ΠΡΟΣΟΧΗ! Η κριτική που ακολουθεί γράφτηκε στο πλαίσιο επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει ΜΕΓΑΛΑ SPOILERS για τη συνέχεια!
Ενώ οι Winchesters ερευνούν μια υπόθεση φαντάσματος, μπαίνουν σε ένα κατάστημα με κόμικς, κι ο ιδιοκτήτης υποθέτει αμέσως ότι κάνουν «παιχνίδι ρόλων» εμπνευσμένο από μια σειρά βιβλίων που ονομάζεται Supernatural. Τα αγόρια, φρικαρισμένα από την ανακάλυψη ότι υπάρχουν βιβλία που εξιστορούν κατά γράμμα τη ζωή τους, παρατάνε και το φάντασμα κι όλα, και ξεκινάνε να βρουν τον λεγόμενο Carver Edlund (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Chuck Shurley), συγγραφέα αυτών των βιβλίων. Μετά από μια σουρεαλιστική κουβέντα με την εκδότρια των βιβλίων, φτάνουν στο Kripke’s Hollow του Ohio (ήδη οι μετα-αναφορές αυτού του επεισοδίου είναι περισσότερες από τις γραμμές αυτού του review) και χτυπούν το κουδούνι του Chuck, κάτι που εκείνος είχε δει σε όραμα.
Ο Chuck δηλώνει έκπληκτος που γνωρίζει τα «δημιουργήματά» του. Αποκαλύπτει στα αγόρια ότι οι ιστορίες του έρχονται με οράματα, και το τελευταίο από αυτά του αποκάλυψε ότι η Λίλιθ θα επισκεφθεί τον Sam κι ότι οι δυο τους θα περάσουν μια νύχτα «φλογερού δαιμονικού πάθους». Ο Sam απορρίπτει τα λόγια του Chuck ως εντελώς παλαβά, αλλά ο Dean δεν εμπιστεύεται πια τον αδερφό του και δεν διστάζει να του το εκφράσει (που να ήξερε και για το δαιμονικό αίμα δηλαδή). Ο Dean επιμένει να φύγουν από την πόλη για να μην εκπληρωθεί το όραμα του Chuck, όμως ο Sam θεωρεί ότι μπορούν να το εκμεταλλευτούν για να νικήσουν την Λίλιθ εδώ και τώρα.
Όταν σατανικές συμπτώσεις τους κρατούν στην πόλη και φαίνεται ότι τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πραγματοποίηση του προμηνύματος του Chuck, ο Dean, απελπισμένος, προσεύχεται στον Castiel για βοήθεια – κι ο άγγελος του τη δίνει! Ο Cas τον ενημερώνει ότι ο Chuck είναι Προφήτης, κι όπως όλοι οι Προφήτες προστατεύεται από έναν αρχάγγελο — κάτι που ο Dean μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον της δαιμόνισσας!
Όπως είχε προβλέψει ο Chuck, η Λίλιθ εμφανίζεται στον Sam και του κάνει μια πρόταση: να σταματήσει την Αποκάλυψη με αντάλλαγμα τη ζωή αυτού και του αδερφού του. Η συμφωνία θα κλείσει όταν κάνουν σεξ. Ο Sam την ξαπλώνει στο κρεβάτι, αλλά αντί να υπάρξει το δαιμονικό πάθος που είχε πει ο Chuck, εκείνος επιχειρεί -μάταια- να τη μαχαιρώσει. Πριν τα πάρει κρανίο η δαιμόνισσα, σκάει μύτη ο Dean με τον Chuck — και με τον Προφήτη σε κίνδυνο, ο αρχάγγελος (δεν μας είπαν ποιος) δεν είναι μακριά. Η Λίλιθ το σκάει και τέλος καλό όλα καλά.
Μετά την αντιπαράθεση με την Λίλιθ, ο Ζαχαρίας εμφανίζεται στον Chuck, ύστερα από ένα ακόμη όραμά του. Αν και δεν αποκαλύπτεται αυτό που είδε ο Chuck, ξέρουμε ότι είναι συνταρακτικό, γιατί ο Προφήτης θέλει να προειδοποιήσει τους Winchesters, αλλά ο Ζαχαρίας του το απαγορεύει. Ο Chuck απειλεί να αυτοκτονήσει, αλλά ο άγγελος του υπενθυμίζει ότι δεν έχει νόημα, γιατί μπορούν να τον ξαναζωντανέψουν, οπότε τον προτρέπει να συνεχίσει να γράφει.
Αν υπάρχει ένα επεισόδιο που δεν γίνεται να σχολιάσω αντικειμενικά, χωρίς να λάβω υπόψη τι γίνεται στη συνέχεια, είναι σίγουρα αυτό εδώ. Η γνώση ότι ο Chuck είναι ο Θεός που έχει γράψει τον εαυτό του μέσα στην ίδια του την ιστορία, για να κάθεται πρώτο τραπέζι πίστα σε όλες τις εξελίξεις, είναι κάτι που αλλάζει εντελώς τη θέαση αυτού του επεισοδίου και την μεταφηγηματική του αξία. Αν στην πρώτη προβολή συμπαθούσες τον κακομοίρη Προφήτη που γίνεται ακούσιος μάρτυρας όλων των δεινών που βασανίζουν τους δυο ήρωες του Supernatural, τώρα τον μισείς διπλά που τα ενορχήστρωσε όλα αυτά κι έπαιζε τόσο καλά το θεατράκι του για να διασκεδάσει. Ο Chuck είναι ένας χαρακτήρας που δημιουργήθηκε αρχικά ως άβαταρ του δημιουργού Eric Kripke. Είναι ο συγγραφέας του Supernatural (κυριολεκτικά, μεταφορικά και μετα-αφηγηματικά) κι εδώ γίνεται ο -αναξιόπιστος- αφηγητής του, που, εκτός από τους χαρακτήρες μέσα στην ιστορία, ξεγελά και το ίδιο του το κοινό, εμάς, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι βλέπει βασανιστικά οράματα κι ότι είναι ένας αδύναμος λούμπεν που άγεται και φέρεται από δυνάμεις ισχυρότερες από αυτόν. Και το ακόμη χειρότερο: μας έκανε να πιστέψουμε ότι νοιάζεται για τους Winchesters! «Το τέρας το τέλος αυτού του βιβλίου» ήταν ο προφητικός τίτλος που διάλεξαν οι σεναριογράφοι για αυτό το κομβικό επεισόδιο. Δεν ήταν όμως η Λίλιθ το εν λόγω τέρας, όπως πιστεύαμε για πολλά χρόνια, αλλά ο ίδιος ο Chuck. Βλέποντας ξανά το επεισόδιο, η ατάκα «Είμαι σίγουρα θεός. Ένας σκληρός, βάναυσος, παρορμητικός θεός», την οποία λέει στα αγόρια μόλις τα γνωρίζει, μου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ο Kripke είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του εξαρχής ότι ο Chuck, όχι μόνο δεν είναι απλός Προφήτης, ούτε ένας χαρακτήρας comic-relief, αλλά ίσως κι ότι κάποια στιγμή να τον προόριζε για villain — όπως κι έγινε 10 χρόνια μετά…
Όταν πρωτοείδα το επεισόδιο το 2009, δεν είχα μπει ακόμη στα άδυτα του fandom και δεν γνώριζα τι συζητιέται στα Supernatural forums, ούτε τι επίδραση έχουν οι φανς στο γράψιμο της σειράς. Δώδεκα χρόνια μετά, πιάνοντας τη σειρά από την αρχή και γράφοντας αυτές τις γραμμές, εκτιμώ κάποια πράγματα διαφορετικά. Είναι ξεκαρδιστικό να βλέπεις αυτή την ιδιόμορφη διάδραση των συντελεστών με το fandom μέσα από meta-ατάκες και inside jokes: από το σχόλιο του Dean για τους γκρινιάρηδες φανς μέχρι το διακριτικό θάψιμο του ‘Wincest’, μας δείχνουν ότι ξέρουν πώς να πειράξουν το κοινό τους με το γάντι.
Μια ακόμη σημαντική σκηνή, που αποκτά εντελώς διαφορετική χροιά γνωρίζοντας το ποιόν του Chuck, είναι η συζήτησή του με τον Sam, όπου ο μικρός τον ρωτά αν ξέρει για το δαιμονικό αίμα κι αν το είπε στον Dean, κι εκείνος τoν πατρονάρει λέγοντάς του ότι δεν το έγραψε καν στα βιβλία του γιατί φοβήθηκε ότι το κοινό θα τον αντιπαθήσει. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, είχε δίκιο, βέβαια. Όταν πρωτοείχα δει τη σεζόν αντιπάθησα πολύ τον Sam, όχι τόσο για τις αποφάσεις που πήρε και τα απανωτά λάθη που έκανε και θα συνεχίσει να κάνει, αλλά για τη στάση του απέναντι στον Dean. Ο Sam ήξερε ότι κάνει κάτι κακό, το παραδέχεται στον Chuck ότι αυτή η εξάρτηση τον φοβίζει, αλλά αποκαλύπτει, επίσης, ότι δεν έχει αρκετή πίστη στον Dean ότι θα καταφέρει να σταματήσει την Αποκάλυψη (όπως τον προορίζουν οι άγγελοι) κι ότι η ευθύνη για να το καταφέρει πέφτει στις δικές του πλάτες. Ο ίδιος δηλώνει ότι το κάνει για να ανταποδώσει στον Dean την αγάπη και τη φροντίδα που του έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ο Chuck υπονοεί ότι ίσως η δύναμη να τον έχει μεθύσει. Κι όσο κι αν αντιπαθώ τον Chuck και τα νοητικά παιχνίδια του, έχει δίκιο εδώ που τα λέμε. Χωριό που φαίνεται… Αν ο Sam είχε μόνο το καλό του Dean στο μυαλό του, θα του συμπεριφερόταν καλύτερα, και θα του προσέφερε τη βοήθεια που αναγνωρίζει ότι χρειάζεται. Αλλά τον νοιάζει περισσότερο να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν είναι κακός, κι ότι μπορεί να ελέγξει τη σκοτεινή δύναμη που διοχετεύει. Αυταπατάται, με λίγα λόγια.
Άσχετα τώρα με το τι αποκαλύφθηκε στην πορεία για τον χαρακτήρα, η εισαγωγή του Προφήτη Chuck σήμανε έτσι κι αλλιώς μια νέα εποχή για το Supernatural, γιατί έθεσε επί τάπητος το θέμα της ελεύθερης βούλησης που θα αποτελέσει τον κεντρικότερο αφηγηματικό άξονα της σειράς από εδώ και πέρα. Εδώ για πρώτη φορά, τα αγόρια αναρωτιούνται αν έχουν οποιονδήποτε έλεγχο πάνω σε όσα τους συμβαίνουν ή αν είναι όλα προκαθορισμένα. Στην αρχή το παίρνουμε ανάλαφρα, και γελάμε με τη σκηνή στο πλυντήριο, όπου η αμηχανία του Dean θεριεύει με κάθε πρόταση που διαβάζει από το κείμενο του Chuck, το οποίο προβλέπει κάθε λέξη και κάθε κίνησή τους. Η διάθεση αλλάζει γρήγορα, όμως, όταν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Όταν ο Chuck γράφει για τη συνάντηση του Sam με τη Λίλιθ, το θέμα δεν είναι πια για γέλια. Ο Dean κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει αυτό που βλέπει ως επερχόμενη καταστροφή, αλλά ο Sam πιστεύει ότι γνωρίζοντας τον ερχομό της Λίλιθ θα έχει χρόνο να προετοιμαστεί και να την νικήσει.
Όταν όλη η προσπάθεια του Dean να αλλάξει τη μοίρα του Sam αποδεικνύεται άκαρπη, έχουμε μια ακόμη κομβική σκηνή. Για πρώτη φορά βλέπουμε τον μεγάλο Winchester να προσεύχεται και ποιος άλλος θα βρεθεί στο πλευρό του να τον βοηθήσει παρά ο Castiel; Ο χαρακτήρας του αγγέλου αποκτά μεγαλύτερο βάθος με κάθε του εμφάνιση, όσο σύντομη κι αν είναι, κι αυτή εδώ η σκηνή με τον Dean δεν αποτελεί εξαίρεση. Η συζήτηση μεταξύ των δύο κρύβει πολλά ανάμεσα στις γραμμές, καθώς ο Castiel βρίσκει έναν τρόπο να παρακούσει τις εντολές του Παραδείσου, ενώ ταυτόχρονα δίνει στον Dean τις πληροφορίες που χρειάζεται. Ένας Castiel που μαθαίνει πώς να το παίζει διπλός πράκτορας είναι πολύ πιο ενδιαφέρων από τον να τον βλέπαμε να γίνεται “έκπτωτος” από την μια στιγμή στην άλλη.
Κεντρικός θεματικός άξονας του επεισοδίου είναι το παράδοξο της πρότερης γνώσης και η ματαιότητα της προδιαγεγραμμένης μοίρας. Στο τέλος, τα αγόρια έχουν ξεφύγει φαινομενικά από αυτήν, αλλά μήπως δεν είναι τόσο εύκολο τελικά;