To series finale μου γέννησε τόσα πολλά συναισθήματα που τα νοιώθω σαν χείμαρρο μέσα μου. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και δεν λέω να συνέλθω. Αυτό που είδαμε ήταν για εμένα το ιδανικό κλείσιμο για τη σειρά και για τα αδέρφια, και δεν θα το άλλαζα. Ε, ίσως να άλλαζα ένα δυο-πραγματάκια. Ένα από αυτά θα ήταν η απουσία του Cas. Μου έλειψε τόσο πολύ το σκασμένο το αγγελούδι! Δεν ξέρω αν για την απουσία του φταίνε οι περιορισμοί λόγω COVID19 ή αν ήταν ενσυνείδητη επιλογή των παραγωγών για να μην χαθεί η εστίαση στα αδέρφια, και ειλικρινά δεν με νοιάζει. Όπως έχω ξαναπεί, δεν μου αρέσει να μου τα δίνουν όλα έτοιμα. Μου αρέσει να ψάχνω ανάμεσα στις γραμμές για το ζουμί της ιστορίας και να βάζω τη φαντασία μου να δουλεύει. Οι σεναριογράφοι σταμάτησαν την αφήγηση στο σημείο που εκείνοι θεώρησαν σωστό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν το οριστικό τέλος της ιστορίας. Άλλωστε, τίποτα δεν τελειώνει στ’αλήθεια. Είναι στο χέρι μας τώρα να συμπληρώσουμε τα κενά, έτσι όπως εμείς θέλουμε. Έγραψα, λοιπόν, το πρώτο fanfiction μου για το Supernatural (ναι, κι όμως, δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ ξανά, για κάποιο λόγο το φοβόμουν), όπου πιάνω τα γεγονότα ακριβώς εκεί που τα αφήσαμε στη γέφυρα στον Παράδεισο. Είναι κάτι λιτό και σύντομο, και είναι αυτό που θα ήθελα εγώ να δω εναλλακτικά ως τελευταία σκηνή της σειράς. Θα εκτιμήσω κάθε γνώμη στα σχόλια, αρκεί να μη με βρίζετε, φυσικά! (Είμαι πολύ ευαίσθητη αυτές τις μέρες, να είστε επιεικείς. Και σόρι για το αγγλικό, αλλά έτσι μου βγήκε πιο φυσικό να το γράψω.)
Να θυμίσω ότι μπορείτε κι εσείς να μας στείλετε τα δικά σας fanfics, ή οποιοδήποτε άλλο άρθρο σχετικό με το Supernatural θέλετε να δημοσιεύσουμε, στο [email protected]
“Home is where the heart is”
by Amalia
Baby’s engine purrs. Dean looks one last time at the bridge on his rearview mirror and smiles. Sam catches that and smiles too. He looks out the window at Heaven’s trees passing by fast. “Are you sure you know where you’re going?” he asks Dean.
“Pfft! ‘Course I do! I’m like Heaven GPS now, Sammy!“
“It’s Sam,” he retorts playfully. “So, everyone’s here?“
“That’s what Bobby said,” Dean shrugs. “Everyone who’s croaked is here, somewhere. Unless they were real douchebags in life, then they’re probably with our pal, Rowena, on Hell lockdown, eating haggis and knitting kilts, or something.“
Dean’s joke doesn’t land. Sam is all serious now. “Have-have you seen them?“
“I was waiting for you. Felt right we’d go together.“
Suddenly, they’re out of the woods and into a street that looks vaguely familiar. Dean parks the Impala in front of their old home in Lawrence. Sam chuckles and looks outside in awe. He comes out of the car and takes it all in. Dean comes out, too, and grins.
“Nervous, little brother?“
“Little bit, yeah.” Sam takes a deep breath and walks towards the house. Dean stays put, leaned against the hood of the Impala, as if waiting for someone. “Aren’t you coming?” Sam asks.
“You go ahead, I’ll be there in a minute.“
Sam nods and walks to the front door. Before he even knocks, John answers it and smiles widely. “Hey, buddy,” he says warmly as he hugs his son.
“Sam!” Mary comes to hug her baby boy. “Oh, I missed you so much.“
“I missed you too, mom. Dean’s brought me home now.“
They all look at Dean. He smiles at them and they smile back. John puts his arm around Sam’s shoulders. “Okay. Come on in, son, everyone’s been waiting for you.” The two men head inside. Mary nods knowingly at Dean, before following them.
Dean hears laughter and cheerful voices from inside. He is dying to join them, but waits. He closes his eyes, taking in the stillness of their new home, and, for the first time ever, the stillness in his heart. The pain, the anger, the doubt, it’s all gone. Then, he smiles.
“Hello, Dean,” says a familiar husky voice.
Dean turns to see the one who raised him from perdition smile at him, with those melancholic blue eyes staring right into his soul. “Cas,” he exclaims, and he feels his heart skip a beat. “Do dead people even have hearts? Huh. Who knew?” he thinks to himself and chuckles at his own private joke. “So you did all this, huh?” he says and gives Castiel the trademark Dean half-smile.
“It was mostly Jack.“
“You’re the reason we’re here, Cas. You never gave up on him. Or me.” Dean lets that sink in as they stare at each other in silence for a few moments. “Come on, there’s people I want you to meet!“
“Dean, I have to–“
“This is friggin’ eternity, man. Whatever it is, it can surely wait. Now, let’s go home.“
Dean puts his arm around the angel’s shoulders and they head inside, both smiling.
THE END
♫ Home is where the heart is
And my heart is anywhere you are ♫
Καλησπέρα και από εμένα, ήταν πάρα πολύ όμορφο αν και μικρό Μ αρεσε τόσο πολύ πού ήθελα και άλλο και άλλο ,μπορώ να διαβάζω για ώρες τέτοια fan fic ειδικά για το τέλος τής σειράς, συνέχισε Αμαλία γτ το έχεις και το κάνεις με μεγάλη αγάπη, 10/10 (πού μπορώ να βρώ και άλλα fanfic για το τέλος; Γιατί τώρα η Αμαλία μου άνοιξε την όρεξη)
Στο fanfiction.net έχει κάμποσα, αλλά γενικα αν βαλεις στο google αναζητηση supernatural fanfiction θα σου βγαλει ένα σωρο σάιτ! Θα χορτάσεις! 😛
σε ευχαριστω πολυ για την πληροφορια, ψαχνω συγκεκριμενα για το τελος, να δω ιδεες πως το εχουν στο μυαλο τους οι υπολοιποι φαν
Εγω ψυχοπλακώνομαι κι έχω διαβάσει ελάχιστα! :’)
Έχεις κάποια να μου προτείνεις σχετικά με το τέλος σαν αυτό τής Αμαλίας;; Γτ ήταν χαοτικό το σάιτ πραγματικά
Υπάρχει ένα με τίτλο “Me too”. Αυτό θυμάμαι μόνο. Μου άρεσε αρκετά.
Πολύ ωραίο. Μου άρεσε πολύ το σημείο “He closes his eyes, taking in the stillness of their new home, and, for the first time ever, the stillness in his heart. The pain, the anger, the doubt, it’s all gone. Then, he smiles.”. Αμέσως μόλις το διάβασα μου ήρθε στο μυαλό το: “Carry on my wayward son, there will be peace when you are done, lay your weary head to rest, dont you cry no more”. Και φυσικά η σκηνή με τον Κας ήταν πολύ έντονη συναισθηματικά και πολύ όμορφη. Πολύ μικρό όμως και ελπίζω το επόμενο να είναι μεγαλύτερο για να το ευχαριστηθούμε περισσότερο! (Καταλαβαίνω ότι είναι η πρώτη φορά, άρα λογική και η μικρή έκταση).
Το έχετε σίγουρο και οι δυο σας ότι θα γράψω κι άλλο! Χαχα Ίσως βγάλω κανένα sequel! 😝
Στειλτε το στους παραγωγους σας παρακαλώ μπας και μας κανουν την χαρη να το δουμε αυτο καποια στιγμη!
Πιστευω ότι, αν ηταν διαφορετικη η κατασταση και ειχαν γυρίσει το φινάλε τότε που ηταν προγραμματισμένο, κατι τέτοιο θα είχαμε δει. Μαλλον δεν πρόκειται ποτε να αποκαλύψουν επακριβως το σενάριο του φιναλε που είχαν έτοιμο προ πανδημίας, αλλά ξέρουμε σίγουρα οτι είχε μέσα σιγουρα Μέρι & Τζον, και άλλα cameos που δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν μετά. Δεδομένης της κατάστασης διάλεξαν να το πάνε “ή όλα ή τίποτα”, γι’αυτο κι έλειπε μέχρι και ο Κας. Η παραγωγή δεν μπορούσε να ζητήσει από τους ηθοποιούς να ταξιδεψουν μέχρι Καναδά, να μείνουν 2 βδομάδες καραντίνα για να γυρίσουν μια μόνο σκηνή. Διάλεξαν έναν μόνο κι ήταν ο Jim Beaver. Και χαίρομαι που έγινε έτσι, γιατι αποχαιρετήσαμε τον Μπόμπι.
ΥΓ Ελπίζω να δουμε κάποια αντίστοιχη σκηνή, σαν αυτη που έγραψα, στο revival που μας έφαγαν τα αυτιά οτι θα κανουν! 😛
Δε σου κρύβω ότι δάκρυσα ήδη από τη δεύτερη πρόταση. Μου άρεσε που το έγραψες στα αγγλικά. Θα χαρώ να διαβάσω και τα επόμενο! Keep up the good work!
Ορίστε! Τόσο δύσκολο ήταν να μας δώσουν κάτι τέτοιο για Destiel στο κλείσιμο; Απλό αλλά πολύ δυνατό!