Αγαπητό Ημερολόγιο…
Επειδή την προηγούμενη εβδομάδα έχασα το κυριακάτικο ραντεβού μας, θα ξεκινήσω σήμερα με δυο λόγια για το φινάλε το Game of Thrones, τώρα που έχει περάσει και λίγος χρόνος, καταλάγιασε ο χαμός στο ίντερνετ, και είναι πιο εύκολο να δουμε τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Λοιπόν, ναι, αντικειμενικά το φινάλε, όπως ολόκληρη η σεζόν, σεναριακά ήταν μια χρυσή μετριότητα: χωρίς κάποιο σοβαρό ελάττωμα, ούτε όμως και κάτι πραγματικά εξαιρετικό. Έκλεισε την ιστορία διαδικαστικά και βιαστικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται όλο αυτό το hate και το τρέχον 4,3 στο imdb με βάση αυτό που είδαμε. Θα ρίξω το φταίξιμο στις εξωπραγματικές προσδοκίες των τηλεθεατών, αλλά και στην κακή κρίση των δημιουργών που θεώρησαν ότι 6 επεισόδια τους ήταν αρκετά για να πουν ένα σωστό αντίο στους χαρακτήρες τους. Είναι κρίμα που η κληρονομιά αυτής της μεγάλης σειράς θα είναι αυτό το απέραντο ξενέρωμα…
Παραμένω σε season finale mood για να σχολιάσω λίγο την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου του Doom Patrol. Ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής σεζόν για εμένα. Ενώ η πρεμιέρα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα (όπως δεν μου είχε αρέσει και το επεισόδιο του Titans που είχε ήδη εισάγει τους χαρακτήρες), η σειρά με κάθε επεισόδιο με κέρδιζε όλο και περισσότερο, με την παλαβιάρικη ατμόσφαιρα, τους ιδιοσυγκρασιακούς αντιήρωές της, το καμένο meta-χιούμορ της και το συνεχές σπάσιμο του Τέταρτου Τοίχου. Το φινάλε, βέβαια, δεν μου άρεσε τόσο πολύ, όχι γιατί δεν είχε όλα τα παραπάνω, αλλά γιατί ήταν βιαστικό κι έκανε κάποια άλματα στην εξέλιξη των χαρακτήρων. Υποθέτω ότι αυτό ίσως έγινε γιατί οι δημιουργοί δεν ήξεραν αν θα πάρουν την ανανέωση κι ήθελαν να δώσουν ένα τύποις κλείσιμο σε περίπτωση που αυτό ήταν το series finale. Ελπίζω σε μια 2η σεζόν, γιατί αγάπησα πολύ τους χαρακτήρες για να είναι αυτή η τελευταία φορά που τους είδα!
Αποχαιρετώντας μια σειρά της DC αυτή την εβδομάδα, αμέσως καλωσόρισα μια άλλη, αφού έκανε πρεμιέρα στο Swamp Thing. Καμία σχέση με το ύφος του Doom Patrol, το Swamp Thing φλερτάρει με το horror πολύ έντονα — αν και διαφαίνεται κι ένα αλά ‘Beauty and the Beast’ ρομάντζο. Δεν έχω ιδέα από τον συγκεκριμένο κόμικ ήρωα, οπότε ξεκίνησα τη σειρά με κάποια δυσπιστία, και μπορώ τώρα να δηλώσω πως δεν με χάλασε αυτό που είδα. Είναι πολύ νωρίς για να ξέρω αν θα με κερδίσει, αλλά νοιώθω αισιόδοξη!
Στις 30 Αυγούστου θα διατεθούν τα 10 επεισόδια της πολυαναμενόμενης σειράς φαντασίας The Dark Crystal: Age of Resistance, που αποτελεί prequel της κλασικής ταινίας The Dark Crystal (1982). Η ρετρό ‘πρωτοτυπία’ της σειράς είναι πως θα είναι με μαριονέτες, ακριβώς όπως η ταινία. Ο δημιουργός Louis Leterrier δηλώνει ότι πάλεψε για να χρησιμοποιήσει αυτόν τον ‘παλιομοδίτικο’ τρόπο, αντί των πιο εύκολων CGI γραφικών, και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρη ότι έκανε τη σωστή επιλογή… Στις φωνές των ηρώων, πάντως, θα έχουμε ένα εντυπωσιακό καστ, μεταξύ των οποίων: Mark Hamill, Jason Isaacs, Simon Pegg, Andy Samberg, Helena Bonham Carter, Natalie Dormer, Mark Strong, και Alicia Vikander.
Εδώ και μέρες βούιζε το ίντερνετ με την είδηση της σοβαρής πιθανότητας να αναλάβει ο Robert Pattinson το ρόλο του Bruce Wayne στο επερχόμενο The Batman από τον σκηνοθέτη Matt Reeves. Είναι πια επίσημο το κάστινγκ κι εγώ έχω μια τεράστια απορία: όλοι αυτοί που αφορίζουν τον άνθρωπο επειδή έχει παίξει σε ένα franchise που και ο ίδιος μισεί, τον έχουν δει σε κάτι άλλο; Βασικά τον έχουν δει έστω εκεί; Και γιατί ένας παλιός ρόλος θα πρέπει κρίνει (ή να είναι στο όριο να καταστρέψει εν προκειμένω) όλη την καριέρα ενός ηθοποιού; Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι ταιριάζει στο ρόλο. Στην τελική, δεν είναι κι ότι έχει τρελές απαιτήσεις ο Μπάτμαν σαν χαρακτήρας. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχεις καλοσχηματισμένο σαγόνι και να δείχνεις ωραίος κατηφής. Κι ο Pattinson (ή μάλλον ‘Battinson’ από εδώ και πέρα) τα τσεκάρει και τα δυο κουτάκια!