Ένας φίλος του Supernatural αλλά και της σελίδας μας γράφει για το Supernatural και το μεγάλο τέλος εποχής που έρχεται του χρόνου με το τέλος της σειράς. Το όνομά του δεν θα δημοσιευτεί ύστερα από δική του παράκληση.
Μία και είκοσι πέντε προ μεσημβρίας. Κάθομαι στο κρεβάτι μου. Χαζεύω στα social media, το Supernatural παίζει σε ένα παράθυρο του MacBook και ετοιμάζομαι να ξαπλώσω. Ώσπου βλέπω τους J2M να ανακοινώνουν το τέλος. Πιάνω το κινητό μου. Μηνύματα από φίλους. «Το Supernatural τελειώνει με την 15η season.» Ένας κόμπος στον λαιμό. Ο κόμπος ανεβαίνει. Γίνεται λυγμός. Ο λυγμός γίνεται δάκρυ.
Η νύχτα που ανακοινώθηκε το τέλος της αγαπημένης μας σειράς λοιπόν, προφανώς δεν ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου, αλλά ήταν μία περίεργη νύχτα. Έβλεπα την τέταρτη σεζόν, όπου ο Dean ξυπνά από την κόλαση.
«Μα κλαις επειδή τελειώνει μία σειρά;» Αυτό ήταν που μου είπαν όλοι οι φίλοι. «Θεέ μου, είσαι χαζός;»
Έπειτα ενημερώθηκα επισήμως από την ομάδα μας στο Facebook. To Supernatural τελειώνει μετά από δεκαπέντε χρόνια το 2020. Και τα δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν πια κανονικά από τα μάτια μου. Για τα χρόνια τα χαμένα. Για τους φίλους που εξαφανίστηκαν. Για την αρρώστια. Για τους Winchesters, που γίνανε φίλοι καρδιακοί και παρέα, όταν κανείς δεν ήταν εκεί να με στηρίξει. Ούτε καν οι γιατροί.
Οκτώβριος του 2015, δέκα χρόνια μετρούσε ήδη το Supernatural. Και ήταν τότε που ξεκίνησα να το βλέπω μετά από παραίνεση μίας φίλης. Ήμουν στο νοσοκομείο. Στην ψυχιατρική κλινική μίας μεγάλης βορειοευρωπαϊκής πόλης. Σε θάλαμο ειδικό που με ήλεγχαν κάθε δεκαπέντε λεπτά, μήπως ξυπνούσα και κρεμαζόμουν από το καλώδιο του φορτιστή μου ή ίσως τα κορδόνια μου. Κατάθλιψη. Αυτοκτονικότητα. “Γαμημένη αρρώστια, γιατί σε μένα, τι έκανα για να το πληρώνω έτσι, γαμημένε Θεέ, γιατί εγώ, θέλω να πεθάνω, καλέ μου Θεέ στείλε μου καρκίνο να τελειώνω, υποφέρω…” Σκέψεις που τριγυρνούσαν στο μυαλό μου. Οροί σεροτονίνης. Φάρμακα. Και αν χρειαζόμουν ηλεκτροσόκ; Θεέ μου, δεν ήμουν τρελός, έπρεπε να δραπετεύσω, να φύγω από κει μέσα!
Ώσπου άναψα το Netflix στο κινητό μου. Και σκέφτηκα να αρχίσω αυτήν την παράξενη σειρά με τα δύο αδέλφια που κυνηγούσαν τέρατα. Πατάω στο εικονίδιο. Πρώτη σεζόν. Επεισόδιο Ένα. Και η ιστορία των Winchesters άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ώσπου να πάρω εξιτήριο μετά από πέντε ημέρες, είχα ήδη μπει στον τρίτο κύκλο.
Και τώρα, η σειρά μου τελειώνει. Γαμώτο.
Η σειρά που με κράτησε στην λογική. Η σειρά που μου έκανε συντροφιά μέσα στα ψυχιατρεία και στο φοιτητόσπιτό μου στα ξένα. Η σειρά που μου έμαθε πως η οικογένεια είναι το παν, πως το μόνο που μένει στο τέλος είναι τα αδέλφια σου, πως δεν αξίζει να τσακώνεσαι μαζί τους, διότι αυτά θα είναι πάντα εκεί για σένα και συ πάντα εκεί για αυτά. Ότι η οικογένεια, δεν σταματά στο αίμα. Ότι οι φίλοι – οι σωστοί φίλοι – δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ, είναι πάντα δίπλα σου. Ότι τίποτε δεν τελειώνει στην πραγματικότητα. Και, όταν ανακάλυψα ότι ο Jared Padalecki έχει μιλήσει ανοιχτά για την δική του κατάθλιψη, για τους δικούς του αληθινούς δαίμονες, που δεν σκοτώνονται με ένα μαγικό μαχαίρι, έμαθα πως δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι για ό,τι είχα. Έμαθα ότι πάντα πρέπει να παλεύω, μέχρι τέλους, μέχρι όλα να πάνε καλύτερα, μέχρι να γιατρευτώ. Και τα κατάφερα. Μία σειρά που – ακόμα κι αν ήξερα ότι οι χαρακτήρες της είναι φανταστικοί – μου έμαθε τι πάει να πει αγάπη και ότι «κοίτα τι περνούν αυτά τα δύο αγόρια, τα δικά σου δεν είναι τίποτα μπροστά στα δικά τους, σφίξε τα δόντια, πάλεψε ηλίθιε!» Όσο χαζό κι αν ακούγεται, όσον αφορά εμένα, το Supernatural δεν ήταν απλώς μία ακόμα σειρά. Ήταν το λεπτό νήμα που, μαζί με τον θεραπευτή μου και τους δικούς μου ανθρώπους, με κράτησε στην ζωή. Σε αυτό που «οι άλλοι» αποκαλούν λογική. Ναι λοιπόν, είναι μία σειρά που τελειώνει. Και εγώ κλαίω. Όχι μόνο γιατί μαζί της κλείνει ένας κύκλος, αλλά διότι μου θύμισε τον αγώνα μου και τι πέρασα για να έρθω εδώ και να τα μοιραστώ μαζί σας.
Το Supernatural τελειώνει του χρόνου. Αλλά η ομάδα μας θα συνεχίσει να υπάρχει. Να μας θυμίζει το ένα ή το άλλο, να μας κρατά συντροφιά, να μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε. Το Supernatural τελειώνει, αλλά η κληρονομιά του θα συνεχίσει να ζει μέσα από όλους εμάς. Μέσα από την δική μας ιστορία που συνυφαίνεται με την σειρά μας. Μία ιστορία για την οποία δεν θα έπρεπε να ντρεπόμαστε αλλά να είμαστε υπερήφανοι.
Όπως λέει ο Jared, always keep fighting.
Και όπως είπε κάποτε ο δικός μας, κατάδικός μας, Sam στον αδελφό του: «You and me, we’re all that’s left. So, if we’re gonna see this through we’re gonna do it together…»
Αφού, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η οικογένεια. Η αληθινή μας οικογένεια. Αλλά και αυτή που χτίσαμε εδώ, μαζί, ο ένας φαν με τον άλλον, η παρέα μας. Έτσι λοιπόν, η σειρά ουσιαστικά δεν τελειώνει. Όσο υπάρχουμε εμείς, θα συνεχίσει να υπάρχει κι αυτή.
Carry on my wayward son… But then again… nothing ever really ends, does it?
Ένα μεγάλο μπράβο στο άτομο που έγραψε το άρθρο και συγχαρητήρια που πάλεψε και κέρδισε.
Το Supernatural ποτέ δεν ήταν μια απλή σειρά, όσο και αν αυτοί που δεν τη βλέπουν το πιστεύουν. Είναι μια σειρά που μπορεί τεχνικά να μην είναι τέλεια, αλλά έχει βοηθήσει πολύ κόσμο και έχει ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά κάθε φαν. Θα είμαστε εδώ να δούμε το τέλος αυτής της τόσο ιδιαίτερης σειράς που μας συντροφεύει τόσα χρόνια και θα είμαστε για πάντα κομμάτι της οικογένειας που έχει δημιουργήσει.
Always keep fighting!
Θελω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε αυτόν τον άνθρωπο, που πάλεψε τους δαίμονες του και δεν παράτησε αυτόν τον βάναυσο αγώνα που λέγεται ΖΩΗ. Χαίρομαι πραγματικά να ακούω οτι άτομα από όλον τον κόσμο, ξεπερνανε τεράστιες δυσκολίες μόνο και μόνο παρακολουθώντας μια τηλεοπτική σειρά, μέσα από χιλιάδες άλλες.
Όλοι ξέρουμε πως είναι να πατάς το play και το επεισόδιο να ξεκινά, για 45 λεπτά να χάνεσαι μέσα στον μαγικό κόσμο των Winchesters. Η πραγματικότητα παγώνει, κανεις διάλλειμα απο τις υποχρεώσεις και τα βασανα σου. Είναι εκπληκτικό.
Και πάλι μπράβο στον φίλο που νίκησε την αδυναμία του και ενα ευχαριστώ που μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του για να παραδειγματιζομαστε αλλα και να συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε μόνοι…και άλλοι γύρω μας πλήττονται…αλλα δεν είμαστε μόνοι. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μαζί, υπερφυσικά αδέλφια μου. 😊✊
Καταρχην συγχαρητηρια στον ανώνυμο παιδι που στη μεγαλυτερη μάχη της ζωης του βγηκε νικητης και ειχε και τη θεληση να το μοιραστει μαζί μας.
Ίσως είμαι εγω περιεργος ή έχω μεγαλωσει ΑΡΚΕΤΑ και δεν με αγγιζει το ολο αυτο ” περι αδελφικης αγαπης, ηρωισμου,δακρυα, λυγμοι, οταν θα τελειωσει η σειρα ερχεται το τελος του κοσμου κτλ, οπως επισης δεν γινεται να στεναχωρηθω το ιδιο οπως οταν πεθανε ο Σαμμυ στο All hell break loose pt1 και ο Ντιν κανει συμφωνία με δαιμονα, τον Ντιν να καταληγει στη κολαση στη 3η σεζόν, τον Κας να συστηνεται στον Ντιν στη πρεμιερα της 4ης, τον Λουσιφερ να ελευθερωνεται στο φιναλε της 4ης, την Ελεν να βλεπει να ξεψυχαει η κορη της στο midseason finale του 2009, τον Κας σαν μεταλλαγμενο Θεο να ειναι τρομακτικος εναν χρονο μετα, τη πτωση των Αγγελων το ξυπνημα του Ντιν σαν δαιμονα με το σημαδι του Καιν στο μπρατσο του και τον Σαμμυ 2 χρονια μετα να ειναι εντρομος οταν μιλαει στον Λουσιφερ. Αυτα κατα τη ταπεινη γνωμωμη μου με αγγιξαν, και σε παρομοια και παρεμφερη σκηνικα η συγκινηση ατονιζει καπως , οπως επισης οταν τα αδερφια συνεχιζουν να εχουν τασεις αυτοθυσιας, μπολικες αγκαλιες, λογοι γεματοι δακρυα, και αφελεις ενεργειες & συμμαχιες μ’ ολους αυτους που εχουν ερθει αντιμετωποι στο παρελθον λες wtf.,H οικογενεια πανω απο ολα για τους πρωταγωνιστες αλλα η αδιαφορια για τον ετεροθαλη τους αδερφο Ανταμ; ανουσιες επιστροφες χαρακτηρων που αμαυρωνουν το αποηχο του θανατου τους. Με τα χρονια αρχιζει να ξεθωριαζει η μπογια του Supernatural.
Με βαση τη βαθμολογια του Imdb εαν τελειωνε η σειρά στη 5η σεζόν θα είχε ανταξια βαθμολογια μ’ αυτη του Game of Thrones, Spartacus, εαν εληγε στη 7η με 8η σεζόν το πολυ να ειχε χασουρα 2,3 μοναδων πιο κατω, αλλα θα ειχε υψηλη βαθμολογια, τωρα στη 14η σεζόν εχουμε καταντησει μια σειρα προς παραδειγμα προς αποφυγην, το τι μας σερνουνε δεν λεγεται.
Εαν δεν ειμασταν τοσο πορωμενοι μ’ αυτη τη σειρα θα το παραδεχομασταν και εμεις….
Αναμφιβολα νιωθω ενα κομπο στο στομαχι τωρα που καταλαβαινω πως θα τελειωσει του χρονου η σειρα του χρονου, και λογω ηλικιας δεν προκειται να δεθω συναισσθηματικα ξανα με καποια αλλη σειρα, αλλα δεν θα ερθει το τελος του κοσμου.
Δεν θα πω πολλά γιατί όλοι τα ξέρουμε πάνω κάτω, μόνο ένα μεγάλο μπράβο στο παιδι παραπάνω.
Όταν το πρώτοακουσα ότι επιτέλους τελείωνε, δεν ήξερα πως να αντίδρασω, οποτε αρχισα και εγω να στέλνω μηνύματα για να ενημερώσω τους φίλους κλπ που βλέπουν και εκείνοι. Οι απαντήσεις τους? “επιτέλους, καιρός ήταν” “άρχισε άλλη σειρά” “ξανά δες την”
Προφανως ήμουν ο μόνος που πόναγε για μια σειρά με την οποία έχω μεγαλώσει, για την οποία ξενύχτησα για να δω ξημερώματα το φινάλε της σεζόν από την αγωνία.. Η οποία με βοηθάει καθε φορά να χαλαρωσω σε δύσκολες στιγμές (θλίψη, εξετάσεις, κλπ). Μια σειρά την οποία ξεκίνησα όπως κάθε άλλη, με αδιαφορία.. και με τα χρόνια εγκατασταθηκε στη καρδιά μου μέσω μοναδικών στιγμών (δάκρυα, λεφτά σε πατατακια-ποπ κορν και πτώσεις από την καρέκλα από τα γέλια). Απλά ευχαριστώ που μου δόθηκε η ευκαιρία να την βλέπω τόσα χρόνια.
ΤΑ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ “ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ” ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
(φιλε μου το γραμμα σου και η ιστορια σου ηταν συγκινητικη, σε μια εποχη που χρειαζονται τετοιου ειδους σκουντηματα)
Συμπέρασμα, α) Είμαστε οπως το έχουν πει ο Dean και οι Kansas Dust in the Wind (σκονη στον ανεμο), β) και το πιο απαισιοδοξο συμπερασμα, εκτος οτι αυτος ο κόσμος-καθημερινοτητα εχουν γινει εδω και χρονια οπως ο τιτλος του 3ου επεισοδιου της 7ης σαιζον “Cruel World”, ζουμε σε καιρους οπου απουσιαζουν η ανεμελια προηγουμενων 10ετιων 80’ς 90’ς μεχρι και τα μεσα της 10ετιας των 00′, η αλληλεγγυη και ο αλτρουισμος τεινουν να εξαφανιστουν για τα καλα απο τη ζωης μας, οι συνθηκες διαβιωσης εχουν αλλαξει προς το χειροτερο, και γενικα για να μη το πολυ ζαλιζω εκει που οδευει ο κοσμος ειναι ενας αυτοκινητόδρομος προς το σκοταδι και οχι προς το φως.
ΤΙ ΚΡΙΜΑ που ταινιες-σειρες-ειδωλα που εχουν αφησει ανεξιτηλα το στιγμα τους πανω μας φτανει το πληρωμα του χρονου και πρεπει να μας πουν αντιο με τον εναν ή τον αλλο τροπο, Οπως η 9λογία του Πολέμου των Αστρων, οι Ροκυ Μπαλμποα και Τζων Ραμπο, ο Εξολοθρευτης, η Μπάφι η βαμπιροφονισσα και ο Έιντζελ, ο Μαικλ Σκοφιλντ, ο Σπάρτακος, το Game of Thrones και τελευταιοι και καλυτεροι οι Αφοι Γουινστεστερ, ο Κας, και ο original Μπομπυ Σινγκερ (1-7η σεζον και αυτος που πηγε στη κολαση και τα εκανε μπ@υρδελο στον παραδεισο), που μας μεγαλωσαν, μας ωριμασαν, μας εκαναν να κλαψουμε και να γελασουμε και δυστυχως του χρονου πρεπει να τους πουμε και αντιο.
ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΤΗ ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΡΕΣΤΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ ΣΥΝΕΒΑΛΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΙΤ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2011 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.
Καταπληκτικο αρθρο και αυτο που θελω να πω ειναι οτι η supernatural family θα υπαρχει παντα!! Φιλε συντακτη, απλα κατεβασε την εφαρμογη spn amino και εκει θα βρεις τοση υποστηριξη, οσο δεν φανταζεσαι! Χιλιαδες ανθρωπινεε ζωες εχουν σωθει λογω αυτης της εφαρμογης, μαζι με την δικη μου. Αν εσυ ή οποιοσδηποτε αλλος θελει να μιλησει καπου ας μου στειλει μηνυμα στην εφαρμογη. Με λενε “KingOfHell Gr”. Spn family❤
¨Εφυγες και αφησες τη κολαση ορφανη, ούτε ο Ασμοαδαιος υπάρχει να καλύψει το κενό σου, οι μερες που βασιλευαν οι Αζέιζελ(κιτρινοματης) και Λίλιθ, και σε συντομη χρονικη διαρκεια η Αμπαντον(τι καμπυλες Θεουλη μου ηταν αυτες), ακομα και ο (S)Kip μας αφησε χρονους. ΤΙ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΒΡΕ Γ@ΜΩΤΟ!!!!
Ο δημιουργος της κολασεως ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΑΠΩΝ
Ο απογονος του ΤΖΑΚ δεν πληρει τις προυποθεσεις(ακομα)
Ο Βασιλιας της Κολασεως ΑΠΩΝ
Μονο ο οριτζιναλ Μιχαηλ(αυτος που εχω στη φωτο) και ο Ανταμ υπαρχουν στη κολαση και μαλλον θα παραμεινουν εκει μεχρι και το τελος της σειρας.
Δηλαδη θα πορευτουμε για τρια επεισοδια φετος και αλλα εικοσι του χρονου με τη κολαση απουσα;;;;