Ο όρος «ανθρώπινος σάκος», χρησιμοποιείται για τους ανθρώπους, που κατέχονται από έναν δαίμονα. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε από τους δαίμονες, όπως τον Azazel και, στη συνέχεια, την Meg, αλλά αργότερα και από τον Σαμ, τον Ντην και τον Μπόμπυ. Μια βασική διαφορά μεταξύ της κατοχής των αγγέλων από αυτή των δαιμόνων είναι ότι οι άγγελοι απαιτούν τη συναίνεση των ανθρώπινων δοχείων τους ενώ οι δαίμονες δεν το κάνουν.
Οι δαίμονες μπορούν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη αλλοίωση στους «ανθρώπινους σάκους» τους, χωρίς να πεθαίνουν. Έχουν τη δύναμη να καταστείλουν αυτές τις αλλοιώσεις ή πιθανούς τραυματισμούς χωρίς να προχωρούν στη θεραπεία τους. Μόνο αν ένας δαίμονας εξορκιστεί γρήγορα υπάρχει πιθανότητα να επιζήσει ο άνθρωπος. Διαφορετικά, ο άνθρωπος – οικοδεσπότης θα πεθάνει τελικά, όταν ο δαίμονας εξορκιστεί, λόγω της αλλοίωσης, που είχε υποστεί το ανθρώπινο σώμα τους. Δεν θα συμβεί ωστόσο κάτι τέτοιο, στην περίπτωση, που ο άνθρωπος ήταν ήδη νεκρός πριν το καταλάβει ο δαίμονας. Ο Μέτατρον, στο επεισόδιο 11×20 Don’t Call Me Shurley, ισχυρίστηκε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί έναν «ανθρώπινο σάκο».