[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, και δεν περιέχει spoilers για τις επόμενες σεζόν.]
Το επεισόδιο ξεκινά με την αστυνομία να καταδιώκει κάποιον μέσα σε ένα σκοτεινό διαμέρισμα. Ο φυγάς κρατάει ένα ματωμένο μαχαίρι. Όταν τον προλαβαίνουν στη μπαλκονόπορτα γυρνά προς τους αστυνομικούς με τα χέρια ψηλά και βλέπουμε το πρόσωπο του Dean!!
Μια εβδομάδα νωρίτερα. Ο Sam λαμβάνει ένα μήνυμα από μια φίλη του στο Stanford, τη Becky Warren, της οποίας ο αδελφός, ο Zach, συνελήφθη για τη δολοφονία της φίλης του. Ο Sam πείθει τον Dean ότι να ταξιδέψουν στο Saint Louis για να τους βοηθήσουν. Όταν φτάνουν, ο Becky εξηγεί ότι ο αδερφός της θα έπρεπε να είναι σε δυο μέρη ταυτόχρονα για να έχει διαπράξει το φόνο. Παρόλο που υπάρχει βίντεο που τον δείχνει να πηγαίνει σπίτι του λίγο πριν το φόνο, η Becky ορκίζεται ότι ήταν μαζί της μέχρι πολύ αργότερα. Εξετάζοντας πιο προσεκτικά το βίντεο παρακολούθησης, οι Winchesters παρατηρούν ότι τα μάτια του υποτιθέμενου Zach λαμπυρίζουν απόκοσμα όταν κοιτά απευθείας την κάμερα. Εκεί τα αγόρια πείθονται ότι η υπόθεση έχει να κάνει με κάτι υπερφυσικό.
Αλλού στην πόλη, ο “Zach” παρακολουθεί έναν άνδρα να φύγει από το διαμέρισμά του, αποχαιρετώντας θερμά τη γυναίκα του. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, κάποιος που φαίνεται να είναι ο ίδιος άνθρωπος, επιστρέφει και τη βασανίζει. Πολύ νωρίς το επόμενο πρωί, ο Sam και ο Dean επιστρέφουν στο σπίτι του Zach, για να εξερευνήσουν το χώρο έξω από την πίσω έξοδο, γιατί από εκεί θα είχε διαφύγει ο δράστης και η αστυνομία δεν είχε λόγο να ψάξει εκεί, αφού είχαν ήδη συλλάβει τον Zach μέσα στο σπίτι. Μόλις ο Sam εντοπίσει μια μεγάλη κηλίδα αίματος, ήχοι από σειρήνες ασθενοφόρου τους οδηγούν σε έναν δεύτερο τόπο εγκλήματος. Οι λεπτομέρειες και αυτής της υπόθεσης ταιριάζουν απόλυτα με αυτές της δικής τους.
Oι Winchesters βρίσκουν ακόμη μια ματωμένη κηλίδα πίσω από την πολυκατοικία όπου έγινε ο δεύτερος φόνος και ακολουθούν τα ίχνη μέχρι τους υπονόμους. Εκεί βρίσκουν κάτι αποκρουστικό: τα ματωμένα απομεινάρια δέρματος. Ο Dean υποψιάζεται (και πολύ καλά κάνει) ότι πρόκειται για έναν “shapeshifter“, ένα πλάσμα που μπορεί να πάρει τη μορφή οποιουδήποτε θέλει και μετά αποβάλλει το νέο δέρμα του σαν φίδι. Ο shapeshifter ξεγελά τα αγόρια και απαγάγει τον Sam.
Ο Sam ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του στους υπονόμους, δεμένος σε μια κολόνα. Το πλάσμα όχι μόνο έχει πάρει τη μορφή του Dean, αλλά έχει πρόσβαση και στις αναμνήσεις του. Ισχυρίζεται ότι ο Dean είναι θυμωμένος με τον Sam επειδή τον παράτησε για να πάει στο κολέγιο και που είχε ευκαιρίες που ο Dean ποτέ δεν είχε. Το πλάσμα τελικά φεύγει, λέγοντας στον Sam ότι σχεδιάζει να επιτεθεί στην Becky. Κι έτσι φτάνουμε σε αυτό που είδαμε στην αρχική σκηνή του επεισοδίου, το πλάσμα επιτίθεται στην κοπέλα, αλλά σκάνε μύτη οι ειδικές δυνάμεις (υποθέτω την παρακολουθούσαν λόγω της ανοιχτής υπόθεσης του αδερφού της; ) και τον προλαβαίνουν πριν την σκοτώσει. Όμως, καταφέρνει να τους ξεφύγει.
Πίσω στους υπονόμους, ο Sam πασχίζει να ελευθερωθεί από τα δεσμά του, όταν ξαφνικά ακούει τον Dean να ανακτά τις αισθήσεις του. Μαζί καταφέρνουν να ξεφύγουν, και καθώς περπατούν στους δρόμους, βλέπουν ένα σκίτσο του Dean στην τηλεόραση – τώρα είναι καταζητούμενος για την επίθεση στη Becky. Επιστρέφουν στο σπίτι της, όμως έρχονται αντιμέτωποι με ένα περιπολικό. Ο Dean το σκάει, ενώ ο Sam θα καθυστερήσει την αστυνομία.
Ο Dean επιστρέφει μόνος του στο λημέρι του πλάσματος, μήπως το εντοπίσει, αλλά αντ’αυτού βρίσκει δεμένη τη Becky. Το πλάσμα έχει μεταμορφωθεί σε εκείνη κι είναι με τον Sam στο σπίτι της, υπερνικά και πάλι τον μικρό Winchester, και λίγο πριν τον σκοτώσει, έχοντας πάρει πάλι τη μορφή του Dean (του καλάρεσε φαίνεται), σκάει μύτη ο αληθινός Ντίναρος και του φυτεύει μια ασημένια σφαίρα, έτσι για να τον θυμάται.
Το επεισόδιο τελειώνει με τον Dean να αποχαιρετά τη Becky, και την παλιά του ζωή, για πάντα. Τα προβλήματα των Winchesters με τον Νόμο έχουν μόλις αρχίσει. Ο Zach απαλλάσσεται από τις κατηγορίες του φόνου, γιατί όλο το φταίξιμο το πήρε ο “Dean Winchester” που υποτίθεται είναι πια νεκρός…
Αυτό δεν είναι ένα από τα επεισόδια που μνημονεύονται στις λίστες με τα κλασικά του Supernatural, και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, και σαν ιδέα και σαν εκτέλεση. Τα είχε όλα: έναν Jensen Ackles να λάμπει στο διπλό ρόλο του, την εισαγωγή ενός ενδιαφέροντος τέρατος (σε μια εκδοχή που δεν φοβάται να μας προκαλέσει αναγούλες), εξερεύνηση της περίπλοκης σχέσης των αδερφιών, και, φυσικά, το δωράκι του Eric Kripke στους… διψασμένους φανς! Στα αρνητικά του επεισοδίου, για άλλη μια φορά, οι γκεστ ηθοποιοί δεν ήταν αντάξιοι των περιστάσεων, δυστυχώς. Τουλάχιστον, βελτιώθηκαν τα εφέ, που ήταν κυρίως πρακτικά σε αυτό το επεισόδιο.
Με τα αυτοτελή σαν αυτό, το Supernatural έδειξε ότι έχει τα φόντα να θεωρηθεί ο συνεχιστής του θρυλικού The X-Files. Στην πορεία οι δυο σειρές διαφοροποιήθηκαν εντελώς σε ύφος και θεματική, αλλά σε εκείνο το πρώτο μισό της πρώτης σεζόν τα… x-vibes ήταν πολύ έντονα — και για να είμαι ειλικρινής, μου λείπουν και λίγο, τώρα πια…
