Chuck, το τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Το φινάλε της 14ης σεζόν του Supernatural μας άφησε με ένα από τα πια σοκαριστικά cliffhangers της σειράς που ανέτρεψε όλα όσα ξέραμε για τον κόσμο των Winchesters. Ο Chuck δείχνει το αληθινό του πρόσωπο και στρέφεται εναντίον της ανθρωπότητας. Με ένα χτύπημα των δαχτύλων του ξεκινά το τέλος των πάντων, και μετατρέπεται αυτόματα στον απόλυτο Big Bad του Supernatural. Μήπως, όμως, δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει και τόσο αυτή η εξέλιξη, αφού φαίνεται να είχε προοικονομηθεί από την εισαγωγή του χαρακτήρα πριν μια δεκαετία;

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για τον Θεό του Supernatural, τον Chuck. Πολλοί θεατές της σειράς, μετά τα γεγονότα του επεισοδίου Moriah, εξέφρασαν την αγανάκτησή τους που οι σεναριογράφοι έκαναν τον “Θεό” κακό (αν σας πειράζει αυτό, μείνετε μακρυά από το Preacher! χεχε). Όμως, μην ξεχνάτε, αυτός που βλέπουμε στη σειρά είναι ένας χαρακτήρας, δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία, το Χριστιανισμό ή την πίστη κανενός μας. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο οι σεναριογράφοι τον βάζουν συχνά να υπενθυμίζει τους πρωταγωνιστές (και σε εμάς κατ’επέκταση) ότι το όνομά του είναι “Chuck”. Είναι μυθοπλασία, είναι το αποκύημα της φαντασίας κάποιων ανθρώπων, κι έτσι θα πρέπει να τον αξιολογούμε. Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό το καίριο σημείο, ας θυμηθούμε τώρα το πρώτο επεισόδιο όπου εμφανίστηκε ο Chuck το 2009:

Αποτέλεσμα εικόνας για the monster at the end of this book supernatural

Τέταρτη σεζόν. Οι Winchesters τρέχουν να σταματήσουν τους δαίμονες που σπάνε αβέρτα Σφραγίδες και φτάνουν στο κατώφλι ενός Προφήτη του Κυρίου — χωρίς να γνωρίζουν ότι πρόκειται για τον ίδιο τον “Κύριο” μεταμφιεσμένο (αυτή η… λεπτομέρεια αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα). Ο τίτλος εκείνου του επεισοδίου ήταν “The Monster At the End of This Book” (= Το τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου), και απέτιε φόρο τιμής σε ένα βιβλίο βασισμένο στη σειρά Sesame Street με τον τίτλο The Monster at the End of This Book: Starring Lovable, Furry Old Grover. Στο εν λόγω βιβλίο, ο Grover προσπαθεί να σταματήσει τον αναγνώστη από το να φτάσει στο τέλος του βιβλίου, όπου γνωρίζει ότι υπάρχει ένα τέρας. Στο τέλος, το τέρας αποκαλύπτεται ότι είναι ο ίδιος ο Grover! Ο τίτλος του επεισοδίου τότε αναφερόταν (φαινομενικά) στη Lilith, αλλά τώρα πια είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει κάποιος τον προφανή παραλληλισμό με τον Chuck και να μην συμπεράνει ότι ίσως είχε διττό νόημα: τώρα που φτάνουμε στο τέλος του Supernatural, αποκαλύπτεται ότι ο Θεός, ο δημιουργός της ιστορίας αυτής και έμμεσος αφηγητής της, είναι το ‘τέρας’ που έπρεπε όλοι να φοβούνται εξ αρχής. Το είχε δηλώσει εξάλλου ο Chuck:

Προφανώς είμαι θεός. Είμαι σίγουρα θεός. Ένας βάναυσος,, παρορμητικός θεός.

Είχε, λοιπόν, αυτήν την εξέλιξη στο μυαλό του ο Eric Kripke όταν, μαζί με τις σεναριογράφους Julie Siege και Nancy Weiner, εισήγαγε τον χαρακτήρα στο επεισόδιο εκείνο; Αν και η σύμπτωση είναι σκανδαλώδης, σίγουρα είναι απλά αυτό: μια σύμπτωση. Ο Chuck δημιουργήθηκε εξαρχής ως άβαταρ του Kripke, ένας μετα-χαρακτήρας που αντιπροσώπευε τον Δημιουργό μέσα στη ίδια την σειρά του. Κι αν δεν προχωρούσε το Supernatural πολύ μετά τις 5 σεζόν που είχε σχεδιάσει ο Kripke, εκεί θα μέναμε. Όμως, τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά την αποχώρηση του Kripke από την εκτελεστική παραγωγή του Supernatural, οι τρέχοντες showrunners αποφάσισαν να τα δώσουν όλα για όλα. Πάνε τη μετα-αφήγηση 10 βήματα πιο πέρα κι εκμεταλλεύονται άψογα αυτήν την ευτυχή σύμπτωση για να φτάσουν με ομαλό τρόπο σε αυτήν την ανατροπάρα που είδαμε — η οποία προοικονομείται ακούσια από την αρχή.

Η αλήθεια μας κοιτούσε κατάματα, αλλά εμείς αρνούμασταν να σηκώσουμε το βλέμμα μέχρι να χτυπήσει τα δάχτυλά του ο Chuck και να πατάξει τον Jack. Η Amara πέρασε σχεδόν ολόκληρη την 11η σεζόν προσπαθώντας να πάρει εκδίκηση από τον αδελφό της, όχι γιατί ήταν κακιά και σκοτεινή (συγχωρείστε μου το λογοπαίγνιο), αλλά επειδή είχε κάθε λόγο να τον μισεί που την κλείδωσε για χιλιετίες διότι… του χάλαγε το ντεκόρ!

Μαθαίνουμε από την πιο αξιόπιστη πηγή, λοιπόν, από το πλάσμα που ήταν δίπλα του πριν καν τη δημιουργία του Σύμπαντος, πως ο Θεός είναι “ξιπασμένος και εγωκεντρικός“. Δημιούργησε άλλα, υποδεέστερα πλάσματα, όχι επειδή ήθελε να σκορπίσει το Φως, αλλά για να νοιώθει ο ίδιος υπεράνω, κι ενθάρρυνε τη δημιουργία θρησκειών, οι οποίες λειτούργησαν ανά τους αιώνες ως “μνημεία στο εγώ του“.

Η Amara συγχώρεσε τον αδερφό της στο τέλος και δεν πήρε την εκδίκησή της, αλλά αυτό είναι λιγότερο απόδειξη της καλοσύνης του Chuck και περισσότερο απόδειξη της καπατσοσύνης του, αλλά και της αφέλειας της αδερφής του. Της είπε αυτά που ήθελε να ακούσει για να τη φέρει ξανά με το μέρος του. Και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πριν ξεκινήσει η 15η σεζόν, υπάρχουν εύλογες αμφιβολίες για το αν η Amara κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερη ή την έχει καταστείλει με κάποιον τρόπο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της προς όφελός του.

Ο Εωσφόρος, αν και δεν είναι καθόλου αθώος και ο ίδιος, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα θύματα του αυταρχικού Πατέρα του. Ήταν ο μόνος που του αντιτάθηκε και το πλήρωσε με τον διωγμό του από τον Παράδεισο και τη δαιμονοποίησή του, για να έχει ο Θεός ένα αντίπαλο δέος και να τον εξαίρουν οι άνθρωποι στις θρησκείες τους.

Όταν του δόθηκε την ευκαιρία να συμφιλιωθεί με τον Εωσφόρο, αν απλώς ζητούσε συγνώμη για τον αποκλεισμό του, ο Chuck επέλεξε να ρίξει όλη την ευθύνη στο γιο του μπροστά από τους Winchesters για να σώσει την περηφάνια του. Εντούτοις, λίγο αργότερα, σε μια ιδιωτική συνομιλία πατέρα-γιου, ο Chuck είπε στον Εωσφόρο ότι τον τιμώρησε μόνο και μόνο επειδή μισούσε τον εαυτό του για το τι είχαν κάνει οι δικές του πράξεις στον αγαπημένο του γιο, και του ζήτησε συγγνώμη, καταφέρνοντας να τον τουμπάρει και να τον πάρει κάπως με το μέρος του.

Ο Chuck κατέρριψε τις αμφιβολίες που μας γέννησαν οι κατηγορίες της Amara και του Εωσφόρου, παίζοντάς το ταπεινόφρων, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των λαθών του και ζητώντας συγχώρεση από εκείνους που αδίκησε. Υποτίθεται…

Τελικά ο μόνος που είχε πάρει χαμπάρι τον Chuck, φαίνεται να είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ του Κόσμου της Αποκάλυψης. Όλοι οι Αρχάγγελοι που είχαμε δει στη σειρά (πέραν του Εωσφόρου), δεν κατηγορούσαν ευθέως το Θεό για οτιδήποτε, μέχρι που γνωρίσαμε τον Μιχαήλ. Αρχικά δεν ξέραμε ποιός ήταν ο απώτερος σκοπός του. Όταν αποκάλυψε το σχέδιο του στον Castiel στο Nihilism της 14ης σεζόν όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα και η προοικονομία είχε αρχίσει να γίνεται endgame της σεζόν, αλλά εμείς ακόμα δεν είχαμε πάρει τίποτα πρέφα. Και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Όταν ένας αχρείος villain δηλώνει ότι έχει πια ως στόχο ζωής να βρει τον Θεό και να τον σκοτώσει, δεν κάθεσαι να πάρεις τα επιχειρήματά του στα σοβαρά και να πεις ότι έχει δίκιο. Τον απορρίπτεις με το που θα ανοίξει το αντιπαθητικό στοματάκι του. Αυτό έκανε κι ο Castiel, που έτσι κι αλλιώς είχε -μέχρι το φινάλε- σε μεγάλη εκτίμηση τον Θεό, παρά τις απογοητεύσεις που έχει φάει κατά καιρούς. Πίστευε σε Αυτόν, όχι μόνο επειδή είναι ο Ουράνιος Πατέρας του, αλλά κι επειδή τόσα χρόνια φαινόταν ότι του έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία — ξέρετε, αφού τον ανέστησε τόσες φορές! Ο Castiel ήταν αυτός που τον κάλεσε μάλιστα, με την ελπίδα ότι θα τους βοηθήσει με τον Jack. Γιατί είναι ο Θεός, κι ο Θεός πάντα βοηθά την ανθρωπότητα, έτσι; Αχ, κούνια που σε κούναγε, αγγελάκο μου. Κάτι ήξερε ο Dean και δεν τον είχε ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση

Ο Metatron ήταν από τους αγγέλους που υποστήριζαν το Θεό μέχρι τέλους, κι ας είχε δει το αληθινό του πρόσωπο. Στο Sacrifice χαρακτήρισε το Θεό ως “μεγαλοπρεπή, τραχύ, και λίγο σεξιστή — αλλά δίκαιο“. Ο ίδιος ο Metatron, όμως, στάθηκε αφορμή να δούμε κι εμείς το αληθινό (οργισμένο) πρόσωπο του Chuck για πρώτη φορά. Όταν τον αποκάλεσε “δειλό” που τους παράτησε στην τύχη τους, Εκείνος έδειξε πόσο ψυχρός, βίαιος και προσβλητικός μπορεί να γίνει. Του επιτέθηκε, χτυπώντας τον στο τοίχο, και του ανταπάντησε με μικροπρέπεια πως ο ρόλος του σαν Γραφέας του Θεού δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Για εκείνον ο Metatron ήταν ένας αναλώσιμος λακές, σαν όλους τους υπόλοιπους.

Αποτέλεσμα εικόνας για chuck metatron

Όσο όλοι πηγαίνουν με τα νερά του, όσο κάνουν θεατρικά μιούζικαλ τα έργα του, ο Chuck είναι υπόδειγμα Θεού, καλοσυνάτος, αστείος και πράος. Έτσι και του γυρίσει το μάτι, όμως, κανείς δεν γλιτώνει από την οργή του. Ούτε η αδερφή του, ούτε τα παιδιά του, ούτε ο εγγονός του — και φυσικά ούτε τα αγαπημένα του… παιχνίδια! Όταν ο Sam, ο Dean κι ο Castiel του αντιμίλησαν και τον έφεραν υπόλογο για τις κατεστραμμένες ζωές τους και τη χειραγώγηση που έζησαν από Εκείνον, ο Chuck σκότωσε τον Jack χωρίς κανένα δισταγμό, για να τους τιμωρήσει. Κι όταν τον πυροβόλησε ο Sam, εκεί τα πήρε κρανίο κι εξαπέλυσε το μένος του. Αποφάσισε να τους τιμωρήσει φέρνοντας το τέλος του κόσμου. Τη λες και λιγουλάκι υπερβολική την αντίδρασή του…

Σε αυτό το σημείο θα κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου — ή του Θεού, μάλλον (τα’χουμε μπερδέψει λιγουλάκι). Θα σας θυμίσω, λοιπόν, αυτό που σας έλεγα και για την Amara τότε, στην 11η σεζόν: εκείνη, o Θεός, ο Θάνατος, αλλά και η Σκιά του Κενού, είναι συμπαντικές οντότητες και δεν υπόκεινται στους περιορισμούς των ανθρώπινων αξιών. Για αυτούςς δεν υπάρχει το Καλό και το Κακό, ή τουλάχιστον αυτά δεν ορίζονται με την ηθική των θνητών. Θεωρητικά, τα ανώτερα όντα δεν μεροληπτούν. Δεν σκοτώνουν ζωντανά όντα από σκληρότητα, ούτε τα γεννούν από αγάπη. Δεν ασχολούνται με την ανθρωπότητα (είτε βοηθώντας, είτε απειλώντας τη) αν δεν εξυπηρετείται κάποιος εγωκεντρικός σκοπός.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι πράξεις του Chuck είναι υπεράνω του Καλού και το Κακού, απλά φαίνεται κακός από τη δική μας μεριά, γιατί είναι στη φύση του να κοιτάζει αφ’ υψηλού το δημιούργημά του, έχοντας πλήρη επίγνωση της ανωτερότητάς του. Κι αν νοιώσει κίνδυνο, δεν θα διστάσει να επιτεθεί — όπως και έκανε δηλαδή. O λόγος που ήθελε τον Jack νεκρό είναι γιατί είχε εξελιχθεί και αυτός σε υπέρτατο ον. Έδειξε να τον φοβάται, όπως έδειξε να απειλείται και από την Billie, τη νέα Καβαλάρισσα του Θανάτου, που “φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν”.

Βέβαια, εδώ τίθεται αυτόματα το εύλογο ερώτημα: γιατί δεν σταμάτησε στον Jack; Ένοιωσε όντως απειλή από τους Winchesters και αποφάσισε να λήξει τα πάντα ή ήταν κάτι πιο απλό;

Αποτέλεσμα εικόνας για all in the family dean confronts chuck

Όλα γυρνάνε σε εκείνη την κομβική συζήτηση που είχε ο Chuck με τον Dean στο All In The Family της 11ης σεζόν. Εκεί παραδέχτηκε ότι η ανθρωπότητα ήταν ουσιαστικά ένα πείραμα για εκείνον — σημειώστε ότι τότε δεν γνωρίζαμε ακόμη για την ύπαρξη των παράλληλων κόσμων, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Chuck μιλούσε για όλα τα σύμπαντα. Του αποκάλυψε ότι στην αρχή είχε ενεργό ρόλο στις ζωές των δημιουργημάτων του, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησε ότι τους εμπόδιζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και ότι έπρεπε να τους αφήσει να βρουν τον δρόμο τους, “σαν γονέας το παιδί του”.

Ο Chuck έχει εκφράσει επίσης, σε τουλάχιστον δυο περιπτώσεις την απογοήτευσή του προς την ανθρωπότητα, αλλά και προς τους αγγέλους, το οποίο μπορεί να το πήρε πίσω σε άλλη φάση, αλλά -από ότι φαίνεται- είναι ίσως η μόνη αλήθεια που έχει πει ποτέ. Αρχικά, φάνηκε ότι, μετά από δισεκατομμύρια χρόνια παρατήρησης των δημιουργιών του και διαβίωσης ανάμεσά τους, η απογοήτευσή του οδήγησε τον Θεό να γίνει πιο κυνικός, γιατί συνειδητοποίησε την τοξικότητα της ανθρώπινης φύσης, και, μάλιστα, ήταν πρόθυμος να αφήσει την Amara να καταστρέψει τα πάντα, φαινομενικά από άχτι στους ανθρώπους, που διεξάγουν πολέμους στο όνομά του και στη συνέχεια τον ικετεύουν να διορθώσει τα πάντα και γενικά να μην αναλάβει την ευθύνη για τις αποτυχίες τους. Με τα τωρινά δεδομένα, αυτήν την απογοήτευση μπορούμε να τη μεταφράσουμε και ως βαρεμάρα. Ο Chuck είχε ψιλομπουχτίσει το πείραμα/παιχνίδι του και, προφανώς, δεν θα τον πείραζε και τόσο πολύ το να καταστραφεί (είχε κι άλλα εξάλλου). Θα μου πείτε, γιατί δεν άφησε την Amara να τα όλα στάχτη και μπούρμπερη τότε; Η απάντηση είναι πολύ απλή — και φυσικά δεν είχε να κάνει με την ‘καλοσύνη’ του: εκείνη την περίοδο η ύπαρξή του βρισκόταν σε πραγματικό κίνδυνο, οπότε χρειαζόταν συμμάχους, δεν τον έπαιρνε να παίζει παιχνίδια.

Αλήθεια, μέσα σε όλα αυτά, τι γίνεται με την… πολυδιαφημισμένη ελεύθερη βούληση; Γιατί την έδωσε στα δημιουργήματά του αφού ήθελε να ακολουθούν τους κανόνες του; Χα! Εδώ μετουσιώνεται όλος ο σαδισμός του Πατερούλη, παιδιά. Έδωσε την ελεύθερη βούληση στους ανθρώπους για τον ίδιο λόγο που, όταν βάζεις να παίξεις ένα βιντεοπαιχνίδι, το ρυθμίζεις στο “δύσκολο”: για να έχει ενδιαφέρον

“Η ελευθερία είναι ένα κομμάτι σχοινί. Ο Θεός θέλει να κρεμαστείς με αυτό.”

Αυτήν την ατάκα την είχε πει ο Castiel μέσα στην μηδενιστική απόγνωσή του στο αριστουργηματικό The Man Who Would Be King της 6ης σεζόν, και τόσα χρόνια μετά, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, ταιριάζει απόλυτα. Αυτό είναι η ελευθερία του Θεού: ένα κομμάτι σχοινί δεμένο γύρω από το λαιμό όλων τους, καθώς μπαίνουν στην πιο μεγάλη μάχη της ζωής τους. Πώς μπορείς, λοιπόν, να επιβιώσεις όταν συνειδητοποιείς ότι ο Θεός δεν ήταν ποτέ με το μέρος σου; Θα το μάθουμε αν όντως γίνεται, στην τελευταία σεζόν του Supernatural που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες…

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα