[Disclaimer: Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στα πλαίσια rewatch της σειράς από την αρχή, και περιέχει μικρά spoilers για τη συνέχεια.]
Μια ομάδα εφήβων στο Richardson του Texas επισκέπτονται κατά τη διάρκεια της νύχτας ένα υποτιθέμενο στοιχειωμένο σπίτι, όπου βρίσκουν το πτώμα μιας κρεμασμένης κοπέλας. Μέχρι να έρθει η αστυνομία, το πτώμα έχει εξαφανιστεί. Δύο μήνες αργότερα, ο Sam κι Dean ερευνούν την υπόθεση και παίρνουν συνέντευξη από τους νεαρούς που ήταν εκείνο το βράδυ στο σπίτι, κι ο κάθε ένας δίνει μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή των γεγονότων. Όταν μιλούν στον Craig Thursten αρχίζει η υπόθεση και βγάζει λίγο νόημα. Ο Craig τους λέει για τον θρύλο που του διηγήθηκε η ξαδέρφη του: το σπίτι είναι στοιχειωμένο από το φάντασμα του Mordechai Murdoch που ζούσε εκεί τη δεκαετία του ’30 με τις κόρες του, τις οποίες κρέμασε στο κελάρι κάποια στιγμή.
Ο Sam κι ο Dean εξερευνούν το σπίτι, κι ανακαλύπτουν ότι είναι πρόσφατα διακοσμημένο με διάφορα σύμβολα από διάφορες θρησκείες από όλον τον κόσμο. Μέσα στο σπίτι βρίσκουν και δυο παραφυσικούς ερευνητές, τον Ed Zeddmore και τον Harry Spengler, οι οποίοι έχουν και τη σχετική ιστοσελίδα Hell Hound’s Lair.
Οι Winchesters ερευνούν λίγο ακόμη την υπόθεση, αλλά δεν μπορούν να βρουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο Mordechai Murdoch υπήρξε στ’αλήθεια και στοιχειώνει αυτό το σπίτι. Καθώς ετοιμάζονται να φύγουν από την πόλη, μαθαίνουν ότι το προηγούμενο βράδυ ένα κορίτσι κρεμάστηκε στο σπίτι. Επιστρέφουν, λοιπόν, ξανά εκεί, και βρίσκουν και πάλι μπροστά τους τον Ed και τον Harry – και το πνεύμα του Mordechai που τους κυνηγάει και δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τις σφαίρες αλατιού, όπως τα κανονικά φαντάσματα.
Κάπου σε αυτό το σημείο συνειδητοποιούν ότι ο θρύλος του Mordechai αλλάζει συνεχώς και συμπεραίνουν ότι φταίει το internet για αυτό. Η ιστορία που κυκλοφορεί στο Hell Hound’s Lair διαφοροποιείται συνεχώς και επηρεάζει το ‘φάντασμα’. Οπότε, πάλι πίσω οι Winchesters στο σπίτι για να ταυτοποιήσουν ένα-ένα τα σύμβολα στους τοίχους, ένα εκ των οποίων είναι από ένα δίσκο του συγκροτήματος Blue Oyster Cult. Έτσι, γυρνούν πάλι στον Craig, ο οποίος δουλεύει σε δισκάδικο, και με λίγη πίεση παραδέχεται ότι εκείνος και η ξαδέρφη του δημιούργησαν το ‘στοιχειωμένο σπίτι’ και επινόησαν τον ‘Mordechai’. Αυτό, όμως, δεν εξηγεί γιατί ο Mordechai είναι αληθινός πια και σκοτώνει κόσμο. Ο Sam συμπεραίνει ότι έχουν να κάνουν με ένα tulpa: ένα πλάσμα που αποκτά ζωή μέσω της σκέψης. Ένα από τα σύμβολα που ζωγράφισαν τα παιδιά στο σπίτι ήταν ένα θιβετιανό πνευματικό σύμβολο που υποβοηθά την εστίαση της νοητικής ενέργειας. Ο Sam πιστεύει ότι όλοι όσοι διάβασαν την ψεύτικη ιστορία του Mordechai στο σάιτ, ακούσια την κατέστησαν αληθινή με τη δύναμη της θέλησής τους.
Για να νικήσουν το tulpa, επιστρατεύουν τη βοήθεια των Ed και Harry, παραπλανώντας τους έτσι ώστε να αναρτήσουν μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Mordechai, κατά την οποία φοβάται τον σίδηρο, έτσι ώστε να μπορέσουν να τον σκοτώσουν με σιδερένιες σφαίρες. Όμως, ο σέρβερ κρασάρει, χωρίς να το γνωρίζουν οι Winchesters, και όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον Mordechai ξανά, εκείνος συνεχίζει να είναι άτρωτος. Ο Dean τότε αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα και βάζει φωτιά στο σπίτι! Η λογική του ήταν ότι χωρίς το σπίτι δεν υφίσταται μύθος, άρα δεν υφίσταται και Mordechai! (Σεναριακή ευκολία ή ευφυής επίλυση ενός ανεπίλυτου προβλήματος; Εσύ αποφασίζεις!)
Όπως και πολλά από τα επεισόδια της 1ης σεζόν, δεν το πολυθυμόμουν πριν το ξαναδώ τώρα, και για να είμαι ειλικρινής, το περίμενα καλύτερο. Είχε αρκετό χιούμορ από το subplot με τις φάρσες που έκαναν τα αγόρια ο ένας στον άλλο (φάρσες που αντανακλούν την αληθινή ζωή των ηθοποιών στο σετ), και είχε κι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τέρας που όντως προέρχεται από τον θιβετιανό μυστικισμό, αλλά ταυτόχρονα εξερευνά και το φαινόμενο των creepypasta, και μάλιστα, πριν καν γίνουν ευρέως διαδεδομένα το 2009, με τον αστικό μύθο του Slendeman που είχε τις ρίζες του στο internet. Το επεισόδιο, όμως, έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα. Δυο βασικά, και τα ονόματα τους είναι Ed και Harry. Η πρώτη εμφάνιση των Ghostfacers (πριν καν αποκτήσουν το όνομα Ghostfacers), ήταν απογοητευτική, όπως και όλες όσες ακολούθησαν… Έχω αλλεργία στους comic relief χαρακτήρες που γράφονται επιτηδευμένα κακομοίρηδες και χαζούληδες, ειδικά για να αναδειχτεί πόσο υπερ-γαμάτος και καπάτσος είναι ο πρωταγωνιστής. Εκτός από εντελώς κλισέ, το βρίσκω και τρομερά προσβλητικό. Δεν γελάω καθόλου όταν μου πλασάρουν έναν χαρακτήρα που τον γράφουν επίτηδες για να είναι ενοχλητικός και μετά μου λένε «χαχα, κοίτα πόσο loser είναι ο τύπος, γέλα τώρα!» Λυπάμαι, από εμένα είναι όχι.