[Η παρακάτω κριτική γράφτηκε στα πλαίσια επανάληψης της σειράς από την αρχή και περιέχει ΜΕΓΑΛΑ SPOILERS για τη συνέχεια!]
Η πρεμιέρα της 5ης σεζόν του Supernatural, που μοιράζεται τον τίτλο της με ένα εμβληματικό τραγούδι των Rolling Stones, μας προτρέπει να δείξουμε συμπόνοια προς τον Διάβολο. Το επεισόδιο ξεκινά ακριβώς εκεί που μας είχε αφήσει το φινάλε της 4ης, η πόρτα του Κλουβιού του Εωσφόρου έχει ανοίξει κι ένα εκτυφλωτικό φως (η αγγελική χάρη του Διαβόλου προφανώς) ξεχύνεται προς τον ουρανό. Οι Winchesters σώζονται κυριολεκτικά από θαύμα και πηγαίνουν να βρουν τον Προφήτη Chuck*, ο οποίος τους ενημερώνει ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σκότωσε τον Castiel. Οι γραμμές της μάχης έχουν ήδη σχηματιστεί, ο Εωσφόρος είναι πια επί της Γης, και οι άγγελοι και οι δαίμονες ετοιμάζονται για τον πόλεμο. Εν τω μεταξύ, ο Sam κι ο Dean βρίσκονται ακριβώς στη μέση της εμπόλεμης ζώνης, χωρίς να ανήκουν σε καμία πλευρά, αφού έχουν προδοθεί κι από τις δυο.
[*Μια σημαντική σημείωση πριν συνεχίσω: στις κριτικές που θα γράψω στα πλαίσια του rewatch από εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να παραβλέψω την αληθινή ταυτότητά του Chuck, γιατί αν αρχίσω να τον βρίζω σε κάθε επεισόδιο για το σαδιστικό θέατρο που έπαιζε και την αμοραλιστική χειραγώγηση των πάντων, θα χαθεί εντελώς η μπάλα. Για να είμαι όσο γίνεται πιο αντικειμενική στις αναλύσεις μου, θα πρέπει να ξεχάσω ότι ο Chuck είναι ο Θεός. Θα παίρνω βαθιά ανάσα, λοιπόν, και θα σκέφτομαι ότι πήρε αυτό που του άξιζε τελικά στο Inherit the Earth!]
Παραδόξως, ενώ το θέμα του επεισοδίου είναι η Αποκάλυψη, δεν του λείπει το χιούμορ. Δεν είναι μόνο οι έξυπνοι διάλογοι του Eric Kripke, αλλά και οι ερμηνείες των ηθοποιών που καταφέρνουν να ελαφρύνουν σε αρκετά σημεία το βαρύ 40λεπτο. O κωμικός συγχρονισμός του Rob Benedict, που ως Chuck Shurley αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί ότι περνάει μια «πολύ αγχωτική μέρα», είναι από τα καλύτερα σημεία της πρεμιέρας. Στον αντίποδα, όταν ο Chuck αναγκάζεται να επικοινωνήσει με μια φαν του για να έρθει εκείνη σε επαφή με τους Winchesters (από φόβο μην τον παρακολουθούν οι άγγελοι), έχουμε το χειρότερο κομμάτι της πρεμιέρας: την εισαγωγή της Becky Rosen, μιας προβληματικής καρικατούρας fangirl που υποτίθεται ότι ενσαρκώνει το fandom μας. Δεν την βρήκα ποτέ όσο αστεία την προόριζαν να είναι, και νοιώθω ότι μου χάλασε ολόκληρη την πρεμιέρα η ξεκάρφωτη προσθήκη της! (Λυπάμαι την -συμπαθέστατη κατά τα άλλα- Emily Perkins που κλήθηκε να ερμηνεύσει αυτόν τον κακογραμμένο, χαζοχαρούμενο χαρακτήρα.)
Εκτός από τον Chuck, από τους ‘παλιούς’ επιστρέφει κι ο θετός πατέρας των αγοριών, Bobby Singer (Jim Beaver), αλλά και μια παλιά δαιμονική γνώριμος, η Meg, παιγμένη αυτή τη φορά από τη Rachel Miner. Η ηθοποιός πιάνει αμέσως τον παλμό της αιμοδιψούς Meg και μας δίνει κανα δυο δυνατές σκηνές. Η επιστροφή της Meg με τα τσιράκια της, φέρνει και τον δαιμονισμό του Bobby, από τον οποίο ξεφεύγει μαχαιρώνοντας τον εαυτό του και μένοντας παράλυτος. (Καλά ξεκίνησε η σεζόν…)
Τελευταία επιστροφή, και μάλιστα με μια θέση στο κύριο καστ, ήταν αυτή του Misha Collins ως Castiel. Παρόλο που στην αρχή του επεισοδίου ανακοινώθηκε ο θάνατος του (ο πρώτος από πολλούς), στη συνέχεια ο άγγελος μας σκάει μύτη ολοζώντανος και ετοιμοπόλεμος. Η υπόνοια ότι τον επανέφερε στη ζωή ο Θεός (όπως έσωσε και τους Winchesters στην αρχή του επεισοδίου), σημαίνει ότι έχουν άδικο ο Ζαχαρίας και οι ομοϊδεάτες του, που πιστεύουν ότι ο Πατέρας τους έχει παρατήσει πια αυτόν τον κόσμο. Βάζοντας τον Εωσφόρο στο παιχνίδι, το Supernatural δεν γινόταν να μην εισάγει και το Θεό με κάποιον τρόπο, και το έκανε αριστοτεχνικά, τον άφησε αμφιλεγόμενο και στο παρασκήνιο, για να μην μπουκώσει η πλοκή.
Ο νέος χαρακτήρας που μας ενδιαφέρει πιο πολύ, όμως, αφού του είναι αφιερωμένη η πρεμιέρα, εξάλλου, είναι ο Εωσφόρος του Mark Pellegrino. Φρέσκος από το ρόλο του μυστηριώδη Jacob στο Lost, ήρθε στο Supernatural συστημένος για να μας γνωρίσει αρχικά τον Nick, που προοριζόταν να είναι το δοχείο του ίδιου του Εωσφόρου (όσοι έχουμε δει τη συνέχεια, βέβαια, σφυρίζουμε κλέφτικα σε αυτό το σημείο, γιατί ξέρουμε ότι *άλλος* είναι το αληθινό του δοχείο). Ο ηθοποιός έχει μια δύσκολη αποστολή, την οποία φέρει εις πέρας άψογα: πρέπει πρώτα να μας κάνει να αισθανθούμε συμπάθεια για τον Nick και να καταλάβουμε γιατί ένας άνθρωπος θα επέτρεπε στον Διάβολο να τον κυριεύσει. Η απελπισία στο βλέμμα του Pellegrino, ενώ βασανίζεται από όλο και πιο συνταρακτικά οράματα από τον Εωσφόρο, αρκεί για να σου ραγίσει την καρδιά και να σε κάνει να καταλάβεις γιατί κάθισε έστω να ακούσει αυτά που είχε να του πει ο έκπτωτος αρχάγγελος — και γιατί κατάφερε να τον πείσει τελικά.
Επίσης θλιβερή είναι και η συνομιλία μεταξύ του Sam και του Dean στο τέλος. Είναι μια συνομιλία που ο Dean προσπάθησε να αποφύγει πολλές φορές, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει, ειδικά μετά τα γεγονότα της περασμένης σεζόν, όπου ο Sam πρόδωσε τον Dean και ακολούθησε τη Ruby. Μια τέτοιους είδους συζήτηση μεταξύ των αδελφιών δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά αυτό που είναι διαφορετικό αυτή τη φορά είναι η εμφανής παραίτηση του Dean. Ο Sam είναι μεταμελημένος -και πραγματικά τον λυπάται η ψυχή σου που τον τρώνε οι τύψεις- αλλά όσα έγιναν δεν είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί γρήγορα. Στην 5η σεζόν, λοιπόν, τα αγόρια, εκτός από το να σταματήσουν τον Εωσφόρο και την Αποκάλυψη, θα πρέπει να προσπαθήσουν να φτιάξουν και την σχέση μεταξύ τους…