Edit: Το αφήγημα που θα διαβάσετε παρακάτω δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 25/1/2021 και αναδημοσιεύεται τώρα με κάποιες μικρές διορθώσεις και την προσθήκη της απόδοσής του στα ελληνικά.
O Dean ήταν πάντα επιφυλακτικός στην έκφραση (ακόμα και την αποδοχή) των συναισθημάτων του και χρωστά πολλά στην εκφραστικότητα των ματιών του Jensen Ackles, αφού χάρη σε αυτόν καταλαβαίναμε τις περισσότερες φορές τι μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του ο μεγάλος αδερφός Winchester.
Μετά την προβολή του Despair, διάβασα πολλές γκρίνιες στο fandom για το πως ο χαρακτήρας του Dean “άδειασε” τον Castiel, μένοντας απαθής όταν ο άγγελος του εξομολογήθηκε την αγάπη του και μετά θυσιάστηκε για αυτόν. Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι το βλέμμα του θα μπορούσε να δηλώνει απάθεια, κι όχι απόγνωση, αλλά εγώ έγραψα, όπως και να έχει, μια σύντομη ιστορία για να συμπληρώσω το “κενό” της αφήγησης. Αυτές που θα διαβάσετε παρακάτω ήταν (στη δική μου φαντασία έστω) οι σκέψεις του Dean Winchester, αφότου έχασε τον φύλακα άγγελό του και μέχρι να πάει να βρει τον Sam και τον Jack στη Μινεσότα.
Αυτό είναι μόλις το δεύτερο fanfic που γράφω (μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο εδώ) και είναι πάλι στα αγγλικά, γιατί νοιώθω ότι εκφράζω καλύτερα τους χαρακτήρες έτσι.
Να θυμίσω ότι μπορείτε κι εσείς να μας στείλετε τα δικά σας fanfics, ή οποιοδήποτε άλλο άρθρο σχετικό με το Supernatural θέλετε να δημοσιεύσουμε, στο [email protected]
“The one who gripped me tight”
by Amalia
Dean is on the ground, his back against the wall. He looks around in a daze. His phone rings. It’s Sam. He knows he should answer it, this has to be important. They’re in the middle of the world ending, after all. But he can’t bring himself to talk to anyone right now. The despair is filling up his lungs and drowning him. He puts his face in his hands and cries.
I lost you again. My best friend. Not again. Not so close to the finish line. We were supposed to go up against Chuck together. We’d beat him together. And then, we’d be free.
Why do you keep sacrificing yourself? I get why you’d do it for Jack, but why do it for me? How can you love me? I’ve been just a broken shell of a man ever since you knew me. What could you see in me that I don’t? I never understood. I’m driven by love, you say. Look where love has got me, though. Where it’s got you. Dead. Again. Because of me. Because I was angry and reckless.
What was it you said? “The one thing you couldn’t have”. Was it me? Were you *in* love with me? Am I? Is it okay if I’m not? Is it okay if I don’t know? Would you love me less if you could hear my thoughts now?
Why did you leave me with no answers? Why did you leave me? Why didn’t I stop you? I don’t think I can do this alone. How will I protect Sam if you don’t have my back? I need you, Cas. The one who gripped me tight and raised me from perdition…
Dean raises his head. His weeping eyes gaze upon the bloody handprint on his jacket, like the one that was burned on his arm when Castiel pulled him out of Hell. He touches it and squeezes as hard as he can.
You’ve been saving me ever since that day and I don’t think I ever thanked you. I wish you had loved me less. You’d be alive now. And I wouldn’t be hurting. But, then, it wouldn’t be us, would it?
You said I changed you. Well, joke’s on you, pal, ’cause you changed me too. All my life I got by without any real friends. I never thought I needed them. All I needed -or thought i needed- was Sam, and Dad, and our revenge. And you came along and charged yourself with me. Our profound bond. I always played it down, but I felt it too. And it never felt weird, not really. Not even when you used to watch me sleep.
Thank you for being there. Thank you for putting up with me. Thank you for being my friend. Thank you for loving me.
Dean wipes his tears and takes a cleansing breath, as the realisation hits him. With newfound determination now, he stands up. He takes a look around one last time and heads for the Impala.
I’m going to make it right by you. I will not be hateful. And I will not be angry. I will not fall apart. I will make your sacrifice count. I will make my life count. I will make you proud. Till we meet again. I know we will.
♫ When I’m feeling weak ♫
♫ And my pain walks down a one-way street ♫
♫ I look above and I know I’ll always be blessed with love ♫
***
Απόδοση στα ελληνικά:
“Εσύ που με κράτησες σφιχτά”
Ο Dean είναι στο έδαφος, με την πλάτη στον τοίχο. Κοιτά γύρω σα χαμένος. Το τηλέφωνό του χτυπά. Είναι ο Sam. Ξέρει ότι θα έπρεπε να απαντήσει, σίγουρα είναι σημαντικό. Βρίσκονται εν μέσω του τέλους του κόσμου, εξάλλου. Αλλά δεν μπορεί να μιλήσει σε κανέναν αυτή τη στιγμή. Η απόγνωση έχει γεμίσει τα σωθικά του και τον πνίγει. Κρύβει το πρόσωπό του στα χέρια του και αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν.
Σε έχασα ξανά. Τον καλύτερό μου φίλο. Όχι πάλι. Όχι τόσο κοντά στη γραμμή του τερματισμού. Υποτίθεται θα αντιμετωπίζαμε τον Chuck μαζί. Θα τον νικούσαμε μαζί. Και μετά, θα ήμασταν ελεύθεροι.
Γιατί συνεχίζεις να θυσιάζεσαι για τους άλλους; Καταλαβαίνω για ποιό λόγο να το κάνεις για τον Jack, αλλά γιατί για εμένα; Πώς γίνεται να με αγαπάς; Ήμουν ένα διαλυμένο κουφάρι ανθρώπου από τότε που με γνώρισες. Τι έβλεπες σε εμένα που δεν το βλέπω εγώ; Ποτέ δεν κατάλαβα. Με ωθεί η αγάπη, λες. Κοίτα που με έχει οδηγήσει η αγάπη, όμως. Που οδήγησε εσένα. Είσαι νεκρός. Ξανά. Εξαιτίας μου. Επειδή ήμουν θυμωμένος και απερίσκεπτος.
Τι ήταν αυτό που μου είπες; «Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να έχεις.» Εμένα εννοούσες; Ήσουν ερωτευμένος μαζί μου; Εγώ είμαι; Πειράζει αν δεν είμαι; Πειράζει αν δεν ξέρω αν είμαι; Θα με αγαπούσες λιγότερο αν άκουγες τις σκέψεις μου τώρα;
Γιατί με άφησες στην άγνοιά μου; Γιατί με άφησες; Γιατί δεν σε σταμάτησα; Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω όλο αυτό μόνος μου. Πώς θα προστατέψω τον Sam αν δεν έχω εσένα να με στηρίζεις; Σε χρειάζομαι, Cas. Εσένα που με κράτησες σφιχτά και με έσωσες από την άβυσσο…
Ο Dean σηκώνει το βλέμμα του. Τα δακρυσμένα μάτια του κοιτάζουν το ματωμένο αποτύπωμα του χεριού του Castiel στο πανωφόρι του, ακριβώς σαν εκείνο που του είχε αφήσει σαν κάψιμο στο δέρμα του όταν τον έβγαλε από την Κόλαση. Το αγγίζει και πιέζει με όλη του τη δύναμη.
Με σώζεις ξανά και ξανά από εκείνη τη μέρα και δεν νομίζω να σου είπα ποτέ ευχαριστώ. Μακάρι να με είχες αγαπήσει λιγότερο. Θα ήσουν ζωντανός τώρα. Κι εγώ δεν θα πονούσα. Αλλά, τότε, δεν θα ήμασταν εμείς, έτσι δεν είναι;
Είπες ότι σε άλλαξα. Ε, λοιπόν, φιλαράκι, στην έφερα, γιατί κι εσύ με άλλαξες. Όλη μου τη ζωή την έβγαλα χωρίς αληθινούς φίλους. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι τους χρειάζομαι. Ό,τι χρειαζόμουν – ή έστω, αυτό που νόμιζα ότι χρειαζόμουν – ήταν ο Sam, ο Μπαμπάς, και η εκδίκησή μας. Κι ύστερα ήρθες εσύ και ανέλαβες την προστασία μου. Το βαθύ δέσιμό μας. Πάντα προσπαθούσα να υποβαθμίσω τη σημασία του, αλλά το ένοιωθα κι εγώ. Και ποτέ δεν μου φάνηκε πραγματικά παράξενο. Ούτε καν όταν με παρακολουθούσες που κοιμόμουν.
Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί. Σε ευχαριστώ που με ανεχόσουν. Σε ευχαριστώ που ήσουν φίλος μου. Σε ευχαριστώ που μ’αγάπησες.
Ο Dean σκουπίζει τα δάκρυά του και παίρνει μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, καθώς συνειδητοποιεί κάτι σημαντικό. Εκ νέου αποφασισμένος, σηκώνεται όρθιος. Κοιτάζει γύρω του μια τελευταία φορά και κατευθύνεται προς την Impala.
Θα επανορθώσω. Δεν θα με κατευθύνει το μίσος. Δεν θα με κατευθύνει η οργή. Δεν θα καταρρεύσω. Δεν θα χαραμίσω τη θυσία σου. Δεν θα χαραμίσω τη ζωή μου. Θα σε κάνω περήφανο. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Το ξέρω ότι θα ξανασυναντηθούμε.
Παιδιά, δύο παρατηρήσεις καλοπροαίρετες!
1) Όταν επιλέγουμε το dark theme, στο sticky header να μην αλλάζει χρώμα η γραμματοσειρά, τουλάχιστον στη mobile version που το βλέπω.
2) Όταν ανοίγει το μενού απ’ το πλάι, να μην είναι τόσο “διάφανο” το background. Να αυξηθεί λίγο το opacity.
Συγχαρητήρια και πάλι για την προσπάθειά σας!
Τέλεια σ’ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου, θα τα τσεκάρω 😉
Καταπληκτικό, μπράβο βρε Αμαλία, μου άρεσε παρα πολύ!