τον Sam της 15ης σεζόν, που την έχω πιο πρόσφατη, η διαφορά είναι η μέρα με τη νύχτα. Στην 4η, ο Sam είναι απόμακρος, επικριτικός, ψηλομύτης (ειδικά σε αυτό το επεισόδιο τα επιδεικνύει όλα αυτά) – για να μην αναφέρω τα συνεχή ψέματα που λέει στον Dean! Όταν δεν ξέρεις τι υποβόσκει, μπορεί να παρεξηγήσεις αυτές τις αλλαγές ως ερμηνευτικά ή σεναριακά λάθη, αλλά ήταν τελικά εσκεμμένες σκηνοθετικές επιλογές και χαίρομαι που τις ανακαλύπτω έστω και τώρα, γιατί τον είχα αρκετά παρεξηγημένο τον Jared τελικά.
Ακόμα περισσότερα συγχαρητήρια αξίζουν στον Jensen Ackles που κουβάλησε το επεισόδιο μόνος του και έδειξε το κωμικό του ταλέντο, αλλά βρήκε και χρόνο να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του Dean. Tο να βλέπεις τον συνήθως ατρόμητο Dean σαν φοβισμένο γατί, να του κόβονται τα πόδια από τετριμμένα πράγματα, σίγουρα είχε χιούμορ. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά μου άρεσε εμένα στο επεισόδιο βρισκόταν ανάμεσα στις γραμμές, εκεί που είδα τον Dean να βγάζει στην επιφάνεια τις ενοχλητικές, ανόητες, ασήμαντες φοβίες του, αλλά να εξακολουθεί να κρατά βαθιά κρυμμένους τους πιο μεγάλους φόβους του. O Dean έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του κρύβοντας τους πραγματικούς φόβους του, για την ανεπάρκεια, την εγκατάλειψη και την απώλεια, πίσω από ένα προσωπείο γενναιότητας. Δεν τους μοιράστηκε ποτέ, ούτε καν με τον Sam (παρά μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις, και συνήθως μετά από πίεση του ίδιου του Sam). Εδώ δεν του κάνει τη χάρη να ανοιχτεί πάντως.
Dean: No, just the usual stuff, Sammy. Nothing I can’t handle.
Το ψέμα του στον Sam σχετικά με αυτό που είδε στις παραισθήσεις του ήταν αρκετά προφανές και είμαι σίγουρη ότι ήξερε ότι δεν θα τον έπειθε. Πιστεύω ότι κι o Sam με τη σειρά του ρώτησε και ήλπιζε για την αλήθεια, αλλά το περίμενε αυτό το ψέμα, γιατί αυτό κάνει πάντα ο Dean. Τα μυστικά μεταξύ των αδερφιών δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό, αλλά καταλαβαίνω γιατί προσπαθούν να τα κρατήσουν. Και οι δύο θέλουν να αλληλοπροστατευτούν και να κρύψουν πράγματα για τον εαυτό τους που τους φοβίζουν ή τους ντροπιάζουν, τα πράγματα που φοβούνται ότι θα έβλαπταν τον σεβασμό που τρέφουν ο ένας για τον άλλο. Ο Dean πάντα προσπαθούσε να είναι ο ακλόνητος προστάτης του Sam, ο μεγάλος αδερφός που εκείνος θα θαύμαζε. Το να νοιώθει φόβο, ή το να έχει όρια που δεν μπορεί να ξεπεράσει, δεν ήταν ποτέ μέρος αυτής της περσόνας που είχε δημιουργήσει. Ο Dean έπρεπε να είναι πάντα σε θέση να εγγυηθεί ότι ο Sam θα ήταν ασφαλής ακόμη από τον ίδιο τον εαυτό του. Αποκαλύπτοντας στον Sam τα όσα είδε στις παραισθήσεις του, κυρίως ότι τον είδε ως κιτρινομάτη δαίμονα, αυτό από μόνο του θα επιβεβαίωνε στον μικρό ότι ο Dean τον βλέπει διαφορετικά, ως ένα “φρικιό” και όχι ως τον αδελφό που πάντα αγαπούσε — παρά το ότι ο Dean στην πραγματικότητα τον βλέπει, και θα τον βλέπει πάντα, ως αδερφό του, ως ευθύνη του, τον καλύτερο λόγο για να παραμένει γενναίος και δυνατός.
Υποψιάζομαι σε αυτό το σημείο ότι και οι δύο αδελφοί φοβούνται ο ένας την απόρριψη από τον άλλο, για αυτά που θεωρούν ως δικές τους αποτυχίες: ο Sam για αυτό που του συνέβη ως μωρό και πώς το αντιμετώπισε από τότε, και ο Dean για την αποτυχία να ανταποκριθεί στο αδύνατο πρότυπο που έθεσε για τον εαυτό του, θεωρώντας δεδομένο ότι ήταν αυτά που ο πατέρας του και ο Sam περίμεναν από αυτόν. Δεν μπορώ παρά να πιστεύω ότι το κλειδί θα είναι η αγάπη μεταξύ των αδελφών και η απλή αλήθεια ότι θα είναι πάντα εκεί και θα είναι πάντα η δύναμη που τελικά τους κρατά αληθινούς. Η αγάπη αποδέχεται και η αγάπη συγχωρεί. Η αγάπη εξιλεώνει. (Όσοι δε θυμάστε τι έγινε στο φινάλε της 5ης σεζόν, να ξέρετε, τώρα χτίζονται όλα…)
ΥΓ Αυτό το επεισόδιο θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία για το ΚΑΛΥΤΕΡΟ BLOOPER ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ: